พรุ่งนี้อาจจะสายไปสำหรับเรา

วันนี้เรามีเรื่องเล่ามาเล่าเป็นประสบการณ์ที่เคยผ่านมาก่อนและเสียใจมาก เรื่องมีอยู่ว่าเราได้เจอผู้ชายคนนึงเค้าเป็นนักกีฬาเค้ามีเสน่ห์เราชอบแอบมองเค้าบ่อยๆบางทีเค้าก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเรามองแต่เค้าก็ไม่ได้อะไรเราคิดว่าเราคงมองไปงั้นๆแหละคงไม่ได้อะไรแต่แล้วสุดท้ายเราก็ชอบเค้า พยายามหาเฟสเค้าหาข้อมูลเค้าและแล้วเราก็รู้ว่าเค้าชื่ออะไรชื่อเฟสชื่ออะไรเพราะเรามีเพื่อนที่เป็นนักกีฬาประเภทเดียวกับเค้าและก็รู้จักเค้าพอดีเราก็เลยพยายามถามพยายามบอกให้เพื่อนไปบอกเค้าว่ารับแอดเฟสเราหน่อย และแล้วเค้าก็รับแต่เราก็ได้แค่กดไลค์และส่องเค้าไปวันๆ จนเวลาล่วงเลยมาหลายปีเราก็ทำได้แต่ไลค์
ไม่กล้าทัก ไม่กล้าบอกไปว่าชอบและในเดือนตุลาของปี พ.ศ.60 เราได้เดินทางออกไปค้างคืนที่ ตจว. 3วัน 2 คืนเราก็ใช้ชีวิตตามปกติจนมาถึงคืนที่2แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับ กทม. จู่ๆเราก็รู้สึกไม่สบายใจหรือกังวลใจมาทั้งวันทำไรก็เหม่อๆ
มือไม้สั่นใจสั่นไปหมด พอตกเย็นเราตัดสินใจเปิดเฟสบุ๊คของพี่เค้าเพื่อส่องเพราะว่าเราไม่ได้เปิดเฟสเค้ามา2-3 วันแล้วแต่พอเปิดเฟสของเค้ามานั้นเรากับมือไม้สั่นน้ำตาคลอทำอะไรไม่ถูก ปรากฎว่ารูปล่าสุดในเฟสของพี่เค้านั้นเป็นรูปเกี่ยวกับงานศพเราปลอบใจตัวเองแล้วเลื่อนลงไปดูเรื่อยๆแต่ก็เจอสิ่งที่ทำให้เรามือไม้อ่อนได้เลยในทันทีคือกระดานงานศพที่เป็นชื่อพี่เค้า
ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกยืนไม่ไหวอาการไม่ดี
คิดโทษตัวเองตลอดเวลาว่าทำไมไม่ทักไปคุยกับเค้าทักไปบอกเค้าว่าเรารู้สึกยังไง ทำไม??
#การที่นำเรื่องนี้ออกมาเล่าเพราะอยากจะให้ข้อคิดว่าชีวิตคนเรามันสั้นอยากทำอะไรให้รีบทำเพราะว่าพรุ่งนี้อาจจะไม่มีโอกาส