ชีวิตของผมเจอเเต่สิ่งเเย่ๆตั่งเเต่เกิด7เดือนพ่อเเม่ทิ้งอยุ่กับยายทวดเลี้ยงวันพ่อไม่มีพ่อวันเเม่ไม่มีเเม่พ่อเเม่เเยกทางพออายุ7ปีพ่อมารับไปยุด้วยคิดว่าชีวิตคงดีเเล้วกับเเย่มายุกับเเม่เลี้ยงมีพี่2คน
ชีวิตติดลบทำอะไรไม่เคยดีสักอย่างทุกคนคอยจะด่าดูถูกไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ผมไม่พยายามน้ะ ผมพยายามทุกอย่างสู้ทุกอย่างเเต่ไม่มีอะไรเลย
ผมจะเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างเเต่ก็ไม่เคยดีโดนด่าตลอดศุกเสาอาทิตผมจะต้องไปช่วยพ่อเเม่ขายของ ผมไม่ค่อยอยากไปไม่ใช่ไม่อยากทำน้ะ ผมไม่อยากจะไปโดนพ่อตะโกนด่าตบหัวเตะต่อหน้าผุ้คนทำไม่ถุกใจจะจะด่า จนผมอายเเต่ทำไงได้ล่ะเลือกไม่ได้จะไปทำงานเค้าก็ไม่ให้ไป ผมเกลียดสายตาที่ทุกคนมองผม เป็นสายตาที่สมเพสผมรึผมคิดไปเองใครที่มองหน้าผม ผมจะหลบหน้าไม่สุ้สายตาใคร บางคนเข้ามาช่วยผมยกของเพราะผมขึ้ลงของเอง เค้าก็จะพูดเด่วพ่อก็ตบหลอก เดวก็เตะหลอก ความรุ้สึกผมเหมือนเป็นตัวตลกน้ำตาก็ไหล ทำไรไม่ได้ทำใจทุกวันปลอบตัวเองให้กำลังใจตัวเอง ว่าเด่วเรียนจบปวช จะไปเลื่อยๆไปอยุ่ไกลๆ ไปอยุ่คนเดียวไกลจากความอับอายไปเจอผุ้คนใหม่ เเต่บางครั้งอยากตายเลยส้ะมากกว่า😭 คิดว่าตายไปก็จบเรื่องล้ะ ไม่ต้องทนกับความกดดัน ทนกับสายตาของคนที่ดูถูก บางคนมองผมมีชีวิตดีสวยหรูใครจะรุ้ว่าผมเป็นยังไง ทนอะไรบ้างชีวิตน้อ
ที่ผมไม่คิดตายเพราะยังมีเเฟนที่ทนอยุ่กับผม รุ้ว่าผมเจออะไรเเฟนผมก็โดนพ่อเเม่ผมดูถูกน้ะเเต่ไม่รุ้ทนได้ยังไงคอยให้กำลังใจ ผมอยากจะเลิกกับเค้าให้ไปเจอคนอื่น จะได้ไม่อายเค้าก็ยังอยู่ เป็นเหมือนด้ายเส้นเดียวที่ดึงไว้
ใครจะรุ้ล้ะเพราะผมเหมือนคนไม่มีใคร คนบ้างคนไม่เข้าใจความเจ็บปวดของผมเพราะไม่ได้มายืนในจุดที่ผมยืน
เห้อออาจจะยาวสักนิดน้ะครับ ขอโทดที่มาลงเเบบนี้เเต่ผมไม่มีที่ระบาย😢😢
ชีวิตเเย่ๆเบื่อโลก😢
ชีวิตติดลบทำอะไรไม่เคยดีสักอย่างทุกคนคอยจะด่าดูถูกไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ผมไม่พยายามน้ะ ผมพยายามทุกอย่างสู้ทุกอย่างเเต่ไม่มีอะไรเลย
ผมจะเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างเเต่ก็ไม่เคยดีโดนด่าตลอดศุกเสาอาทิตผมจะต้องไปช่วยพ่อเเม่ขายของ ผมไม่ค่อยอยากไปไม่ใช่ไม่อยากทำน้ะ ผมไม่อยากจะไปโดนพ่อตะโกนด่าตบหัวเตะต่อหน้าผุ้คนทำไม่ถุกใจจะจะด่า จนผมอายเเต่ทำไงได้ล่ะเลือกไม่ได้จะไปทำงานเค้าก็ไม่ให้ไป ผมเกลียดสายตาที่ทุกคนมองผม เป็นสายตาที่สมเพสผมรึผมคิดไปเองใครที่มองหน้าผม ผมจะหลบหน้าไม่สุ้สายตาใคร บางคนเข้ามาช่วยผมยกของเพราะผมขึ้ลงของเอง เค้าก็จะพูดเด่วพ่อก็ตบหลอก เดวก็เตะหลอก ความรุ้สึกผมเหมือนเป็นตัวตลกน้ำตาก็ไหล ทำไรไม่ได้ทำใจทุกวันปลอบตัวเองให้กำลังใจตัวเอง ว่าเด่วเรียนจบปวช จะไปเลื่อยๆไปอยุ่ไกลๆ ไปอยุ่คนเดียวไกลจากความอับอายไปเจอผุ้คนใหม่ เเต่บางครั้งอยากตายเลยส้ะมากกว่า😭 คิดว่าตายไปก็จบเรื่องล้ะ ไม่ต้องทนกับความกดดัน ทนกับสายตาของคนที่ดูถูก บางคนมองผมมีชีวิตดีสวยหรูใครจะรุ้ว่าผมเป็นยังไง ทนอะไรบ้างชีวิตน้อ
ที่ผมไม่คิดตายเพราะยังมีเเฟนที่ทนอยุ่กับผม รุ้ว่าผมเจออะไรเเฟนผมก็โดนพ่อเเม่ผมดูถูกน้ะเเต่ไม่รุ้ทนได้ยังไงคอยให้กำลังใจ ผมอยากจะเลิกกับเค้าให้ไปเจอคนอื่น จะได้ไม่อายเค้าก็ยังอยู่ เป็นเหมือนด้ายเส้นเดียวที่ดึงไว้
ใครจะรุ้ล้ะเพราะผมเหมือนคนไม่มีใคร คนบ้างคนไม่เข้าใจความเจ็บปวดของผมเพราะไม่ได้มายืนในจุดที่ผมยืน
เห้อออาจจะยาวสักนิดน้ะครับ ขอโทดที่มาลงเเบบนี้เเต่ผมไม่มีที่ระบาย😢😢