The Hospital ( Maxim de Winter at Manderley ภาค 2 ) บทที่ 4
หลังจากกลับมาแล้ว หล่อนขอตัวไปพักผ่อน ส่วนหมอพอสบโอกาสจึงได้เรียกหลินและแมรี่มาประชุมร่วมกัน ประเด็นแรกที่หมอแจ้งคือการไม่มีอยู่ของมันเดอร์เลย์ คฤหาสน์หรูที่หล่อนอ้างว่าได้ไปใช้ชีวิตอยู่อย่างน้อยสามวัน
“หมอเช็คดีแล้วเหรอคะ” หลินยังสงสัยอยู่
หมอหันไปมองหน้าหลิน
“ผมเช็คหมดแล้วนะ สำรวจตลอดสายของเส้นทางที่ลิเดียบอก ไม่พบว่ามีคฤหาสน์อยู่แถวนั้นเลย”
แม่รี่มีสีหน้าวิตกกังวล
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ลิเดียไปอยู่ที่ไหนมาตั้ง 3 วัน”
“นั่นเป็นสิ่งที่น่าคิดนะ” หมอเห็นด้วย
หลินเปิดดูแฟ้มของลิเดียอีกรอบหนึ่ง
“อืม แต่สิ่งที่ลิเดียเล่า ดูเชื่อมั่นมากเลยนะคะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์นั้นคือความจริง”
“พวกเราก็อยู่กันแถวนี้มานาน ก็ไม่เคยพบคฤหาสน์ลักษณะดังกล่าวเลยนี่นา”
แมรี่ถามขึ้นว่า “ทำไมอาการหลอนที่รุนแรงถึงเกิดขึ้นเฉพาะสามวันนั้นคะหมอ”
หมอหันมามองแมรี่อย่างจริงจัง
“บังเอิญเราถามเฉพาะเรื่องราวในสามวันนั้นไง เรายังไม่ได้ถามเจาะหลังจากนั้นหรือก่อนหน้านั้น”
หมอพลิกแฟ้มไปมา “จริง ๆ แล้วการค้นพบข่าวรับสมัครงานที่ลงโดยผู้ใช้นามแฝงว่า Maxim de Winter at Manderley ก็ไม่มีอยู่จริงนะ ผมเช็คแล้ว”
“จริงเหรอคะ” แมรี่ดูตื่นตระหนกมากกว่าหลิน”
“จริงครับ” หมอตอบย้ำอีกทีหนึ่ง
ตกเย็นแมรี่พาหล่อนไปพักในห้องพักส่วนตัว เมื่อหล่อนเห็นลักษณะของห้อง หล่อนก็พอจะนึกอะไรออก
“ห้องของผู้ป่วยจิตเวชใช่ไหมคะ”
“เออะ” แมรี่ไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับคำถามนี้
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะ ไม่นานก็จะชินกับห้องใหม่”
หล่อนมองเข้าไปในตาของแมรี่
“คุณกลัวว่าฉันจะทำร้ายคนอื่นเหรอคะ คุณจะล็อคกุญแจข้างหน้าเหมือนกับห้องขังไหม”
แมรี่ไม่นึกว่าจะมีคำถามเหล่านี้เกิดขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะให้คนเอาน้ำมาให้นะคะ”
แมรี่เดินหลบมาหลังจากไปส่งหล่อนที่ห้องพักใหม่แล้ว ตกเย็นหลินเข้ามาคุยกับแมรี่อีกครั้ง
“เป็นไปได้เหรอคะที่จะมีผู้ป่วยที่จะประสาทหลอนได้ถึงเพียงนี้”
“อาการแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้”
หลินยังสงสัยในหลายสิ่งหลายอย่าง
“แล้วยังข่าวรับสมัครงานนั่นอีก ไม่มีนามแฝงของ Maxim de Winter at Manderley อยู่จริง ๆ เหรอคะ”
แมรี่หันมองหน้าหลิน
“เรื่องนั้นเรายังไม่ได้เช็คเลย”
“แต่หมอเช็คแล้วนะคะ” หลินพูดย้ำให้แมรี่ฟัง
แต่แมรี่ยังรู้สึกสงสัยในอะไรบางอย่าง “พี่ว่าพี่จะเช็คอีกครั้ง”
The Hospital ( Maxim de Winter at Manderley ภาค 2 ) บทที่ 4 - 5
หลังจากกลับมาแล้ว หล่อนขอตัวไปพักผ่อน ส่วนหมอพอสบโอกาสจึงได้เรียกหลินและแมรี่มาประชุมร่วมกัน ประเด็นแรกที่หมอแจ้งคือการไม่มีอยู่ของมันเดอร์เลย์ คฤหาสน์หรูที่หล่อนอ้างว่าได้ไปใช้ชีวิตอยู่อย่างน้อยสามวัน
“หมอเช็คดีแล้วเหรอคะ” หลินยังสงสัยอยู่
หมอหันไปมองหน้าหลิน
“ผมเช็คหมดแล้วนะ สำรวจตลอดสายของเส้นทางที่ลิเดียบอก ไม่พบว่ามีคฤหาสน์อยู่แถวนั้นเลย”
แม่รี่มีสีหน้าวิตกกังวล
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ลิเดียไปอยู่ที่ไหนมาตั้ง 3 วัน”
“นั่นเป็นสิ่งที่น่าคิดนะ” หมอเห็นด้วย
หลินเปิดดูแฟ้มของลิเดียอีกรอบหนึ่ง
“อืม แต่สิ่งที่ลิเดียเล่า ดูเชื่อมั่นมากเลยนะคะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์นั้นคือความจริง”
“พวกเราก็อยู่กันแถวนี้มานาน ก็ไม่เคยพบคฤหาสน์ลักษณะดังกล่าวเลยนี่นา”
แมรี่ถามขึ้นว่า “ทำไมอาการหลอนที่รุนแรงถึงเกิดขึ้นเฉพาะสามวันนั้นคะหมอ”
หมอหันมามองแมรี่อย่างจริงจัง
“บังเอิญเราถามเฉพาะเรื่องราวในสามวันนั้นไง เรายังไม่ได้ถามเจาะหลังจากนั้นหรือก่อนหน้านั้น”
หมอพลิกแฟ้มไปมา “จริง ๆ แล้วการค้นพบข่าวรับสมัครงานที่ลงโดยผู้ใช้นามแฝงว่า Maxim de Winter at Manderley ก็ไม่มีอยู่จริงนะ ผมเช็คแล้ว”
“จริงเหรอคะ” แมรี่ดูตื่นตระหนกมากกว่าหลิน”
“จริงครับ” หมอตอบย้ำอีกทีหนึ่ง
ตกเย็นแมรี่พาหล่อนไปพักในห้องพักส่วนตัว เมื่อหล่อนเห็นลักษณะของห้อง หล่อนก็พอจะนึกอะไรออก
“ห้องของผู้ป่วยจิตเวชใช่ไหมคะ”
“เออะ” แมรี่ไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับคำถามนี้
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะ ไม่นานก็จะชินกับห้องใหม่”
หล่อนมองเข้าไปในตาของแมรี่
“คุณกลัวว่าฉันจะทำร้ายคนอื่นเหรอคะ คุณจะล็อคกุญแจข้างหน้าเหมือนกับห้องขังไหม”
แมรี่ไม่นึกว่าจะมีคำถามเหล่านี้เกิดขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะให้คนเอาน้ำมาให้นะคะ”
แมรี่เดินหลบมาหลังจากไปส่งหล่อนที่ห้องพักใหม่แล้ว ตกเย็นหลินเข้ามาคุยกับแมรี่อีกครั้ง
“เป็นไปได้เหรอคะที่จะมีผู้ป่วยที่จะประสาทหลอนได้ถึงเพียงนี้”
“อาการแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้”
หลินยังสงสัยในหลายสิ่งหลายอย่าง
“แล้วยังข่าวรับสมัครงานนั่นอีก ไม่มีนามแฝงของ Maxim de Winter at Manderley อยู่จริง ๆ เหรอคะ”
แมรี่หันมองหน้าหลิน
“เรื่องนั้นเรายังไม่ได้เช็คเลย”
“แต่หมอเช็คแล้วนะคะ” หลินพูดย้ำให้แมรี่ฟัง
แต่แมรี่ยังรู้สึกสงสัยในอะไรบางอย่าง “พี่ว่าพี่จะเช็คอีกครั้ง”