ชีวิตเด็กหอ คิดถึงบ้านเหลือเกิน

สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องอยากจะมาคุยด้วยจังเลยค่ะ
วันนี้เรามาเป็นเด็กหอ
แต่เมื่อก่อนเราสนิทแม่มากเลยค่ะ
เราอยู่กับแม่มาสองคนตลอด
อยู่กันมาตั้งแต่เด็กๆเลย
(แต่ตอนนี้ก็สนิทอยู่นะ)
แล้ววันนี้เราต้องแยกกับแม่
เพื่อที่มาเรียนในตัวเมือง
(บ้านเราอยู่ไกลจากโรงเรียนมากๆ)
ใช่ค่ะ
เรามาอยู่หอ(มีเมท)
แต่เราเจอปัญหาค่ะ
ปัญหาคือ เราคิดถึงบ้าน
คิดถึงมากๆเลยค่ะ
คิดถึงมากที่สุดคือคิดถึงแม่
เราคิดว่าถ้าเราจะกลับบ้านทุกอาทิตย์ก็คงเป็นไปไม่ได้  เพราะว่าค่ารถแพง(มาก)
เราไม่ค่อยมีความสุขเลย
เราว่าบ้านนั่นละคือที่ของเรา
คือที่ที่เราอยู่แล้วมีความสุขที่สุด
ตอนอยู่บ้านก็ได้กอดแม่ทุกวัน
พอมาอยู่ที่หอแล้ว
ทั้งเหงา ทั้งคิดถึง
คิดถึงทุกอย่างที่เป็นบ้าน
คิดถึงสัตว์เลี้ยง คิดถึงทุกอย่างที่บ้าน
เราแอบท้อนิดๆ
เพราะเราต้องอยู่ไปอีก3ปี
(นานมากกกกกกกกกกกก)
ตอนแรกแม่เราอยากให้ขึ้นรถ  ไป-กลับ
แต่ค่ารถแพง แล้วเวลามีกิจกรรมโรงเรียน
กลับบ้านช้า เราก็ไม่สะดวกอีก
แม่เราเลยให้อยู่หอ(ตอนนั้นเราก็อยากมาอยู่
อยากมามากๆเลยล่ะ)
แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดเลย
ความคิดเราเปลี่ยน เรารู้สึกคิดถึงแม่มากกกกกกก
คิดถึงกับข้าวที่แม่ทำ
กินข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยสู้ที่แม่ทำเลย
เราโทรหาแม่ทุกวันนะ
ตอนคุยในสายเราก็รู้สึกดี
(ปนน้ำตาซึม)
แต่พอวางสายเท่านั้นละ
คิดถึงและเป็นห่วงแม่มากๆ
คิดในใจ
ทำไมเวลาสามปีมันนานจัง
คิดไปคิดมาก็รู้สึกท้อแท้
แต่ยังมีสติคิดได้
ว่าเราต้องทำเพื่อแม่
แม่ต้องสบาย
แต่เราอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ
เราเป็นคนขี้แย(มากๆ)
ใครพูดสะกิดเรื่องแม่นิดๆ
เราก็ร้องไห้แล้ว
เพื่อนๆมีวิธีจัดการปัญหาแบบนี้ยังไงคะ
ขอคำปรึกษาด้วยค่า
ไม่สบายใจเอามากๆ
ปล.แม่เราอยู่คนเดียว