สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้เป็นเด็กม.6 สดๆร้อนๆ เป็นคนโลกส่วนตัวสูงกว่าระดับน้ำทะเลมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่อาการโลกส่วนตัวสูงก้ำกึ่งกับโรคซึมเศร้านี่แหละคือปัญหา

      -ส่วนตัวเป็นคนคิดมาก คิดแปลก คิดประหลาด ทำตัวก็ประหลาด ชอบความแตกต่าง ไม่ซ้ำจำเจ เรื่องที่คนอื่นเฉยๆเรากลับเจ๋ง เรื่องน่าหวีดสำหรับคนอื่นเราก็เฉยๆ มันเป็นความแตกต่างกันเกินไปในหมู่เพื่อน จนบางครั้งมันก็ไม่โอเค มันทำให้เราคิดมาก หาคนที่เข้าใจยาก

      -อีกทั้งยังเป็นคนที่เคยเป็นสภานักเรียนแล้วถูกบังคับบวกกับมีปัญหากับเรื่องสภาฯต่างๆนานา ทำให้เราเริ่มที่จะเกลียดการโดนบังคับ ไม่ชอบ ไม่ทำ จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปบางขณะ มีปัญหาที่โรงเรียนยังไม่พอ ที่บ้านแม่กับน้องก็ทะเลาะกัน โทรคุยกับพ่อพ่อก็มาว่าเราเฉยว่าทำไมไม่ช่วยแม่อธิบายให้น้องเข้าใจ ตอนนั้นแม่ร้องไห้บ่อยมากจนเราก็พลอยเครียดไปด้วย เครียดทั้งเรื่องโรงเรียนทั้งเรื่องที่บ้าน แม่ก็ไม่กล้าปรึกษาเพราะกลัวแกจะไม่สบายใจเพิ่ม ตอนนั้นมองไปทางไหนก็เหมือนมืดตัน ดีที่ครูที่ปรึกษายังรับฟังบ้าง อารมณ์ก็เหมือนพายุ ไม่มีคงที่ หงุดหงิดรำคาญจนบางครั้งก็เผลอพูดแรงๆใส่เพื่อน แต่โชคดีหน่อยที่เขาก็พอเข้าใจ

      -นานวันคิดว่าอาการมันหนักขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่อยากมาโรงเรียน อยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา อึดอัด เหมือนไม่มีเพื่อน เหมือนตัวคนเดียวตลอดเวลา เรียนก็เหนื่อย ท้อ ทั้งๆเวลาพูดคุยก็เกรียนๆธรรมดา ยิ้มแย้มธรรมดา แต่ข้างในคือไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงตัดสินใจไปหาหมอ หมอให้ยาคลายเครียดมากิน ดีขึ้นแค่อาการอึดอัด หน่วงๆในอกมันหายไป แต่ก็ยังไม่อยากไปโรงเรียนที่มีแต่สังคม คน ความวุ่นวาย รำคาญมากเวลาครูพูดหน้าเสาธง แดดก็ร้อน เหมือนแอนตี้ระบบโรงเรียนไปเลย

      -อีกอย่างคือรู้สึกเซนซิทีฟมาก คือครูพูดอะไรกระทบนิดหน่อยนี่อารมณ์คืออยากจะร้องไห้แล้วอ่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ไม่สำคัญเท่าคนอื่น ห่วย แย่ จนถูกด่าอะไรประมาณนี้ จนเกิดอาการแอนตี้ครูขึ้นมา

      -ตอนนี้ก็ไปหาหมอดูอาการประจำ กินยามาได้เกือบๆห้าเดือนแล้ว ตอนปิดเทอมยอมรับว่าดีมาก ได้เป็นอิสระ ทำอะไรตามที่คิดได้ มีเวลาอยู่กับตัวเอง ไม่มีกรอบ ไม่มีใครมาคอยด่าคอยว่า เหมือนได้ใช้ีวิตตามที่อยากใช้ (ไปโรงเรียนเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองโดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าครู คือเราไม่สนิทไงจะให้ไปเกรียนใส่ก็ไม่ใช่ มันเลยค่อนข้างอึดอัดที่ต้องทำตัวเป็นเด็กดีทั้งๆที่ในใจเป็นเด็กปีศาจ)

      -แต่พอตอนเปิดเทอมมาถึงล่ะ งานงอก ไปโรงเรียนวันนี้วันแรก อึดอัดมาก พูดคุยได้ปกติ แต่ข้างในมันแบบ แย่แล้ว ไม่ไหว ไม่อยากอยู่ หันไปทางไหนก็เหมือนไม่มีเพื่อน  ทั้งๆที่ตัวเองเฟรนลี่กับทุกคน เห็นหน้าครูบางคนก็เริ่มกลัวแล้ว เพราะตอนเราทำงานดีๆน่ะครูไม่เห็น แต่ตอนว่าเราอ่ะเหมือนรู้จักกันมานาน เกลียดที่สุดคือการทำความสะอาดโรงเรียน (เป็นการใช้ข้ออ้างคำว่า "จิตอาสา" ได้โหดมาก) มันต้องถางหญ้า เก็บขยะรอบโรงเรียน ร้อน! เหนื่อย!

     -หมอบอกพยายามอย่าแคร์อะไรให้มาก มันจะเป็นผลเสียต่อเรา ให้โฟกัสที่การเรียนอย่างเดียว แต่มันทำยากมากพอมาอยู่ในสังคมที่คนเยอะๆ พยายามคิดว่าชีวิตเรามันไม่ได้มีแค่นี้ แม่ก็บอกว่าทำงานเจอเยอะกว่านี้อีก ตอนนี้ไม่เข้มเเข็งเอามากๆ กลัวสังคม กลัวคำพูดของครู กลัวเพื่อน
    
     -การไปโรงเรียนมันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย กลับทุกข์ซะมากกว่า แต่ยังพอเข้าใจว่าตัวเองต้องเรียน

     -อีกอย่างเป็นเด็กเจ็นใหม่ที่ค่อนข้างเสพงานฝรั่งเยอะ มันอาจจะทำให้เราคิดไม่เหมือนคนอื่นเพราะเพื่อนเขาชอบของไทยมากกว่า
  
      -ถามว่า ม. 5 ผ่านมาได้ยังไง บอกเลยว่าเสียน้ำตาไปหลายลิตรแล้ว กินยาก็แล้ว เปลี่ยนหมอก็แล้ว อาจเป็นเพราะใจเราส่วนหนึ่งท่ีมันไม่เข้มเเข็งที่จะสู้กับเรื่องพวกนี้ ทรมานสุดๆ




ปล. ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะ