ใครเคยเป็นเหมือนเรามั่ง เวลาเจอเพศตรงข้ามเเล้วใจลั้น ไม่ได้เป็นเพราะหน้าตาเเต่ไม่รู้ทำไมร่างกายหยุดทำงาน

สวัดดีค่า หนูชื่อp(นามสมติค่ะ)ตอนนี้เรียนอยู่ในตกรุงเทพค่ะ เป็น รร มีเเต่ผู้หญิงอ่ะคะ ตอนม.2 เราเดินกลับบ้าน ออกจากหน้ารร.ไป ปกติจะเดินใส่หูฟังฟังเพลงเดินปกติเเล้วที่เดินไปตอนข้ามสะพานลอยคะ เราก็ข้ามตามปกติเพราะต้องข้ามเพื่อที่จะเดินไปขึ้นรถ เราเจอเด็กผู้ชายส่วนหนึ่งเดินมาเป็นกลุ่ม เราก็ไม่ได้คิดอะไร เเต่พอพวกนั้นมองหน้าเรา ขาที่เรากำลังก้าวชาไปหมดเลยไม่ได้เขินเพราะเด็กพวกนั้นไม่ได้มีความหล่ออะไรเลยไม่ใช่ที่เราชอบหน้าเราก็ไม่ได้เเดงเเต่ขาที่กำลังก้าวมันหยุด เเล้วใจมันลั่นเเล้วเราภึงกลับหยุดเพื่อให้เค้าเดินผ่านเราไปก่อนอ่า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้สึกกลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไร เเต่ตอนที่เราอยู่ประถมมันกลับไม่เคยเป็นอาการเเบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเอง พ่อบอกว่าเราระวังตัวเเต่พอนานไปเราว่าไม่ใช่อย่างงั้นเเล้วมันกลับกลัวมากยิ่งขึ้น เกินขีดจำกัด เราไม่สามารถอยู่ในที่คนเยอะๆได้อย่างเช่น เรานั่งรอหมอกับคนอื่นรไม่ได้นาน รู้สึกรำคาณ ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์นั้นเลย เวลาไปเที่ยวเราไม่อยากไปไหนกับญาติรู้สึกอยากเที่ยวกัน3คน พ่อ  เเม่ลูกหรือไม่ก็ไปกันน้อยๆ ไปไหนก็ได้ที่คนไม่เยอะ ถ้าคนเยอะที่นั้นจะไม่มีเรา เราพึ่งรู้ตัวมันเป็นมาตั้งเกืแอบ1ปีเต็มๆ เราบอกเเม่ไปตรงๆว่าอยากเข้าพบจิตเเพท์พอกลับมากลับเเม่เราให้พูดกับพ่อว่าทำไมอยากไปหาเราไม่รู้จะอธิบายยังใง พ่อเเม่ไม่สามารถเข้าใจเราได้เราไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่เราไปอยากไปพบจิตเเพท์ เราควรทำใง