เรารู้สึกเข้ากับคนในบ้านไม่ได้ค่ะ เราไม่ค่อยอยากอยู่บ้าน เราไปเข้าค่ายร่วมกิจกรรมข้างนอกบ่อยมากเพื่อให้ใช้เวลาอยู่ที่บ้านให้น้อยลง
เราเพิ่งย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ได้ไม่กี่ปี ก่อนหน้านี้เราอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด มีหลายครั้งเหมือนกันที่เราคิดว่าไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้แล้ว เราอยากออกไปอยู่ที่อื่น
เรารู้สึกว่าเราไม่ปลอดภัย เราไม่ชอบอยู่ข้างล่าง เราชอบอยู่ในห้องของตัวเอง เรารู้สึกปลอดภัยมากกว่า ตอนที่ย้ายมาอยู่แรกๆก็ไม่มีอะไร แต่พอเราเข้ามัธยม
หลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนไป พ่อกับแม่ชอบพูดประชดเรา ตอนแรกเราไม่เข้าใจเท่าไหร่ เพราะตอนอยู่กับยายเราไม่เคยโดนพูดประชดใส่ อย่างเช่นถ้าอยากให้เราช่วยงานอะไร ยายจะพูดว่า"ช่วยทำนี่หน่อย" แต่พ่อกับแม่จะพูดว่า "นั่งอยู่ตรงนั้นแหละคนอื่นทำอะไรไม่ต้องสนใจ ใครจะเป็นจะตายก็ช่างหัวมัน ไม่ต้องทำอะไรนั่งสบายอยู่คนเดียว ดีจริงๆ" ตอนแรกเราไม่เข้าใจจริงๆนะคะไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่ฟัง แล้วแม่ก็โทรไปบอกยายว่าเราพูดไม่ฟังไม่ทำอะไรเลย พูดก็ไม่ฟังนั่งตีหน้ามึนอยู่นั่น เราไม่เข้าใจว่าเราทำตอนไหน เขาอยากให้เราช่วยงาน แต่เราไม่อยากทำอันนั้น เราก็บอกว่าไม่อยากทำ บอกตรงๆไม่ได้อ้อมค้อมหรืออิดออดเลย เขาก็พูดว่า "สรุปจะไม่ทำใช่ไหม พูดมา" เราก็เลยบอกว่าไม่อยากทำจริงๆ เขาก็บอกว่า "งั้นเงินก็ไม่ต้องเอา ข้าวก็ไม่ต้องกินละกัน ไม่ช่วยกันทำมาหากิน ลูกบ้านอื่นเขาช่วยพ่อแม่เขา เงินไม่อยากได้ใช่ไหม งั้นก็จนอย่างนี้แหละ ทำตัวอย่างนี้ใครเขาจะจ้าง ขี้เกียจงานการก็ไม่ทำ งั้นก็จนไปจนตายเถอะ ให้พ่อแม่เลี้ยงไปจนวันตาย อิลูกเศรษฐี" ตอนนั้นเรางงว่ามันเกี่ยวอะไรกับไม่ทำ
พออยู่ไปนานๆเราเลยเข้าใจว่าที่พูดว่าจะไม่ทำใช่ไหม ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำประชด พอพูดไปเรื่อยๆเราเริ่มรู้สึกไม่ไหว เรารู้สึกไม่ดี เราไม่ชอบ เราก็บอกเขา เขาบอกว่าถ้าอยากให้พูดดีๆด้วยก็ทำตัวให้ดีๆหน่อยสิ เราก็เลยไม่พูดอะไรอีก ตอนแรกๆไม่เก็บมาคิด ไม่กังวลหรือรบกวนอะไรเท่าไหร่ แต่พอบ่อยๆขึ้นจากนานๆที เป็นทุกวัน วันละหลายๆครั้ง วันไหนที่ไม่เป็นเราโล่งใจมีความสุขมากๆคิดว่าเราทำดีแล้ว เรากังวลตลอดว่าจะทำอะไรให้ไม่พอใจ เวลาพ่อแม่พูดอะไรเราจะลุกไปทำทันทีไม่ว่าจะอยากทำหรือไม่ เราไม่อยากทำแต่เราก็ทำ เรารู้สึกไม่ดีที่พอจะทำอะไรสักอย่างแล้วก็กังวลว่ามันจะดีพอหรือเปล่า พอเราทำไม่เป็นเราถามก็บอกว่าคิดเองไม่เป็นรึไง เราบอกว่าเราไม่รู้จริงๆ เขาก็บอกเราว่าไม่มีสมองหรอ พอเราไม่ถามก็ว่าทำไมไม่ถาม เราบอกไม่รู้ว่าต้องถาม ก็บอกว่าคิดว่าตัวเองเก่งทุกเรื่องสินะ ซื่อบื้อ ซื่อจนโง่
เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ไม่ถูกใจ เราไม่อยากทำอะไรเลย เราทำงานบ้านก็บอกไม่สะอาด เวลาคนอื่นทำทำไมไม่สังเกต เราก็ทำซ้ำสองรอบก็บอกช้า เป็นแบบนี้อยู่ซ้ำๆ ทำให้เราก็รู้สึกไม่อยากออกจากห้อง เราอยากอยู่ในห้องทั้งวัน เราอยากให้กลางคืนนานกว่ากลางวัน เรารู้กลัวว่าเราจะทำอะไรผิด เดี๋ยวนี้กินข้าวเรายังทานก่อน ไม่ก็ทานทีหลัง น้อยครั้งที่จะทานด้วยกัน เรารู้สึกไม่ปลอดภัยตอนนั่งกินข้าวกับพ่อแม่ เรื่องเล็กๆน้อยๆเราไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ก็เป็น ทุกครั้งเราจะเรียกพ่อกับแม่มากินข้าว แล้วเราก็จะตักข้าวให้ คอยเติมข้าวให้ แต่มีวันนึงที่เราไม่ได้เรียก แต่เราตักข้าวให้เลย เขาบอก "ทำไมไม่เรียก ใจคอจะกินคนเดียวใช่ไหมคนอื่นไม่ต้องกินข้าว" ตอนนั้นเรารู้สึกไม่ดี เราเลยถามเขากลับไปว่า "ก็เรียกทุกครั้งมีแค่ครั้งนี้ที่ไม่ได้เรียกครั้งเดียวเอง ครั้งที่เรียกไม่เห็นบอกว่าดี ลืมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองมันแย่มากหรอ" ตอนนั้นเราหวังว่าเขาจะเข้าใจว่ามันก็แค่ครั้งเดียว แต่เขาบอกว่า "ก็เพราะงั้นไงเลยพูด"
"มันแค่ครั้งเดียวเองนะ" เรื่องที่ทำได้ก็ทำได้ตลอด เขาบอกเราว่า "ก็เพราะตอนนี้มันไม่ดีไงเลยว่า ตอนดีจะไปพูดถึงทำไม" จะบอกว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราเสียใจ น้ำตาเราจะไหลอ่ะ เราน้อยใจมากๆ พอเราทำดีไม่เคยชมเราเลย บอกว่าเรายังดีไม่พอไม่เท่าคนอื่น พอเราทำไม่ดีก็หยิบทุกเรื่องขึ้นมาพูดทั้งๆที่บางเรื่องมันก็แค่เรื่องเล็กน้อย
เรารู้สึกเหมือนโดนจับผิดตลอดเวลา เรากดดันมากๆ เวลาแม่ถามเกี่ยวกับเพื่อน บางครั้งก็จะบอกว่าไม่รู้เพราะไม่อยากโดนเปรียบเทียบ พอมันเป็นปีเรารู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราเริ่มคิดเล็กคิดน้อย แบบที่เราไม่ชอบ เราเริ่มเป็นคนในแบบที่เราไม่ชอบ เราพยายามห้ามตัวเองว่าอย่าเป็นแบบนั้นแต่สุดท้ายก็เป็น เพราะเรากลัวการไม่ถูกยอมรับกับทุกคน เราเริ่มสังเกตว่าเราทำให้คนอื่นไม่ชอบรึเปล่า เราเริ่มทำตัวดีกับทุกคน เราเริ่มพยายามเป็นคนที่ดีกับทุกคน เป็นคนที่กลัวคนอื่นจะเกลียด กลัวจะผิดพลาด เรามีความกลัวไปหมด เราเก็บอารมณ์ ท่องกับตัวเองว่าเราโอเค แต่ใจเราไม่โอเค เรากลับมาร้องไห้ในห้องคนเดียว เรามีอะไรเราไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ เรากลัวเราจะโดนว่ากลัวได้ยินคำประชด เราเคยขอให้เขาพูดกับเราดีๆได้ไหม เขาบอกไม่ได้ เพราะเราเป็นแบบนี้ เราไม่ดีเขาเลยไม่พูดดีๆกับเรา เขาบอกเราว่าว่าถ้าเราทำตัวดีๆ เชื่อฟังพ่อแม่เขาก็จะพูดดีกับเราเอง เราก็บอกว่าเราจะดีขึ้น แค่พูดไปอย่างนั้นเอง แต่เราเสียใจ เราผิดหวัง บอกตัวเองให้ไม่สนใจก็ทำไม่ได้
พ่อให้เรียนพิเศษเราก็ต้องเรียน เรารู้สึกไม่ดีมากๆ เราไม่อยากทำ เราต้องเรียนแต่เช้าเลิกค่ำ เราจะพูดว่าเหนื่อยก็ไม่ได้ เพราะกลัวพ่อกับแม่จะว่า เราชอบร้องเพลง ชอบอ่านนิยาย เราจะเรียนดนตรีก็ไม่ได้ เราต้องเรียนบริหาร เราอยากทำความสะอาดห้องวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เราต้องทำวันนี้ที่แม่สั่ง เราทำอะไรแค่ของตัวเองไม่ได้มันเห็นแก่ตัว จนวันนึงเราอยากทำตัวไม่ดี เราอยากเกเร เราไม่อยากเชื่อฟัง เราไม่อยากดีกว่าคนอื่น เราอยากตอบโต้ จะบอกว่ามันแค่เรื่องเล็กๆของคนอื่นก็ได้ แค่เรื่องงานบ้านที่เราอยากอ่านหนังหนังสือให้จบแล้วค่อยจัด คือเราชอบหนังสือจริงๆ ชอบเรื่องที่เราอ่านมากๆด้วย แต่แม่เราบอกให้จัดเดี๋ยวนั้น เราขอแค่อ่านเรื่องนั้นจบ เหลืออีกไม่กี่บทจริงๆ แต่แม่เราโยนมันทิ้ง ตอนนั้นเราโกรธ เราโกรธมากๆ เราเสียใจ เราไม่เข้าใจ เราเลยไม่ยอมทำ เราเลยโดนตี แต่เราก็ไม่ยอมทำ เราโดนว่าจนเราทนไม่ไหวเราขึ้นมาบนห้องของตัวเอง เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราร้องไห้แล้วมันไม่หาย
เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เราไม่เคยทำมากกว่าร้องไห้ เราเลยโยนของที่อยู่ใกล้มือทิ้ง มันรู้สึกดีขึ้น ตอนนั้นแค่คิดว่ามันดีขึ้น เราก็เลยรื้อของในห้องแล้วเขวี้ยงมันออกไป คิดแค่นั้นจริงๆ เราหยิบแล้วโยนไปเรื่อยๆ สมุด ชีทที่เรียนพิเศษ อะไรที่เราเห็นแล้วเราไม่ชอบเราจับเขวี้ยงให้พ้นตา มันคงเสียงดังพ่อเลยขึ้นมาเคาะประตูแต่เราไม่เปิด เราเขวี้ยงไปเรื่อยๆ เราแค่รู้สึกสบายใจขึ้น พ่อเอากุญแจมาไขประตู เขาเห็นสภาพห้อง เขาพูดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ใช่ไหม คิดว่าพ่อแม่ไม่ดีก็ไปหาใหม่สิ ทำให้พ่อแม่แค่นี้ก็ไม่ได้ ต่อไปก็คงไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้ ไม่มีใครเขาอยากคบคนแบบหรอก มีแต่คนเขาจะรังเกียจ ยังไม่รู้ตัวอีก รีบเก็บห้องเลยนะ ชอบจังให้ด่าให้ว่า ไม่กลัวว่าบ้านอื่นจะได้ยินให้เขามาว่าพ่อแม่เลยนะ พรุ่งนี้อย่าให้กูเห็นว่าไม่เรียบร้อยนะ" แล้วพ่อก็เดินออกจากห้องเราไป วันนั้นเราไม่กินข้าว เราอยู่ในห้อง ไม่รู้จะทำยังไงก็แค่ร้องไห้ เราไม่เก็บห้องเราทิ้งไว้อย่างนั้น นอนทั้งอย่างนั้น ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เราไปโรงเรียนเหมือนเดิม ตอนเรียนแนะแนวครูถามว่าจะเรียนอะไร เราเขียนไปว่าบริหาร แต่เราตอบไม่ได้ตอนนั้นเราจะร้องไห้ วันนั้นเราไม่โอเค พอเรียนจบคาบก็พักเที่ยงครูเขาก็เข้ามาถามว่าเราเป็นอะไร เราก็เลยบอกแค่ว่าเราเครียด ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราบอกครูว่าเราทำลายข้าวของด้วย เราจะทำยังไงดี ครูเขาก็ให้คำแนะนำมา เขาบอกว่าถ้าเราเป็นแบบนี้บ่อยๆควรไปหาหมอ แต่เราไม่ได้ไป เราพยายามผ่อนคลายตัวเองมากขึ้น เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้โวยวายหรืออะไร แต่เราเสียใจ บางครั้งเราอยากยิ้มแต่มันยิ้มไม่ออก เราไม่อยากยิ้มให้ใครแต่เราก็ยิ้ม รู้สึกไม่ดีมากๆ เวลาเพื่อนพูดว่าจะเรียนอันนั้น จะทำอันนี้ อยากทำอันนั้นอันนี้ เราอิจฉา บางทีคำพูดบางคำของคนอื่นก็ทำเราอยากร้องไห้ บางทีเพื่อนพูดเรื่องที่ตัวเองชอบแล้วอยู่ดีๆเราก็อยากร้องไห้ ครูแนะแนวเหมือนจะรู้ว่าเรามีปัญหา เขาเข้ามาพูดมาคุยกับเราเขาให้เราตอบคำถามคนอื่นอาจจะตอบได้แต่เราตอบไม่ได้ เราแค่ร้องไห้ แต่เราไม่ได้บอกอะไรไปมากกว่าว่าเราเครียด ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น เราไม่อยากอยู่ที่บ้านค่ะ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี ให้ความอึดอัดหายไป
กระทู้นี้เราแค่อยากระบายความในใจที่เราไม่กล้าพูดให้คนอื่น หรือแม้กระทั่งพ่อแม่ของเราฟัง กระทู้นี้เราแค่อยากเขียน
ไม่สนิทกับคนในบ้าน เขาชอบพูดประชดเราไม่ชอบค่ะ
เราเพิ่งย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ได้ไม่กี่ปี ก่อนหน้านี้เราอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด มีหลายครั้งเหมือนกันที่เราคิดว่าไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้แล้ว เราอยากออกไปอยู่ที่อื่น
เรารู้สึกว่าเราไม่ปลอดภัย เราไม่ชอบอยู่ข้างล่าง เราชอบอยู่ในห้องของตัวเอง เรารู้สึกปลอดภัยมากกว่า ตอนที่ย้ายมาอยู่แรกๆก็ไม่มีอะไร แต่พอเราเข้ามัธยม
หลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนไป พ่อกับแม่ชอบพูดประชดเรา ตอนแรกเราไม่เข้าใจเท่าไหร่ เพราะตอนอยู่กับยายเราไม่เคยโดนพูดประชดใส่ อย่างเช่นถ้าอยากให้เราช่วยงานอะไร ยายจะพูดว่า"ช่วยทำนี่หน่อย" แต่พ่อกับแม่จะพูดว่า "นั่งอยู่ตรงนั้นแหละคนอื่นทำอะไรไม่ต้องสนใจ ใครจะเป็นจะตายก็ช่างหัวมัน ไม่ต้องทำอะไรนั่งสบายอยู่คนเดียว ดีจริงๆ" ตอนแรกเราไม่เข้าใจจริงๆนะคะไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่ฟัง แล้วแม่ก็โทรไปบอกยายว่าเราพูดไม่ฟังไม่ทำอะไรเลย พูดก็ไม่ฟังนั่งตีหน้ามึนอยู่นั่น เราไม่เข้าใจว่าเราทำตอนไหน เขาอยากให้เราช่วยงาน แต่เราไม่อยากทำอันนั้น เราก็บอกว่าไม่อยากทำ บอกตรงๆไม่ได้อ้อมค้อมหรืออิดออดเลย เขาก็พูดว่า "สรุปจะไม่ทำใช่ไหม พูดมา" เราก็เลยบอกว่าไม่อยากทำจริงๆ เขาก็บอกว่า "งั้นเงินก็ไม่ต้องเอา ข้าวก็ไม่ต้องกินละกัน ไม่ช่วยกันทำมาหากิน ลูกบ้านอื่นเขาช่วยพ่อแม่เขา เงินไม่อยากได้ใช่ไหม งั้นก็จนอย่างนี้แหละ ทำตัวอย่างนี้ใครเขาจะจ้าง ขี้เกียจงานการก็ไม่ทำ งั้นก็จนไปจนตายเถอะ ให้พ่อแม่เลี้ยงไปจนวันตาย อิลูกเศรษฐี" ตอนนั้นเรางงว่ามันเกี่ยวอะไรกับไม่ทำ
พออยู่ไปนานๆเราเลยเข้าใจว่าที่พูดว่าจะไม่ทำใช่ไหม ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำประชด พอพูดไปเรื่อยๆเราเริ่มรู้สึกไม่ไหว เรารู้สึกไม่ดี เราไม่ชอบ เราก็บอกเขา เขาบอกว่าถ้าอยากให้พูดดีๆด้วยก็ทำตัวให้ดีๆหน่อยสิ เราก็เลยไม่พูดอะไรอีก ตอนแรกๆไม่เก็บมาคิด ไม่กังวลหรือรบกวนอะไรเท่าไหร่ แต่พอบ่อยๆขึ้นจากนานๆที เป็นทุกวัน วันละหลายๆครั้ง วันไหนที่ไม่เป็นเราโล่งใจมีความสุขมากๆคิดว่าเราทำดีแล้ว เรากังวลตลอดว่าจะทำอะไรให้ไม่พอใจ เวลาพ่อแม่พูดอะไรเราจะลุกไปทำทันทีไม่ว่าจะอยากทำหรือไม่ เราไม่อยากทำแต่เราก็ทำ เรารู้สึกไม่ดีที่พอจะทำอะไรสักอย่างแล้วก็กังวลว่ามันจะดีพอหรือเปล่า พอเราทำไม่เป็นเราถามก็บอกว่าคิดเองไม่เป็นรึไง เราบอกว่าเราไม่รู้จริงๆ เขาก็บอกเราว่าไม่มีสมองหรอ พอเราไม่ถามก็ว่าทำไมไม่ถาม เราบอกไม่รู้ว่าต้องถาม ก็บอกว่าคิดว่าตัวเองเก่งทุกเรื่องสินะ ซื่อบื้อ ซื่อจนโง่
เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ไม่ถูกใจ เราไม่อยากทำอะไรเลย เราทำงานบ้านก็บอกไม่สะอาด เวลาคนอื่นทำทำไมไม่สังเกต เราก็ทำซ้ำสองรอบก็บอกช้า เป็นแบบนี้อยู่ซ้ำๆ ทำให้เราก็รู้สึกไม่อยากออกจากห้อง เราอยากอยู่ในห้องทั้งวัน เราอยากให้กลางคืนนานกว่ากลางวัน เรารู้กลัวว่าเราจะทำอะไรผิด เดี๋ยวนี้กินข้าวเรายังทานก่อน ไม่ก็ทานทีหลัง น้อยครั้งที่จะทานด้วยกัน เรารู้สึกไม่ปลอดภัยตอนนั่งกินข้าวกับพ่อแม่ เรื่องเล็กๆน้อยๆเราไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ก็เป็น ทุกครั้งเราจะเรียกพ่อกับแม่มากินข้าว แล้วเราก็จะตักข้าวให้ คอยเติมข้าวให้ แต่มีวันนึงที่เราไม่ได้เรียก แต่เราตักข้าวให้เลย เขาบอก "ทำไมไม่เรียก ใจคอจะกินคนเดียวใช่ไหมคนอื่นไม่ต้องกินข้าว" ตอนนั้นเรารู้สึกไม่ดี เราเลยถามเขากลับไปว่า "ก็เรียกทุกครั้งมีแค่ครั้งนี้ที่ไม่ได้เรียกครั้งเดียวเอง ครั้งที่เรียกไม่เห็นบอกว่าดี ลืมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองมันแย่มากหรอ" ตอนนั้นเราหวังว่าเขาจะเข้าใจว่ามันก็แค่ครั้งเดียว แต่เขาบอกว่า "ก็เพราะงั้นไงเลยพูด"
"มันแค่ครั้งเดียวเองนะ" เรื่องที่ทำได้ก็ทำได้ตลอด เขาบอกเราว่า "ก็เพราะตอนนี้มันไม่ดีไงเลยว่า ตอนดีจะไปพูดถึงทำไม" จะบอกว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราเสียใจ น้ำตาเราจะไหลอ่ะ เราน้อยใจมากๆ พอเราทำดีไม่เคยชมเราเลย บอกว่าเรายังดีไม่พอไม่เท่าคนอื่น พอเราทำไม่ดีก็หยิบทุกเรื่องขึ้นมาพูดทั้งๆที่บางเรื่องมันก็แค่เรื่องเล็กน้อย
เรารู้สึกเหมือนโดนจับผิดตลอดเวลา เรากดดันมากๆ เวลาแม่ถามเกี่ยวกับเพื่อน บางครั้งก็จะบอกว่าไม่รู้เพราะไม่อยากโดนเปรียบเทียบ พอมันเป็นปีเรารู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราเริ่มคิดเล็กคิดน้อย แบบที่เราไม่ชอบ เราเริ่มเป็นคนในแบบที่เราไม่ชอบ เราพยายามห้ามตัวเองว่าอย่าเป็นแบบนั้นแต่สุดท้ายก็เป็น เพราะเรากลัวการไม่ถูกยอมรับกับทุกคน เราเริ่มสังเกตว่าเราทำให้คนอื่นไม่ชอบรึเปล่า เราเริ่มทำตัวดีกับทุกคน เราเริ่มพยายามเป็นคนที่ดีกับทุกคน เป็นคนที่กลัวคนอื่นจะเกลียด กลัวจะผิดพลาด เรามีความกลัวไปหมด เราเก็บอารมณ์ ท่องกับตัวเองว่าเราโอเค แต่ใจเราไม่โอเค เรากลับมาร้องไห้ในห้องคนเดียว เรามีอะไรเราไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ เรากลัวเราจะโดนว่ากลัวได้ยินคำประชด เราเคยขอให้เขาพูดกับเราดีๆได้ไหม เขาบอกไม่ได้ เพราะเราเป็นแบบนี้ เราไม่ดีเขาเลยไม่พูดดีๆกับเรา เขาบอกเราว่าว่าถ้าเราทำตัวดีๆ เชื่อฟังพ่อแม่เขาก็จะพูดดีกับเราเอง เราก็บอกว่าเราจะดีขึ้น แค่พูดไปอย่างนั้นเอง แต่เราเสียใจ เราผิดหวัง บอกตัวเองให้ไม่สนใจก็ทำไม่ได้
พ่อให้เรียนพิเศษเราก็ต้องเรียน เรารู้สึกไม่ดีมากๆ เราไม่อยากทำ เราต้องเรียนแต่เช้าเลิกค่ำ เราจะพูดว่าเหนื่อยก็ไม่ได้ เพราะกลัวพ่อกับแม่จะว่า เราชอบร้องเพลง ชอบอ่านนิยาย เราจะเรียนดนตรีก็ไม่ได้ เราต้องเรียนบริหาร เราอยากทำความสะอาดห้องวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เราต้องทำวันนี้ที่แม่สั่ง เราทำอะไรแค่ของตัวเองไม่ได้มันเห็นแก่ตัว จนวันนึงเราอยากทำตัวไม่ดี เราอยากเกเร เราไม่อยากเชื่อฟัง เราไม่อยากดีกว่าคนอื่น เราอยากตอบโต้ จะบอกว่ามันแค่เรื่องเล็กๆของคนอื่นก็ได้ แค่เรื่องงานบ้านที่เราอยากอ่านหนังหนังสือให้จบแล้วค่อยจัด คือเราชอบหนังสือจริงๆ ชอบเรื่องที่เราอ่านมากๆด้วย แต่แม่เราบอกให้จัดเดี๋ยวนั้น เราขอแค่อ่านเรื่องนั้นจบ เหลืออีกไม่กี่บทจริงๆ แต่แม่เราโยนมันทิ้ง ตอนนั้นเราโกรธ เราโกรธมากๆ เราเสียใจ เราไม่เข้าใจ เราเลยไม่ยอมทำ เราเลยโดนตี แต่เราก็ไม่ยอมทำ เราโดนว่าจนเราทนไม่ไหวเราขึ้นมาบนห้องของตัวเอง เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราร้องไห้แล้วมันไม่หาย
เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เราไม่เคยทำมากกว่าร้องไห้ เราเลยโยนของที่อยู่ใกล้มือทิ้ง มันรู้สึกดีขึ้น ตอนนั้นแค่คิดว่ามันดีขึ้น เราก็เลยรื้อของในห้องแล้วเขวี้ยงมันออกไป คิดแค่นั้นจริงๆ เราหยิบแล้วโยนไปเรื่อยๆ สมุด ชีทที่เรียนพิเศษ อะไรที่เราเห็นแล้วเราไม่ชอบเราจับเขวี้ยงให้พ้นตา มันคงเสียงดังพ่อเลยขึ้นมาเคาะประตูแต่เราไม่เปิด เราเขวี้ยงไปเรื่อยๆ เราแค่รู้สึกสบายใจขึ้น พ่อเอากุญแจมาไขประตู เขาเห็นสภาพห้อง เขาพูดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ใช่ไหม คิดว่าพ่อแม่ไม่ดีก็ไปหาใหม่สิ ทำให้พ่อแม่แค่นี้ก็ไม่ได้ ต่อไปก็คงไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้ ไม่มีใครเขาอยากคบคนแบบหรอก มีแต่คนเขาจะรังเกียจ ยังไม่รู้ตัวอีก รีบเก็บห้องเลยนะ ชอบจังให้ด่าให้ว่า ไม่กลัวว่าบ้านอื่นจะได้ยินให้เขามาว่าพ่อแม่เลยนะ พรุ่งนี้อย่าให้กูเห็นว่าไม่เรียบร้อยนะ" แล้วพ่อก็เดินออกจากห้องเราไป วันนั้นเราไม่กินข้าว เราอยู่ในห้อง ไม่รู้จะทำยังไงก็แค่ร้องไห้ เราไม่เก็บห้องเราทิ้งไว้อย่างนั้น นอนทั้งอย่างนั้น ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เราไปโรงเรียนเหมือนเดิม ตอนเรียนแนะแนวครูถามว่าจะเรียนอะไร เราเขียนไปว่าบริหาร แต่เราตอบไม่ได้ตอนนั้นเราจะร้องไห้ วันนั้นเราไม่โอเค พอเรียนจบคาบก็พักเที่ยงครูเขาก็เข้ามาถามว่าเราเป็นอะไร เราก็เลยบอกแค่ว่าเราเครียด ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราบอกครูว่าเราทำลายข้าวของด้วย เราจะทำยังไงดี ครูเขาก็ให้คำแนะนำมา เขาบอกว่าถ้าเราเป็นแบบนี้บ่อยๆควรไปหาหมอ แต่เราไม่ได้ไป เราพยายามผ่อนคลายตัวเองมากขึ้น เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้โวยวายหรืออะไร แต่เราเสียใจ บางครั้งเราอยากยิ้มแต่มันยิ้มไม่ออก เราไม่อยากยิ้มให้ใครแต่เราก็ยิ้ม รู้สึกไม่ดีมากๆ เวลาเพื่อนพูดว่าจะเรียนอันนั้น จะทำอันนี้ อยากทำอันนั้นอันนี้ เราอิจฉา บางทีคำพูดบางคำของคนอื่นก็ทำเราอยากร้องไห้ บางทีเพื่อนพูดเรื่องที่ตัวเองชอบแล้วอยู่ดีๆเราก็อยากร้องไห้ ครูแนะแนวเหมือนจะรู้ว่าเรามีปัญหา เขาเข้ามาพูดมาคุยกับเราเขาให้เราตอบคำถามคนอื่นอาจจะตอบได้แต่เราตอบไม่ได้ เราแค่ร้องไห้ แต่เราไม่ได้บอกอะไรไปมากกว่าว่าเราเครียด ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น เราไม่อยากอยู่ที่บ้านค่ะ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี ให้ความอึดอัดหายไป
กระทู้นี้เราแค่อยากระบายความในใจที่เราไม่กล้าพูดให้คนอื่น หรือแม้กระทั่งพ่อแม่ของเราฟัง กระทู้นี้เราแค่อยากเขียน