ควรเปลี่ยนตัวเองยังไงดีครับ?

ตอนที่ผมยังเรียนอยู่ ผมรู้สึกว่าตอนอยู่ที่โรงเรียนกับที่บ้านผมเหมือนคนละคนกัน พออยู่ที่โรงเรียน ผมก็พูดเยอะคุยกับเพื่อนเฮฮา เป็นคนๆนึงที่เป็นโจ๊กของห้องเลยก็ว่าได้ แต่พอผมกลับมาบ้าน ผมเหมือนคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูด ซึ่งตอนนั้นผมอยู่บ้านกับพ่อเลี้ยงแล้วก็แม่ พ่อผมเสียไปตั้งแต่ผมพอจำความได้ สมัยช่วงปประมานป.3-ป.4ผมก็คุยกับคนที่บ้านปกติเหมือนเด็กทั่วๆไป แต่หลังจากช่วงป.5เป็นต้นมา ผมโดนพ่อเลี้ยงด่า กดดัน ซึ่งคำที่เขาด่าผมตอนนั้น คือตอนที่ผมคุยกับแม่ แล้วถามนู่นถามนี่ตามประสาเด็ก ผมก็โดนพ่อเลี้ยงด่ามาว่า จะถามมากทำไมนักหนา ผมก็เลยจำมาตั้งแต่ตอนนั้นจนไม่ค่อยจะพูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไรอีก พอเข้าช่วงมัธยม เสาร์อาทิตย์ผมก็จะออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนตามประสาวัยรุ่น กลับบ้านก็3-4โมง ไปหลังจากที่ช่วยงานที่บ้านเสร็จ ผมก็โดนด่าว่าไม่เคยอยู่ติดบ้านงานการไม่คิดจะช่วยทั้งๆที่ผมจะช่วยจนเสร็จแล้วค่อยไป หลังจากนั้นผมก็เลยออกจากบ้านน้อยลง จนไม่ออกไปไหนเลย พอมีเพื่อนบ้านมาที่บ้าน เขาก็เล่าว่าผมไม่เคยทำอะไรเลย นอนขี้เกียจอยู่แต่ในห้อง (ที่บ้านผมทำสวนยาง) ทั้งๆที่ผมไม่เคยปฏิเสธเลยเวลาไปช่วยเขาทำงาน ในตินที่กำลังกวนน้ำกรดหรือเก็บยาง เขาก็จะคอยยืนเท้าเอวมองผมเหมือนคอยจับผิด เหมือนผมเป็นลูกจ้างเขา เวลาผมจะซื้อของหรือจำเป็นต้องจ่ายเงิน เวลาผมมาขอแม่ผมก็จะโดนเขาแขวะตลอด จนผมแทบไม่กล้ายุ่งกับเงินของแม่อีก เวลาจำเป็นต้องจ่ายค่านั่นค่านี่ ผมต้องอดข้าวมาจ่ายบ้างหรือไม่ก็ยืมคนอื่น เวลาที่เขาทะเลาะกัน เขาก็ชอบโยงมาด่าผมด้วยทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับผมเลย มายืนมองหน้าห้องแล้วก็แขวะผม เหมือนผมเป็นตัวปัญหาในบ้าน ผมโดนแบบนี้มาตลอด จนแม้แต่กินข้าว ถ้าเขาอยู่บ้านผมยังไม่กล้าลุกไปกินเลย ผมเหมือนต้องตีกรอบตัวเอง ผมขยับทางไหนผมก็โดนด่า ผมทำอะไรผมก็โดนด่า จนขึ้นม.ปลาย ผมคุยกับที่บ้านไม่เคยเกิน10คำ ค่าสอบแกทแพทที่ผมสมัครผมก็ต้องจ่ายเอง ผมไม่กล้าขอเงินที่บ้านเลย จนผมจบม.6 มาอยู่กับพี่สาวกับพี่เขยเพื่อหางานทำ ผมไม่ได้เรียนต่อเพราะว่าที่บ้านไม่ได้ส่งเรียน ผมเลยคิดจะหาเงินเรียนเอง แต่พอมายุ่กับพี่ ผมก็รู้สึกกลัวไปหมด ผมแทบไม่กล้าทำอะไรเลย ผมกลัวว่าจะโดนเขาว่า แม้แต่ผมหิวข้าวผมก้ไม่กล้าไปกินตอนที่เขาอยู่ ทั้งๆที่พี่ผมเคยโดนพ่อเลี้ยงด่าว่ามาเหมือนกัน แต่พี่ผมอยู่ได้ไม่กี่เดือนเพราะพ่อเลี้ยงกับพี่เขยมีปันหากันเลยต้องออกมาก่อน จนวันนี้พี่ผมเขาขอคุยกับผม เขาบอกผมว่าผมเหมือนเกร็งๆ เหมือนกดดันตัวเอง พอพี่พูดเสร็จผมก้ร้องไห้เลย เขาบอกผมว่า ทำเหมือนกับอยุ่ที่โรงเรียน เวลาหิวก็ไปกิน อยากออกไปไหนก็ไปได้ ไปไม่ถูกให้ถามทางพี่เอา เขาบอกให้ผมเปลี่ยนตัวเองได้แล้วเพราะใกล้จะทำงานแล้ว ผมควรจะทำยังไงดีครับ ควรจะเปลี่ยนตัวเองยังไงดี เพราะผมลืมไปแล้วว่าตอนที่ตัวเองใช้ชีวิตแบบมีความสุขในบ้าน มันเป็นยังไง เพราะผมรู้สึกเหมือนโดดเดียวมาตลอด อยู่แบบตัวปัญหามาตลอด  ขอคำแนะนำหน่อยได้ไหมครับ อย่าด่าผมเลยนะ