Bermuda
ติดตามเรื่องราวอื่นๆได้ครับที่เพจนี้ Never Ending Wanderlust
https://www.facebook.com/Never-Ending-Wanderlust-333202827168152/
ความเดิมตอนที่แล้ว
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ฉบับหมดเปลือก
https://pantip.com/topic/37607106
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ภาค 3
https://pantip.com/topic/37665346
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ตอน 4 ฑูตวัฒนธรรมบนเรือสำราญ
https://pantip.com/topic/37688092
สวัสดีอีกครั้งพี่ป้าน้าอาทั้งหลายนะครับ กลับมาคราวนี้ตามคำเรียกร้อง 555 มโนว่าเหมือนจะมีแฟนคลับ ถถถ
สารภาพเลยครับว่าตอนแรกคิดว่าจะจบเรื่องราวชีวิตบนเรือสำราญไว้เพียงแค่นั้น และก็ไม่คิดว่ามันจะตู้ม...เป็นโกโก้ครั๊นช์ได้ขนาดนี้ 555
ในภาคที่แล้วผมได้พูดถึงเรื่องราวต่างๆในภาพรวมเกี่ยวกับขั้นตอนการเข้ามาทำงานบนเรือ กว่าจะได้ยืนบนเรือลำยักษ์ การปรับตัวเข้าสู่สังคมเรือ และอื่นๆอีกมากมาย แต่มาคราวนี้เรามาสานต่อเรื่องราวในเบื้องลึกกันดีกว่าครับ
ลึกขนาดไหน หลายคนคงอาจจะสงสัยแต่ไม่รู้จะถามใครว่าชีวิตความเป็นอยู่ของลูกเรือนั้นเป็นอย่างไร วันนี้เรามาดูไปพร้อมกันเลยครับผม
อาหารการกินนั้นเป็นเรื่องสำคัญ ผมก็เคยเป็นคนหนึ่งที่เคยพูดแน่ชัดกับตัวเองว่าผมเป็นคนกินง่ายก่อนที่จะไปทำงานเรือ อย่างที่เล่าไว้เมื่อภาคที่แล้วว่าผมไปทำงานทั้งหมดสองรอบคือ 2 สัญญานั่นเอง รอบแรกผมไม่ได้เอาอาหารยังชีพไปจากไทยเลย เพราะผมกลัวว่าจะมีปัญหากับทางศุลกากรของฝั่งสหรัฐ ยิ่งไม่เคยไปสหรัฐด้วย เลยออกจะขอแบบปลอดภัยไว้ไก่อนโดยการไม่เอาอาหารไป และอย่างที่บอกว่าผมเชื่อมั่นในลิ้นจระเข้ของผม 555
นั่นคือสิ่งที่คิด...แต่ความเป็นจริงคือ อาหารบนเรือมีความหลากหลายครับ ในหนึ่งเดือนเขาจะมีการจัดรายการอาหารไว้เลยว่าวันนี้จะทำอะไรให้ลูกเรือกินกัน แต่ลูกเรืออย่างเราอยู่กันบนเรือเป็นเดือนๆ หลายๆเดือน ทำให้พอเราเจอหน้าตาอาหารแบบเดิม เราก็เกิดอารมณ์แบบ...อีกแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ อาหารมันจะวนครับ พอนานๆทีมันก็จะกลับมาสู่อาหารเดิมๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ
อาหารที่ห้องอาหารพนักงานนั้นจะเป็นแบบอาหารนานาชาติ เป็นแบบบุฟเฟ่ ซึ่งแน่นอนว่าจะมีอาหารจากทั่วทุกมุมโลกมาให้ได้ลิ้มชิมรสกันอย่างเพลิดเพลิน รวมทั้ง...อาหารไทย เหอๆๆ
ผมยังจำมื้อแรก คำแรกที่ผมได้ลองอาหารไทยบนเรือ มันคือต้มยำกุ้ง แต่เป็นต้มยำกุ้งเวอร์ชั่นเรือสำราญ วินาทีแรกที่ตักต้มยำกุ้งเข้าปาก ผมนี่ตาพริ้มเลยทีเดียว คืออธิบายรสชาติไม่ถูก 555 มันคืออะไรแว๊
เนื่องจากบนเรือไม่มีพ่อครัวชาวไทยเลย อาจจะมีแต่เท่าที่ผมทำมาสองรอบ ผมไม่เจอพี่คนไทยที่ทำตำแหน่งพ่อครัวเลย ส่วนใหญ่จะมาจากอินเดีย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ดังนั้นบางคนอาจจะตั้งคำถามว่าจะมาคาดหวังอะไรกันนักหนากับรสชาติอาหารไทยแท้ และเรื่องราวต่อไปนี้คือหนึ่งตัวอย่างหายนะของอาหารไทยบนเรือสำราญครับ
ทุกเดือนบนเรือเขาจะมีการจัดปาร์ตีประจำเดือน เพื่อให้ลูกเรือได้ผ่อนคลายจากการทำงานอันเหน็ดเหนื่อย ซึ่งคืนนั้นทางเรือได้จัดอาหารนานาชาติ อาหารไทยของค่ำคืนนั้นคือส้มตำ ผมและพี่ๆคนไทยต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ เพราะคิดถึงอาหารไทย ต่างก็จ้วงส้มตำกันอย่างไม่คิดชีวิตแล้วมานั่งรวมโต๊ะกัน จากนั้นเมื่อทุกคนใส่ส้มตำเข้าปาก ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน พร้อมทั้งเขี่ยจานส้มตำทิ้งกันหมด 555 มันเกิดอะไรขึ้น?
ส่วนประกอบหลักของส้มตำวันนั้นคือ...น้ำจิ้มไก่แบบไทย แบบที่บ้านเรากินกันเนี่ยแหละครับ 555 ลองนึกภาพตามนะเพื่อนๆ เส้นมะละกอกรุบกรอบ คลุกเคล้ากับน้ำจิ้มไก่จากไทยแลนด์ แหม...มันช่างอร่อยเกินบรรยาย 555 โอ้ยอร่อยจนน้ำตาจะเล็ดกันเลยทีเดียว
อีกหนึ่งทางออกของลูกเรือคนไทยเมื่อนึกถึงอาหารบ้านเกิดนั่นคือการออกไปหาอาหารเอเชียกินกันที่ข้างนอกเรือ บางที่ก็มีอาหารไทย บางที่อาจจะเป็นอาหารจีน ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียก็พอแก้ขัดได้บ้าง โดยข้าวราดแกงสองอย่าง หรือข้าวผัด 1 จาน สนนราคาอยู่ที่ประมาณ 15-16 ดอลล่า หรือประมาณ 480-520 บาทโดยประมาณ และเหนือสิ่งอื่นใดที่ลูกเรือต้องการนั่นคือไวไฟฟรีข้างนอกเรือ บนเรือไม่มีไวไฟเหรอ? มีครับ แต่เป็นไวไฟที่ใช้การอะไรไม่ได้เลย ย้ำว่า...ไม่ได้เลย และไม่ได้ฟรีนะครับ จะมีเป็นแพ็คเกจหลากหลายราคา แต่รวมๆคือค่อนข้างจะแพง และกากมาก เหตุที่ไวไฟบนเรือกากสุดๆนั้น เนื่องจากบนเรือมีจำนวนคนใช้ไวไฟเยอะมาก เฉพาะลูกเรือก็ปาเข้าไปเกินหนึ่งพันคนแล้ว ดังนั้นเรื่องจะดูยูทูป ฝังดินไปได้เลย แค่จะดูรูปบนเฟซบุ๊ค รอเป็นนาทีรูปยังไม่มาเลย นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมลูกเรือถึงถวิลหาไวไฟกันเสียเหลือเกิน
บางคนอาจจะตั้งคำถามว่า โห...ไปทำงานบนเรือแบบนี้ กลับมาซื้อบ้านซื้อรถเงินสดได้เลยล่ะสิ ผมขอตอบว่า จริง และ ไม่จริงครับ มันขึ้นอยู่กับตำแหน่งที่คุณทำ ถ้าคุณทำแผนกเครื่องดื่มก็มีสิทธิ์อาจจะเป็นไปได้ แต่ถ้าเป็นแผนกห้องอาหารแบบผม ยิ่งเพิ่งจะเริ่มต้นทำงานตำแหน่งล่างๆแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ อาจจะได้เงินก้อนสักก้อน แต่คงไม่พอจะไปซื้อรถซื้อบ้านขนาดนั้นหรอกครับ
เงินเดือนเยอะมั้ย? ผมขอตอบแทนตำแหน่งผมนะครับ ตำแหน่งห้องอาหารเงินเดือนก็ดี หากแต่คุณจะต้องเป็นหัวหน้าบริกรมือหนึ่ง ซึ่งผมได้เล่าไว้แล้วในภาคที่แล้วว่าแผนกห้องอาหารจะมีการแบ่งซอยตำแหน่งแบบถี่ยิบ ซึงกว่าคุณจะก้าวไปสู่ตำแหน่งสูงสุดของห้องอาหารในตำแหน่งบริกรมือหนึ่งนั้น ย่อมใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าทำมาหลายปีแล้วคุณจะได้ขึ้นตามลำดับ แต่เขาจะมีการวัดระดับความรู้ทางอาหาร ซึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อน คุณต้องรู้ว่าแขกที่แพ้อาหารแต่ละประเภททานอะไรได้หรือไม่ได้ อาหารแต่ละจานมีส่วนผสมอะไรบ้าง คุณต้องรู้หมดทุกสิ่ง
บนเรือไม่ว่าจะเป็นอาหาร ที่นอน การซักเสื้อผ้า ทุกอย่างแทบจะฟรีหมด ดังนั้นหากแม้เงินเดือนคุณอาจจะไม่ได้มากมายนัก หากเปรียบเทียบว่าคุณไปทำงานที่อเมริกา แต่เมื่อหักลบรายจ่าย ทุกอย่างแทบเป็นศูนย์เลยทีเดียว จะมีแค่ค่าไวไฟเท่านั้นที่ลูกเรือจำเป็นต้องซื้อ ไม่งั้นขาดใจ แม้ว่ามันจะกากขนาดไหนก็ตามก็จะซื้อ 555
การนอนก็เป็นสิ่งที่สำคัญ ห้องนอนของลูกเรือนั้นจะแตกต่างกันออกไปตามประเภทของเรือและขนาดของเรือ แต่โดยภาพรวมห้องนอน 1 ห้องนอนนั้นจะนอนกันประมาณ 2 คน คือเตียงบนและเตียงล่าง โดยมีห้องน้ำอยู่ระหว่างสองห้อง กล่าวคือห้องนอน 2 ห้อง ห้องละ 2 คน รวมเป็น 4 คน จะใช้ห้องน้ำ 1 ห้องร่วมกัน โดยจะเป็นห้องน้ำที่อยู่กึ่งกลาง สามารถเปิดได้จากทั้ง 2 ฝั่งนั่นเอง แต่ถ้าเป็นเรือขนาดเล็กลงมา ห้องน้ำอาจเป็นห้องน้ำรวมที่ใช้ร่วมกันทั้งเรือ
การซักผ้า ทางเรือเขาจะมีบริการซักเสื้อให้กับลูกเรือฟรี โดยการส่งไปที่แผนกซักรีด แต่ส่วนใหญ่ลูกเรือจะนิยมซักเองเนื่องจากต้องใช้เวลา 2-3 วันกว่าชุดจะเสร็จ บางทีชุดสลับกันแล้วหายก็มีในบางครั้ง
เครื่องซักผ้า ทางเรือมีให้ลูกเรือใช้ฟรี ผงซักฟอกก็ฟรี น้ำยาปรับผ้านุ่มก็ฟรี แต่ลูกเรือเรามีกี่คนครับ ประมาณพันกว่าคน แต่เครื่องซักผ้ามีประมาณ 10 เครื่อง ซึ่งใน 10 เครื่องนี้อาจจะเสียไปอีก 3 เครื่อง เหลือใช้จริงๆไม่กี่เครื่องหรอกครับ ดังนั้นศึกแย่งชิงเครื่องซักผ้าบนเรือสำราญจึงอุบัติขึ้น ใครมาก่อนได้เปรียบ ใครซักเสร็จแล้วไม่มาเอาเสื้อผ้าออกจากเครื่อง เสื้อใน กางเกงในของคุณก็อาจจะกองอยู่บนโต๊ะข้างๆ 555 บางทีต้องเดินไปดักเครื่องหลายรอบกว่าจะได้ ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม ของฟรีนี่นา
ครั้งต่อไปจะมาเล่าเมื่อเรื่อง ลูกเรือ ปะทะ พายุกลางทะเล 555
โปรดติดตามตอนต่อไป
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ภาคต่อ
ติดตามเรื่องราวอื่นๆได้ครับที่เพจนี้ Never Ending Wanderlust
https://www.facebook.com/Never-Ending-Wanderlust-333202827168152/
ความเดิมตอนที่แล้ว
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ฉบับหมดเปลือก https://pantip.com/topic/37607106
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ภาค 3 https://pantip.com/topic/37665346
ชีวิตบนเรือสำราญ สำราญจริงหรือ? ตอน 4 ฑูตวัฒนธรรมบนเรือสำราญ https://pantip.com/topic/37688092
สวัสดีอีกครั้งพี่ป้าน้าอาทั้งหลายนะครับ กลับมาคราวนี้ตามคำเรียกร้อง 555 มโนว่าเหมือนจะมีแฟนคลับ ถถถ
สารภาพเลยครับว่าตอนแรกคิดว่าจะจบเรื่องราวชีวิตบนเรือสำราญไว้เพียงแค่นั้น และก็ไม่คิดว่ามันจะตู้ม...เป็นโกโก้ครั๊นช์ได้ขนาดนี้ 555
ในภาคที่แล้วผมได้พูดถึงเรื่องราวต่างๆในภาพรวมเกี่ยวกับขั้นตอนการเข้ามาทำงานบนเรือ กว่าจะได้ยืนบนเรือลำยักษ์ การปรับตัวเข้าสู่สังคมเรือ และอื่นๆอีกมากมาย แต่มาคราวนี้เรามาสานต่อเรื่องราวในเบื้องลึกกันดีกว่าครับ
ลึกขนาดไหน หลายคนคงอาจจะสงสัยแต่ไม่รู้จะถามใครว่าชีวิตความเป็นอยู่ของลูกเรือนั้นเป็นอย่างไร วันนี้เรามาดูไปพร้อมกันเลยครับผม
อาหารการกินนั้นเป็นเรื่องสำคัญ ผมก็เคยเป็นคนหนึ่งที่เคยพูดแน่ชัดกับตัวเองว่าผมเป็นคนกินง่ายก่อนที่จะไปทำงานเรือ อย่างที่เล่าไว้เมื่อภาคที่แล้วว่าผมไปทำงานทั้งหมดสองรอบคือ 2 สัญญานั่นเอง รอบแรกผมไม่ได้เอาอาหารยังชีพไปจากไทยเลย เพราะผมกลัวว่าจะมีปัญหากับทางศุลกากรของฝั่งสหรัฐ ยิ่งไม่เคยไปสหรัฐด้วย เลยออกจะขอแบบปลอดภัยไว้ไก่อนโดยการไม่เอาอาหารไป และอย่างที่บอกว่าผมเชื่อมั่นในลิ้นจระเข้ของผม 555
นั่นคือสิ่งที่คิด...แต่ความเป็นจริงคือ อาหารบนเรือมีความหลากหลายครับ ในหนึ่งเดือนเขาจะมีการจัดรายการอาหารไว้เลยว่าวันนี้จะทำอะไรให้ลูกเรือกินกัน แต่ลูกเรืออย่างเราอยู่กันบนเรือเป็นเดือนๆ หลายๆเดือน ทำให้พอเราเจอหน้าตาอาหารแบบเดิม เราก็เกิดอารมณ์แบบ...อีกแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ อาหารมันจะวนครับ พอนานๆทีมันก็จะกลับมาสู่อาหารเดิมๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ
อาหารที่ห้องอาหารพนักงานนั้นจะเป็นแบบอาหารนานาชาติ เป็นแบบบุฟเฟ่ ซึ่งแน่นอนว่าจะมีอาหารจากทั่วทุกมุมโลกมาให้ได้ลิ้มชิมรสกันอย่างเพลิดเพลิน รวมทั้ง...อาหารไทย เหอๆๆ
ผมยังจำมื้อแรก คำแรกที่ผมได้ลองอาหารไทยบนเรือ มันคือต้มยำกุ้ง แต่เป็นต้มยำกุ้งเวอร์ชั่นเรือสำราญ วินาทีแรกที่ตักต้มยำกุ้งเข้าปาก ผมนี่ตาพริ้มเลยทีเดียว คืออธิบายรสชาติไม่ถูก 555 มันคืออะไรแว๊
เนื่องจากบนเรือไม่มีพ่อครัวชาวไทยเลย อาจจะมีแต่เท่าที่ผมทำมาสองรอบ ผมไม่เจอพี่คนไทยที่ทำตำแหน่งพ่อครัวเลย ส่วนใหญ่จะมาจากอินเดีย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ดังนั้นบางคนอาจจะตั้งคำถามว่าจะมาคาดหวังอะไรกันนักหนากับรสชาติอาหารไทยแท้ และเรื่องราวต่อไปนี้คือหนึ่งตัวอย่างหายนะของอาหารไทยบนเรือสำราญครับ
ทุกเดือนบนเรือเขาจะมีการจัดปาร์ตีประจำเดือน เพื่อให้ลูกเรือได้ผ่อนคลายจากการทำงานอันเหน็ดเหนื่อย ซึ่งคืนนั้นทางเรือได้จัดอาหารนานาชาติ อาหารไทยของค่ำคืนนั้นคือส้มตำ ผมและพี่ๆคนไทยต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ เพราะคิดถึงอาหารไทย ต่างก็จ้วงส้มตำกันอย่างไม่คิดชีวิตแล้วมานั่งรวมโต๊ะกัน จากนั้นเมื่อทุกคนใส่ส้มตำเข้าปาก ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน พร้อมทั้งเขี่ยจานส้มตำทิ้งกันหมด 555 มันเกิดอะไรขึ้น?
ส่วนประกอบหลักของส้มตำวันนั้นคือ...น้ำจิ้มไก่แบบไทย แบบที่บ้านเรากินกันเนี่ยแหละครับ 555 ลองนึกภาพตามนะเพื่อนๆ เส้นมะละกอกรุบกรอบ คลุกเคล้ากับน้ำจิ้มไก่จากไทยแลนด์ แหม...มันช่างอร่อยเกินบรรยาย 555 โอ้ยอร่อยจนน้ำตาจะเล็ดกันเลยทีเดียว
อีกหนึ่งทางออกของลูกเรือคนไทยเมื่อนึกถึงอาหารบ้านเกิดนั่นคือการออกไปหาอาหารเอเชียกินกันที่ข้างนอกเรือ บางที่ก็มีอาหารไทย บางที่อาจจะเป็นอาหารจีน ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียก็พอแก้ขัดได้บ้าง โดยข้าวราดแกงสองอย่าง หรือข้าวผัด 1 จาน สนนราคาอยู่ที่ประมาณ 15-16 ดอลล่า หรือประมาณ 480-520 บาทโดยประมาณ และเหนือสิ่งอื่นใดที่ลูกเรือต้องการนั่นคือไวไฟฟรีข้างนอกเรือ บนเรือไม่มีไวไฟเหรอ? มีครับ แต่เป็นไวไฟที่ใช้การอะไรไม่ได้เลย ย้ำว่า...ไม่ได้เลย และไม่ได้ฟรีนะครับ จะมีเป็นแพ็คเกจหลากหลายราคา แต่รวมๆคือค่อนข้างจะแพง และกากมาก เหตุที่ไวไฟบนเรือกากสุดๆนั้น เนื่องจากบนเรือมีจำนวนคนใช้ไวไฟเยอะมาก เฉพาะลูกเรือก็ปาเข้าไปเกินหนึ่งพันคนแล้ว ดังนั้นเรื่องจะดูยูทูป ฝังดินไปได้เลย แค่จะดูรูปบนเฟซบุ๊ค รอเป็นนาทีรูปยังไม่มาเลย นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมลูกเรือถึงถวิลหาไวไฟกันเสียเหลือเกิน
บางคนอาจจะตั้งคำถามว่า โห...ไปทำงานบนเรือแบบนี้ กลับมาซื้อบ้านซื้อรถเงินสดได้เลยล่ะสิ ผมขอตอบว่า จริง และ ไม่จริงครับ มันขึ้นอยู่กับตำแหน่งที่คุณทำ ถ้าคุณทำแผนกเครื่องดื่มก็มีสิทธิ์อาจจะเป็นไปได้ แต่ถ้าเป็นแผนกห้องอาหารแบบผม ยิ่งเพิ่งจะเริ่มต้นทำงานตำแหน่งล่างๆแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ อาจจะได้เงินก้อนสักก้อน แต่คงไม่พอจะไปซื้อรถซื้อบ้านขนาดนั้นหรอกครับ
เงินเดือนเยอะมั้ย? ผมขอตอบแทนตำแหน่งผมนะครับ ตำแหน่งห้องอาหารเงินเดือนก็ดี หากแต่คุณจะต้องเป็นหัวหน้าบริกรมือหนึ่ง ซึ่งผมได้เล่าไว้แล้วในภาคที่แล้วว่าแผนกห้องอาหารจะมีการแบ่งซอยตำแหน่งแบบถี่ยิบ ซึงกว่าคุณจะก้าวไปสู่ตำแหน่งสูงสุดของห้องอาหารในตำแหน่งบริกรมือหนึ่งนั้น ย่อมใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าทำมาหลายปีแล้วคุณจะได้ขึ้นตามลำดับ แต่เขาจะมีการวัดระดับความรู้ทางอาหาร ซึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อน คุณต้องรู้ว่าแขกที่แพ้อาหารแต่ละประเภททานอะไรได้หรือไม่ได้ อาหารแต่ละจานมีส่วนผสมอะไรบ้าง คุณต้องรู้หมดทุกสิ่ง
บนเรือไม่ว่าจะเป็นอาหาร ที่นอน การซักเสื้อผ้า ทุกอย่างแทบจะฟรีหมด ดังนั้นหากแม้เงินเดือนคุณอาจจะไม่ได้มากมายนัก หากเปรียบเทียบว่าคุณไปทำงานที่อเมริกา แต่เมื่อหักลบรายจ่าย ทุกอย่างแทบเป็นศูนย์เลยทีเดียว จะมีแค่ค่าไวไฟเท่านั้นที่ลูกเรือจำเป็นต้องซื้อ ไม่งั้นขาดใจ แม้ว่ามันจะกากขนาดไหนก็ตามก็จะซื้อ 555
การนอนก็เป็นสิ่งที่สำคัญ ห้องนอนของลูกเรือนั้นจะแตกต่างกันออกไปตามประเภทของเรือและขนาดของเรือ แต่โดยภาพรวมห้องนอน 1 ห้องนอนนั้นจะนอนกันประมาณ 2 คน คือเตียงบนและเตียงล่าง โดยมีห้องน้ำอยู่ระหว่างสองห้อง กล่าวคือห้องนอน 2 ห้อง ห้องละ 2 คน รวมเป็น 4 คน จะใช้ห้องน้ำ 1 ห้องร่วมกัน โดยจะเป็นห้องน้ำที่อยู่กึ่งกลาง สามารถเปิดได้จากทั้ง 2 ฝั่งนั่นเอง แต่ถ้าเป็นเรือขนาดเล็กลงมา ห้องน้ำอาจเป็นห้องน้ำรวมที่ใช้ร่วมกันทั้งเรือ
การซักผ้า ทางเรือเขาจะมีบริการซักเสื้อให้กับลูกเรือฟรี โดยการส่งไปที่แผนกซักรีด แต่ส่วนใหญ่ลูกเรือจะนิยมซักเองเนื่องจากต้องใช้เวลา 2-3 วันกว่าชุดจะเสร็จ บางทีชุดสลับกันแล้วหายก็มีในบางครั้ง
เครื่องซักผ้า ทางเรือมีให้ลูกเรือใช้ฟรี ผงซักฟอกก็ฟรี น้ำยาปรับผ้านุ่มก็ฟรี แต่ลูกเรือเรามีกี่คนครับ ประมาณพันกว่าคน แต่เครื่องซักผ้ามีประมาณ 10 เครื่อง ซึ่งใน 10 เครื่องนี้อาจจะเสียไปอีก 3 เครื่อง เหลือใช้จริงๆไม่กี่เครื่องหรอกครับ ดังนั้นศึกแย่งชิงเครื่องซักผ้าบนเรือสำราญจึงอุบัติขึ้น ใครมาก่อนได้เปรียบ ใครซักเสร็จแล้วไม่มาเอาเสื้อผ้าออกจากเครื่อง เสื้อใน กางเกงในของคุณก็อาจจะกองอยู่บนโต๊ะข้างๆ 555 บางทีต้องเดินไปดักเครื่องหลายรอบกว่าจะได้ ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม ของฟรีนี่นา
ครั้งต่อไปจะมาเล่าเมื่อเรื่อง ลูกเรือ ปะทะ พายุกลางทะเล 555
โปรดติดตามตอนต่อไป