พ่อแม่ทะเลาะกัน ด่ากันเสียงดังด้วยคำหยาบ ลูกเราก็นั่งดูการ์ตูนอยู่ตรงนั้น  เราเลยเรียกลูกเขามาในห้องไม่อยากไม่เห็นภาพที่ไม่ดี
(   โดนปกติเรากับแฟนก็มีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อยแต่ไม่เคยพูดคำหยาบใส่กันทะเลาะ อย่างมากอีกฝ่ายเลือกที่จะเงียบก่อน )
พอผ่านไปสักพักเราจึงพาลูกไปอาบน้ำ และลูกเขาก็เดินเขาไปหายายเพื่อคุยเล่นตามปกติเพราะ
( ยายเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ลูกเราเลยติดยายมากกว่าเรา )  แต่แม่เรากำลังน่าจะอารมณ์ค้างที่ทะเลาะกับพ่ออยู่จึงว่าหลาน ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย
(เสียงดังมาก) เราได้ยินแบบนี้เรารู้สึกสงสารลูกมากเลยคะ   ลูกเรายังเด็ก เขาไม่รู้หรอกว่าผู้ใหญ่ทะเลาะกันทำให้อารมณ์ไม่ดี  
เราไม่เข้าใจทำไมเขาไม่รู้จักแยกแยะว่าทะเลาะกับใครทำไมต้องมาลงที่เด็กที่ไม่รู้เรื่อง   เราจึงเรียกลูกเรามาอาบน้ำเพื่อให้เขาได้ห่างจากยายสักพักให้เขาอารมณ์ดีขึ้นก่อน  พอเช้ามาลูกเราก็ไปเล่นกับพ่อเราปกติ พ่อก็คงน่าจะยังมีอารมณ์ค้าง อยู่มั้ง    ลูกเราถามเขา เขาก็ไม่ตอบ *** ตอนกลางคืนเราเอาลูกเขามานอนในห้อง  (ปกติเขาจะติดยายมากต้องนอนกับยายเท่านั้น )  


เราจึงถามลูกว่า : รู้ไหมตากับยายทะเลาะกัน
ลูกเรา : รู้ครับ  ทำไมตากับยายไม่คิดถึงตอนที่รักกันเป็นแฟนกัน  แต่มันคงย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้วละ ( ลูกเราอายุ 6 ขวบ )
เรา : ก็อึ้งไปแป๊บนึงไม่คิดว่าเด็ก 6 ขวบ จะคิดแบบนี้ เราสงสารลูกมากเลยคะ

เราจะหาวิธีคุยกับพ่อแม่ยังไงดีคะ ให้เขาเวลาทะเลาะกันใจเย็นๆๆ ไม่ลงที่หลานบางครั้งเรารู้สึกอยากจะแยกบ้านอยู่เลย จะได้จบๆๆ ไม่ต้องมีปัญหา แต่มันไม่สามารถเป็นไปได้บางครั้งเรารู้สึกตัวเองอกตัญญูเลยคะ ที่แอบนั่งว่าพ่อแม่ในใจ ใครพอเจอปัญหาแบบเราบ้างคะ แล้วมีวิธีแก้ยังไงบ้างคะ