กระทู้นี้ผมแค่จะมาเล่าประสบการณ์อะไรหน่อย
เริ่มเลยนะครับ .. คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งครัย เธอชื่อ ยิ้ม เรารู้จักกันตั้งแต่ 5 ขวบเลยครับบ้านอยู่ใกล้ๆกันจนตอนนี้ผมอายุ 23 แล้วครับ ยิ้มเป็นคนน่ารักครับ นิสัยดีพูดจาดีครับ ใครที่อยู่ใกล้ต่อให้เครียดมากแค่ไหนแต่ถ้าได้คุยกับเธอสักพักก็จะยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยล่ะ ยิ้มเป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารักมากครับ ผมก็ไม่รู้ตัวว่าผมเริ่มชอบยิ้มตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็รักเธอไปแล้ว ผมแอบบรักยิ้มอยู๋นานมากครับน่าจะตั้งแต่อยู่ป.6 ได้มั่งที่เริ่มรู่สึกตัวว่าผมรักเธอซะแล้ว ผมไม่กล้าบอกพยายามพูดน้อยๆอยู่นิ่งเวลาอยู่ใกล้เธอเพื่อให้อาการไม่ออกแล้วทำให้ยิ้มไม่สงสัยในตัวผม ผมพยายามตัดใจหลายรอบเคยไม่คุยกับยิ้มอยู่เป็นอาทิตแต่พอเจอหน้ากันผมก็หลุดทุกทีเลย ก็กลับไปเป็บแบบเดิมอีก จนผมอายุ 14 ครับผมเริ่มเห็นเพื่อนๆเริ่มีแฟนกันผมก็อยากมีมั่งผมก็เลยว่าจะไปบอกความในใจกับยิ้ม พอผมรอเจอเธอหลังเลิกเรียนตามปกติพอผมเห็นยิ้มก็เดินไปหาเธอเพื่อที่จะบอกว่า ผมชอบเธอ แต่ครั้งนี้มันแปลกไปครับเพราะยิ้มเดินมากับใครอีกคน ใช่ครับเขาคือแฟนใหม่ของยิ้มเอง เขาชื่อเอ็ม เป็นรุ่นพี่ม.4 สูง หล่อ นักกีฬาโรงเรียนครับ พอเทียบกับผมแล้วฟ้ากับดินเลย พอก็รู้สึกใจหายเลยครับยื่นนิ่งอยู่เกือบ 2 นาที แล้วก็รีบวิ่งหนีไปโดยบอกไปว่า ลืมของ แล้วผมก็มานั้งร้องไห้ในห้องน้ำครับ 555555 นั้งร้องอยู่เกือบ20 นาที แล้วออกไปล้างหน้าแล้วกลับบ้านครับ นี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยครับที่ผมเข้าใจคำว่า เจ็บ ผมช็อคไปหลายวันครับ หลบหน้ายิ้มมาตลอด จนยิ้มมาหาที่บ้านแล้วถามว่าเป็นอะไร ผมก็ไม่พูดครับนิ่งไปสักพัก เธอก็กำลังจะพูดต่อแต่มีโทรศัพโทรมา แฟนเธอโทรมาครับพวกเขานัดกันไปดูหนังครับ ผมได้แต่ยื่นมองเธอเดินออกจากไปไป แล้วผมก็วิ่งเข้าห้องไปยิ้มกับแฟนคบกัน1ปีกว่าๆครับ จนผมอายุ 15 ยิ้มก็ต้องย้ายบ้านแล้วเธอก็เลิกกับแฟนช่วงนี้ล่ะครับ ผมเลยกะว่าเอ้าวะไม่รู้ว่าจะมีโอกาศเจอกันอีกมั๊ยผมก็ว่าจะไปบอกเธอครับ พอเจอหน้าผมก็พูดไม่ออกยื่นนิ่งอยู่นานมาก จนพอยิ้มเรียกขึ้นรถผมเลยตะโกนไปว่า ยิ้มโชคดีนะ เธอก็หันมาแล้วยิ้มให้ผมอยากให้โลกหยุดหมุนเลยครับจะได้มองหน้าเธอที่ยิ้มให้ผมนานๆ พอยิ้มไปผมเหมือนขาดอะไรไปเลยครับ จนผมอายุ 18 ผมกำลังจะขึ้นมหาลัยผมก็เลยต้องไปอยู่หอ เหมือนพรมลิขิตเลยครับผมเจอยิ้มครับ เรียนที่เดียวกับผมผมเห้นเธอครั้งแรกผมก็จำเธอได้เลยเพราะรอยยิ้มแบบนี้ทั้งชีวิตผมคงไม่มีใครเหมือนแล้วครับผมเลยเดินเข้าไปทักเลยครับเธอก็จำผมได้ เราคุยกันอยู่สักพักเธอเลยนัดผมว่าตอนเย็นไปกินข้าวกันผมก็ไปครับเราคุยกันหลายเรื่องครับ ผมฟังวะส่วนใหญ่เพราะผมเอาแต่มองหน้าเธอแทบจะไม่พูดอะไรเลยผมอยากบอกเธอว่าตั้งแต่เธอไปอ่ะเราคิดถึงเธอมาตลอดนะ แต่ก็ไม่กล้า55555 โคตรป๊อดเธอก็เล่าว่าเธอมีแฟนมาแล้ว 3 คน แต่ตอนนี้โสด เราก็คุยกับไปสักพักใหญ่ๆครับ เลยช่วนกันกลับระหว่างทางเราก็เดินกลับเพราะจะได้คุยกันไปด้วยเดินไปสักพักยิ้มก็เกิดหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกไป ผมก็ตกใจมากเลยโทรเรียกเพื่อนให้พาไปส่งโรงบาล นั้นล่ะครับทำให้ผมรู้ว่ายิ้ม เป็นโรคหัวใจครับ แล้วสาเหตุที่โดนย้ายเพราะจะได้ไปอยู่ใกล้ๆโรงบาลใหญ่เป็นอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน ผมก็ช็อคมากครับ ยิ้มนอนโรงบาลอยู๋ 6 วันครับผมไปเยี่ยมเธอทุกวัน ซื้อโน้นนี้ไปฝากไปเฝ้าไปนั้งคุยด้วย จนเธอออกจากโรงบาลก็กลับมาใช่ชีวิตปกติเราเรียนด้วยกันอีก ปีกว่าๆ จนผมอายุ 20 ครับ มีอยู่วันหนึ่งยิ้มก็เป็นอีก รอบนี้หนักเลยครับ หมอบอกต้องทำการผ่าตัดในเดือนนี้เท่านั้นไม่งั้นยิ้มอาจถึงตาย ผมได้ยิ้นแล้วน้ำตาผมก็ไหลมาเองเฉยเลครับ หมอบอกว่าต้องส่งตัวไปกรุงเทพ ป.ล ผมลืมบอกผมอยู่ เชียงใหม่นะ นั้นล่ะครับทำให้ยิ้มต้องย้ายไปกรุงเทพอีกรอบผมก็ไม่อยากให้ไปนะแต่ทำไงได้ล่ะ พอยิ้มออกจากโรงบาลก็เก็บของเตรียมไปผ่าตัดกรุงเทพ ผมก้็ไปส่งที่สนามบินครับ เป็นอีกครั้งที่ผมยื่นมองเธอเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกความในใจกับเธอแล้วผมก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลยจนถึงตอนนี้ ไม่ได้ข่าวอะไรเลย นั้นล่ะครับผมเลยอยากบอกว่าถ้าชอกใครก็บอกไปเลยครับเพราะเราไม่รู้ว่าเราจะได้มีโอกาศบอกเขาอีกตอนไหน อาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้ ... ยิ้มถ้าแกได้เข้ามาอ่านนะเว๊ยอยากบอกว่า เรารักเธอนะ จากโอ๊ต ปล.พิมผิดไปตรงไหนก็ขออภัยนะครับ
เธอชื่อ ยิ้ม
เริ่มเลยนะครับ .. คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งครัย เธอชื่อ ยิ้ม เรารู้จักกันตั้งแต่ 5 ขวบเลยครับบ้านอยู่ใกล้ๆกันจนตอนนี้ผมอายุ 23 แล้วครับ ยิ้มเป็นคนน่ารักครับ นิสัยดีพูดจาดีครับ ใครที่อยู่ใกล้ต่อให้เครียดมากแค่ไหนแต่ถ้าได้คุยกับเธอสักพักก็จะยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยล่ะ ยิ้มเป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารักมากครับ ผมก็ไม่รู้ตัวว่าผมเริ่มชอบยิ้มตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็รักเธอไปแล้ว ผมแอบบรักยิ้มอยู๋นานมากครับน่าจะตั้งแต่อยู่ป.6 ได้มั่งที่เริ่มรู่สึกตัวว่าผมรักเธอซะแล้ว ผมไม่กล้าบอกพยายามพูดน้อยๆอยู่นิ่งเวลาอยู่ใกล้เธอเพื่อให้อาการไม่ออกแล้วทำให้ยิ้มไม่สงสัยในตัวผม ผมพยายามตัดใจหลายรอบเคยไม่คุยกับยิ้มอยู่เป็นอาทิตแต่พอเจอหน้ากันผมก็หลุดทุกทีเลย ก็กลับไปเป็บแบบเดิมอีก จนผมอายุ 14 ครับผมเริ่มเห็นเพื่อนๆเริ่มีแฟนกันผมก็อยากมีมั่งผมก็เลยว่าจะไปบอกความในใจกับยิ้ม พอผมรอเจอเธอหลังเลิกเรียนตามปกติพอผมเห็นยิ้มก็เดินไปหาเธอเพื่อที่จะบอกว่า ผมชอบเธอ แต่ครั้งนี้มันแปลกไปครับเพราะยิ้มเดินมากับใครอีกคน ใช่ครับเขาคือแฟนใหม่ของยิ้มเอง เขาชื่อเอ็ม เป็นรุ่นพี่ม.4 สูง หล่อ นักกีฬาโรงเรียนครับ พอเทียบกับผมแล้วฟ้ากับดินเลย พอก็รู้สึกใจหายเลยครับยื่นนิ่งอยู่เกือบ 2 นาที แล้วก็รีบวิ่งหนีไปโดยบอกไปว่า ลืมของ แล้วผมก็มานั้งร้องไห้ในห้องน้ำครับ 555555 นั้งร้องอยู่เกือบ20 นาที แล้วออกไปล้างหน้าแล้วกลับบ้านครับ นี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยครับที่ผมเข้าใจคำว่า เจ็บ ผมช็อคไปหลายวันครับ หลบหน้ายิ้มมาตลอด จนยิ้มมาหาที่บ้านแล้วถามว่าเป็นอะไร ผมก็ไม่พูดครับนิ่งไปสักพัก เธอก็กำลังจะพูดต่อแต่มีโทรศัพโทรมา แฟนเธอโทรมาครับพวกเขานัดกันไปดูหนังครับ ผมได้แต่ยื่นมองเธอเดินออกจากไปไป แล้วผมก็วิ่งเข้าห้องไปยิ้มกับแฟนคบกัน1ปีกว่าๆครับ จนผมอายุ 15 ยิ้มก็ต้องย้ายบ้านแล้วเธอก็เลิกกับแฟนช่วงนี้ล่ะครับ ผมเลยกะว่าเอ้าวะไม่รู้ว่าจะมีโอกาศเจอกันอีกมั๊ยผมก็ว่าจะไปบอกเธอครับ พอเจอหน้าผมก็พูดไม่ออกยื่นนิ่งอยู่นานมาก จนพอยิ้มเรียกขึ้นรถผมเลยตะโกนไปว่า ยิ้มโชคดีนะ เธอก็หันมาแล้วยิ้มให้ผมอยากให้โลกหยุดหมุนเลยครับจะได้มองหน้าเธอที่ยิ้มให้ผมนานๆ พอยิ้มไปผมเหมือนขาดอะไรไปเลยครับ จนผมอายุ 18 ผมกำลังจะขึ้นมหาลัยผมก็เลยต้องไปอยู่หอ เหมือนพรมลิขิตเลยครับผมเจอยิ้มครับ เรียนที่เดียวกับผมผมเห้นเธอครั้งแรกผมก็จำเธอได้เลยเพราะรอยยิ้มแบบนี้ทั้งชีวิตผมคงไม่มีใครเหมือนแล้วครับผมเลยเดินเข้าไปทักเลยครับเธอก็จำผมได้ เราคุยกันอยู่สักพักเธอเลยนัดผมว่าตอนเย็นไปกินข้าวกันผมก็ไปครับเราคุยกันหลายเรื่องครับ ผมฟังวะส่วนใหญ่เพราะผมเอาแต่มองหน้าเธอแทบจะไม่พูดอะไรเลยผมอยากบอกเธอว่าตั้งแต่เธอไปอ่ะเราคิดถึงเธอมาตลอดนะ แต่ก็ไม่กล้า55555 โคตรป๊อดเธอก็เล่าว่าเธอมีแฟนมาแล้ว 3 คน แต่ตอนนี้โสด เราก็คุยกับไปสักพักใหญ่ๆครับ เลยช่วนกันกลับระหว่างทางเราก็เดินกลับเพราะจะได้คุยกันไปด้วยเดินไปสักพักยิ้มก็เกิดหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกไป ผมก็ตกใจมากเลยโทรเรียกเพื่อนให้พาไปส่งโรงบาล นั้นล่ะครับทำให้ผมรู้ว่ายิ้ม เป็นโรคหัวใจครับ แล้วสาเหตุที่โดนย้ายเพราะจะได้ไปอยู่ใกล้ๆโรงบาลใหญ่เป็นอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน ผมก็ช็อคมากครับ ยิ้มนอนโรงบาลอยู๋ 6 วันครับผมไปเยี่ยมเธอทุกวัน ซื้อโน้นนี้ไปฝากไปเฝ้าไปนั้งคุยด้วย จนเธอออกจากโรงบาลก็กลับมาใช่ชีวิตปกติเราเรียนด้วยกันอีก ปีกว่าๆ จนผมอายุ 20 ครับ มีอยู่วันหนึ่งยิ้มก็เป็นอีก รอบนี้หนักเลยครับ หมอบอกต้องทำการผ่าตัดในเดือนนี้เท่านั้นไม่งั้นยิ้มอาจถึงตาย ผมได้ยิ้นแล้วน้ำตาผมก็ไหลมาเองเฉยเลครับ หมอบอกว่าต้องส่งตัวไปกรุงเทพ ป.ล ผมลืมบอกผมอยู่ เชียงใหม่นะ นั้นล่ะครับทำให้ยิ้มต้องย้ายไปกรุงเทพอีกรอบผมก็ไม่อยากให้ไปนะแต่ทำไงได้ล่ะ พอยิ้มออกจากโรงบาลก็เก็บของเตรียมไปผ่าตัดกรุงเทพ ผมก้็ไปส่งที่สนามบินครับ เป็นอีกครั้งที่ผมยื่นมองเธอเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกความในใจกับเธอแล้วผมก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลยจนถึงตอนนี้ ไม่ได้ข่าวอะไรเลย นั้นล่ะครับผมเลยอยากบอกว่าถ้าชอกใครก็บอกไปเลยครับเพราะเราไม่รู้ว่าเราจะได้มีโอกาศบอกเขาอีกตอนไหน อาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้ ... ยิ้มถ้าแกได้เข้ามาอ่านนะเว๊ยอยากบอกว่า เรารักเธอนะ จากโอ๊ต ปล.พิมผิดไปตรงไหนก็ขออภัยนะครับ