ความรู้สึกที่ว่า โลกนี้มันไม่น่าอยู่ เราไม่อยากอยู่เลย

เราหาพึ่งทางใจไม่ได้  ครอบครัวเป็นจุดกำเนิดความอยากตายเป็นที่แรก

เพราะอะไร มันเล่าไม่ได้  ไม่ใช่เรื่องน้อยอกน้อยใจอะไรไร้สาระแน่นอน

เราพยายามหาที่พึ่งทางใจนอกบ้าน อยากเป็นที่รัก อยากมีคนรักดีๆ อยากสุขใจ

แต่มันไม่มี  เราโดนหลอก ซ้ำๆ เราไม่อยากอยู่คนเดียว เพราะมันเหงา เหงามากๆ

ทุกคนที่เข้ามา มาซ้ำจุดดำในใจให้มันใหญ่ขึ้นๆ  

เราชอบทำร้ายตัวเอง ชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัว

อยากหัวแตก เอาหัวโขกกำแพง แล้วมันไม่แตก ก็เอามีดกรีดที่หน้าฝาก เพื่อให้เป็นแผล

อาจจะเรียกร้องความสนใจ ยอมรับ

ตอนนี้ วันนี้ มันแย่มากๆ ไม่อยากมีชีวิตต่อ เหนื่อยมาก

แค่รลืมตาตื่น ก็ร้องไห้ หัวสมองว่างเมื่อไหร่ ความรู้สึกแย่ๆทั้งหมด มันพรั่งพรู

หิวข้าว แต่กินข้าวไม่ลง ไม่อยากคุยกับใคร  

อยากหายไปจากโลกมากๆ  เหนื่อยมากแล้ว ทำไมคนรอบกาย ใจร้ายกับเราขนาดนี้