ไม่มีใครเเทนใครได้จริง!!

สวัสดีค่ะ เราชื่อเต่า อยากเล่าเรื่องของเราให้เป็นอุทาหรณ์ของคนจองหองอย่างเรา  เราเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เป็นคนพูดตรงๆ พูดอะไรไม่เคยตรงกับใจ เวลาโมโหทีไรคำพูดที่มันเจ็บๆเราชอบพูดใส่เเฟน บางคนชอบบอกว่าเราเป็นคนเเข็งๆ เเต่เเข็งเเต่ปากนะ เข้าเรื่องเลยละกัน เมื่อ6ปีที่เเล้ว เราเป็นคนกินเหล้าเก่ง  เที่ยวเเต่อยู่กะเพื่อน เเต่เราไม่เคยทิ้งการเรียน มาวันนึ่งเราเจอผู้ชายคนนึ่งเป็นเพื่อนของพี่ที่เรารู้จักชวนมากินเหล้าด้วยกัน เรากะเขาก้เป็นคนกวนๆเหมือนกัน เถียงกันตั้งเเต่วันเเรกที่รู้จัก เรารู้สึกไม่ชอบไอ้คนเนี่ยมากๆเลย  เกือบตีกันตายคาโต๊ะ555 เเต่เเล้วก้ไม่มีอะไรก้นั่งกินกันต่อจนเเยกย้าย จนเวลาผ่านไป1ปี เราก็ได้วนมาเจอกันอีก คราวนี้เราเเละเขาคุยกันดีขึ้น เขาก้เลยเริ่มจีบเรา เราก้รู้สึกชอบเขาด้วยนิดๆ เขาหล่อดี เเล้วเราก้ได้คบกัน เเต่วันก้ไม่ได้สวยงามเหมือนในนิยาย เราคบกับเขาเรารู้เขาขี้หึง เพราะก่อนหน้านี้ เราก็ไม่ได้คุยกับเขาคนเดียว เพราะเราก็เเค่อยากเลือก(หมายถึงก่อนคบนะ)เลยทำให้เขาไม่ไว้ใจ โดยส่วนตัวเป็นห้าวๆก็จะมีเเต่เพื่อนผู้ชาย ยิ่งพอเรารู้ว่าเขาขี้หึง เราเลยไม่กล้าที่จะบอกว่าไปกับคนนุ่นคนนี้ เเต่ก็เป็นเพื่อนเราทั้งนั้น จนวันนึ่งเรากับเขาอยู่คนละที่ เขาไปทำงานที่ชัยภูมิ เเล้วทุกเสาร์อาทิตย์เขาจะกลับมาหาเราที่โคราช เราก็เลยอยากไปหาซื้อกับข้าวที่ตลาดเพื่อรอเขา เเต่เราดันไปชวนเพื่อนผู้ชาย เพราะเรามีเเต่เพื่อนผู้ชาย เเต่ก็ดันซวยเพราะว่าเพื่อนเขามาเห็นเราเดินตลาดกับผู้ชาย เเต่เราไม่รู้ เขาก็โทมาถามว่าเดินตลาดกับใคร?เราก็บอกไปว่าเดินกับเมล์ (เป็นเพื่อนผู้หญิงที่เขารู้จัก ก็เลยบอกไปเพราะคิดว่าคงจบเพราะเราบริสุทธิ์ใจ)เเต่สุดท้ายวันนั้นก็เป็นวันที่เจ็บปวดสุด เขากลับมาหาเราที่ห้อง กลับมาเเบบเมาๆ เเล้วเขาก็ถามว่าไปตลาดกับใคร เราก็ยังบอกว่าไปกับเมล์อยู่ เเล้วอยู่ๆเขาก็ลงมือทำร้ายเรา เเล้วก็ถามอยู่ตลอดว่าไปกับใคร เราก็ยังตอบว่าไปกับเมล์ เวลาช่วงนั้นเป็นเวลาที่เลวร้ายที่สุด พอเหตุการณ์นี้ผ่านไป เราร้องไห้เสียใจมากกับการกระทำเขา เราบอกกับตัวเองว่าจะไม่เอาเเล้วคนเเบบนี้ เเล้วเราก็หอบเสื้อผ้าหนีไปโดยให้พี่ที่รู้จัก ก็คือเพื่อนของเรามารับ เเล้วพาไปเปิดห้องนอน ทุกอย่างมันสับสนไปไหม ทำไมชีวิตต้องมาเจอเเบบนี้ ไม่เคยคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นเเบบนี้คืนนั้นเรานอนร้องไห้ทั้งคืนเพราะรับสภาพตัวเองไม่ได้จริงๆ พอตอนเช้าเขาโทมา โทมาเยอะจนเราคิดว่าคุยให้มันจบๆไป เขาก็ถามเราว่าอยู่ไหน เราก็ตอบว่าอยู่โรงเเรม เขาก็บอกให้เรากลับมาๆ กลับมาคุยกันก่อน ด้วยความที่เราก็กลับบ้านไปในสภาพนี้ไม่ได้ เราก็เลยคิดว่ายังไงก็ต้องกลับห้อง เรารอจนเย็น คิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว เราก็เลยกลับห้อง ไม่อยากให้ใครเห็นสภาพเราตอนนี้ด้วยเลยไม่ได้ไปขอความช่วยเหลือใคร  เดี่ยวมาเขียนต่อนะ