แค่หมาตัวเดียวจะอะไรนักหนา

นี่อาจจะเป็นบันทึกนับถอยหลังชีวิตของชูใจ หมาไทยตัวสั้นสีขาว-ดำอายุ1ปี ที่กำลังป่วยเป็นมดลูกอักเสบเพราะถูกจับฉีดยาคุมเมื่อต้นเดือนกุมภาพันธ์ และหลังจากนั้นไม่นานชูใจก็มีอาการน้ำหนองไหลออกมาจากช่องคลอดตลอดเวลา เมื่อแม่สังเกตเห็นอาการผิดปกติ แม่ก็รับบึ่งมอเตอร์ไซค์ไปตัวอำเภอเพื่อขอซื้อยาแก้อักเสบจากหมอแต่คำตอบที่แม่ได้รับคือ กินยาไม่หาย ต้องผ่าตัดเท่านั้น วินาทีที่หมอบอก แม่ก็รู้ทันทีว่า มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน แม่ไม่สามารถพาชูใจมาผ่าตัดตามที่หมอบอกได้ เพราะแม่ไม่มีรถ แม่ไม่มีเงิน คลินิกทั้งไกลและค่ารักษาที่แพงเหยียบหมื่น ทำให้แม่ต้องเดินออกจากที่นั่นมาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว.......และอีก2เดือนต่อมา หลังจากที่แม่ได้ตัดสินใจศึกษาวิธีรักษาชูใจด้วยตัวเอง ทั้งกินยาทีซีมัยซิน ซื้อยาแก้อักเสบมาฉีดเอง ป้อนน้ำผึ้ง ป้อนสมุนไพร คอยใช้สำลีชุบแอลกอฮอลเช็ดหนองออกให้ทำความสะอาดทุกวันเพราะกลัวติดเชื้อ ทำทุกวิถีทางที่ตัวเองคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับหนู แม่ก็ได้ค้นพบว่า สิ่งที่แม่ทำทั้งหมดนั้นมันไม่มีประโยชน์เลย เพราะว่า......ชูใจมีอาการดีขึ้น ท้องไม่บวม หนองไม่ไหลตอน1สัปดาห์ที่ได้รับยาทั้งยากินยาฉีด พอเห็นว่าดีขึ้นแม่ก็หยุด แต่หยุดไปได้ไม่กี่วัน หนองก็กลับมาไหลอีก คราวนี้ทั้งเยอะทั้งเหม็นคาว เลอะตามพื้นบ้าน เหม็นจนแทบทนไม่ไหว แม่ต้องคอยจับแหกขาเช็ดให้ตลอดทั้งวัน ทุกครั้งที่แม่ไปทำงานไม่มีวันไหนเลยที่แม่ไม่เป็นห่วง คอยโทรกลับบ้าน จิตใจหว้าวุ่นเฝ้าดูแต่นาฬิกาอยากให้เลิกงานไวๆจะได้กลับไปดูหนู และครั้งนี้เองทำให้แม่ต้องตัดสินใจอัดยาให้ชูใจอีกครั้ง.....ต้นเดือนเมษา ก่อนสงกรานต์ แม่ไปซื้อยาแก้อักเสบมาอีก1หลอด ทีซีมัยซิน2กล่องเตรียมไว้ แอลกอฮอล ด่างทับทิม สำลี กระดาษทิชชู่อีกหลายม้วนเพื่อทำความสะอาดช่องคลอด และช่วงเวลา1สัปดาห์ช่วงวันหยุดสงกรานต์นั้นเองที่แม่ใช้เวลาอยู่กับชูใจเพื่ออัดยาให้และดูแลหนูอย่างจริงๆจังๆ ....แม้ฉีดยาให้หนูด้วยตัวเองวันละ1เข็ม จนครบ5วัน หลังจากนั้นป้อนยาวันละ2เม็ดจนหมดกล่อง หนองก็เริ่มหายไป หายไปจนแห้ง หนูกินข้าวได้เยอะ วิ่งเล่น แข็งแรง แม่ดีใจมากที่มันได้ผล สภาพจิตใจแม่เริ่มดีขึ้น ไปทำงานหลังวันหยุดได้อย่างสบายใจร่าเริง แม่เลยหยุดให้ยาหนูตั้งแต่วันที่ 20/4/61 เพราะเห็นว่าหนูได้รับยามากเกินไปจนเหงือกซีดไปหมดแล้ว....จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ 25/4/61 เริ่มสังเกตเห็นว่า หนองมันกลับมาอีกครั้ง.....ชูใจเอ๋ย แม่เคยดีใจที่ความรักความหวังดีของแม่ทำให้เกิดปาฏิหาริย์ แต่แม่ไม่คิดเลยว่า มันจะเป็นฝันดีสำหรับพวกเราแค่ช่วงสั้นๆ...ใครก็ได้ช่วยบอกแม่หน่อยว่า แม่ควรทำยังไง กับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้ ทำใจงั้นเหรอ หรือว่าต้องเฝ้ามองดูชูใจป่วยหนักขึ้นๆและจากไปอย่างทรมานทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมาแค่ปีเดียว แม่รู้ว่าเรื่องนี้โทษใครไม่ได้ โทษตัวเองเท่านั้นที่เอายาคุมเข็มเดียวมาแลกกับชีวิตของหนู ถ้าอย่างนั้นแม่ขอแลกมันคืนด้วยชีวิตของแม่ได้ไหมจะให้แม่ตายเร็วขึ้นกี่วันกี่ปีแม่ยอมได้ทั้งนั้น...ก็จะให้ทำยังไงเล่า แม่ไร้เงินไร้ทองเหลือพอที่จะพาหนูไปทำหมัน ด้วยภาระที่เต็มบ่า แม่ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือให้คำปรึกษา พูดให้ใครฟังเขาก็มีแต่จะหัวเราะส่ายหน้าบอกว่าไร้สาระ “ก็แค่หมา” พวกเขาไม่รู้หรอกว่านี่คือดวงใจของแม่ รักมาก รักเหมือนลูกในไส้และแม่มีเพียงเท่านี้เองที่จะให้ได้ คือชีวิตของแม่นี้เอง เอาไปเลย เอาเท่าไหร่ก็ได้ขอเพียงแค่ให้หนูรอด แม่ไม่อยากนั่งนับถอยหลังรอวันตายของหนูแบบนี้ มันยากเกินไป.... 02:46น. ขณะที่แม่นั่งพิมพ์ข้อความ ชูใจยังนอนหลับสนิท หายใจแรงแฮ่กๆด้วยความร้อนของอากาศ แม่เปิดพัดลม คอยลูบหัว แต่ยังไม่สามารถข่มตาตัวเองให้หลับลงได้ ด้วยว่าหนทางต่อไปจากวันนี้แสนมืดมน...ไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้ อยากให้ทุกอย่างหยุดลงแค่วันนี้ก็พอ...