ผมตอนคบกับเธอแรกๆ ผมไม่สนใจเกม
ผมคุยกับเธอ. เราโทรหากันทุกวัน
ผมยอมเลิกเจ้าชู้ เลิกติดเกม
แต่แล้ว นฝผ่านไปหลายเดือน ผมเริ่มติดเกม มีเวลา20-22:00 ที่ผมมีเวลาคุยกับเธอ แต่ผมเอาเวลาส่วนมากไปเล่นเกม
เล่นเสร็จ 21:10 น. ผมโทรคุย ไม่ถึงชั่วโมงผมก็เผลอหลับ จนนานวันผมหลับไปก่อนจะได้โทรหาด้วย ทุกครั้งที่เผลอหลับ พอตื่นขึ้นผมจะรีบโทรไปขอโทษเธอทุกครั้ง. จนวันนึงเธอเริ่มหวั่นใจกับการเรียนผมด้วย เลยกำชับบ่อยๆว่าพยายามนะ เรียนดีๆนะอย่าหลับบ่อย
จนเธอเอาความคิดอะไรไม่รู้ ขอห่างกับผมซักพัก เพื่อให้ผมคิดได้ว่า ผมต้องตั้งใจเรียน (ผมเรียนจบ ม.6แล้วครับ ตอนนั้น กำลังรอ มหาลัยเรียกตัวไปสอบสัมภาส )
พอยิ่วนานวันยิ่งหนักขึ้นๆ ทะเลาะกันเรื่องกำชับให้ผมกระเตื้องการเรียนให้มาก จะเปิดเทอมแล้ว
จนวันนึง เธอบอกให้ผมลดสถานะให้กลายเป็นเพื่อน ผมบ่อน้ำตาแตก ขอร้องแทบขาดใจ
ผมไม่เคยสนใจศักศรีอะไรแบบนั้นเลย ผมขอร้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็วางสาย โทรไปคืนแล้วคืนเล่าเธอก็บล๊อคเบอร์ผม ผมเครียดมาก ไม่มีกะจิตก่ะใจแม้แต่จะทำงานด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่า คนที่ผมรัก ทำไมต้องทำแบบนั้น
ทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่รัก ไม่มองหน้า มองตา สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมคิดว่าเธอคงตัดใจได้แล้ว
คงมีแต่ผม ผมจึงปรึกษาคนอื่น โดยที่ผมคิดว่าเธอตัดใจได้แล้ว คงไม่สนใจเราอีกด้วย เราจึงเรียกว่าแฟนเก่า
ผมไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เธอทำแบบนั้นจะหวังดีกับเรา
สิ่งที่เธอทำ ไม่สนใจต่างๆนาๆ ไม่ได้ทำให้ผมคิดได้เลย ผมไม่เคยคิดเลยว่า เธอให้โอกาสผม. เธอไม่เคยบอก
ผมเคยบอกเธอว่า หากอยากสื่ออะไร บอกให้ผมรู้ได้ไหม ซึ่วแน่นอนว่าผมคงโง่มาก
เธอเคยรู้ไหม ว่าผมต้องร้องไห้ทุกคืนๆ ไม่มีคืนไหนเลยที่ไม่ร้อง
ผมอยากคืนดีแทบใจจะขาด
จนผมเคยคิดสั้น ตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะหัวใจผมมันยังอยากง้อ อยากคืนดี ให้เหมือนวันเก่า ผมร้องไห้ แม้ล้างจานผมก็ยังร้อง ผมเคยคิดว่าถ้าอยู่ด้วยกัน คงเข้าใจมากกว่านี้ ผมจะรอถึงวันนั้น แต่แล้วก็ถึงวันที่เธอทิ้งผมไปจิงๆ แม้ผมจะอ้อนวอนให้โอกาสผมอีกครั้ง เธอก็ไม่ให้โอกาสผมแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเธอให้โอกาสตอนไหน เธอไม่บอก ไม่มีใครหยั่งรู้ใจคนเราหรอก ผมอยากบอกรักทุกๆวันก็มีแค่เธอ คนที่ผมรักจนหมดใจก็คือเธอ ทุกความทรงจำผมจำได้ดี ทั้งเคยกอด ทั้งการ์ด ผมพูดบอกคนอื่นว่าจะจัดใจ จะทิ้งตุ๊กตา ของทุกอย่างที่เธอให้ ผมทำไม่ได้ที่พูดซักอย่าง
เธอจะรู้ไหม รูปเธอ กระเป๋าตัง แหวน ของทุกอย่าง ผมพกติดตัวเสมอ ทุกครั้งที่มองผมก็อดซึมไม่ได้
ตอนนี้รูปของเธอ คงกลายเป็นตราบาปที่จำไปจนวันตายว่าครั้งนึง ผมเคยโง่ ทิ้งรักแท้ ทิ้งโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ผมรู้สึกหัวใจแทบขาดใจตาย
ผมรู้ ถึงบอกตอนนี้เธอคงไม่สนใจเรา ไม่สนใจความรู้สึกเราแล้ว แต่ผมอยากประทับให้ตราตึงใจชายคนที่ชื่อ ดุษฎี คนนี้ว่า เคยโง่ ทำคนที่เรารักมากๆ ทิ้งความรัก ทิ้งสิ่งสำคัญมากๆในชีวิต ชีวิตนี้คงตัดใจจากเธอไม่ได้แน่ๆ เพราะ เคยกอดเคยหอมแก้ม เคยยีๆหัว เคยจับมือ เคยให้หนุ่นแขน เคยพูดหวานๆน่ารักๆ ผมคงไม่มีวันลืมเธอได้แน่ เพราะเธอคนนี้หวังดีกับผมมากๆ เป็นห่วงใยผมสุดๆ ผมยัวเคยคิดเลยนะว่า ผมทำให้เธอรำคานที่ทำให้เป็นห่วงบ่อยๆ ผมคงไม่มีหน้าไปเจอเธออักแล้ว ผมอยากบอกรักเธอข้างๆจนกว่าผมจะแก่ จนกว่าจะตาย ผมรักเธอครับ นางสาว ชลธิชา...
ผมแย่มากใช่ไหมครับ
ผมคุยกับเธอ. เราโทรหากันทุกวัน
ผมยอมเลิกเจ้าชู้ เลิกติดเกม
แต่แล้ว นฝผ่านไปหลายเดือน ผมเริ่มติดเกม มีเวลา20-22:00 ที่ผมมีเวลาคุยกับเธอ แต่ผมเอาเวลาส่วนมากไปเล่นเกม
เล่นเสร็จ 21:10 น. ผมโทรคุย ไม่ถึงชั่วโมงผมก็เผลอหลับ จนนานวันผมหลับไปก่อนจะได้โทรหาด้วย ทุกครั้งที่เผลอหลับ พอตื่นขึ้นผมจะรีบโทรไปขอโทษเธอทุกครั้ง. จนวันนึงเธอเริ่มหวั่นใจกับการเรียนผมด้วย เลยกำชับบ่อยๆว่าพยายามนะ เรียนดีๆนะอย่าหลับบ่อย
จนเธอเอาความคิดอะไรไม่รู้ ขอห่างกับผมซักพัก เพื่อให้ผมคิดได้ว่า ผมต้องตั้งใจเรียน (ผมเรียนจบ ม.6แล้วครับ ตอนนั้น กำลังรอ มหาลัยเรียกตัวไปสอบสัมภาส )
พอยิ่วนานวันยิ่งหนักขึ้นๆ ทะเลาะกันเรื่องกำชับให้ผมกระเตื้องการเรียนให้มาก จะเปิดเทอมแล้ว
จนวันนึง เธอบอกให้ผมลดสถานะให้กลายเป็นเพื่อน ผมบ่อน้ำตาแตก ขอร้องแทบขาดใจ
ผมไม่เคยสนใจศักศรีอะไรแบบนั้นเลย ผมขอร้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็วางสาย โทรไปคืนแล้วคืนเล่าเธอก็บล๊อคเบอร์ผม ผมเครียดมาก ไม่มีกะจิตก่ะใจแม้แต่จะทำงานด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่า คนที่ผมรัก ทำไมต้องทำแบบนั้น
ทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่รัก ไม่มองหน้า มองตา สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมคิดว่าเธอคงตัดใจได้แล้ว
คงมีแต่ผม ผมจึงปรึกษาคนอื่น โดยที่ผมคิดว่าเธอตัดใจได้แล้ว คงไม่สนใจเราอีกด้วย เราจึงเรียกว่าแฟนเก่า
ผมไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เธอทำแบบนั้นจะหวังดีกับเรา
สิ่งที่เธอทำ ไม่สนใจต่างๆนาๆ ไม่ได้ทำให้ผมคิดได้เลย ผมไม่เคยคิดเลยว่า เธอให้โอกาสผม. เธอไม่เคยบอก
ผมเคยบอกเธอว่า หากอยากสื่ออะไร บอกให้ผมรู้ได้ไหม ซึ่วแน่นอนว่าผมคงโง่มาก
เธอเคยรู้ไหม ว่าผมต้องร้องไห้ทุกคืนๆ ไม่มีคืนไหนเลยที่ไม่ร้อง
ผมอยากคืนดีแทบใจจะขาด
จนผมเคยคิดสั้น ตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะหัวใจผมมันยังอยากง้อ อยากคืนดี ให้เหมือนวันเก่า ผมร้องไห้ แม้ล้างจานผมก็ยังร้อง ผมเคยคิดว่าถ้าอยู่ด้วยกัน คงเข้าใจมากกว่านี้ ผมจะรอถึงวันนั้น แต่แล้วก็ถึงวันที่เธอทิ้งผมไปจิงๆ แม้ผมจะอ้อนวอนให้โอกาสผมอีกครั้ง เธอก็ไม่ให้โอกาสผมแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเธอให้โอกาสตอนไหน เธอไม่บอก ไม่มีใครหยั่งรู้ใจคนเราหรอก ผมอยากบอกรักทุกๆวันก็มีแค่เธอ คนที่ผมรักจนหมดใจก็คือเธอ ทุกความทรงจำผมจำได้ดี ทั้งเคยกอด ทั้งการ์ด ผมพูดบอกคนอื่นว่าจะจัดใจ จะทิ้งตุ๊กตา ของทุกอย่างที่เธอให้ ผมทำไม่ได้ที่พูดซักอย่าง
เธอจะรู้ไหม รูปเธอ กระเป๋าตัง แหวน ของทุกอย่าง ผมพกติดตัวเสมอ ทุกครั้งที่มองผมก็อดซึมไม่ได้
ตอนนี้รูปของเธอ คงกลายเป็นตราบาปที่จำไปจนวันตายว่าครั้งนึง ผมเคยโง่ ทิ้งรักแท้ ทิ้งโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ผมรู้สึกหัวใจแทบขาดใจตาย
ผมรู้ ถึงบอกตอนนี้เธอคงไม่สนใจเรา ไม่สนใจความรู้สึกเราแล้ว แต่ผมอยากประทับให้ตราตึงใจชายคนที่ชื่อ ดุษฎี คนนี้ว่า เคยโง่ ทำคนที่เรารักมากๆ ทิ้งความรัก ทิ้งสิ่งสำคัญมากๆในชีวิต ชีวิตนี้คงตัดใจจากเธอไม่ได้แน่ๆ เพราะ เคยกอดเคยหอมแก้ม เคยยีๆหัว เคยจับมือ เคยให้หนุ่นแขน เคยพูดหวานๆน่ารักๆ ผมคงไม่มีวันลืมเธอได้แน่ เพราะเธอคนนี้หวังดีกับผมมากๆ เป็นห่วงใยผมสุดๆ ผมยัวเคยคิดเลยนะว่า ผมทำให้เธอรำคานที่ทำให้เป็นห่วงบ่อยๆ ผมคงไม่มีหน้าไปเจอเธออักแล้ว ผมอยากบอกรักเธอข้างๆจนกว่าผมจะแก่ จนกว่าจะตาย ผมรักเธอครับ นางสาว ชลธิชา...