สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะปรึกษาถ้าหากว่าเป็นคุณเป็นเรา พวกคุณจะทำยังไงคะ ///อาจจะยาวหน่อยนะคะ
พอดีเราคุยกับผช.คนนึงคุยกันมา2ปีเห็นจะได้ พ่อแม่รับรู้ เรากับเขาก็อายุประมาณ22ปีละ เราก็ค่อนข้างจริงจังมากๆกับเขาเพราะก็รู้สึกว่าไม่ใช่ความรักแบบเด็กน้อยอะไรแล้ว ในช่วงปีแรก เหมือนว่าเขาจะรักเรามากคือทะเลาะกันก็ไม่อยากให้ทะเลาะข้ามวันต้องเคลียร์กันให้จบ บอกไม่เคยเบื่อเรา ไม่คิดจะเบื่อ คุยกับเราแรกๆแทบจะประกาศบอกให้คนทั้งโลกรู้ บอกรักทุกวันคุยกันทุกวันสนใจเราเกือบทุกอย่างที่เราทำ แต่พอมาพักหลังนี้ เขาบอกพ่อแม่เขาว่าเลิกยุ่งกับเราแล้ว โพสเฟสให้ชาวโลกรู้ว่าตัวเองโสดอย่างงั้นอย่างงี้ ทะเลาะกันทีก็จะตัดบทไม่คุยกับเราไม่เคลียร์ให้จบ แบบไปนอนละ,ทำนู่นละทำนี่ละ,ถ้าจะคุยเรื่องนี้ไม่คุยนะ แบบนี้ เขามักจะคุยเฟสกับผญ.ที่ทำงานบ่อยๆกดว๊าวบ้าง เม้นท์บ้าง แซวกันเหมือนสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อน มีวันนึง4-5ทุ่มบอกเราว่าเขาจะนอนแล้ว แต่คุยกับพี่ที่ทำงานอยู่ละเขาก็หายไปเป็นครึ่งชม.มาตอบเราอีกทีแค่นอนละนะ มารู้ทีหลังว่าพี่ที่เขาบอกว่าคุยคือผญ.ที่ทำงานแล้วคุยเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเขาเลยคือรองเท้าของผญ.คนนั้นหายผญ.คนนั้นโพสลงเฟสว่ารองเท้าหาย แล้วเขาก็ทักไปคุยกับผญ.คนนั้นโดยปล่อยให้เรารอ สุดท้ายก็ได้แค่คำว่านอนละนะแต่กับเราเราต้องเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อนตลอด ถามคำตอบคำเหมือนไม่มีอะไรจะคุยเหมือนไม่อยากคุยตอบๆให้จบๆไปงั้น เฟสเรานี่ไม่ต้องพูดถึงจะโพสจะแชร์อะไรไม่เคยอยู่ในสายตาเลย ทะเลาะกันทีไรก็บอกน่าเบื่อ โพสเบื่ออย่างนั้นอย่างนี้ เขาชอบบอกว่าเราชอบคิดแง่ลบ แต่ตัวเขาเองแทบไม่เคยบอกอะไรเราเลย เราแทบไม่รู้เรื่องอะไรของเขาเลย พอเราถามเขาก็จะบอกให้เราคิดเองแล้วกัน พอเราคิดก็ว่าเราชอบคิดไปเองคิดแต่เรื่องแย่ๆแต่คือไอ้เรื่องแย่ๆที่เราคิดมันดันเป็นจริงเกือบทุกครั้งเลยเป็นปัญหาให้ทะเลาะกันบ่อยๆเขาเลยเบื่อเราเขาบอกว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้เขาก็จะเบื่อขึ้นทุกวันๆและมันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เอะอะเขาก็จะบอกให้เราเปลี่ยนตัวเองให้คิดแง่ดีบ้าง แต่เขาไม่เคยนึกบ้างเลย ว่าสิ่งที่เราคิดเราพูดออกมามันก็มาจากการกระทำของเขาเองแทบทั้งหมด
กับเพื่อนที่ทำงาน เขาชวนคุยได้ในแชท เหมือนไม่อยากให้บทสนทนาจบลง แล้วมาบอกกับเราว่าเขามีผัวแล้ว หาว่าเรางี่เง่า ไม่ฟังเหตุผล คือเราผิดหรอคะ ใครจะมีผัวแล้วยังไงเราสนใจแค่คนของเราไปให้ความสำคัญกับผญ.คนอื่นแค่นั้น เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรสำหรับเค้าด้วยซ้ำตอนนี้ เขาคุยกับคนอื่นได้แต่เขาไม่คุยกับเราทักหาคนอื่นได้แต่ไม่ใช่เรา เขาบอกตอนนี้เขาโฟกัสแต่เรื่องงาน มีแค่งานเทานั้น อะไรที่ทำให้เขาต้องเสียการเสียงานเขาจะไม่สนใจคิดว่าเค้าหมายถึงเราใชมั้ยคะสิ่งที่เขาไม่สนใจเนี่ย
เมื่อวานเพิ่งโดนมาหมาดๆ มีผญ.ที่ทำงานมาฝากให้เขาสั่งนาฬิกาจากเพจในเฟสบุคให้ เราก็ถามเขาว่า ผญ.คนนั้นก็มีเฟสทำไมไม่สั่งเอง เขาบอกเขาใจดีสั่งให้ได้ ถ้าไม่เชื่อให้เราทักไปถามผญ.คนนั้นได้ แต่บอกเราว่าห้ามบอกผญ.คนนั้นนะว่ารู้จักกับเขาเพราะเขากลัวคนที่ทำงานไม่คุยด้วย คือมันจุกจนไม่รู้ควรรู้สึกยังไงเลย
บอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยคบใครคนนี้คือจริงจังมากๆ เขาเป็นเกือบทุกข้อแม้ของเราเลย แบบเราไม่ชอบ ผช.โกหก กินเหล้ากินเบียร์ เที่ยวกลางคืน แล้วก็เรื่องเคยมีอะไรกับใครมาแล้วเราไม่ชอบเราไม่เอา แต่เขาเป็นทุกอย่างที่เราไม่ชอบ แต่เรารับเขาได้ เรารักเขา ทั้งที่เขาโกหกเราออกไปกินเหล้ากลางคืนๆไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว เราก็ยอมมาตลอด ตอนนี้มันเจ็บจริงๆ ด้วยความที่ก็จริงจังมากให้ใจมากๆ อยากจะปบ่อยเขาไปก็อยาก แต่พอนึกว่าจะต้องเสียใจขนาดไหนก็ตัดเขาไม่ได้ซักที
เราเองก็ไม่ได้ดีไม่ได้เลิศไปซะทุกอย่าง ชอบคิดมากคิดเยอะตลอด แต่เขาก็ปล่อยไม่อธิบายไม่ทำให้เราสบายใจหรือมั่นใจอะไรนะคะ
อย่าว่าเราเลยนะคะว่าปัญหาแบบนี้ทำไมต้องมาตั้งกระทู้ถามคนอื่น คือไม่เป็นเราคงไม่เข้าใจ มันไม่สามารถอยู่กับปัญหาแบบนี้คนเดียวได้ มันคิดอะไรไม่ออกไม่รู้ควรทำยังไง
ถ้าพวกคุณเป็นเราจะทำยังไงคะ จะยอมเดินออกมาจากชีวิตเขาไหมหรือทนอยู่แบบไม่มีตัวตนต่อไปแล้วก็คอยเห็นเขาให้ความสำคัญกับผญ.คนอื่นๆ หรือคิดว่าเราควรทำตัวยังไงดีบอกหน่อยนะคะ
ใครเคยมีปัญหาแบบเราบ้างคะ???
พอดีเราคุยกับผช.คนนึงคุยกันมา2ปีเห็นจะได้ พ่อแม่รับรู้ เรากับเขาก็อายุประมาณ22ปีละ เราก็ค่อนข้างจริงจังมากๆกับเขาเพราะก็รู้สึกว่าไม่ใช่ความรักแบบเด็กน้อยอะไรแล้ว ในช่วงปีแรก เหมือนว่าเขาจะรักเรามากคือทะเลาะกันก็ไม่อยากให้ทะเลาะข้ามวันต้องเคลียร์กันให้จบ บอกไม่เคยเบื่อเรา ไม่คิดจะเบื่อ คุยกับเราแรกๆแทบจะประกาศบอกให้คนทั้งโลกรู้ บอกรักทุกวันคุยกันทุกวันสนใจเราเกือบทุกอย่างที่เราทำ แต่พอมาพักหลังนี้ เขาบอกพ่อแม่เขาว่าเลิกยุ่งกับเราแล้ว โพสเฟสให้ชาวโลกรู้ว่าตัวเองโสดอย่างงั้นอย่างงี้ ทะเลาะกันทีก็จะตัดบทไม่คุยกับเราไม่เคลียร์ให้จบ แบบไปนอนละ,ทำนู่นละทำนี่ละ,ถ้าจะคุยเรื่องนี้ไม่คุยนะ แบบนี้ เขามักจะคุยเฟสกับผญ.ที่ทำงานบ่อยๆกดว๊าวบ้าง เม้นท์บ้าง แซวกันเหมือนสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อน มีวันนึง4-5ทุ่มบอกเราว่าเขาจะนอนแล้ว แต่คุยกับพี่ที่ทำงานอยู่ละเขาก็หายไปเป็นครึ่งชม.มาตอบเราอีกทีแค่นอนละนะ มารู้ทีหลังว่าพี่ที่เขาบอกว่าคุยคือผญ.ที่ทำงานแล้วคุยเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเขาเลยคือรองเท้าของผญ.คนนั้นหายผญ.คนนั้นโพสลงเฟสว่ารองเท้าหาย แล้วเขาก็ทักไปคุยกับผญ.คนนั้นโดยปล่อยให้เรารอ สุดท้ายก็ได้แค่คำว่านอนละนะแต่กับเราเราต้องเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อนตลอด ถามคำตอบคำเหมือนไม่มีอะไรจะคุยเหมือนไม่อยากคุยตอบๆให้จบๆไปงั้น เฟสเรานี่ไม่ต้องพูดถึงจะโพสจะแชร์อะไรไม่เคยอยู่ในสายตาเลย ทะเลาะกันทีไรก็บอกน่าเบื่อ โพสเบื่ออย่างนั้นอย่างนี้ เขาชอบบอกว่าเราชอบคิดแง่ลบ แต่ตัวเขาเองแทบไม่เคยบอกอะไรเราเลย เราแทบไม่รู้เรื่องอะไรของเขาเลย พอเราถามเขาก็จะบอกให้เราคิดเองแล้วกัน พอเราคิดก็ว่าเราชอบคิดไปเองคิดแต่เรื่องแย่ๆแต่คือไอ้เรื่องแย่ๆที่เราคิดมันดันเป็นจริงเกือบทุกครั้งเลยเป็นปัญหาให้ทะเลาะกันบ่อยๆเขาเลยเบื่อเราเขาบอกว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้เขาก็จะเบื่อขึ้นทุกวันๆและมันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เอะอะเขาก็จะบอกให้เราเปลี่ยนตัวเองให้คิดแง่ดีบ้าง แต่เขาไม่เคยนึกบ้างเลย ว่าสิ่งที่เราคิดเราพูดออกมามันก็มาจากการกระทำของเขาเองแทบทั้งหมด
กับเพื่อนที่ทำงาน เขาชวนคุยได้ในแชท เหมือนไม่อยากให้บทสนทนาจบลง แล้วมาบอกกับเราว่าเขามีผัวแล้ว หาว่าเรางี่เง่า ไม่ฟังเหตุผล คือเราผิดหรอคะ ใครจะมีผัวแล้วยังไงเราสนใจแค่คนของเราไปให้ความสำคัญกับผญ.คนอื่นแค่นั้น เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรสำหรับเค้าด้วยซ้ำตอนนี้ เขาคุยกับคนอื่นได้แต่เขาไม่คุยกับเราทักหาคนอื่นได้แต่ไม่ใช่เรา เขาบอกตอนนี้เขาโฟกัสแต่เรื่องงาน มีแค่งานเทานั้น อะไรที่ทำให้เขาต้องเสียการเสียงานเขาจะไม่สนใจคิดว่าเค้าหมายถึงเราใชมั้ยคะสิ่งที่เขาไม่สนใจเนี่ย
เมื่อวานเพิ่งโดนมาหมาดๆ มีผญ.ที่ทำงานมาฝากให้เขาสั่งนาฬิกาจากเพจในเฟสบุคให้ เราก็ถามเขาว่า ผญ.คนนั้นก็มีเฟสทำไมไม่สั่งเอง เขาบอกเขาใจดีสั่งให้ได้ ถ้าไม่เชื่อให้เราทักไปถามผญ.คนนั้นได้ แต่บอกเราว่าห้ามบอกผญ.คนนั้นนะว่ารู้จักกับเขาเพราะเขากลัวคนที่ทำงานไม่คุยด้วย คือมันจุกจนไม่รู้ควรรู้สึกยังไงเลย
บอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยคบใครคนนี้คือจริงจังมากๆ เขาเป็นเกือบทุกข้อแม้ของเราเลย แบบเราไม่ชอบ ผช.โกหก กินเหล้ากินเบียร์ เที่ยวกลางคืน แล้วก็เรื่องเคยมีอะไรกับใครมาแล้วเราไม่ชอบเราไม่เอา แต่เขาเป็นทุกอย่างที่เราไม่ชอบ แต่เรารับเขาได้ เรารักเขา ทั้งที่เขาโกหกเราออกไปกินเหล้ากลางคืนๆไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว เราก็ยอมมาตลอด ตอนนี้มันเจ็บจริงๆ ด้วยความที่ก็จริงจังมากให้ใจมากๆ อยากจะปบ่อยเขาไปก็อยาก แต่พอนึกว่าจะต้องเสียใจขนาดไหนก็ตัดเขาไม่ได้ซักที
เราเองก็ไม่ได้ดีไม่ได้เลิศไปซะทุกอย่าง ชอบคิดมากคิดเยอะตลอด แต่เขาก็ปล่อยไม่อธิบายไม่ทำให้เราสบายใจหรือมั่นใจอะไรนะคะ
อย่าว่าเราเลยนะคะว่าปัญหาแบบนี้ทำไมต้องมาตั้งกระทู้ถามคนอื่น คือไม่เป็นเราคงไม่เข้าใจ มันไม่สามารถอยู่กับปัญหาแบบนี้คนเดียวได้ มันคิดอะไรไม่ออกไม่รู้ควรทำยังไง
ถ้าพวกคุณเป็นเราจะทำยังไงคะ จะยอมเดินออกมาจากชีวิตเขาไหมหรือทนอยู่แบบไม่มีตัวตนต่อไปแล้วก็คอยเห็นเขาให้ความสำคัญกับผญ.คนอื่นๆ หรือคิดว่าเราควรทำตัวยังไงดีบอกหน่อยนะคะ