พ่อแม่เสียพร้อมกันภาพติดตาจนถึงทุกวันนี้ทำยังไงดีคะ

พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กๆคะเพราะแม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อเมาชอบตีแม่แม่เลยแยกกันอยู่คะแต่ยังไม่ได้อย่ากันเลยไม่ได้รักพ่อเท่าแม่คะจนเหตุการณ์ฟ้าเล่นตลกพ่อเสียตอนเรียนเข้าปวช.1ไม่ได้นานตอนนั้นอึ้งเลยคะเป็นโรคมะเร็งค่ะเพราะสูบบุหรี่บ่อยกับกินเหล้ายเยอะไม่ทำได้ทำใจเลยคะพอขึ้นปวช.2แม่มีอาการจากที่ทำงานคะตัวเหลืองคนที่ทำงานเลยพาไปรพ.คะตรวจไปตรวจมาสรุปหมอบอกเป็นมะเร็งตัวอ่อนระยะสุดท้ายคะเพราะสารอาหารไม่พอเราเป็นคนไม่กินผักคะแต่แม่ก็จะกินแต่ผักให้เรากินเนื้อสัตว์ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะแม่ต้องนอนรพ.เรียนค่ะให้น้าไปดูบ้างให้พี่ไปนอนเฝ้าบ้างมีวันนึงที่เราไปเยี่ยมแม่ไปเช้าเย็นกลับตอนเรากลับบ้านไปแล้วแม่เพ้อคะเห็นว่าเรายังไม่กลับยืนอยู่ตรงปลายขาพอถึงวันที่เราต้องไปเฝ้าแม่เราติดเตียงคะไม่สามารถลุกทำอะไรเองได้แม่นอนอยู่เตียงแต่ร้องเสียง...อื้อ....อื้อ..ตลอดเวลาเราไม่รู้เกิดจากอะไรเลยถามเตียงข้างๆเค้าบอกไม่รู้เหมือนเราเลยไม่ได้สนใจอะไรก็เลยปิดผ้าม่านเรายืนมองแม่เราร้องให้ออกมาเลยคะเราเลยเข้าไปคุยกับเค้าแต่เเม่ไม่ตอบสนองเราแล้วเราสงสารแม่มากๆแม่คงทรมานมากๆแน่ๆเลยอั้นใจไปเรียกพยาบาลให้มาช่วยเปลี่ยนเพราะยกไม่ไหวเราอยู่คนเดียวตอนพยาบาลมาเปลี่ยนก็เลยเห็นแม่เราร้อง...อื้อ.....อื้อ..พยาบาลถามคนไข้เป็นอะไรคะทำไมร้องเราก็เลยบอกไม่รู้เหมือนกันคะะยาบเลยไปเรียกหมอให้ดูอาการเราก็เริ่มใจไม่ดีแล้วคะพอหมอตรวจเส็จหมอบอกว่าตอนนี้ลูกค้าอาการแย่คะมีทางเลือก2ทางระหว่างยื้อชีวิตไว้แต่จะเป็นเจ้าหญิงนิตทากับจะปล่อยให้ทันไปสบายเราอึ้งมากๆเลยทำอะไรไม่ถูกมือไม้สั่นใจสั่นไปหมดเราจึงโทรไปหาญาติเราค่ะเราไปคุยในห้องน้ำพูดผิดพูดถูกเราอั้นไม่ไหวเราวางสายเส็จร้องให้เลยคะใจคอไม่ดีแล้วพอญาติเรามาถึงก็ได้ไปคุยกับหมอค่ะแล้วเราก็ตกลงกันว่าจะปล่อยแม่เราคะเราเห็นแม่เราทรมาณไม่ไหวตอนนั้นเงินไม่มีเลยคะเพราะเสียค่าเดินทางเพราะเราไปเรียนด้วยเลยเสียเยอะมากต่อวันมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆค่ะถ้าไม่เจอกับตัวไม่รู้จริงๆคืนนั้นเราซึมทันทีเลยคะไม่คุยกับใครร้องให้หนักมากเห็นศพแม่ทีไรน้ำตาแตกทุกทีเรากลับบ้านอ้วกแตกเลยคะเครียด์มากๆเวลาเห็นครอบครัวคนอื่นอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาก็อดร้องให้ไม่ได้เลยคะอดรู้สึกผิดไม่ได้ว่าตอนที่แม่อยู่ทำไมเวลาสั่งให้ทำอะไรทำไมเราต้องบ่นเวลาแม่ให้พาคลินิคไปล้างแผลที่ขาทำไมเราต้องโทษญาติว่าทำไมไปหาพึ่งกลับจากเรียนเหนื่อยๆรู้สึกผิดที่ตอนนั้นทำไมไม่ดูแลแม่ให้ดีๆคิดได้ก็สายไปแล้วตอนนี้เราจบปวส.แล้วคะญาติเราไม่ว่างสักคนคะมองคนอื่นพ่อแม่มาแสดงความยินดีอดน้ำตาซึมไม่ได้คะเวลาเหนื่อยๆท้อๆต้องการกำลังใจมากค่ะรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวTT