ช่วงสองสามปีที่ผมไม่มีใคร ก่อนหน้านี้ผมก็สถิตอยู่ในพันทิปแต่พอมีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิต ผมก็หายไป สมัยที่ตัวผมยังเรียนอยู่ ผมได้คบกับผู้หญิงคนนึง เป็นผู้หญิงธรรมดา ผมสั้น ตัวเล็ก ผิวขาว อายุห่างกับผม2ปี ไม่ได้เป็นคนในพื้นที่ เป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียนต่างจังหวัด ส่วนตัวผมเป็นผู้ชายธรรมดา สูง ดำ จัดฟัน ใส่แว่น ไม่มีใครเข้ามาเป็นเรื่องราวพิเศษ เรียน เที่ยวเล่น ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป แต่แล้วก็มีโอกาสได้เล่นแอพหาเพื่อนแอพนึง จนเจอผู้หญิงคนนึงทักไปรัวๆในตอนดึก รอเธอตอบรับกลับมา จนได้ทำความรู้จักกัน สองเดือน ในที่สุดก็นัดเจอกัน เราไปเดินห้างกัน ปกติของคนทั่วไปที่ออกเดท หาอะไรกินกัน ต่างศึกษากัน วันนั้นเท่าที่ยังจำได้และประทับใจคือ นั่งกินสเวนเซ่นตัวผมไม่กินแอลม่อน เธอขอตักออกจากถ้วยผมมากินอย่างหน้าตาเฉย ผมประทับใจมาก เสร็จจากเดินห้างก็ค่ำแล้ว ผมต้องไปส่งเธอที่หอประจำ เราเลยตกลงใจกันนั่งร้านกาแฟหน้าหอประจำ เป็นร้านรถแวนเก่าๆ นั่งโต๊ะริมฟุตบาท แล้วทันใดนั้นมีอุบัติเหตุรถชนกัน เธอวิ่งไปช่วยคนเจ็บอย่างไม่คิดอะไร ผมยิ่งประทับใจไปอีก ได้แต่เก็บไว้ในใจ ก็ปลื้มมาโดยตลอด จนเหตุการณ์ต่างๆที่เราเจอกัน ผมชอบทุกอย่างที่เธอเป็น เจอกันบ่อยขึ้นจนมีโอกาสได้ขอคบกัน เธอก็ตกลงปลงใจคบ เรื่องราวเราเป็นไปได้ด้วยดีมาตลอด จนผมเรียนจบ ต้องห่างกัน ผมต้องเข้ารับการเกณฑ์ทหาร สมัครไป6เดือน เธอก็ยังเรียนอยู่ วันหยุดก็มาเยี่ยมผมเป็นปกติ วันหยุดผมก็เที่ยวเล่น เธอก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน วันหยุดก็มาเจอกันอยู่ด้วยกัน จนเมื่อเธอเรียนจบ เธอต้องกลับบ้าน ตัวผมเองก็ได้ปลดทหาร มีโอกาสได้ทำงานบริษัทเอกชน ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มเปลี่ยนไป มีโอกาสทำงาน เริ่มมีเงินเดือนใช้ เริ่มมีสังคมมากขึ้น ผู้หญิงเริ่มเข้ามา ผมเองก็เริ่มเปลี่ยนไป แต่ในตอนนั้นผมเองก็คุยกับแฟนผมปกติ จนเริ่มมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตผม ผมรู้สึกว่าตัวผมเองขาดหายไป ทั้งๆที่ผมมีผู้หญิงของผมอยู่แล้ว ผมจึงขวนขวาย หาโอกาสคุยกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา หาในสิ่งที่ตัวเองขาดหายไป ซึ่งผู้หญิงของผมเค้าไว้ใจผมมาตลอด แต่มันเปลี่ยนไปจนผมนอกใจ ความคิดผมก็เปลี่ยน ผมหลงไปในทิศทางที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมมีนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด สุดท้ายผมก็คิดผิด ผมเลือกที่จะเดินออกมา ทิ้งผู้หญิงคนนึงที่เคยยอมลำบากกับผมมา เพื่อออกไปหาในสิ่งที่ตัวเองขาดหาย แต่แล้วจริงๆตัวผมไม่ได้ขาดหายอะไรไปหรอก ผมแค่มั่นใจในสิ่งที่ผิด ผมออกมาคบกับผู้หญิงอีกคนจนล่วงเลยมาจะครึ่งปี ผมยังคบกับผู้หญิงคนใหม่ แต่ผมก็ยังรู้สึกกับอดีตที่เคยผ่านมา ตอนนี้ผมมาตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายความในใจ ผมคิดถึงตัวผมที่เคยมีความสุข มีจริงๆ เราควรพอใจในสิ่งที่เรามี ไม่ใช่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อคาดหวังกับทุกสิ่งในอนาคต ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของโลก ตัวเองมีความสุขมั้ยก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะตัวเองเคยทำผิด ถามว่าทำมัยยังคิดถึงอดีตทั้งๆที่มันผ่านไปแล้ว ทำมัยไม่เดินหน้าต่อ ผมเดินอยู่นะ แต่สุดท้ายผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่าที่ผ่านมานั้นมันดีกว่ามาก อยากเตือนผู้ชายวัยกำลังเรียน ช่วงเรียนจบ อย่าทิ้งคนที่เคยลำบากกับเรา อย่าลืมว่าใครเคยช่วยเรา ไม่ต้องจำว่าเราเคยช่วยใคร จำไว้แค่ใครช่วยเราตอนลำบากก็พอ ห่างกันไม่ได้ทำให้แย่ แต่ที่แย่คือตัวเราเอง สุดท้ายอยากจะขอโทษผู้หญิงคนนั้นนะที่ไม่ได้ทำตามสัญญาว่าจะไปอยู่ด้วย คิดถึงเสมอ ยิ่งตอนนี้ยิ่งคิดถึง คิดถึงทุกช่วงเวลา ตัวผมเองไม่สามารถนำเรื่องราวนี้ไปบอกกับเจ้าตัวได้ เนื่องด้วยเหตุผลบางประการ แต่แล้วบทเรียนที่ผมได้รับ ถ้าช่วยชี้นำให้ใครสักคนที่กำลังเผชิญอยู่ได้ไตร่ตรองศรัทธาในรัก ศรัทธาในคนของเรา วันนั้นคุณจะไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบผม จะไม่ต้องรู้สึกผิดไปทุกๆวันแบบผม ขอบคุณที่เคยมีคำว่าเรากับเอง แม้ตอนนี้เราต่างกลายเป็นอดีตของกันและกัน เธอไม่เคยผิดเลย ตัวเค้าเองต่างหากที่แปรผันไป ขอโทษจริงๆ ขอโทษ ขอให้เธอมีชีวิตที่งดงามมีความสุขกับใครสักคน ที่ใดสักแห่ง รักและคิดถึง from J-Cop
คิดถึงอดีตคนที่เคยรักและยังไม่แน่ใจว่าปัจจุบันยังคิดถึงอยู่อย่างเดียวหรือยังรักอยู่ด้วย