ความขี้อายและไม่กล้าแสดงออกทำให้พลาดโอกาสต่างๆ

สวัสดีค่ะ 🙇‍♀️ เราพึ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดพลาดอย่างไรก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
คือตามหัวข้อกระทู้ที่เราตั้งเลยค่ะ คือเราเป็นเด็กกิจกรรมตั้งแต่ประถมจนมัธยมเลยค่ะ เวลามีแข่งขันทักษะวิชาการหรือกีฬาต่างๆ เราก็เป็นตัวแทนในการแข่งขันกิจกรรมนั้นๆ เวลามีการแข่งขันที่ต้องพรีเซ็น หรือต้องแนะนำผลงานต่อหน้าผู้คนเยอะๆ เรามักจะโดนครูเลือกตลอดเลยค่ะ แต่น้อยมากค่ะที่เราจะเป็นคนพูดพรีเซ็นงานหรือแนะนำผลงาน เพราะเวลามีพรีเซ็นงานเรามักจะโดนเลือกกับเพื่อนอีกคนนึงค่ะเราก็จะให้เพื่อนเราเป็นพูดมากกว่า และส่วนใหญ่เราจะเป็นคนคิด คนลงมือทำซะส่วนใหญ่ เพราะเราคิดว่าเราไม่เก่งที่ต้องพูดต่อหน้าคนเยอะๆเลยต้องเป็นคนที่คิดงานและลงมือทำงานนั้นๆเองมากกว่าเพื่อน เพราะเวลาถึงตอนพรีเซ็นงานต่อหน้ากรรมการเราจะได้พูดน้อยๆและไม่ต้องมาคิดมากเองว่าเราเอาเปรียบเพื่อนรึเปล่า เราจะได้สบายใจเราเองด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็มีน้อยใจที่แบบว่าเพื่อนที่ไม่ค่อยได้ลงมือทำแต่กลับได้คำชมมากมายเพราะคณะกรรมการคิดว่าเป็นคนทำเพราะเห็นพูดเก่งกล้าแสดงออกแต่ผิดจากเราที่พูดน้อยและขี้อายไม่กล้าแสดงออกเลยเหมือนมายืนเฉยๆขอเศษส่วนบุญเล็กๆน้อยๆทั้งที่งานมันเป็นความคิดเราเราเป็นคนที่คิดและเป็นคนที่ลงมือทำเองกับมือ เพื่อนก็แค่มาพูดมาพรีเซ็นงานก็แค่นั้น บทสรุปสุดท้ายคือเพื่อนได้หน้าไปเต็มๆค่ะส่วนเราตัวประกอบดีๆนี่เอง555555
นี่แหละค่ะเรามักจะพลาดโอกาสดีๆแต่เรากลับเหมือนคนที่คอยอยู่เบื่อหลังความสำเร็จต่างๆซึ่งมันก็เป็นความภูมิใจอยู่นะคะ
ปล.ความอายของเราไม่ได้มีแค่นี้นะคะเคยทำให้เราพลาดโอกาสจากรุ่นพี่ที่เราเคยแอบชอบมา3ปี