ขอเพิ่มข้อมูลนิดนึงนะคะ
คือการที่เราโทรหาเค้าน้อยมาก เพราะเรารู้ว่าเค้าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ค่ะ เรากลัวที่โทรไปแล้วเค้าจะไม่รับแล้วต้องทะเลาะกัน หลักๆเราก็จะไลน์ไปทิ้งข้อความไว้ ถามไถ่ว่าเป็นอย่างไร ถามนี่คือถามแต่เรื่องของเค้านะคะ เราไม่ค่อยได้พูดเรื่องของตัวเอง แต่เค้าก็จะนานๆตอบที ที่ผ่านมาเราว่าเราดูแล เอาใจใส่เค้ามาตลอดนะคะ เวลาเค้ากลับมานี่เราดูแลเค้าดีมาก
เรามีแฟนเป็นรักทางไกล คบกันมาปีครึ่งช่วงแรกๆดีมาก เค้าว่ารักเรามาก (หรือหลง?) คบกัน ขึ้นเครื่องมาหา เสียเงินเสียทองเยอะแยะ พาไปเจอพ่อแม่ เค้าพูดเสมอว่าเราคือคนที่ใช่ ตามหามานาน วันๆคุยไลน์กันทั้งวัน เวลาเราโกรธหรือไม่พอใจอะไรก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ โทรหาทั้งวัน กลัวเราทิ้ง อยากจะแต่งงาน อยากจะเอาเราไปอยู่ด้วย
ผ่านมาปีกว่าเค้าเริ่มคุยกับเราน้อยลง คิดถึงตัวเองมากกว่าคิดถึงเรา โฟกัสเค้าอยู่แต่กับงาน มันคงเป็นช่วงที่หมดโปร และเราก็กลายเป็นของตาย เราเริ่มรู้สึกว่า เค้าไม่ใส่ใจ ไม่เป็นห่วงเราเลย เราไม่ได้ขอให้เค้าบินมาหา มารับมาส่ง ซื้อของแพงๆ หรืออะไรเลย แต่แค่โทรหาเราบ้าง เราอยู่กันไกล ถ้าไม่โทรหากันก็เหมือนเราอยู่คนเดียว เรามีแฟน เราก็อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรบ้างวันๆ เจออะไรบ้าง อยากจะให้เค้ารับรู้เรื่องราวของเรา มีอะไรก็อยากจะให้แชร์กัน แต่เค้าไม่สนใจ โทรหาเราประมาณอาทิตย์ละครั้งๆละสั้นๆ เราไม่กล้าโทรหาเค้า กลัวเค้าไม่รับ ตั้งแต่คบกันมา ปีกว่าๆ เราเป็นฝ่ายโทรหาเค้าไม่ถึง 5 ครั้ง
ตอนนี้เรารู้สึกว่า เหงาจังเลย มีแฟนแล้วเหงา นี่มันน่ากลัวกว่าเหงาเพราะโสด
บอกเลิกเค้าหลายทีละ รักๆเลิกๆ หลายที ตั้งใจจะตัดใจ เพราะคบกันไปก็ไกล ไม่มีอนาคต เราไม่อยากไปอยู่ไกล อยากดูแลพ่อแม่ หน้าที่การงานเราที่นี่ก็ดี แต่ทุกครั้งที่เราเป็นอย่างนี้ เค้าก็จะง้อ คือเราค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าไม่มีใครอื่น แต่โฟกัสของเค้าอยู่ที่ตัวเอง งานตัวเอง จนลืมคนรอบตัว
พอเค้าง้อ บอกจะไม่ลืมเรา เราก็ใจอ่อน ยิ่งอ่านข่าวผู้ชายซ้อมผู้หญิง หรือเจอเพื่อนผู้ชายรอบตัวที่เอาผู้หญิงมาว่า นอกใจแฟน เราก็จะคิดว่าเออ คนของเราดีมากแล้ว เราแก่แล้วจะหาผู้ชายที่คุณสมบัติตรงสเปคอย่างนี้ได้ขนาดไหน ก็เลยกลายเป็นรักๆเลิกๆ หลายทีมาก วนไปวนมา
พอเรายอมดีด้วย เค้าก็จะกลับไปเป็นแบบเดิม ลืมเรา ทำงานๆๆๆ ไม่ตอบไลน์ ไม่โทรหา ไม่สนใจว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไง
คนอย่างนี้อยู่ด้วยได้ไหมคะ?
ทุกวันนี้
- เราไม่เคยมีอะไรกัน เค้าเคยขอเราแล้ว แต่เราเป็นพวกหัวโบราณต้องรอแต่งงานก่อน ขอตัดประเด็นฟันแล้วทิ้งนะคะ
- เราสุขภาพแข็งแรงดี ไม่ค่อยเจ็บป่วย ทำให้คิดว่า ขนาดดีๆยังไม่สนใจเราเลย ถ้าวันนึงเราป่วยหนักๆเค้าจะมาดูแลเราหรอ
- เราไม่เคยขอเงิน หรือ ของอะไรจากเค้าเลย สักครั้งเดียว
- เราไม่เคยนอกใจกัน
- พ่อแม่เราไม่ได้เรียกสินสอดมากเลย แต่เค้าบอกเค้ายังไม่มีเงินแต่ง ยังเดินทางไปๆมาๆอยู่ไม่สะดวก
ระหว่างคนที่"เค้ารักเรา" กับ "เรารักเค้า"นี่ ผู้หญิงหลายคนเลือกคนที่"เค้ารักเรา" แต่เรามองคนรอบตัวที่มาชอบ มารักเราแล้วเราไม่รู้สึก พิศวาสอะไรด้วยได้เลย คือไม่สามารถคิดที่จะจูบกับคนนั้นคนนี้ได้ เรารักแฟนเราคนเดียวเลย
มันทำให้เราเหมือนเดินอยู่กับที่ ในวันที่อายุมากแล้ว พ่อแม่ก็อยากให้แต่งงาน มีหลานให้เค้าสักที
ส่วนตัวเราแล้วแทบจะพูดได้ว่าเรามีเกือบทุกอย่างแล้ว (คือตัวเราเองก็ไม่ได้เป็นคนอยากได้ไรมากมาย ไม่ใช่ว่าต้องขับปอร์ช หรือกินข้าวหรูๆ มีความเพียงพอในระดับหนึ่ง) ขาดแค่คนๆนี้กับการแต่งงานเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากได้ใครอื่น ไม่ว่าจะเป็นคนที่รวย หรือ ที่หล่อ กว่านี้เลย อยากจะรอแค่คนๆนี้ แต่ก็เป็นการรอที่ทรมานใจเหลือเกินที่ตัวเราเหมือนไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญอะไรเลย วันๆผ่านไปมีแต่ความน้อยใจ ความดราม่า ที่เราไม่เคยเป็นกับคนอื่น และเราไม่ชอบที่จะเป็นแบบนี้
เราคิดว่าเค้าก็คงอึดอัดใจกับเราเหมือนกัน หลังๆเราบอกเลิกเค้าๆก็บอกได้ แต่สักพักคงคิดถึงความดีที่เราเคยมีในช่วงที่ผ่านมา พอจะเลิกกันจริงๆจังๆทีไรก้ออดไม่ได้กลับมาง้อเราอีกที แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆๆๆ เรื่องดีๆมันคงหมดไป และเรื่องน่าเบื่อ น่ารำคาญนี้ก็คงจะเข้ามาแทนที่มากขึ้นเรื่อยๆ หรือเราต้องรอเวลาที่เค้าจะอดทนไม่ไหว ไม่มาง้อเรา?
ใครเคยผ่านเหตุการณ์อย่างนี้มาได้บ้างไหมคะ ช่วยแชร์ทีว่าผ่านมาได้อย่างไร แล้วเสียใจ หรือ เสียดายกับการตัดสินใจในครั้งนั้นหรือไม่คะ
ขอบคุณค่ะ
ผู้ชายที่เพียบพร้อม แต่ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ มีค่าพอที่จะยอมเค้าไปตลอดชีวิตไหมคะ?
คือการที่เราโทรหาเค้าน้อยมาก เพราะเรารู้ว่าเค้าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ค่ะ เรากลัวที่โทรไปแล้วเค้าจะไม่รับแล้วต้องทะเลาะกัน หลักๆเราก็จะไลน์ไปทิ้งข้อความไว้ ถามไถ่ว่าเป็นอย่างไร ถามนี่คือถามแต่เรื่องของเค้านะคะ เราไม่ค่อยได้พูดเรื่องของตัวเอง แต่เค้าก็จะนานๆตอบที ที่ผ่านมาเราว่าเราดูแล เอาใจใส่เค้ามาตลอดนะคะ เวลาเค้ากลับมานี่เราดูแลเค้าดีมาก
เรามีแฟนเป็นรักทางไกล คบกันมาปีครึ่งช่วงแรกๆดีมาก เค้าว่ารักเรามาก (หรือหลง?) คบกัน ขึ้นเครื่องมาหา เสียเงินเสียทองเยอะแยะ พาไปเจอพ่อแม่ เค้าพูดเสมอว่าเราคือคนที่ใช่ ตามหามานาน วันๆคุยไลน์กันทั้งวัน เวลาเราโกรธหรือไม่พอใจอะไรก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ โทรหาทั้งวัน กลัวเราทิ้ง อยากจะแต่งงาน อยากจะเอาเราไปอยู่ด้วย
ผ่านมาปีกว่าเค้าเริ่มคุยกับเราน้อยลง คิดถึงตัวเองมากกว่าคิดถึงเรา โฟกัสเค้าอยู่แต่กับงาน มันคงเป็นช่วงที่หมดโปร และเราก็กลายเป็นของตาย เราเริ่มรู้สึกว่า เค้าไม่ใส่ใจ ไม่เป็นห่วงเราเลย เราไม่ได้ขอให้เค้าบินมาหา มารับมาส่ง ซื้อของแพงๆ หรืออะไรเลย แต่แค่โทรหาเราบ้าง เราอยู่กันไกล ถ้าไม่โทรหากันก็เหมือนเราอยู่คนเดียว เรามีแฟน เราก็อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรบ้างวันๆ เจออะไรบ้าง อยากจะให้เค้ารับรู้เรื่องราวของเรา มีอะไรก็อยากจะให้แชร์กัน แต่เค้าไม่สนใจ โทรหาเราประมาณอาทิตย์ละครั้งๆละสั้นๆ เราไม่กล้าโทรหาเค้า กลัวเค้าไม่รับ ตั้งแต่คบกันมา ปีกว่าๆ เราเป็นฝ่ายโทรหาเค้าไม่ถึง 5 ครั้ง
ตอนนี้เรารู้สึกว่า เหงาจังเลย มีแฟนแล้วเหงา นี่มันน่ากลัวกว่าเหงาเพราะโสด
บอกเลิกเค้าหลายทีละ รักๆเลิกๆ หลายที ตั้งใจจะตัดใจ เพราะคบกันไปก็ไกล ไม่มีอนาคต เราไม่อยากไปอยู่ไกล อยากดูแลพ่อแม่ หน้าที่การงานเราที่นี่ก็ดี แต่ทุกครั้งที่เราเป็นอย่างนี้ เค้าก็จะง้อ คือเราค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าไม่มีใครอื่น แต่โฟกัสของเค้าอยู่ที่ตัวเอง งานตัวเอง จนลืมคนรอบตัว
พอเค้าง้อ บอกจะไม่ลืมเรา เราก็ใจอ่อน ยิ่งอ่านข่าวผู้ชายซ้อมผู้หญิง หรือเจอเพื่อนผู้ชายรอบตัวที่เอาผู้หญิงมาว่า นอกใจแฟน เราก็จะคิดว่าเออ คนของเราดีมากแล้ว เราแก่แล้วจะหาผู้ชายที่คุณสมบัติตรงสเปคอย่างนี้ได้ขนาดไหน ก็เลยกลายเป็นรักๆเลิกๆ หลายทีมาก วนไปวนมา
พอเรายอมดีด้วย เค้าก็จะกลับไปเป็นแบบเดิม ลืมเรา ทำงานๆๆๆ ไม่ตอบไลน์ ไม่โทรหา ไม่สนใจว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไง
คนอย่างนี้อยู่ด้วยได้ไหมคะ?
ทุกวันนี้
- เราไม่เคยมีอะไรกัน เค้าเคยขอเราแล้ว แต่เราเป็นพวกหัวโบราณต้องรอแต่งงานก่อน ขอตัดประเด็นฟันแล้วทิ้งนะคะ
- เราสุขภาพแข็งแรงดี ไม่ค่อยเจ็บป่วย ทำให้คิดว่า ขนาดดีๆยังไม่สนใจเราเลย ถ้าวันนึงเราป่วยหนักๆเค้าจะมาดูแลเราหรอ
- เราไม่เคยขอเงิน หรือ ของอะไรจากเค้าเลย สักครั้งเดียว
- เราไม่เคยนอกใจกัน
- พ่อแม่เราไม่ได้เรียกสินสอดมากเลย แต่เค้าบอกเค้ายังไม่มีเงินแต่ง ยังเดินทางไปๆมาๆอยู่ไม่สะดวก
ระหว่างคนที่"เค้ารักเรา" กับ "เรารักเค้า"นี่ ผู้หญิงหลายคนเลือกคนที่"เค้ารักเรา" แต่เรามองคนรอบตัวที่มาชอบ มารักเราแล้วเราไม่รู้สึก พิศวาสอะไรด้วยได้เลย คือไม่สามารถคิดที่จะจูบกับคนนั้นคนนี้ได้ เรารักแฟนเราคนเดียวเลย
มันทำให้เราเหมือนเดินอยู่กับที่ ในวันที่อายุมากแล้ว พ่อแม่ก็อยากให้แต่งงาน มีหลานให้เค้าสักที
ส่วนตัวเราแล้วแทบจะพูดได้ว่าเรามีเกือบทุกอย่างแล้ว (คือตัวเราเองก็ไม่ได้เป็นคนอยากได้ไรมากมาย ไม่ใช่ว่าต้องขับปอร์ช หรือกินข้าวหรูๆ มีความเพียงพอในระดับหนึ่ง) ขาดแค่คนๆนี้กับการแต่งงานเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากได้ใครอื่น ไม่ว่าจะเป็นคนที่รวย หรือ ที่หล่อ กว่านี้เลย อยากจะรอแค่คนๆนี้ แต่ก็เป็นการรอที่ทรมานใจเหลือเกินที่ตัวเราเหมือนไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญอะไรเลย วันๆผ่านไปมีแต่ความน้อยใจ ความดราม่า ที่เราไม่เคยเป็นกับคนอื่น และเราไม่ชอบที่จะเป็นแบบนี้
เราคิดว่าเค้าก็คงอึดอัดใจกับเราเหมือนกัน หลังๆเราบอกเลิกเค้าๆก็บอกได้ แต่สักพักคงคิดถึงความดีที่เราเคยมีในช่วงที่ผ่านมา พอจะเลิกกันจริงๆจังๆทีไรก้ออดไม่ได้กลับมาง้อเราอีกที แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆๆๆ เรื่องดีๆมันคงหมดไป และเรื่องน่าเบื่อ น่ารำคาญนี้ก็คงจะเข้ามาแทนที่มากขึ้นเรื่อยๆ หรือเราต้องรอเวลาที่เค้าจะอดทนไม่ไหว ไม่มาง้อเรา?
ใครเคยผ่านเหตุการณ์อย่างนี้มาได้บ้างไหมคะ ช่วยแชร์ทีว่าผ่านมาได้อย่างไร แล้วเสียใจ หรือ เสียดายกับการตัดสินใจในครั้งนั้นหรือไม่คะ
ขอบคุณค่ะ