ทำไมถึงอยากตายจุดเริ่มต้นมันเป็นแบบนี้ค่ะ ...
ตอนนี้เราอายุ21แล้วค่ะ เกิดมา21ปีเราไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักครั้ง ตั้งแต่เด็กเราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันมาตลอด พ่อชอบว่าเราเป็นคนที่แววตาดูเศร้าตลอดเวลา เรามีนิสัยขี้ขโมยตั้งแต่เรียนอนุบาลชอบลักเล็กขโมยน้อย เราตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้งว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เราเป็นคนชอบโกหกด้วยค่ะเวลามีอะไรเราไม่กล้าบอกพ่อแม่ เวลาท่านจับได้ก็จะทุบตีด่าเราบ่อยครั้งที่ท่านบอกว่าเราไม่น่าเกิดมา พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเรานะคะยายเป็นคนเลี้ยงเรากับป้าที่เป็นใบ้1คน เราเป็นเด็กเกเรมากเลยค่ะติดเพื่อน แต่งตัวไปเรียนน่ะแต่ไม่ไปแวะบ้านเพื่อน วัยเรียนม.ปลายนั้นคือช่วงที่เลวที่สุดของเราค่ะ ถลุงเงินพ่อแม่ใช้จนหมดพ่อแม่ส่งเงินมาให้จ่ายค่างวดรถเราไม่จ่ายค่ะเอาไปเลี้ยงเพื่อนกว่าจะจบม.6ได้พ่อแม่เสียน้ำตากับเราเยอะมาก จบม.6 พ่อแม่จะให้เรียนต่อไม่เรียนค่ะ ด้วยความติดเพื่อนเพราะเพื่อนไม่เรียนเลยไม่เรียนค่ะ เพื่อนไปทำงานที่กรุงเทพก็หนีพ่อแม่ตามเพื่อนไปค่ะจนท่านตามมาเจอท่านก็ยอมให้อยู่กับเพื่อนเพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปกับท่าน ช่วงเวลาที่เราใช้ชีวิตอิสระอยู่กับเพื่อนที่กรุงเทพนั้น เราทำตัวแย่กว่าตอนเรียนเยอะเลยค่ะ เริ่มมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตพออกหักเริ่มทำร้ายตัวเองกินเหล้าเมาทุกวัยขวดเหล้านี่เรียงสวยงามตั้งแต่หน้าประตูยันหลังห้อง พ่อเรามาเห็นค่ะโดนด่าทุบตีตามสเต็ปเดิมเราโดนบ่อยจนชินแล้วพ่อเราเป็นคนที่ด่าด้วยถ้อยคำรุนแรงเสมอบางคำด่ารุนแรงจนเราเก็บมาคิดว่านี่คือคำด่าของคนที่เป็นพ่อเราจริงๆหรอ!? เขาเก็บเรามาเลี้ยงป่าวว่ะ รอบนี้เพื่อนฝูงที่อยู่ด้วยกันเริ่มแยกย้ายบางคนไปอยู่กับแฟน บางคนหนีกลับไปอยู่บ้าน เราเลยไม่มีทางเลือกเลยกลับไปหาพ่อแม่ค่ะ แม่เราทำงานอยู่ชลบุรี ตอนไปอยู่แรกๆเรากับแม่เหมือนคนแปลกหน้าไม่ค่อยสนิทกันค่ะแต่ละวันแถบจะไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ ด้วยความที่มีนิสัยลักขโมยตั้งแต่เด็กก็ไปขโมยของ7-11ค่ะพวกเครื่องสำอางเพราะไม่กล้าขอเงินพ่อแม่ แล้วเค้าจับได้ค่ะ แม่ต้องเอาเงิน3000มาไถ่ตัวเรา แล้วไล่เราไปอยู่ไหนก็ไปเราก็ไม่มีที่ไปค่ะเลยทนกับคำด่าที่ปะทะเข้าหูทุกวัน เราทำให้พ่อแม่เสียใจมาตลอดระยะเวลา21ปีของเราค่ะ เรามีพี่สาวนะคะพึ่งเสียไปเมื่อ4เดือนที่แล้วค่ะ เลยทำให้เหลือเราเป็นลูกคนเดียว พี่สาวมีลูก2คนค่ะ เป็นหลานเรา พ่อแม่รักหลานมากค่ะตอนพี่สาวเสียพ่อแม่พูดกดดันเราว่าต่อไปนี้ทำไรให้ทำเพื่อหลานทั้งหมด ไม่ใช่เราไม่รักหลานน่ะแต่ไม่รู้ทำไมถึงเกิดคำถามขึ้นมาในหัวว่าทำไมต้องทำ!? เราก็ทำงานค่ะเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดีและเราก็ชอบทำงานนี้แต่สุดท้ายก็โดนไล่ออกค่ะพราะเราทำผิดกฎพนักงาน เราไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าเราออกจากงานกลัวโดนด่าตลอดระยะเวลา1เดือนที่เรายังหางานทำไม่ได้ก็ขายทองที่มีอยู่กินค่ะ จนวันนึงพ่อเราถามหาทองค่ะเราก็เลยบอกว่าขายแล้ว สรุปก็โดนทุบตีเหมือนเดิม ตั้งแต่จำความได้โดนมาเกิน1000ครั้งแล้วค่ะ จนครั้งนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งมือทั้งเท้าทั้งด้ามไม้กวาดไม้แขวนเสื้อมาหมดค่ะ ตอนท่านตีเราไม่รู้สึกเจ็บเลยค่ะมันอื้อไปหมด ช่วงนี้แม่เราทำงานที่ญี่ปุ่นค่ะก็คลอไลน์มาด่าเราต่อ บอกว่าทำไมคนที่ตายไม่เป็นเรา ทำไมพี่สาวเราต้องตาย แม่ขอให้เราตายๆไปค่ะจะได้จบ แม่ไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเราแล้ว วันนี้เราได้ย้อนถามตัวเองหลายครั้งแล้วว่าจะอยู่ไปทำไมเกิดมาก็ไม่เคยสร้างประโยชน์อะไรให้ใคร มีแต่สร้างบาปกรรมขึ้นทุกวัน อยากตายแล้วค่ะอยากหายไปจากโลกตั้งแต่ตอนนี้เลยอยากตายโดนดมแก๊สตายค่ะ แต่สภาพห้องไม่เป็นใจเพราะอากาศถ่ายเทสะดวกมาก ตอนนี้คืออยากผูกคอตายค่ะเคยเอาผ้าไปผูกที่หน้าห้องน้ำแล้วเตรียมพร้อมมาก พอผูกเสร็จเหยียบเก้าอี้ขึ้นไป วินาทีนั้นน้ำตาไหลมาจากไหนไม่รู้เยอะแยะต่ะ คำพูดของแม่ที่บอกว่า"กูขอให้ตาย" มันวนอยู่ในหัวเราหลายรอบมากค่ะ แต่ใจไม่เด็ดมันไม่กล้าที่จะเขี่ยเก้าอี้ที่เหยียบอยู่ตอนนั้นทิ้ง สรุปลงมานั่งรเองไห้กองอยู่กับพื้นค่ะ ทำไงดีค่ะอยากตายมากๆแต่ใจไม่เด็ดพอ
ปล.เราเป็นคนไม่มีเพื่อนค่ะแต่วันไม่ได้พูดกับใครพูดแต่กับแมวที่เลี้ยงไว้ค่ะ เราชอบอยู่ที่มืดๆค่ะ ชอบไปนั่งตรงมุมมืดๆนั่งคิดไรไปเรื่อยๆนั่งได้เป็นชม.2ชม.เลยค่ะร้องไห้บ้างยิ้มบ้างสลับกันไปเหมือนคนบ้าเลยค่ะแต่เราคิดว่าเราไม่บ้าน่ะเพราะเรายังพอรู้เรื่องๆต่างๆอยู่ยังไม่ได้เสียสติ คือตอนนี้ไม่อยากอยู่แล้วจริงๆค่ะโลกนี้มันไม่ใช่ที่ของคนอย่างเราอยู่ เราเหมือนขยะที่ไม่มีใครต้องการค่ะ เราอยากหายไปจากโลกนี้ไวๆทำไงใจถึงจะเด็ดพอค่ะ 😭
โลกนี้มันไม่ใช่พื้นที่ของฉัน ฉันอยากตายย
ตอนนี้เราอายุ21แล้วค่ะ เกิดมา21ปีเราไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักครั้ง ตั้งแต่เด็กเราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันมาตลอด พ่อชอบว่าเราเป็นคนที่แววตาดูเศร้าตลอดเวลา เรามีนิสัยขี้ขโมยตั้งแต่เรียนอนุบาลชอบลักเล็กขโมยน้อย เราตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้งว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เราเป็นคนชอบโกหกด้วยค่ะเวลามีอะไรเราไม่กล้าบอกพ่อแม่ เวลาท่านจับได้ก็จะทุบตีด่าเราบ่อยครั้งที่ท่านบอกว่าเราไม่น่าเกิดมา พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเรานะคะยายเป็นคนเลี้ยงเรากับป้าที่เป็นใบ้1คน เราเป็นเด็กเกเรมากเลยค่ะติดเพื่อน แต่งตัวไปเรียนน่ะแต่ไม่ไปแวะบ้านเพื่อน วัยเรียนม.ปลายนั้นคือช่วงที่เลวที่สุดของเราค่ะ ถลุงเงินพ่อแม่ใช้จนหมดพ่อแม่ส่งเงินมาให้จ่ายค่างวดรถเราไม่จ่ายค่ะเอาไปเลี้ยงเพื่อนกว่าจะจบม.6ได้พ่อแม่เสียน้ำตากับเราเยอะมาก จบม.6 พ่อแม่จะให้เรียนต่อไม่เรียนค่ะ ด้วยความติดเพื่อนเพราะเพื่อนไม่เรียนเลยไม่เรียนค่ะ เพื่อนไปทำงานที่กรุงเทพก็หนีพ่อแม่ตามเพื่อนไปค่ะจนท่านตามมาเจอท่านก็ยอมให้อยู่กับเพื่อนเพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปกับท่าน ช่วงเวลาที่เราใช้ชีวิตอิสระอยู่กับเพื่อนที่กรุงเทพนั้น เราทำตัวแย่กว่าตอนเรียนเยอะเลยค่ะ เริ่มมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตพออกหักเริ่มทำร้ายตัวเองกินเหล้าเมาทุกวัยขวดเหล้านี่เรียงสวยงามตั้งแต่หน้าประตูยันหลังห้อง พ่อเรามาเห็นค่ะโดนด่าทุบตีตามสเต็ปเดิมเราโดนบ่อยจนชินแล้วพ่อเราเป็นคนที่ด่าด้วยถ้อยคำรุนแรงเสมอบางคำด่ารุนแรงจนเราเก็บมาคิดว่านี่คือคำด่าของคนที่เป็นพ่อเราจริงๆหรอ!? เขาเก็บเรามาเลี้ยงป่าวว่ะ รอบนี้เพื่อนฝูงที่อยู่ด้วยกันเริ่มแยกย้ายบางคนไปอยู่กับแฟน บางคนหนีกลับไปอยู่บ้าน เราเลยไม่มีทางเลือกเลยกลับไปหาพ่อแม่ค่ะ แม่เราทำงานอยู่ชลบุรี ตอนไปอยู่แรกๆเรากับแม่เหมือนคนแปลกหน้าไม่ค่อยสนิทกันค่ะแต่ละวันแถบจะไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ ด้วยความที่มีนิสัยลักขโมยตั้งแต่เด็กก็ไปขโมยของ7-11ค่ะพวกเครื่องสำอางเพราะไม่กล้าขอเงินพ่อแม่ แล้วเค้าจับได้ค่ะ แม่ต้องเอาเงิน3000มาไถ่ตัวเรา แล้วไล่เราไปอยู่ไหนก็ไปเราก็ไม่มีที่ไปค่ะเลยทนกับคำด่าที่ปะทะเข้าหูทุกวัน เราทำให้พ่อแม่เสียใจมาตลอดระยะเวลา21ปีของเราค่ะ เรามีพี่สาวนะคะพึ่งเสียไปเมื่อ4เดือนที่แล้วค่ะ เลยทำให้เหลือเราเป็นลูกคนเดียว พี่สาวมีลูก2คนค่ะ เป็นหลานเรา พ่อแม่รักหลานมากค่ะตอนพี่สาวเสียพ่อแม่พูดกดดันเราว่าต่อไปนี้ทำไรให้ทำเพื่อหลานทั้งหมด ไม่ใช่เราไม่รักหลานน่ะแต่ไม่รู้ทำไมถึงเกิดคำถามขึ้นมาในหัวว่าทำไมต้องทำ!? เราก็ทำงานค่ะเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดีและเราก็ชอบทำงานนี้แต่สุดท้ายก็โดนไล่ออกค่ะพราะเราทำผิดกฎพนักงาน เราไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าเราออกจากงานกลัวโดนด่าตลอดระยะเวลา1เดือนที่เรายังหางานทำไม่ได้ก็ขายทองที่มีอยู่กินค่ะ จนวันนึงพ่อเราถามหาทองค่ะเราก็เลยบอกว่าขายแล้ว สรุปก็โดนทุบตีเหมือนเดิม ตั้งแต่จำความได้โดนมาเกิน1000ครั้งแล้วค่ะ จนครั้งนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งมือทั้งเท้าทั้งด้ามไม้กวาดไม้แขวนเสื้อมาหมดค่ะ ตอนท่านตีเราไม่รู้สึกเจ็บเลยค่ะมันอื้อไปหมด ช่วงนี้แม่เราทำงานที่ญี่ปุ่นค่ะก็คลอไลน์มาด่าเราต่อ บอกว่าทำไมคนที่ตายไม่เป็นเรา ทำไมพี่สาวเราต้องตาย แม่ขอให้เราตายๆไปค่ะจะได้จบ แม่ไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเราแล้ว วันนี้เราได้ย้อนถามตัวเองหลายครั้งแล้วว่าจะอยู่ไปทำไมเกิดมาก็ไม่เคยสร้างประโยชน์อะไรให้ใคร มีแต่สร้างบาปกรรมขึ้นทุกวัน อยากตายแล้วค่ะอยากหายไปจากโลกตั้งแต่ตอนนี้เลยอยากตายโดนดมแก๊สตายค่ะ แต่สภาพห้องไม่เป็นใจเพราะอากาศถ่ายเทสะดวกมาก ตอนนี้คืออยากผูกคอตายค่ะเคยเอาผ้าไปผูกที่หน้าห้องน้ำแล้วเตรียมพร้อมมาก พอผูกเสร็จเหยียบเก้าอี้ขึ้นไป วินาทีนั้นน้ำตาไหลมาจากไหนไม่รู้เยอะแยะต่ะ คำพูดของแม่ที่บอกว่า"กูขอให้ตาย" มันวนอยู่ในหัวเราหลายรอบมากค่ะ แต่ใจไม่เด็ดมันไม่กล้าที่จะเขี่ยเก้าอี้ที่เหยียบอยู่ตอนนั้นทิ้ง สรุปลงมานั่งรเองไห้กองอยู่กับพื้นค่ะ ทำไงดีค่ะอยากตายมากๆแต่ใจไม่เด็ดพอ
ปล.เราเป็นคนไม่มีเพื่อนค่ะแต่วันไม่ได้พูดกับใครพูดแต่กับแมวที่เลี้ยงไว้ค่ะ เราชอบอยู่ที่มืดๆค่ะ ชอบไปนั่งตรงมุมมืดๆนั่งคิดไรไปเรื่อยๆนั่งได้เป็นชม.2ชม.เลยค่ะร้องไห้บ้างยิ้มบ้างสลับกันไปเหมือนคนบ้าเลยค่ะแต่เราคิดว่าเราไม่บ้าน่ะเพราะเรายังพอรู้เรื่องๆต่างๆอยู่ยังไม่ได้เสียสติ คือตอนนี้ไม่อยากอยู่แล้วจริงๆค่ะโลกนี้มันไม่ใช่ที่ของคนอย่างเราอยู่ เราเหมือนขยะที่ไม่มีใครต้องการค่ะ เราอยากหายไปจากโลกนี้ไวๆทำไงใจถึงจะเด็ดพอค่ะ 😭