บางทีก็เผลอคิดอยากอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต

บางทีก็คิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตร่วมกับใครทั้งสิ้น มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นชั่วคราว บางครั้งครา อยากอยู่ในโลกของตัวเองไปเรื่อยๆ รู้สึก'ว่างเปล่า' ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เรียน ทำงาน ช่วงเวลานี้อาจจะได้พูดได้คุยกับคนอื่นบ้าง แต่ส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวันคืออยู่กับตัวเอง

     รู้สึกเหมือนไม่มีใครยอมรับโลกของเรา และเราก็เหนื่อยที่เอาแต่วิ่งตามคนอื่น พยายามเข้าใจคนอื่นโดยที่พวกเขาเหมือนจะไม่ได้พยายามเข้าใจเราเลย มันไม่ได้น้อยใจ โกรธ เกลียด หรืออาฆาตแค้นอะไร แต่คล้ายๆกับว่าเบื่อ ไม่อยากยุ่งกับใครจริงๆ เป็นความรู้สึกที่ก้ำกึ่ง ไม่ได้สุขแต่ก็ไม่ได้ทุกข์ มันโหวงเหวงไปหมด ไม่อยากมีพันธะผูกพันกับใคร ไม่อยากให้คนอื่นมาทุกข์เพราะเรา และเราก็ไม่อยากเป็นสาเหตุให้คนอื่นทุกข์ อยากอยู่คนเดียว

     สุดท้ายแล้วจุดจบคือมันก็มันว่างเปล่าไปหมดเลย ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเรา