เหตุผล ที่ต้องโกหกพ่อแม่ ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง

พอดี เพิ่งจับได้ว่าลูกชายวัย 16 โกหก แค่เรื่องออกไปนั่งเล่นร้านกาแฟกับเพื่อน

คือ วันนั้น เราไม่อยู่บ้าน แต่ก็ไม่ได้โทรเช็คกับลูกนะ ว่าอยู่ไหน ฯลฯ เห็นไหม ไม่ได้โทรตามอะไรมากให้น่ารำคาญเลย

แต่ช่วงนี้ ดูลูกเหมือนมีอะไรในใจ โมโหง่าย ถามไรหน่อยไม่ได้เลย อารมณ์เสียทันที

ปกติ เวลามีอะไร เรามักจะโทรถามเพื่อนสนิทเขา วันนั้น เราเลยโทรไปคุย ตั้งใจว่า จะถามว่าช่วงนี้ มีอะไรไหม เรื่องที่โรงเรียน เรื่องสาว ฯลฯ

เราก็ถามอยู่ไหน อยู่กับลูกชายเราหรือเปล่า ทางนู้น ก็ตอบว่า เปล่าครับ อยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ

เราก็คุยของเราไปเรื่อย เพราะไม่ได้ตั้งใจจะสอบสวนว่าลูกเราอยู่บ้านหรือเปล่า ฯลฯ จริงๆ เรื่องออกมาแฮงก์เอ้าท์กับเพื่อนๆ เราไม่ค่อยซีเรียสขนาดห้ามไม่ให้ออกไปทุกครั้ง ถ้ามันไม่ดึกไป ไม่ใช่ช่วงสอบ เราก็ยอมให้ออกไปตลอด

แต่เรามารู้ทีหลัง ว่าวันนั้น ลูกเราอยู่ ณ ตรงนั้นด้วย

มันก็เลย.. เฮ้ย โกหกทำไม เรื่องแค่นี้เอง

มันรู้สึกเฟลมากกก เราพยายามทำตัวให้เป็นแม่ที่แบบ เออ เข้าใจลูกทุกอย่าง ไม่บังคับ ไม่ปิดกั้นอิสรภาพ

เรื่องแค่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนแค่นี้ ทำไมต้องพยายามปิดบังด้วย

ตอนนี้ มาค้นกูกเกิ้ล เปิดอ่านที่หมอๆเขียนเกียวกับเรื่องนี้ ก็พยายามทำตามอยู่ ไม่โมโห ไม่ปรักปรำ ไม่พยายามสืบหาความจริง.. เอาตรงๆ ตอนนี้ ยังไม่ถามอะไรเขาเรื่องนี้ ซึ่งบอกตรงๆ อึดอัดมากกกกกก เจอหน้ากัน ก็ต้องพยายามยิ้มๆ ถามนู้นนี่ตามปกติ ทั้งๆที่ในใจ อยากระบายออกมาเหลือเกิน ว่าวันนั้น ทำไมต้องให้เพื่อนโกหกแบบนั้นด้วย แต่ที่ยังไม่พูดอะไรออกไป เพราะกลัวว่า อาจจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แล้วจะทะเลาะกันอีก

ตอนนี้ แผนคือ ปล่อยไปก่อน รอจังหวะดีๆเหมาะๆ อารมณ์ดีๆ ค่อยย้อนถามว่า วันนั้น ทำไมต้องให้เพื่อนโกหกว่าไม่ได้อยู่กับเพื่อน

ทำถูกแล้วใช่ไหม
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่