มีพ่อ แต่รู้สึกเหมือนไม่มี

เรื่องมีอยู่ว่า พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เด็กๆ แม่เราเป็นใครเราก็ไม่รู้ แต่เราอยู่กับญาติฝ่ายพ่ออยู่กับย่าแต่คนละบ้านกับพ่อ พ่อมีอีกครอบครัว(ครอบครัวใหม่) เราอยู่บ้านกับย่าก็มีความสุขดี แต่เวลาพ่อมาหาเราที่บ้านย่าทีไร ก็จะมาแบบบางครั้งก็มากินข้าวแล้วก็กลับ,บางครั้งก็ให้เงินย่า/บางครั้งก็ขอเงินย่า ย่าเราไม่ค่อยชอบพ่อเราเท่าไหร่เราก็ด้วย ตอนเด็กดีใจมากเวลาพ่อมาหาเพราะปี1จะมาแค่2-3ครั้ง แต่พอเราโตขึ้นเรื่อยๆเข้ามัธยมต้นพ่อก็จะมาบ่อย แต่เรารู้สึกห่างเหินกับพ่อ รู้สึกไม่คุ้นชิน เหมือนมีกำแพงกั้นเราไว้ไม่ให้เข้าใกล้พ่อ ญาติๆที่บ้านชอบมองเราไม่ดีเวลาพ่อมาหาแล้วเราไม่เคยคุยด้วย ไม่เคยสวัสดีไม่เคยจะทัก ถ้าเป็นตอนเด็กๆเราจะวิ่งไปกอดพ่อแล้วแหละแล้วก็จะให้ขนมน้องๆ(ลูกคนละแม่กับเรา)แต่ตอนนี้มันมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาในหัวอ่ะแบบเราจะไปสนใจพ่อทำไม เพราะพ่อก็ไม่เคยให้อะไรเราเลย พอเราทำแบบนี้มันก็รู้สึกมีความสุขดีอ่ะ เหมือนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ต้องยุ่งด้วยกันก็ดีแล้ว เพราะพ่อก็ไม่เคยสนใจเราอยู่แล้ว ตั้งแต่เกิดมาพ่อไม่ได้ให้อะไรเราเลย ของขวัญวันเกิดก็ไม่เคยอ่ะ ขนาดวันเกิดเรายังจำไม่ได้อ่ะเราควรรู้สึกยังไง เท่าที่จำได้พอเคยให้เงิน500ในตอนที่ย่ากับเราไม่มีจริงๆ ตอนที่เราไปขอเขา เขาก็บอกว่าต้องเป็นค่าใช้จ่ายน้องอีก(ลูกคนละแม่เรา) แต่เขาก็ให้มาแม้จะอารมณ์เสียใส่เรานิดหน่อย แต่พ่อเคยรู้ไหมอ่ะ เงิน500พ่ออ่ะมันยังไม่พอเลยอ่ะ เคยรู้บ้างไหมเราต้องติดค่าเทอมมาแล้วกี่เทอม เวลาพอถึงวันแม่ญาติๆที่บ้านย่า ก็ชอบล้อเราว่าแม่ไปไหน รู้จักแม่ตัวเองรึป่าว ไม่มีแม่หรอ เขาพูดกันขำๆ แต่คนไม่มีแม่อ่ะต้องแบกรับความรู้สึกแบบนี้มันทรมานนะ วันนั้นแบบเราร้องไห้ไปโรงเรียนอ่ะ ต้องไปไหว้ครูแทนแม่อ่ะ บางครั้งเราชอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ นี่แหละชีวิตเราT_T เราว่าแม่ก็คงมีเหตุผลที่ทิ้งเราไปแหละ แต่เราก็เคยคิดนะว่าที่เขาทิ้งเราไปเพราะเรามันเป็น 'ภาระ' แต่นั่นแหละพ่อก็เคยบอกว่า พ่อกับแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิดมา...

// ควรรู้สึกยังไงที่พ่อแม่ไม่เคยสนใจ