เรื่องนี้ผมควรจะส่งให้เธอดีไหม

ที่บอกกูว่าอย่าเปลี่ยนไปหรือหายไปอะ กูอะไม่เปลี่ยนหรอกกูรักใครไปแล้วกูก็จะรักอยู่หยั่งงั้นไปตลอด แต่เราเป็นเพื่อนกันไงสถานะคือเพื่อนกูรู้ บอกไม่อยากคอยมาห่วงความรู้สึกกู เรื่องนั้นไม่ต้องมากังวนหรอกตอนกูบอกรักอะกูรู้ว่ากูต้องเจ็บมันเป็นเรื่องที่กูโดนมาตลอดทั้งชีวิต กูเจ็บทั้งๆที่ยังกอดอยู่ กูเครียดทั้งๆที่กูรู้ว่าที่ทำอะไรให้กูรู้สึกดีมันเป็นแค่การหยอกล้อเล่น  ตอนกูอยู่กับอะกูเสียใจมากๆมากจนหัวใจเต้นผิดจังหว่ะนอนไม่สนิทเป็นอาทิต แต่กูแค่ต้องการแค่กอด กอดที่พอจะทำให้กูรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย กูรู้หมดแหละว่ามีใจให้คนอื่นทั้งต่อให้จะบอกกูว่าก็แค่ผู้คนคุย ไม่ได้สนใจใครสักคน กูก็ทำเป็นเฉยๆเพราะกูรู้ เพราะต่อให้จะไปอะไรกับคนอื่นกูก็ไม่สนหรอกถึงแม้จะ จะอะไรแต่ถ้ากูรัก กูยอมเป็นเพื่อนเป็นได้หมดที่ต้องการกูไม่ได้ต้องการให้มาสงสารหรือมากรักคนหยั่งกูหรอกเพราะรักจองกูมันคือรักแท้ แม้ตัวจะเจ็บใจจะขาดเจียนตาย กูยอมให้มีความสุขมากกว่าเพราะ รัก  คำเดียว คำสั้นๆ กูจึงยอม กูแค่ต้องการที่ยืนเล็กๆที่เรียกว่าเพื่อนก็ยังดีเผื่อหยั่งน้อยมีเรื่องทุกใจหรือไม่สบาย กูก็พอจะได้ดูแลได้อยู่ข้างๆ แต่พอมาบอกกูว่าอึดอัด อยากเก็บคนดีไว้ข้างกายไม่อยากให้หายไป ไม่อยากทำร้ายจิตใจกู ไม่ต้องคิดมากหรอก แม้หลังจากบอกกูเสร็จกูต้องรอตอบแชทแบบไม่สนใจ ตอบไปส่งๆจนบางครั้งกูพิมอะไรไปให้รำคานใจ หรือไม่ถูกใจ กูรู้สึกผิด บางครั้งกูก็เป็นบ้า อ่านไรไม่รู้เรื่อง แล้วพิมอะไรบ้าบอไป แต่การที่เริ่ม ดูผ่านๆ บอกผ่านๆ มันทำให้กูรู้สึกว่า กูคงไม่จำเป็นที่ต้องไปยุ่งกับชีวิต กูโคตรอยากหยุดตัวเอง หยุดไม่ให้รักอีกเลย หยุดแล้วไม่ต้องไปยุ่งกับ เลิกรัก เลิกคิดถึง แต่มันจะทำไงได้ว่ะ ก็กูรักใครได้แค่ครั้งเดียว แต่กูต้องหยุดเพื่อรักษาหัวใจกูเอาไว้ ถึงแม้มันจะรักตลอดไปก็เถอะ ขอให้เจอคนที่รักจริงๆละกันส่วนกูก็จะกลับไปที่ๆควรอยู่คือพื้นที่ ไม่เคยเจอมาก่อน มันเป็นทั้งเรื่องดีและเรื่องที่แย่ ที่ผ่านไป11ปีคนที่กูเคยแอบรักตอนเด็กที่ย้าย รร ไปดันกลับมาเจอกันตอนไปเที่ยวกันกับเพื่อน ที่กูดูแลตอนเมา ดูแลตอนไม่สบายทั้งคืนรอจนหาย ไม่ต้องคิดขอบคุณหรือเอาเป็นบุญคุณหรอกน่ะ กูแค่ทำตามอำเภอใจ กูเองแหละ พอคิดอีกทีเราไม่น่ากลับมาเจอกันอีกเลยน้อ มันจะได้ไม่ต้องเจ็บขนาดนี้ ไม่ได้เจ็บตรงที่เราเป็นได้แค่เพื่อนนะ เจ็บตรงที่เลือกที่เริ่มให้กูเป็นส่วนเกินของชีวิต ถึงอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็เถอะ อาจจะคิดว่าให้กูเลิกรักด้วยวิธีไม่สนใจตอบส่งๆเป็นแค่เพื่อนกันไป
แต่การกระทำแบบนั้นมันทำให้กูเสียใจมากกว่าที่จะยอมทนเจ็บตอนอยู่กับ เพราะมันเหมือนกูไม่มีค่าพอที่จะเป็นเพื่อน ยิ่งทักยิ่งพิม เหมือนยิ่งลำคานใจ กูเลยเลือกที่จะค่อยๆเดินกลับหรือหายไปยังที่ๆกูควรจะอยู่
อาจเป็นเพราะกูเองแหละที่คิดเกินเพื่อนและทำตามเสียงร้องของหัวใจมากเกินไป ขอโทษละกันกับรักที่ไม่มีค่ามากพอ ที่แม้จะเป็นแค่เพื่อนยังทำให้ไม่สบายใจ กูเองที่ผิดไม่ได้โทษเลย อย่าสนใจกูอีกเลยน่ะกูจะได้ไปสุดทางของที่ๆกูควรอยู่ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเป็นทุกหรอกเพราะคนที่เลือกเองคือ กู