กลอนแรมโบ้ 1 :First Blood
แรมโบ้หนึ่ง เฟิร์สบลัด นกพลัดถิ่น
พึ่งโบยบิน กลับบ้านเกิด แผ่นดินแม่
ผ่านสงคราม เวียตนาม ลำบากแท้
กลับมาแค่ หนึ่งชีวิต มิตรล้มตาย
โอ้สหาย เพื่อนวอดวาย ตายสิ้นแล้ว
ยังมิแคล้ว ถูกคนพาล รานข่มเหง
มันยิ่งใหญ่ มาจากไหน ข้าไม่เกรง
ใจนักเลง ข้าไม่ผิด คิดเอาคืน
แม้นไร้ปืน ข้าเล่นงาน จัดการสิ้น
คงแต่ลิ้น ลมปาก สากใส่ร้าย
คิดจะจับ คิดสังหาร ฆ่าให้ตาย
จงวอดวาย ไปข้างนึง พึงสังวรณ์
มือปราบทั่ว แผ่นดิน มิสู้ข้า
อยู่ในป่า อย่าริท้า เจ้าป่าเขา
เอ็งจงเชิญ ยอดทหาร มาสู้เรา
กูคนเขลา ขอขัดเกลา ลับมีดรอ
จวบจนพ่อ นายทหาร มาขอร้อง
โอนายกอง ท่านผู้การ ผู้สั่งสอน
ครูผู้ฝึก พรานวิชา มาออดอ้อน
พึงสังวรณ์ มอบตัวเถิด เกิดผลดี
ข้าเคยพลี ใช้ชีวี รบเพื่อชาติ
มันบังอาจ มาหาเรื่อง เทืองวิสัย
ศิษย์จะฆ่า พวกอาธรรม์ ให้บรรลัย
ผู้การไซร้ อย่าห้ามให้ ข้าไปเลย
ยิงปืนกล เป็นห่าฝน เหมือนดั่งเคย
จุดไฟเผา เมืองหมู่บ้าน โอ้ละเหวย
นายอำเภอ คนใจพาล หดหัวเงย
ผู้การเปรย เอ๋ยปากห้าม มิขามใจ
เหตุไฉน จึงคิดสั้น ทำเช่นนี้
บ้านเมืองมี กฎอยู่ หาดูไม่
เจ้าควรหยุด ดับฟืน ที่สุมไฟ
เพราะอันใด ใครทำเอ็ง เล็งปืนครวญ
แรมโบ้ตอบ ตามชอบพร้อม ร้องไห้หวน
ใครชักชวน ฝึกเรารบ เป็นนิสัย
อยู่นู่นเรา มีราคา นักฆ่าไซร้
มิกลัวภัย ใจกล้า ท้ารบลอง
กลับบ้านมา หมดราคา หมดทั้งผอง
มิตรสนิทปอง สูญหาย ทลายมิเหลือ
ข้าแค่อยาก อยู่สงบ อย่างจุนเจือ
อยู่ไปเพื่อ รับใช้ วันต่อไป
ใครเขาว่า สงครามโหด โฉดเหลือหลาย
แต่ศึกภาย ในบ้าน หนักเหนือกว่า
ศึกรบพุ่ง ถึงแม้นร่าง กายอ่อนล้า
จิตใจกล้า ท้าสู้ อยู่มิผัน
แต่รบกัน หน้าบ้าน ระรานจิต
ศึกชีวิต มิอาจสู้ ข่มใจได้
เราแค่อยาก มีคน ที่ระบาย
เข้าคุกได้ ดีกว่าชน คนพาลเอย