อยากเล่า ชีวิตที่ใช้บนโลกนี้ไปเกือบ 24 ปี พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเดินหลงทาง

เราเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่หน้าตาพอใช้ได้ ประเภทที่ว่าปลื้มรุ่นนี้คนไหน รุ่นพี่เค้าก็เล่นด้วย ประมานนี้ ตั้งเด็กๆเรียนประถมก็มีคนมาชอบเยอะนะ แนวแอบโทหาเรา โทเบอร์บ้าน แล้วพ่อรับ เรากลัวมาก เวลามีผู้ชายโทหาเรา จนเข้าชีวิตมัธยม ทุกอย่างดูโอเค อินโนเซ็นต์ เหมือนซีรี่เกาหลีนิดๆ ยังไงยังงั้น เราแอบชอบ ผช คนนึง รุ่นนี้ค่ะ ห้องคิงค์ หล่อมาก โปรไฟล์ดี แต่เราเรียนห้องปกติ ไม่ค่อยฉลาด ปลื้มเกือบ 4 เดือน แล้วพี่คนนั้นก็แอดมาค่ะ ตอนนั้นจำได้คุยกันใน MSN จีบกันเลย ไม่ถึงเดือน เขาขอเราเป็นแฟน พอรุ่นพี่คนนี้จบม.6 นางเอ็นติดแพทย์ มอ.ดังย่านปทุม เราก็เฉยๆ จนนางแอบไปคบเพื่อน เราก็เลิกกันไป ช่วงนั้นอกหักหนักมาก ร้องไห้จะเป็นจะตาย เสียดาย รักเขามาก เขาเป็นคนดี

เราก็เข้ามหาลัย ปี1 สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีแฟน ห้ามมีแฟนเด็ดขาด จะคุยกีบใครก็คุย แต่อย่าคบเป็นแฟน เราทำสำเร็จค่ะ ยอมรับว่าช่วงนั้น เข็ดจสกความรักมาก ด้วยความที่เรายังเด็ก เราเจ็บแล้วจำว่าอกหักครั้งก่อนมันเจ็บขนาดไหน จนเราจบปีสี่ ก็มีรุ่นพี่มาคุย มาจีบ เราก็คุยนะ คุยปกติ แต่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน

ชีวิตผ่านไปเหมือน หนูน้อยหมวกแดง ใช้ชีวิตอย่างระวัง กลัวค่ะ เป็นโรคกลัว ผชไปเลย