แบบนี้เรียกว่าอาการเบื่อหรือป่าว

ยาวหน่อยนะ คือตอนแรกเราชอบผญ.คนนึงเราทำงานที่เดียวกันเราแอบมองเขาทุกวัน แล้วเขาก็เหมือนจะรู้ว่าเราชอบ แต่เราก็คุยๆกันแบบเพื่อนร่วมงานปกติ แต่ว่าอาการดูเขินอายกันทั้งคู่ ก็เปนแบบนี้อยุ่ประจำ จนเวลาผ่านไปเราก็ได้คบกัน เปนอาการแบบดีใจมากมากสุดๆคือคิดไว้ยังไงก็จะไม่มีวันปล่อยแน่ๆเพราะกว่าจะได้คบกัน แล้วเราก็มารุ้ทีหลังด้วยว่าเขาก็ชอบเราแต่แรกแล้ว เขาดีกับเรามากๆดีทุกอย่างใส่ใจเราทุกเรื่องเรามั่นใจได้เขาไม่เคยมีคนอื่น เราเองก็ไม่คิดที่จะมีนะ แต่พอเวลาผ่านไปนานๆเราทำงานกันคนละกะ เราเริ่มมีเวลาไม่ตรงกัน แต่เวลาเราอยู่คนเดียวเหมือนเรามีความสุขกว่าตอนมีเขาอยู่ด้วย เวลาเจอหน้าเขาก็รุ้สึกดีนะ เขาก็ดีเหมือนเดิม แต่ว่าเราก็รุ้สึกว่าบางทีเขาทำอะไรมันดูขัดใจไปหมดทั้งทีก่อนหน้านี้ทุกอย่างคือดี ยิ่งเขาเอาใจใส่มากเท่าไหร่ เรายิ่งเหมือนรำคาน ไม่อยากพูดด้วย แต่มันก็มีบางทีเรากลับคิดว่าขาดเขาเราคงทนไม่ได้ เราสับสนว่าเราเปนอะไรควรทำไงดี