เริ่มเรื่องเลยน้องเริ่มขโมยเงินเราตั้งแต่อยู่ป.4 ตอนนั้นเราโมโหมาก เพราะกว่าจะได้แต่ล่ะบาท เราเลยไปฟ้องแม่ แม่เลยเอาเงินแม่ให้เราแทน เพราะแม่บอกว่าน้องยังเด็ก เราก็สั่งสอนน้องไปยกใหญ่เลยเกี่ยวกับการขโมยตังค์
เรานึกว่าน้องจะหยุดแค่นั้น แต่เปล่าเลย น้องมาใช้เงินอย่างบ้าคลั้งตอนม.1 ซึ่งใช้ทุกวัน วันล่ะ200-300บาท น้องเอาไปซื้อของต่างๆ แม่ก็ไม่เคยขัด เรานี่โคตรโมโหเลย ทุกคนในบ้านจนแทบตาย แต่น้องนี่รวยชิบ ยิ่งน้องไปรู้จักกับลูกพี่ลูกน้องอีกคน น้องก็ใช้ตังค์โคตรเยอะ
พอน้องขึ้นม.2 ที่บ้านก็พึ่งรู้ว่าน้องขโมยตังค์ไปใช้ นี่เราก็คิดนะ แม่ให้ตังค์ใช้ขนาดนั้นแล้ว ยังขโมยอีกหรอ ในใจก็แทบคลั้งอีก เพราะแม่ไม่สั่งสอนอะไรน้องเลย เราก็พูดไม่ได้อีก เพราะเรามีปัญหากับน้อง ถึงพูดไปมันก็ไม่ฟังหรอก
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว แต่ไปรษณีย์ก็มาส่งของที่บ้านเกือบแทบทุกวัน เพราะน้องสั่งของตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยว่าไม่เคยด่า แม่พูดแค่ว่าบ้านเราอ่ะ เงินก็ไม่ค่อยจะมีแล้วนะลูก ถ้าช่วยได้ ก็ช่วยๆกันประหยัดบ้าง ซึ่งถามว่าน้องจะทำไหม ไม่เลยยย ไม่มีวัน เราว่าเราก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก แต่แค่ไม่เคยขโมยเงินพ่อแม่ เราไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาหลายปีแล้ว จนเพื่อนก็แซวตลอดว่าใส่แต่เสือผ้าเดิมๆ ซึ่งบางทีก็อายนะ แต่ก็สงสารพ่อกับแม่ว่ะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องไม่คิดบ้างว่าครอบครัวจะไม่มีกินอยู่แล้ว
ไม่กี่วันมานี้เราหน้าด้านไปเปิดลิ้นชักน้องดูว่ามีอะไรบ้าง ปรากฎว่าแบงค์พัน แบงค์ห้าร้อยเต็มไปหมดเลย ซึ่งวันๆน้องไม่ทำอะไรนอกจากเล่นคอม(ดูยูทูบ)และกิน แล้วน้องจะเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ เราเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ แต่แม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ พยายามเบี่ยงประเด็น หรือไปทำอย่างอื่น เห็นแล้วหงุดหงิด แม่จะทำเป็นไม่เห็นอะไรไปอีกนานแค่ไหนกัน...
เราเลยว่าจะขโมยบ้างซัก5พัน คงไม่มากเท่าน้อง แต่ก็คงซื้อเสื้อผ้าใหม่ได้หลายตัวเลยล่ะมั้ง หึ แม่ก็คงไม่คิดจะว่าอะไรเราหรอก...(ล้อเล่น)
อยากถามว่าพอมีคำพูดอะไรบ้างที่ทำให้แม่ตื่นสักที ได้รู้สักทีว่าน้องไม่ใช่เด็กแล้ว คำพูดที่ทำให้แม่ได้รู้ซ่ะบ้างว่าเด็กคนนั้นอ่ะ ทำอะไรโดยที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกแม่เลย
ปล.พ่อกับแม่สะสมตังค์เพื่อสร้างบ้านใหม่มาหลายปีแล้ว ซึ่งเราก็ร่วมด้วย โดยการไม่ใช้ของฟุ่มเฟือย พ่อกับแม่นี่ประหยัดสุดล่ะ อะไรที่ไม่จำเป็นพ่อกับแม่ก็จะไม่ซื้อเลย เราก็ด้วย555 ใส่เสื้อผ้าเดิมๆจนมันขาดไปเองเลย
น้องขโมยเงินแม่หลายหมื่น พ่อแม่ไม่ว่าอะไร เราเลยว่าจะขโมยบ้าง
เรานึกว่าน้องจะหยุดแค่นั้น แต่เปล่าเลย น้องมาใช้เงินอย่างบ้าคลั้งตอนม.1 ซึ่งใช้ทุกวัน วันล่ะ200-300บาท น้องเอาไปซื้อของต่างๆ แม่ก็ไม่เคยขัด เรานี่โคตรโมโหเลย ทุกคนในบ้านจนแทบตาย แต่น้องนี่รวยชิบ ยิ่งน้องไปรู้จักกับลูกพี่ลูกน้องอีกคน น้องก็ใช้ตังค์โคตรเยอะ
พอน้องขึ้นม.2 ที่บ้านก็พึ่งรู้ว่าน้องขโมยตังค์ไปใช้ นี่เราก็คิดนะ แม่ให้ตังค์ใช้ขนาดนั้นแล้ว ยังขโมยอีกหรอ ในใจก็แทบคลั้งอีก เพราะแม่ไม่สั่งสอนอะไรน้องเลย เราก็พูดไม่ได้อีก เพราะเรามีปัญหากับน้อง ถึงพูดไปมันก็ไม่ฟังหรอก
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว แต่ไปรษณีย์ก็มาส่งของที่บ้านเกือบแทบทุกวัน เพราะน้องสั่งของตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยว่าไม่เคยด่า แม่พูดแค่ว่าบ้านเราอ่ะ เงินก็ไม่ค่อยจะมีแล้วนะลูก ถ้าช่วยได้ ก็ช่วยๆกันประหยัดบ้าง ซึ่งถามว่าน้องจะทำไหม ไม่เลยยย ไม่มีวัน เราว่าเราก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก แต่แค่ไม่เคยขโมยเงินพ่อแม่ เราไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาหลายปีแล้ว จนเพื่อนก็แซวตลอดว่าใส่แต่เสือผ้าเดิมๆ ซึ่งบางทีก็อายนะ แต่ก็สงสารพ่อกับแม่ว่ะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องไม่คิดบ้างว่าครอบครัวจะไม่มีกินอยู่แล้ว
ไม่กี่วันมานี้เราหน้าด้านไปเปิดลิ้นชักน้องดูว่ามีอะไรบ้าง ปรากฎว่าแบงค์พัน แบงค์ห้าร้อยเต็มไปหมดเลย ซึ่งวันๆน้องไม่ทำอะไรนอกจากเล่นคอม(ดูยูทูบ)และกิน แล้วน้องจะเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ เราเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ แต่แม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ พยายามเบี่ยงประเด็น หรือไปทำอย่างอื่น เห็นแล้วหงุดหงิด แม่จะทำเป็นไม่เห็นอะไรไปอีกนานแค่ไหนกัน...
เราเลยว่าจะขโมยบ้างซัก5พัน คงไม่มากเท่าน้อง แต่ก็คงซื้อเสื้อผ้าใหม่ได้หลายตัวเลยล่ะมั้ง หึ แม่ก็คงไม่คิดจะว่าอะไรเราหรอก...(ล้อเล่น)
ปล.พ่อกับแม่สะสมตังค์เพื่อสร้างบ้านใหม่มาหลายปีแล้ว ซึ่งเราก็ร่วมด้วย โดยการไม่ใช้ของฟุ่มเฟือย พ่อกับแม่นี่ประหยัดสุดล่ะ อะไรที่ไม่จำเป็นพ่อกับแม่ก็จะไม่ซื้อเลย เราก็ด้วย555 ใส่เสื้อผ้าเดิมๆจนมันขาดไปเองเลย