สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับผม คือผมเป็นคนที่ขี้ระแวงและคิดมากเกินเหตุไปจริงๆครับ โดยเฉพาะเรื่องเชื้อโรคนะครับผม เนื่องจากผมเป็นเด็กที่ป่วยง่าย เลยเป็นคนขี้ระแวงเป็นพิเศษ แต่ส่วนตัวผมรู้สึกว่าผมคิดเยอะเกินไป เลยอยากมาสอบถามวิธีแก้ไขนะครับ
ยกตัวอย่างเช่น บ้านผมเลี้ยงแมว แล้วทีนี้คือผมเลี้ยงแมวระบบเปิดนะครับ มันก็ชอบไปเล่นหนู เล่นอะไรมานะครับ ละคือบางทีแบบ แมวมันไปคาบหนูมาเล่นนอกบ้าน ละพอมันเข้าบ้านไม่ทันเช็ดตัว เช็ดขา มันดันมากระโดดขึ้นโต๊ะผม และ ขามันดันไปโดน มือถือผมแค่นิดเดียว เท่านั้นและครับ ผมก็ต้องเอาผ้าเช็ดเชื้อโรคมาเช็ดที่มือถือผม ละที่นี้ครับ ผ้าที่ผมใช้มันคือมาเช็ดทำความสะอาดเครื่องครัว โดยในฉลากมันเขียนไว้ว่า ให้ล้างออกด้วยน้ำสะอาด ผมก็เอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดที่มือถือผม ละพอทีนี้ ผมก็เดินไปจะนำผ้าไปตาก ซึ่งผมต้องเดินผ่านจานข้าวแมวของผม ละทีนี้พอผึ่งเสร็จ อยู่ๆความคิดมากมันก็บังเกิด ผมก็คิดว่า เห้ย ไอผ้าเนี่ย มันหยดใส่อาหารแมวผมหรือเปล่า ซึ่งมันมีสารเคมีอยู่ด้วย ถึงมันจะหมาดๆก็เถอะ ผมก็กังวลหนักไปเลย ถึงขั้นต้องเปลี่ยนอาหารแมวหมด คิดแล้วเครียด ผมมีอาการทางจิตหรือเปล่าครับ เพราะผมมีเหตุการณ์ให้กังวลแบบนี้บ่อยมาก ตอนไปเรียนพิเศษ ซึ่งเป็นระบบคอมพิวเตอร์ พอผมต้องไปจับคีบอร์ด หรือ เมาส์ ที่คนใช้เยอะๆ ต้องรีบ ไปล้างมือล้างสบู่ พอแขน ขา ผมเผลอไปโดนขูดโต๊ะ ขูดป้าย ซึ่งไม่มีแผลอะไรเลย ผมก็ต้องรีบไปล้างน้ำ เพราะอะไรไม่รู้แต่พอผมล้างน้ำแล้ว ผมจะสบายใจขึ้นมา เวลาคันๆตา ผมต้องไปซื้อน้ำเปล่าสะอาด มาล้างตาโดยเฉพาะ เพราะผมไม่อยากใช้มือล้าง แล้วก็พวกหูฟังนี่ผมไม่กล้าให้ใครยืมหรือใช้ต่อใครเลยนะครับ ขนาดหูฟังส่วนที่ครอบหูตกลงบนพื้นโต๊ะ หรือโดนมือ ผมยังไม่กล้าใช้เลย ต้องเอาแอลกอฮอล์มาเช็ด น้ำไม่กล้ากินร่วมกับใคร มีดหรือส้อมตกจากจานนิดเดียว หรือโดนโต๊ะนิดเดียวก็ต้องเปลี่ยนใหม่ ถ้ามือเผลอไปจับโดนหลอดส่วนที่ปากดูดต้องเปลี่ยนใหม่ ถ้ากินข้าวอยู่แล้วมีแมลงอะไรมาเกาะ ผมไม่กินเลยนะ มีอยู่วันนึงผมจะเอาแอลกอฮอลเช็ดหูฟัง แต่ปรากฏว่า ผมเปิดขวดไม่ออก พี่ผมเลยเอาคีม ที่มีสนิมเขลอะๆ มาเปิดฝาให้ ซึ่งมันโดนแค่ฝา แต่ผมไม่กล้าใช้ครับ เพราะกลัวสนิมมันไปโดนน้ำยา แล้วเวลาเช็ดแผลหรืออะไรจะติดเชื้อ กลัวนู่น กลัวนี่ไปหมด เวลาเดินไปไหน แล้วมีคนจามหรือไอ ผมต้องรีบไปล้างมือล้างหน้าเลยครับ กลัวติดหวัด เรียกได้เลยว่าผมเจอสบู่วันนึงเป็น สิบๆรอบ เข้าห้องน้ำสาธารณะทีไร ปวดหัวทุกที มีอีกเรื่องนึงคือ ผมไปตัดผมมา ละช่างเขาถามผมว่ากันขอบไหม ด้วยความที่ผมไม่รู้ว่าการกันขอบมันสามารถทำให้ติดเชื้อ hiv ได้ ผมก็เลยเผลอทำไป พอกลับบ้านมาก็มีคนบอกว่ามันติดเชื้อได้นะ เท่านั้นและครับ ความวิตกกังวลเข้าขั้นสุดครับ ถึงผมจะเห็นว่าเขาได้ทำการเปลี่ยนใบมีดแล้ว แต่คือตอนนั้นผมไม่ได้ถามเขา เพราะผมไม่ทราบ ผมเห็นแค่เขาหยิบเหล็กใหม่มาจากกล่องแล้วเสียบเข้ากับที่กันผม แต่ความกังวลก็ยังอยู่ กลัวว่านั้นจะเป็นใบมีดเก่าไม่ใช่อันใหม่ที่เขามาใส่มาหลอกผม เพราะช่างต้องการประหยัดงบ กลัวว่าคนก่อนหน้าผมจะมีเชื้อ hiv กังวลว่าผมต้องติดเชื้อแน่ๆ ทั้งๆที่เขาเปลี่ยนใบมีดแล้ว เคยคิดจะไปกินยาต้าน aids ฉุกเฉินด้วยนะครับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป ตอนนี้ยังกังวลนิดๆและอยากไปตรวจเลือด อีกอย่างคือกลัวมะเร็งมากๆ เมื่อเดือนที่แล้วผมทาน เฟรนฟรายเยอะไปหน่อย กินเป็นมือเที่ยงไปประมาณ 13-14 มื้อได้ใน 1 เดือน ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร จนมาแว้ปเจอในเน็ตว่ามันอันตรายมากนะ ทำให้เกิดมะเร็งได้ ก็เหมือนเดิมครับ เครียดจัด ไม่มีสมาธิทำอะไร อยากไปตรวจ ปวดนิ้วนิดหน่อยก็กังวลไปแล้วว่าเป็นมะเร็งกระดูก กลัวนั่น กลัวนี่ไปหมด ผมรู้ตัวว่าผมคิดมากเกิน โดนคนรู้จักทักว่าสะอาดเกินไป คิดมากเกินไป เหมือนคนเพี้ยน เหมือนบ้า ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ความคิดมาก ความกังวลมีอยู่ในหัวตลอด ผมเหนื่อยครับ มีวิธีรักษาไหมครับ กรณีแบบนี้ไปพบจิตแพทย์ได้ไหมครับ ขอบคุณครับ
เป็นคนขี้ระแวง คิดมากเกินเหตุ ทำอย่างไรดีครับ
ยกตัวอย่างเช่น บ้านผมเลี้ยงแมว แล้วทีนี้คือผมเลี้ยงแมวระบบเปิดนะครับ มันก็ชอบไปเล่นหนู เล่นอะไรมานะครับ ละคือบางทีแบบ แมวมันไปคาบหนูมาเล่นนอกบ้าน ละพอมันเข้าบ้านไม่ทันเช็ดตัว เช็ดขา มันดันมากระโดดขึ้นโต๊ะผม และ ขามันดันไปโดน มือถือผมแค่นิดเดียว เท่านั้นและครับ ผมก็ต้องเอาผ้าเช็ดเชื้อโรคมาเช็ดที่มือถือผม ละที่นี้ครับ ผ้าที่ผมใช้มันคือมาเช็ดทำความสะอาดเครื่องครัว โดยในฉลากมันเขียนไว้ว่า ให้ล้างออกด้วยน้ำสะอาด ผมก็เอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดที่มือถือผม ละพอทีนี้ ผมก็เดินไปจะนำผ้าไปตาก ซึ่งผมต้องเดินผ่านจานข้าวแมวของผม ละทีนี้พอผึ่งเสร็จ อยู่ๆความคิดมากมันก็บังเกิด ผมก็คิดว่า เห้ย ไอผ้าเนี่ย มันหยดใส่อาหารแมวผมหรือเปล่า ซึ่งมันมีสารเคมีอยู่ด้วย ถึงมันจะหมาดๆก็เถอะ ผมก็กังวลหนักไปเลย ถึงขั้นต้องเปลี่ยนอาหารแมวหมด คิดแล้วเครียด ผมมีอาการทางจิตหรือเปล่าครับ เพราะผมมีเหตุการณ์ให้กังวลแบบนี้บ่อยมาก ตอนไปเรียนพิเศษ ซึ่งเป็นระบบคอมพิวเตอร์ พอผมต้องไปจับคีบอร์ด หรือ เมาส์ ที่คนใช้เยอะๆ ต้องรีบ ไปล้างมือล้างสบู่ พอแขน ขา ผมเผลอไปโดนขูดโต๊ะ ขูดป้าย ซึ่งไม่มีแผลอะไรเลย ผมก็ต้องรีบไปล้างน้ำ เพราะอะไรไม่รู้แต่พอผมล้างน้ำแล้ว ผมจะสบายใจขึ้นมา เวลาคันๆตา ผมต้องไปซื้อน้ำเปล่าสะอาด มาล้างตาโดยเฉพาะ เพราะผมไม่อยากใช้มือล้าง แล้วก็พวกหูฟังนี่ผมไม่กล้าให้ใครยืมหรือใช้ต่อใครเลยนะครับ ขนาดหูฟังส่วนที่ครอบหูตกลงบนพื้นโต๊ะ หรือโดนมือ ผมยังไม่กล้าใช้เลย ต้องเอาแอลกอฮอล์มาเช็ด น้ำไม่กล้ากินร่วมกับใคร มีดหรือส้อมตกจากจานนิดเดียว หรือโดนโต๊ะนิดเดียวก็ต้องเปลี่ยนใหม่ ถ้ามือเผลอไปจับโดนหลอดส่วนที่ปากดูดต้องเปลี่ยนใหม่ ถ้ากินข้าวอยู่แล้วมีแมลงอะไรมาเกาะ ผมไม่กินเลยนะ มีอยู่วันนึงผมจะเอาแอลกอฮอลเช็ดหูฟัง แต่ปรากฏว่า ผมเปิดขวดไม่ออก พี่ผมเลยเอาคีม ที่มีสนิมเขลอะๆ มาเปิดฝาให้ ซึ่งมันโดนแค่ฝา แต่ผมไม่กล้าใช้ครับ เพราะกลัวสนิมมันไปโดนน้ำยา แล้วเวลาเช็ดแผลหรืออะไรจะติดเชื้อ กลัวนู่น กลัวนี่ไปหมด เวลาเดินไปไหน แล้วมีคนจามหรือไอ ผมต้องรีบไปล้างมือล้างหน้าเลยครับ กลัวติดหวัด เรียกได้เลยว่าผมเจอสบู่วันนึงเป็น สิบๆรอบ เข้าห้องน้ำสาธารณะทีไร ปวดหัวทุกที มีอีกเรื่องนึงคือ ผมไปตัดผมมา ละช่างเขาถามผมว่ากันขอบไหม ด้วยความที่ผมไม่รู้ว่าการกันขอบมันสามารถทำให้ติดเชื้อ hiv ได้ ผมก็เลยเผลอทำไป พอกลับบ้านมาก็มีคนบอกว่ามันติดเชื้อได้นะ เท่านั้นและครับ ความวิตกกังวลเข้าขั้นสุดครับ ถึงผมจะเห็นว่าเขาได้ทำการเปลี่ยนใบมีดแล้ว แต่คือตอนนั้นผมไม่ได้ถามเขา เพราะผมไม่ทราบ ผมเห็นแค่เขาหยิบเหล็กใหม่มาจากกล่องแล้วเสียบเข้ากับที่กันผม แต่ความกังวลก็ยังอยู่ กลัวว่านั้นจะเป็นใบมีดเก่าไม่ใช่อันใหม่ที่เขามาใส่มาหลอกผม เพราะช่างต้องการประหยัดงบ กลัวว่าคนก่อนหน้าผมจะมีเชื้อ hiv กังวลว่าผมต้องติดเชื้อแน่ๆ ทั้งๆที่เขาเปลี่ยนใบมีดแล้ว เคยคิดจะไปกินยาต้าน aids ฉุกเฉินด้วยนะครับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป ตอนนี้ยังกังวลนิดๆและอยากไปตรวจเลือด อีกอย่างคือกลัวมะเร็งมากๆ เมื่อเดือนที่แล้วผมทาน เฟรนฟรายเยอะไปหน่อย กินเป็นมือเที่ยงไปประมาณ 13-14 มื้อได้ใน 1 เดือน ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร จนมาแว้ปเจอในเน็ตว่ามันอันตรายมากนะ ทำให้เกิดมะเร็งได้ ก็เหมือนเดิมครับ เครียดจัด ไม่มีสมาธิทำอะไร อยากไปตรวจ ปวดนิ้วนิดหน่อยก็กังวลไปแล้วว่าเป็นมะเร็งกระดูก กลัวนั่น กลัวนี่ไปหมด ผมรู้ตัวว่าผมคิดมากเกิน โดนคนรู้จักทักว่าสะอาดเกินไป คิดมากเกินไป เหมือนคนเพี้ยน เหมือนบ้า ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ความคิดมาก ความกังวลมีอยู่ในหัวตลอด ผมเหนื่อยครับ มีวิธีรักษาไหมครับ กรณีแบบนี้ไปพบจิตแพทย์ได้ไหมครับ ขอบคุณครับ