พ่อแม่ตามตลอด ไม่เคยปล่อยไปไหน

ก่อนอื่นเราขอเล่าก่อนเลยนะคะว่าพ่อแม่เราค่อนข้างจะเคร่งเรื่องเรียนมากถึงมากที่สุด เรามีน้องชาย1คน แต่พ่อแม่จะฝากความหวังไว้ที่เราคนเดียว เขาบอกกับเราอยู่ตลอด เราต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับน้อง ต้องเรียนเก่งๆ พ่อเราให้เรียนพิเศษตั้งแต่อยู่ประถม เรียนตอนเย็นหลังเลิกเรียนทุกวัน แม้กระทั่งวันเสาร์-อาทิตย์ เราก็เรียนทั้งวัน ด้วยความเป็นเด็กเราก็ต้องเรียนตามที่พ่อบอก เคยมีอยู่ครั้งนึง เราเรียนจนทนไม่ไหว ร้องไห้กลับบ้านเลย พ่อกับแม่จะบอกกับเราอยู่เสมอว่า ต้องเรียนให้ได้เกรดดีๆ เรียนสูงๆ จะได้มีอนาคตที่ดีๆ บางครั้งที่เราทำเกรดออกมาได้ไม่ดี เพราะมันเป็นวิชาที่ไม่ถนัด แต่พ่อแม่เราจะว่าเรา ตำหนิเราทุกครั้ง ทำไมเกรดต่ำแบบนี้ ให้เรียนพิเศษก็แล้ว เกรดก็ยังต่ำ ไม่เคยได้ยินคำปลอบใจจากปากพ่อแม่สักครั้ง

พ่อกับแม่เราไม่เคยให้เราออกไปไหนข้างนอกหรือปล่อยให้ไปกับเพื่อนเลย หลังเลิกเรียน พ่อก็ให้ไปเรียนพิเศษต่อ ไม่เคยได้ไปไหนกับเพื่อน แค่ขอออกจากบ้านแค่แปปเดียวก็ยังจะไม่ได้เลย มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กเก็บกด ไม่รู้โลกภายนอก จนเข้ามอปลาย เราเริ่มเป็นเด็กใจแตก หนีเรียน โดดเรียนไปกับเพื่อน โกหกพ่อแม่บ้าง จนพ่อแม่เราจับได้ ตั้งแต่วันนั้นที่เขารู้ว่าเราโดดเรียน เขาก็คอยตามเราอยู่ตลอด จนเรารู้สึกอึดอัด อึดอัดมากจริงๆ เขาเช็คอยู่ตลอดว่าเราอยู่ที่ไหน รหัสไลน์เราพ่อก็มี เราคุยกับใคร อยู่ที่ไหนเขาก็เช็คได้ ขนาดเราไปกับเพื่อนแค่แปปเดียว เขาก็ยังโทรมาเช็คกับเพื่อนเรา แม่ก็มายุ่งพื้นที่ส่วนตัวเรา กระเป๋าตังค์ ไดอารี่ก็มาเปิดอ่าน ข้าวของของเราก็มายุ่ง เรารู้สึกอึดอัดมากจริงๆอยู่แบบนี้ เรารู้สึกว่ายิ่งเขาทำแบบนี้ เรายิ่งออกนอกกรอบมากขึ้น มันทำให้เราไม่อยากคุยกับพ่อแม่ตรงๆ เราไม่ไว้ใจพ่อกับแม่ ทำอะไรเรารู้สึกระแวงไปหมด เรารู้ว่าเขาเป็นห่วง อยากให้เราได้ดี แต่บางทีมันก็มากไปจนรุ้สึกอึดอัด เราควรทำอย่างไรดีคะ