สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 20 แล้วค่ะ กำลังจะจบปี 1 พ่อก็รักเรามากๆ จนมีความหวังอยากให้ทำงานราชการเพื่อจะได้เลี้ยงพ่อแม่ตอนแก่เท่า ครอบครัวเราทำงานรับเหมาก่อสร้างค่ะไม่ได้มีเงินเดือนเยอะแยะอะไร พ่ออยากให้เป็นครูค่ะ มีความตั้งใจอยากให้ลูกสาวเรียนครู จบมาเป็นครู ได้ใส่ชุดขาวของข้าราชการ นั่นเป็นความฝันของพ่อค่ะและมันก็เป็นจุดเริ่มต้นทั้งหมด
ตอนจบม.6 เราค่อนข้างเคว้งคว้างไม่รู้จะเลือกเรียนอะไรดี เราชอบในการแสดงออกมากแต่ก็ไม่ได้เลือกเรียนตามที่หวัง พ่อมักจะพูดว่า 'ว่าไงคุณครู เรียนหนักไหม' พอเรียนครูเราก็ตอบว่าสนุกดี เรียนไปทำกิจกรรมไป ไม่รู้ว่าปี 1 ที่ไหนทำโปรเจ็กต์บ้างไหม แต่มหาลัยเราเริ่มมีตั้งแต่ปี 1 มันยากมากเลยค่ะ สำหรับเด็กที่ไม่ค่อยมีพื้นฐาน เราเลือกสิ่งที่คิดว่าชอบมากที่สุดคือสาขาที่เราเรียน แต่พอได้เรียนไปแล้วจริงๆ มันไม่สนุกเลยค่ะ เราเครียดมาก เรียนไม่ทันเพื่อน ทำข้อสอบก็ไม่ค่อยได้คะแนนดีเท่าที่ควร กิจกรรมเยอะมาก เรียนก็หนักมากเช่นกัน ที่อื่นๆ เขาอาจเรียน 5-8 ตัว ต่อสัปดาห์ แต่เราเรียน 8-9 ตัว เรียนเต็มแทบทุกวัน เราท้อ เราเครียดจนเราป่วยทำให้ขาดเรียนบ่อย และนั่นก็ทำให้ตามเพื่อนไม่ค่อยทัน เราเหมือนคนโง่ที่นั่งอยู่กลางคนที่ฉลาด เราคิดมากจนสภาพจิตเราแย่ เราพยายามฝืนตัวเองว่าสักวันเราต้องชอบและมีความสุขกับมัน และก็นั่นแหละค่ะ เราก็ได้เพียงแค่หลอกตัวเองไปวันๆ จนวันนี้ก็มาถึงวันที่เรารู้สึกว่าเราทำต่อไปไม่ได้แล้ว เราอยากหยุดแล้ว เราได้โทรไปห้าพ่อแม่ตอน 5 ทุ่มกว่าๆ จนเกือบเที่ยงคืน เราพยายามทำความเข้าใจกับวิชาหนึ่งซึ่งต่อให้พยายามเท่าไรเราก็ทำไม่ได้ เรากดโทรไปพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือหวังในใจว่าพ่อแม่จะรับมัน สุดท้ายพวกท่านก็รับ เราร้องไห้สะอึกสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง พวกท่านก็ได้แต่ถามวาเป็นอะไร เราก็บอกได้ว่าไม่ไหวแล้ว ทำไม่ได้ เราระบายความรู้สึกนั้นจนหมดพวกท่านก็บอกแค่ว่าไม่ต้องคิดมาก ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นไม่ต้องฝืน มันเป็นคำพูดที่ปลอบประโลมได้ดีสำหรับบางคนนะ แต่สำหรับเราคือ... ยังต่อเรียนอยู่ที่เดิมสินะ
หลังจากคืนนั้นไปเราเลยถามตัวเองว่าเราควรหยุดดีไหม พ่อจะผิดหวังหรือเปล่า เราถามตัวเองซ้ำๆ แบบนั้นอยู่หลายวัน จนเราก็มั่นใจแล้วว่าเราจะไม่ฝืนอีกต่อไป เราซิ่วไปเรียนสิ่งที่ตัวเองรัก เมื่อวานเราตัดสินใจโทรไปบอกแม่ก่อนว่าเราขอออก ตอนแรกแม่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรหรอก แต่เราบอกว่าเราอายุ 20 แล้ว ยังรอเงินพ่อแม่ใช้อยู่เลย ขอออกไปเรียนไปทำงานไป เลี้ยงตัวเองดีกว่าเพราะถ้ายังหวงเราแบบนี้เราจะยังไม่โต แม่เราเข้าใจเรายินดีถ้าเราจะทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบ พอมาวันนี้เราตั้งใจจะบอกพ่อบ้างเราโทรไปหาพ่อสิบกว่าสายแต่พ่อก็ไม่ยอมรับ โทรไปหาแม่จะขอคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่คุย เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราอยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ แต่พ่อไม่ยอมคุยกับเราเลย
ควรทำยังไงดีคะ เพื่อพ่อจะได้เข้าใจ ต้องคุยยังไงคะ เราเครียดมากเลยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
เมื่อพ่ออยากให้เป็นครู สุดท้ายฉันก็พังมัน (อยากให้พ่อเข้าใจ)
ตอนจบม.6 เราค่อนข้างเคว้งคว้างไม่รู้จะเลือกเรียนอะไรดี เราชอบในการแสดงออกมากแต่ก็ไม่ได้เลือกเรียนตามที่หวัง พ่อมักจะพูดว่า 'ว่าไงคุณครู เรียนหนักไหม' พอเรียนครูเราก็ตอบว่าสนุกดี เรียนไปทำกิจกรรมไป ไม่รู้ว่าปี 1 ที่ไหนทำโปรเจ็กต์บ้างไหม แต่มหาลัยเราเริ่มมีตั้งแต่ปี 1 มันยากมากเลยค่ะ สำหรับเด็กที่ไม่ค่อยมีพื้นฐาน เราเลือกสิ่งที่คิดว่าชอบมากที่สุดคือสาขาที่เราเรียน แต่พอได้เรียนไปแล้วจริงๆ มันไม่สนุกเลยค่ะ เราเครียดมาก เรียนไม่ทันเพื่อน ทำข้อสอบก็ไม่ค่อยได้คะแนนดีเท่าที่ควร กิจกรรมเยอะมาก เรียนก็หนักมากเช่นกัน ที่อื่นๆ เขาอาจเรียน 5-8 ตัว ต่อสัปดาห์ แต่เราเรียน 8-9 ตัว เรียนเต็มแทบทุกวัน เราท้อ เราเครียดจนเราป่วยทำให้ขาดเรียนบ่อย และนั่นก็ทำให้ตามเพื่อนไม่ค่อยทัน เราเหมือนคนโง่ที่นั่งอยู่กลางคนที่ฉลาด เราคิดมากจนสภาพจิตเราแย่ เราพยายามฝืนตัวเองว่าสักวันเราต้องชอบและมีความสุขกับมัน และก็นั่นแหละค่ะ เราก็ได้เพียงแค่หลอกตัวเองไปวันๆ จนวันนี้ก็มาถึงวันที่เรารู้สึกว่าเราทำต่อไปไม่ได้แล้ว เราอยากหยุดแล้ว เราได้โทรไปห้าพ่อแม่ตอน 5 ทุ่มกว่าๆ จนเกือบเที่ยงคืน เราพยายามทำความเข้าใจกับวิชาหนึ่งซึ่งต่อให้พยายามเท่าไรเราก็ทำไม่ได้ เรากดโทรไปพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือหวังในใจว่าพ่อแม่จะรับมัน สุดท้ายพวกท่านก็รับ เราร้องไห้สะอึกสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง พวกท่านก็ได้แต่ถามวาเป็นอะไร เราก็บอกได้ว่าไม่ไหวแล้ว ทำไม่ได้ เราระบายความรู้สึกนั้นจนหมดพวกท่านก็บอกแค่ว่าไม่ต้องคิดมาก ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นไม่ต้องฝืน มันเป็นคำพูดที่ปลอบประโลมได้ดีสำหรับบางคนนะ แต่สำหรับเราคือ... ยังต่อเรียนอยู่ที่เดิมสินะ
หลังจากคืนนั้นไปเราเลยถามตัวเองว่าเราควรหยุดดีไหม พ่อจะผิดหวังหรือเปล่า เราถามตัวเองซ้ำๆ แบบนั้นอยู่หลายวัน จนเราก็มั่นใจแล้วว่าเราจะไม่ฝืนอีกต่อไป เราซิ่วไปเรียนสิ่งที่ตัวเองรัก เมื่อวานเราตัดสินใจโทรไปบอกแม่ก่อนว่าเราขอออก ตอนแรกแม่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรหรอก แต่เราบอกว่าเราอายุ 20 แล้ว ยังรอเงินพ่อแม่ใช้อยู่เลย ขอออกไปเรียนไปทำงานไป เลี้ยงตัวเองดีกว่าเพราะถ้ายังหวงเราแบบนี้เราจะยังไม่โต แม่เราเข้าใจเรายินดีถ้าเราจะทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบ พอมาวันนี้เราตั้งใจจะบอกพ่อบ้างเราโทรไปหาพ่อสิบกว่าสายแต่พ่อก็ไม่ยอมรับ โทรไปหาแม่จะขอคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่คุย เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราอยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ แต่พ่อไม่ยอมคุยกับเราเลย
ควรทำยังไงดีคะ เพื่อพ่อจะได้เข้าใจ ต้องคุยยังไงคะ เราเครียดมากเลยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว