ในทุกๆ วันก็เฝ้าบำเพ็ญตนให้พ้นจากเครื่องเศร้าหมองวุ่นวายใจ
เมื่อมาอยู่กับสติและปล่อยวางความคิดปรุงแต่งออกไปก็ค่อยๆ ผ่องใสขึ้นได้
แต่แล้วก็กลับมามัวหมองใหม่อีกครั้ง ซึ่งไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเริ่มคิดเรื่องโน่นนี่นั่น
แล้วก็เศร้าหมองไป หรือเมื่อมีเรื่องเข้ามาพอจับต้องคิดนึกก็หมองมัวไปอีกแล้ว
จนในบางครั้งบางทีไม่อยากจะคิดนึกไปเลยก็มี
แต่ก็คอยระลึกถึงคำครูบาอาจารย์เคยสอนว่าคนตายเท่านั้นที่ไม่คิดอะไรและให้รู้ไปกับธรรมชาติ
ก็เลยต้องกลับมามองความเป็นจริงที่เป็นอยู่ต่อไป ด้วยใจที่ไม่อยากมัวหมอง
ตำราบอกไว้ว่าพระอริยะเจ้าระดับโสดาบันขึ้นไปจะไม่อยากกลับมามัวหมองอีก
ผมว่าไม่ใช่แค่พระอริยะบุคคลเท่านั้นหรอกไม่ว่าใครเมื่อรู้จักความสงบผ่องใส
ก็คงไม่อยากกลับมาวุ่นวายมัวหมองด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ
ส่วนไอ้คนที่ยังไม่รู้จักและวันๆ วุ่นวายอยู่แต่กับกิเลสตัณหามันก็คงไม่คิดอย่างนี้
วันๆ เมื่อผมนั่งดูจิตดูใจมันก็เกิดความรู้ความเข้าใจตามการเห็นว่าเป็นอย่างนั้นๆ
และเกิดความเข้าใจว่าควรทำอย่างนี้ตามมา เช่นว่า
ใจนี้มันเป็นทุกข์ร้อนเพราะไปจับเอาคำพูดมาเป็นเรื่องเอามานึกมาคิดใส่ตัวเอาเอง
ก็เลยเห็นว่าควรมีสติไม่จับต้องดีกว่าจะได้ไม่หมองมัว ซึ่งก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างไปตามสภาพ
ส่วนวิธีการศึกษาธรรมะของผมก็เป็นไปในทำนองนี้คือ นั่งสมาธิ ทำใจให้ว่าง
ศึกษาจิตใจ การกระทำ ทั้งการนำเข้าและการส่งออก ที่ซึ่งสามารถรับรู้ได้
แต่เมื่อดูมานานจนตอนนี้ชักเบื่อแล้วเพราะเห็นว่ายังวนๆ เวียนๆ อยู่อย่างเก่าไม่ได้ไปใหนเลย
ก็เลยเกิดความสงสัยว่าว่าการฝึกสติดูสภาพจิตใจตัวเองนี่อาจไม่ได้ทำให้พ้นทุกข์ไปได้
เพราะผมคิดว่ามันยังมีตัวตนของผู้ดูและผู้รู้อยู่ มันเลยยังไม่ว่างเต็มที่และไม่มีอิสระเต็มที่
เลยกระทำต่อไปจากนั้นอย่างไม่มีผู้ดูและผู้รู้อะไรอีกแล้ว
สติที่เกิดขึ้นนั้นก็เป็นไปเพื่อความดับรอบหรือเป็นอาการดับไปเฉยๆ เท่านั้นไม่ได้ศึกษาอะไรอีกแล้ว
ก็เลยเห็นว่าน่าเราน่าจะคลำๆ มาถูกทางเเล้ว
แบบนี้ดูท่าจะไม่ต้องวิงเวียนศรีษะเหมือนอย่างการรู้ธรรมะเมื่อก่อนหน้าโน้นอีกแล้ว
นี้เป็นความเข้าใจของอรชุนเมื่อเช้าของวันนี้(อรชุนมักเข้าใจธรรมะตอนเข้า(อาจผิด))
เลยเอามาตั้งกระทู้สนทนาธรรมกับท่านอื่นๆ ในที่นี้
เพื่อหวังว่าจะได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมจากผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในธรรมะทุกท่าน
อรชุนผู้น้อยจะได้ปรับปรุงทัศนะของตนเองต่อไปครับ
หรือใครมีข้อสงสัยในความเข้าใจของอรชุนในข้างต้นก็สอบถามได้เช่นกันครับ
เรื่องธรรมะหรือว่าจะเป็นอย่างนี้
เมื่อมาอยู่กับสติและปล่อยวางความคิดปรุงแต่งออกไปก็ค่อยๆ ผ่องใสขึ้นได้
แต่แล้วก็กลับมามัวหมองใหม่อีกครั้ง ซึ่งไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเริ่มคิดเรื่องโน่นนี่นั่น
แล้วก็เศร้าหมองไป หรือเมื่อมีเรื่องเข้ามาพอจับต้องคิดนึกก็หมองมัวไปอีกแล้ว
จนในบางครั้งบางทีไม่อยากจะคิดนึกไปเลยก็มี
แต่ก็คอยระลึกถึงคำครูบาอาจารย์เคยสอนว่าคนตายเท่านั้นที่ไม่คิดอะไรและให้รู้ไปกับธรรมชาติ
ก็เลยต้องกลับมามองความเป็นจริงที่เป็นอยู่ต่อไป ด้วยใจที่ไม่อยากมัวหมอง
ตำราบอกไว้ว่าพระอริยะเจ้าระดับโสดาบันขึ้นไปจะไม่อยากกลับมามัวหมองอีก
ผมว่าไม่ใช่แค่พระอริยะบุคคลเท่านั้นหรอกไม่ว่าใครเมื่อรู้จักความสงบผ่องใส
ก็คงไม่อยากกลับมาวุ่นวายมัวหมองด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ
ส่วนไอ้คนที่ยังไม่รู้จักและวันๆ วุ่นวายอยู่แต่กับกิเลสตัณหามันก็คงไม่คิดอย่างนี้
วันๆ เมื่อผมนั่งดูจิตดูใจมันก็เกิดความรู้ความเข้าใจตามการเห็นว่าเป็นอย่างนั้นๆ
และเกิดความเข้าใจว่าควรทำอย่างนี้ตามมา เช่นว่า
ใจนี้มันเป็นทุกข์ร้อนเพราะไปจับเอาคำพูดมาเป็นเรื่องเอามานึกมาคิดใส่ตัวเอาเอง
ก็เลยเห็นว่าควรมีสติไม่จับต้องดีกว่าจะได้ไม่หมองมัว ซึ่งก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างไปตามสภาพ
ส่วนวิธีการศึกษาธรรมะของผมก็เป็นไปในทำนองนี้คือ นั่งสมาธิ ทำใจให้ว่าง
ศึกษาจิตใจ การกระทำ ทั้งการนำเข้าและการส่งออก ที่ซึ่งสามารถรับรู้ได้
แต่เมื่อดูมานานจนตอนนี้ชักเบื่อแล้วเพราะเห็นว่ายังวนๆ เวียนๆ อยู่อย่างเก่าไม่ได้ไปใหนเลย
ก็เลยเกิดความสงสัยว่าว่าการฝึกสติดูสภาพจิตใจตัวเองนี่อาจไม่ได้ทำให้พ้นทุกข์ไปได้
เพราะผมคิดว่ามันยังมีตัวตนของผู้ดูและผู้รู้อยู่ มันเลยยังไม่ว่างเต็มที่และไม่มีอิสระเต็มที่
เลยกระทำต่อไปจากนั้นอย่างไม่มีผู้ดูและผู้รู้อะไรอีกแล้ว
สติที่เกิดขึ้นนั้นก็เป็นไปเพื่อความดับรอบหรือเป็นอาการดับไปเฉยๆ เท่านั้นไม่ได้ศึกษาอะไรอีกแล้ว
ก็เลยเห็นว่าน่าเราน่าจะคลำๆ มาถูกทางเเล้ว
แบบนี้ดูท่าจะไม่ต้องวิงเวียนศรีษะเหมือนอย่างการรู้ธรรมะเมื่อก่อนหน้าโน้นอีกแล้ว
นี้เป็นความเข้าใจของอรชุนเมื่อเช้าของวันนี้(อรชุนมักเข้าใจธรรมะตอนเข้า(อาจผิด))
เลยเอามาตั้งกระทู้สนทนาธรรมกับท่านอื่นๆ ในที่นี้
เพื่อหวังว่าจะได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมจากผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในธรรมะทุกท่าน
อรชุนผู้น้อยจะได้ปรับปรุงทัศนะของตนเองต่อไปครับ
หรือใครมีข้อสงสัยในความเข้าใจของอรชุนในข้างต้นก็สอบถามได้เช่นกันครับ