Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ
เรื่องมันเกิดจากเมื่อวันก่อนระหว่างขับรถกลับจากต่างจังหวัด ก็เปิดเพลงฟังไปเรื่อย จนกระทั่งได้ยินเพลงนี้ “ฟั่นเฟือน” ที่เป็นเสียงผู้หญิงร้อง ตอนนั้นจำได้ว่าเป็น Soundtrack จากหนังเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมาก แต่ชื่อมันติดอยู่ที่ปากจำชื่อหนังไม่ได้ วันนี้พอมีเวลาก็เลยลอง ค้นกอง DVD เก่า ๆ แล้วก็พบเข้ากับ “Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ” นั่นเอง แค่นั้นยังไม่พอเลยจัดการดูหนังเรื่องนี้ซ้ำอีกสัก 1 รอบ ตัวหนังยังคงยอดเยี่ยมกว่าหนังไทยในยุคหลัง ๆ หลายเรื่อง ผมจึงตัดสินใจเอามาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังกันสักหน่อย
Me...Myself ออกฉายเมษายนปี 2550 นับถึงตอนนี้ ก็ 11 ปีแล้ว หนังเป็นผลงานการกำกับภาพยนต์เรื่องแรกของ พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง ว่าด้วยเรื่องของ ”แทน” (อนันดา เอเวอริงแฮม) เด็กชายที่เติบโตขึ้นมาในคณะคาบาเร่โชว์ (สาวประเภท 2) สุดท้ายตัวเองก็กลายเป็นนางโชว์ไปด้วยตามสภาพแวดล้อม จนอยู่มาวันหนึ่ง แทน ถูกรถชน ซึ่งคนที่ชนก็ไม่ใช่ใคร คือ “คุณอุ้ม” (ฉายนันทน์ มโนมัยสันติภาพ) นางเอกของเรานั่นเอง สิ่งที่ตามมาก็คือ แทนความจำเสื่อมจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครหรือเพศอะไร ทำให้แทนต้องมาอยู่กับคุณอุ้มและหลานชาย หลังจากผ่านแหตุการณ์ต่าง ๆ ด้วยกันสักพัก คุณอุ้ม กับ แทน ก็รักกัน ตาม style หนัง romantic comedy ทั่วไป แต่ก็มาถึงจุดเปลี่ยน เมื่อความทรงจำของแทนกลับมา ความรักของทั้งคู่จะจบอย่างไร ลองไปหามาดูกัน
สิ่งที่โดดเด่นที่สุดในหนังเรื่องนี้ คือการนำเสนอตัวละคร แทน กับ คุณอุ้ม ซึ่งเป็น character ที่มีเสน่ห์และน่าจดจำมาก จำได้ว่าตอนที่ดูครั้งแรกในโรงเนี่ยผมตกหลุมรักตัวละครคุณอุ้มมาก นี่คือตัวละครที่จับต้องได้ ไม่สวยจนเกินไป ทำงานเก่ง แต่ขาดความมั่นใจนิด ๆ รั่ว ๆ หน่อย และมีความเป็นผู้หญิง ๆ มาก ๆ กับแทน ตัวละครที่แม้กายจะเป็นชาย แต่ไม่มี skill ความเป็นชายเลย ซ่อมไฟไม่ได้ ชกต่อยไม่เก่ง ร้องเพลงก็ห่วยแตก แต่เค้าจะอยู่ข้าง ๆ คุณอุ้มเสมอเวลาที่เธอมีปัญหา กับประโยคง่าย ๆ ที่แทนชอบพูดอย่าง “คุณอุ้มเก่งจัง ผมคงทำไมได้”, “คุณอุ้มเก่งที่สุดในโลกสำหรับผม” มันช่างดูน่าจดจำ
ฉากที่ผมตกหลุมรักหนังเรื่องนี้สุด ๆ มี 3 ฉาก คือ 1. ฉากไม่กินหัวหอม ฉากนี้ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าผู้กำกับคนนี้เก่งในเรื่องของการเปรียบเทียบพฤติกรรมกับสิ่งใกล้ตัวขนาดนั้น 2. ฉากจูบแรกของแทนกับคุณอุ้ม เป็นฉากจูบที่โรแมนติกมาก ๆ ฉากหนึ่งในหนังไทย (ถึงจะได้รับอิทธิพลจากหนังเกาหลีมาหน่อยก็เถอะ 555) และซีนสุดท้ายที่ Peak ที่สุด คือฉากจบของหนังที่คุณอุ้มถามแทนว่า “ยังรักอยู่ไหม”
ที่พูดมาทั้งหมด ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากบอกว่า ใครไม่เคยดู ก็ไปหามาดูซะ แล้วคุณอาจตกหลุมรักภาพยนต์เรื่องนี้อย่างไม่รู้ตัว
หนังเก่าชวนคิดถึง กับ 11 ปี ของ "Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ"
เรื่องมันเกิดจากเมื่อวันก่อนระหว่างขับรถกลับจากต่างจังหวัด ก็เปิดเพลงฟังไปเรื่อย จนกระทั่งได้ยินเพลงนี้ “ฟั่นเฟือน” ที่เป็นเสียงผู้หญิงร้อง ตอนนั้นจำได้ว่าเป็น Soundtrack จากหนังเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมาก แต่ชื่อมันติดอยู่ที่ปากจำชื่อหนังไม่ได้ วันนี้พอมีเวลาก็เลยลอง ค้นกอง DVD เก่า ๆ แล้วก็พบเข้ากับ “Me...Myself ขอให้รักจงเจริญ” นั่นเอง แค่นั้นยังไม่พอเลยจัดการดูหนังเรื่องนี้ซ้ำอีกสัก 1 รอบ ตัวหนังยังคงยอดเยี่ยมกว่าหนังไทยในยุคหลัง ๆ หลายเรื่อง ผมจึงตัดสินใจเอามาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังกันสักหน่อย
Me...Myself ออกฉายเมษายนปี 2550 นับถึงตอนนี้ ก็ 11 ปีแล้ว หนังเป็นผลงานการกำกับภาพยนต์เรื่องแรกของ พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง ว่าด้วยเรื่องของ ”แทน” (อนันดา เอเวอริงแฮม) เด็กชายที่เติบโตขึ้นมาในคณะคาบาเร่โชว์ (สาวประเภท 2) สุดท้ายตัวเองก็กลายเป็นนางโชว์ไปด้วยตามสภาพแวดล้อม จนอยู่มาวันหนึ่ง แทน ถูกรถชน ซึ่งคนที่ชนก็ไม่ใช่ใคร คือ “คุณอุ้ม” (ฉายนันทน์ มโนมัยสันติภาพ) นางเอกของเรานั่นเอง สิ่งที่ตามมาก็คือ แทนความจำเสื่อมจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครหรือเพศอะไร ทำให้แทนต้องมาอยู่กับคุณอุ้มและหลานชาย หลังจากผ่านแหตุการณ์ต่าง ๆ ด้วยกันสักพัก คุณอุ้ม กับ แทน ก็รักกัน ตาม style หนัง romantic comedy ทั่วไป แต่ก็มาถึงจุดเปลี่ยน เมื่อความทรงจำของแทนกลับมา ความรักของทั้งคู่จะจบอย่างไร ลองไปหามาดูกัน
สิ่งที่โดดเด่นที่สุดในหนังเรื่องนี้ คือการนำเสนอตัวละคร แทน กับ คุณอุ้ม ซึ่งเป็น character ที่มีเสน่ห์และน่าจดจำมาก จำได้ว่าตอนที่ดูครั้งแรกในโรงเนี่ยผมตกหลุมรักตัวละครคุณอุ้มมาก นี่คือตัวละครที่จับต้องได้ ไม่สวยจนเกินไป ทำงานเก่ง แต่ขาดความมั่นใจนิด ๆ รั่ว ๆ หน่อย และมีความเป็นผู้หญิง ๆ มาก ๆ กับแทน ตัวละครที่แม้กายจะเป็นชาย แต่ไม่มี skill ความเป็นชายเลย ซ่อมไฟไม่ได้ ชกต่อยไม่เก่ง ร้องเพลงก็ห่วยแตก แต่เค้าจะอยู่ข้าง ๆ คุณอุ้มเสมอเวลาที่เธอมีปัญหา กับประโยคง่าย ๆ ที่แทนชอบพูดอย่าง “คุณอุ้มเก่งจัง ผมคงทำไมได้”, “คุณอุ้มเก่งที่สุดในโลกสำหรับผม” มันช่างดูน่าจดจำ
ฉากที่ผมตกหลุมรักหนังเรื่องนี้สุด ๆ มี 3 ฉาก คือ 1. ฉากไม่กินหัวหอม ฉากนี้ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าผู้กำกับคนนี้เก่งในเรื่องของการเปรียบเทียบพฤติกรรมกับสิ่งใกล้ตัวขนาดนั้น 2. ฉากจูบแรกของแทนกับคุณอุ้ม เป็นฉากจูบที่โรแมนติกมาก ๆ ฉากหนึ่งในหนังไทย (ถึงจะได้รับอิทธิพลจากหนังเกาหลีมาหน่อยก็เถอะ 555) และซีนสุดท้ายที่ Peak ที่สุด คือฉากจบของหนังที่คุณอุ้มถามแทนว่า “ยังรักอยู่ไหม”
ที่พูดมาทั้งหมด ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากบอกว่า ใครไม่เคยดู ก็ไปหามาดูซะ แล้วคุณอาจตกหลุมรักภาพยนต์เรื่องนี้อย่างไม่รู้ตัว