เรื่องราวของ ต๊อบนักเรียนม.ปลาย คนหนึ่ง ที่อยู่ในช่วงปิดเทอม ถูกจ้างให้มาเฝ้าบ้านให้คนรู้จักของพ่อเป็นเวลาสามวัน เนื่องจาก ลุงแกมีธุระต้องเข้าเมือง บ้านของลุงอยู่ค่อนข้างลึก ห่างไกลผู้คน รอบๆบ้านมีแต่ป่าอ้อย
ลุงแกชื่อสนประกอบอาชีพ เลี้ยงปลาและเลี้ยงไก่ไข่ วันนี้ช่วงเช้ามืด ต๊อบมาที่บ้านลุงตามที่นัดกันไว้ ลุงก็พาไปดูรอบๆ เสร็จก็ให้กุญแจบ้านและกุญแจโรงเลี้ยงไก่ไว้ ก่อนไปลุงแกก็พูดทิ้งท้ายว่า
"ตอนดึกๆไม่ต้องล็อคโรงเลี้ยงไก่น่ะเปิดเอาไว้แบบนั้นแหละ ล็อคแค่ตอนออกไปข้างนอกก็พอ แล้วดึกๆถ้าได้ยินเสียงอะไรให้อยู่แต่ในบ้านล็อคประตูไว้ห้ามส่งเสียงเด็ดขาดเข้าใจมั้ย"
ต๊อบก็คิดว่าลุงแกคงเป็นห่วงกลัวโจรจะทำร้ายเรามั้ง ก็เลยไม่ได้สนใจ แต่ก็มีแอบสงสัยเล็กๆว่าทำไมต้องเปิดโรงเลี้ยงตอนกลางคืน ได้แต่พยักหน้าแล้วบอกว่า คับคุณลุงผมจะทำตามที่บอก แล้วลุงสน ก็หยิบเงินให้ต๊อบ 400 เป็นค่าจ้างวันแรก จากนั่นลุงสนก็ขับรถออกไป ต๊อบได้แต่ยิ้มมุมปาก แน่นอนว่า วัยรุ่นอยู่บ้านคนเดียว ต้องมีการชวนเพื่อนมาปาร์ตี้เป็นธรรมดา
ตกเย็น เพื่อน2คนก็มาถึง พร้อมเหล้าโซดาน้ำแข็งและกลับแกล้ม ทั้ง3สหายดื่มกินกันจนเวลาล่วงเลยมาประมาณ3ทุ่มเห็นจะได้ จู่ๆไก่ในโรงเลี้ยง ก็แตกตื่นร้องเสียงดัง เพื่อนคนนึงชื่อเต้พูดว่า "กูว่ามีโจรมาขโมยไก่แน่เลยหว่ะต๊อบเดินไปดูหน่อยดีกว่า" แต่อีกคนชื่อยอดก็ห้ามไว้ว่า"กูว่าไม่ดีมั้งเผื่อมันมีปืนมีมีดอันตรายน่ะเว้ย" ขณะที่ทั้ง2เถียงกันอยู่ไม่นานเสียงก็ค่อยๆเงียบลง ต๊อบคิดขึ้นได้
จึงบอกเพื่อนไปว่า "ที่นี่มีทางเข้าทางเดียว แล้วโจรที่ไหนจะลงทุนอ้อมฝ่าป่าอ้อยมาว่ะ มันจะอุ้มไปได้ซักกี่ตัวกัน ไก่มันอาจแค่ตื่นแมวก็ได้"
เมื่อหายสงสัย ทั้ง3ก็นั่งดื่มต่อจนเหล้าหมด ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เพื่อนๆแยกย้ายกลับบ้าน ส่วนต๊อบเตรียมตัวเข้านอน แต่ยังไม่ทันจะหลับดี ไก่ก็ร้องอีก แต่คราวนี้ มีเสียงหัวเราะประหลาดปนมาด้วย ถึงจะเบาเพราะเสียงไก่กลบไว้ แต่มั่นใจได้เลยว่าเป็นเสียงคนแน่ๆ เสียงเหมือน ผญ ที่หัวเราะด้วยความพอใจอะไรซักอย่าง เสียงนั้นน่าขนลุกมาก ต๊อบเสียวสันหลังวาบ ได้แต่นอนตัวสั่น ด้วยความกลัว ใจคิดว่าอาจเป็นคนบ้าโรคจิตในหมู่บ้านหรือเลวร้ายกว่านั้น อาจไม่ใ่ช่คน แต่ด้วยความเมา ทำให้ต๊อบหลับไปไม่รู้ตัว
จนตื่นอีกทีก็8โมงกว่า ต๊อบรีบลุกไปล้างหน้าล้างตา เสร็จ ไม่รอช้า ตรงไปที่โรงเลี้ยงเพื่อให้อาหารไก่ แต่ต้องตกใจ เมื่อพบว่าไก่หายไป1ตัว เห็นแค่คราบเลือดเเละเศษขน ต๊อบนึกถึงเสียงหัวเราะชวนสยองเมื่อคืนขึ้นมาทันที เค้าตัดสินใจ โทรหาลุง
แต่คำตอบที่ได้คือ"เรื่องไก่ช่างมันเถอะต๊อบไม่ได้เปฺ็นอะไรก็ดีแล้วคืนนี้ก็อย่าลืมเปิดโรงเลี้ยงไก่ไว้แล้วห้ามออกบ้านหล่ะ พรุ่งนี้ลุงจะกลับถึงบ้านตอนบ่ายๆไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้ พอดีลุงมีธุระ" แล้วลุงแกก็ตัดสายไปดื้อๆ ต๊อบคาใจเรื่องเดียวคือเสียงหัวเราะที่ได้ยิน เพราะมั่นใจว่าเป็นเสียงคนแน่ๆ
พอตกเย็น ต๊อบโทรชวนเต้กับยอด มาค้างเป็นเพื่อน แต่ทั้งสองก็ไม่ว่างเพราะต้องช่วยงานที่บ้าน ต๊อบคิดในใจอีกแค่คืนเดียวทนๆไป คงไม่มีอะไรหรอก ต๊อบล็อคบ้านล็อคโรงเลี้ยงไก่ก่อนออกไปซื้ออะไรกินที่ตลาด ขณะที่เดินหาของกิน ก็ดันไปได้ยินเรื่องน่ากลัวเข้า เค้าว่าอำเภอข้างๆมีผีรูปปั้นออกมาไล่ฆ่าคนควักเครื่องในกินตายไปหลายคน จากที่กลัวอยู่แล้วต๊อบยิ่งกลัวหนักไปอีก แต่ยังไงแค่คืนเดียวทนๆไปก่อนล่ะกัน
เมื่อฟ้าเริ่มมืด ต๊อบกลับมาเปิดโรงเลี้ยงไก่แล้วรีบเข้าบ้านล็อคประตูทันที ต๊อบพยายามข่มตาหลับ แต่พึ่งจะทุ่มกว่าๆ พยายามยังไงก็หลับไม่ลง ต๊อบเอาหูฟังอุดหูเปิดเพลงฟัง จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงอะไรแบบเมื่อคืนนี้อีก แต่ก็ฉุกคิดขึ้นถ้าเปิดเพลงอัดหูแบบนี้ไม่ได้ยินเสียงภายนอก เกิดไรขึ้นคงตั้งตัวไม่ทันแน่
ต๊อบจึงเปลี่ยนมาอ่านการ์ตูนบนเว็ปแทน อ่านไปเพลินดูเวลาก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่า ท้องเริ่มร้อง ต๊อบว่าจะออกไปร้านสะดวกซื้อหาอะไรกินซักหน่อย
ขณะที่กำลังจะไปเปิดไฟหากุญแจรถ ยังไม่ทันจะลุก เสียงทุบประตูดังมาจากทางโรงเลี้ยงไก่ดังสนั่นขึ้น ต๊อบสะดุ้งตกใจ ในใจคิดก็เปิดไว้แล้วทำไมมันถึงทุบประตูอีกหล่ะ แล้วไอ้ที่ทุบประตูมันเป็นตัวอะไรกันแน่ ต๊อบคิดในใจ แต่แล้วจู่ๆเสียงก็เงียบไป ต๊อบนึกได้หน้าต่างห้องอยู่ตรงข้ามโรงเลี้ยงพอดี เลยค่อยๆเดินไปที่หน้าต่าง แล้วแง้มม่านแอบดู
แต่ก็มองไม่เห็นเพราะด้วยระยะห่างและมืดมาก แต่แล้วทันใดนั้น ตึ๊ง!!!! เสียงทุบประตู้ห้องของต๊อบก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเหมือนพยายามจะบิดประตู ต๊อบตกใจมาก ขนลุกทั้งตัว น้ำตาเริ่มไหลพราก คิดอะไรไม่ออก ได้แต่พนมมือสวดมนต์
ยังไม่ทันได้ตั้งสติก็มีเสียง พูดขึ้นว่า "พ่ออยู่ในนั้นรึป่าว หนูหิว" เสียงเล็กๆเหมือนเด็กผู้หญิง แต่ทำไมฟังแล้วมันชวนให้สยองพิกล ต๊อบได้แต่เงียบไว้ไม่กล้าตอบกลับ แล้วเสียงก็เงียบไป ต๊อบถอนหายใจ คิดว่า คงไปแล้วหล่ะมั้ง แต่ทว่า ตึ๊งๆๆ ไม่ทันจะคิดจบ เสียงทุบหน้าต่างดังขึ้น ต๊อบตกใจจนเผลออุทานออกมาเสียงดัง เชี่ย!!!!
เหมือนสิ่งที่อยู่ด้านนอกจะรู้แล้วว่ามีคนอยู่ในบ้าน เสียงเล็กๆแต่ชวนสยองพูดขึ้น "ใครอ่ะฮิ๊ๆๆๆๆ" ต๊อบได้แต่นิ่งเงียบฟังสิ่งนั้นพูด "อ่อ....ถึงว่าพ่อเค้าล็อคโรงเลี้ยงไก่ ที่แท้ก็เตรียมอาหารมื้อพิเศษไว้ให้ในบ้าน ฮิ๊ๆๆๆๆ" ได้ยินดังนั้นต๊อบถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้น ตัวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัวนั่งกอดเข่าด้วยความกลัว แต่แล้วกระจกหน้าต่างเหนือหัวก็แตก เพร้ง!!!! พร้อมเสียงพูด "ฮ่าๆๆเสร็จแน่" มืออันลีบเล็กแทบจะหุ้มกระดูก ค่อยๆเอื้อมเข้ามาคว้าหากลอนหน้าต่าง ต๊อบเห็นดังนั้นจึงใช้จังหวะนี้ วิ่งไปเปิดประตู กะจะรีบไปที่มอเตอร์ไซ แล้วหนีออกจากที่นี่ แต่เหมือนจะไม่ทันการ เพราะหลังจากออกจากบ้านไม่ทันไร มันก็วิ่งตามหลังมา
จังหวะทีมันผ่านหน้าประตูบ้าน แสงจากหลอดไฟส่องให้เห็น ร่างอันผอมบางในชุดเดรสสีดำลายจุดโทรมๆ แต่ใบหน้าของมัน............. นั่นไม่ใช่ใบหน้าของมนุษย์!!!!
ปากเบี้ยวเอียงผิดรูป ตาสองข้างสูงต่ำไม่เท่ากัน จมูกบิดเบี้ยว ผมบนหัวขาดหลุดร่วง ต๊อปเห็นแวบแรกก็ตกใจร้องตะโกนออกมาดังลั่นสุดขีด ในใจคิดว่าไปที่รถกว่าจะติดเครื่องคงไม่ทันแน่ เพราะมันไล่หลังมาติดๆ แถมยังตะโกนข่มขวัญด้วยว่า "ตายแน่ หนีไม่รอดหรอกฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" ต๊อบหันไปมองข้างหลังอีกรอบเพื่อดูระยะห่าง แต่ก็ต้องรีบหันกลับทันที เพราะรอยยิ้มที่ออกมาจากใบหน้าสยองๆนั่น มันเกินกว่าที่จะทนดูได้จริงๆ
ต๊อบตัดสินใจวิ่งลัดเข้าป่าอ้อย เพื่อจะไปที่ถนนใหญ่แล้วขอให้คนช่วย แต่กว่าจะถึงต้องฝ่าดงอ้อยเกือบ20ไร่
วิ่งมาซักพัก ขาเริ่มล้า ต๊อบรู้ทันทีว่าต้องหาที่ซ่อนพักเอาแรงก่อน แต่ป่าอ้อยแบบนี่จะมีที่ไหนให้ซ่อนได้อีก ต๊อปจึงเปลี่ยนจากวิ่ง ค่อยคลานเข่าไปช้าๆแทน แล้วก็เหมือนมือจับโดนอะไรเข้า ต๊อปลองหยิบขึ้นมาดู ก็พบฉมวกเล็กที่ไว้แทงปลาไหล เหมือนคนงานจะเอามาแทงพวกงูในไร่แล้วลืมทิ้งไว้ ต๊อบหยิบมันมาด้วยเพื่อป้องกันตัวในใจคิดหวังว่า คงจะไม่ต้องใช้มัน
ต๊อบคลานไปซักพักก็เริ่มได้ยินเสียงรถคงใกล้จะถึงถนนแล้ว แต่ก็รู้สึกอะไรบางอย่าง เสียงแหวกใบอ้อย ดังมาจากด้านหลัง พอหันไปไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าชวนสยองนั้นอยู่ต่อหน้าพร้อมยิ้มให้ ต๊อบตกใจรีบพุ่งตัวออกมาแต่ ตัวประหลาดนั่นก็คว้าคอเสื้อต๊อบ แล้วกัดเข้าที่ต้นแขนซ้ายเต็มๆ
ต๊อบ ดิ้นสุดแรงด้วยความเจ็บปวด จนเนื้อหลุดไปเป็นก้อนๆ ต๊อปเอามือกุมที่ต้นแขนด้วยพร้อมกับมองดูเจ้าตัวประหลาดนั่น เคี้ยวเนื้อของตนพร้อมจ้องมาที่ตนตาไม่กระพริบ ต๊อบรู้ดีว่าควรทำยังไง ทันทีที่มันพุ่งเข้าใส่ ต๊อบใช้มือข้างที่เหลือแทงฉมวกใส่คอมัน แล้วดึงออกพร้อมใช้เท้ายัน จนมันล้มลง ต๊อบตามไปแทงซ้ำที่หน้ามันอีกครั้ง จนร่างแน่นิ่งไป
ต๊อบปล่อยให้ฉมวกฝังไว้ที่ใบหน้าชวนสยองนั้น แล้วรีบวิ่งออกมาที่ถนนใหญ่ จากนั้นก็โทรเรียกเต้ให้มารับ เต้กับพ่อของเค้าขายของที่ตลาดใกล้ๆเสร็จพอดี ต๊อบยืนรอประมาณ20นาที เต้และพ่อ เห็นสภาพต๊อบ ก็รีบส่งโรงพยาบาลทันที เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อและแม่ มาที่โรงพยาบาล
ต๊อบเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง พ่อแม่ก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่จากที่หมอบอกรอยนั้นเกิดจากการโดนบางอย่างกัด คล้ายรอยฟันของคน ก็เลยต้องจำใจเชื่อ หลังจากอยู่โรงพยาบาลได้4วัน
หมอก็ให้กลับมารักษาตัวที่บ้านได้ พ่อและแม่ก็มารับแล้วก็ว่าจะแวะไปเอารถที่ทิ้งไว้ที่บ้านลุง พอไปถึงต๊อบก็ตรงดิ้งไปที่รถมอเตอร์ไซทันที แต่นึกได้ว่ากุญแจอยู่ในเสื้อแขนยาวซึ่งวางไว้ในบ้าน คิดในใจดีนะที่วันเกิดเรื่องเราไม่วิ่งมาที่รถ ต๊อบเห็นรถลุงจอดอยู่
คิดว่าลุงคงอยู่ในบ้าน ต๊อบยืนเคาะประตูเรียกลุงแต่ก็ไม่มีเสียงตอบ ทั้งๆที่รถก็จอดอยู่ ต๊อบเลยบิดกลอนประตู พบว่าไม่ได้ล็อคไว้ ต๊อบเข้าไปรีบคว้าเสื้อแขนยาวออกมา ตอนจะออกมานั้นหางตาเหลือบไปเห็นบางอย่างหยดลงมาจากบันไดชั้น2 มองดีๆก็พบว่าเป็นเลือด!!!!
ต๊อบขนลุกซู่อีกครั้ง รีบวิ่งออกมาจากบ้าน ต๊อบวิ่งไปที่รถพ่อ แล้วบอกว่าให้รีบออกจากที่นี่ ต๊อบรีบไปที่มอเตอร์ไซติดเครื่องแล้วขับตามหลังรถกะบะของพ่อออกมาติดๆ ถึงบ้านต๊อบเล่าสิ่งที่เห็นแล้วให้พ่อแจ้งตำรวจทันที เย็นวันนั้นต๊อบถูกเรียกไปให้ปากคำที่โรงพัก ในขณะที่นั่งรออยู่ก็ได้ยินตำรวจคุยกัน "พักนี้มีแต่คดีแปลกๆ วันก่อนเพื่อนตำรวจผมที่อยู่อีกอำเภอใกล้ๆ บอกมีคดี รูปปั้นผีที่ฝังไว้ท้ายสวน แหวกโพรงออกมาไล่กินชาวบ้าน ตายกันเป็นสิบไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ"
ขณะที่ฟังอยู่ ก็มีคนมาเรียกเข้าไปในห้อง ในนั้นมีตำรวจ2คน ตำรวจคนนึงพูดขึ้นว่า "พ่อหนุ่มช่วยเล่ามาให้หมดทีว่าเกิดอะไรขึ้น" ต๊อบคิดว่าพูดไปคงไม่เชื่อแต่ก็ ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดให้ฟัง นายตำรวจทำสีหน้าหนักใจ แล้วพูดว่า "เรื่องนี้มันดูเหลือเชื่อไปซักหน่อย แต่มันดันตรงกับสมุดบันทึกที่เราเจอในห้องนอนผู้ตาย เอานี่" ตำรวจยื่นสมุดปกแข็งสีน้ำตาลเล่มหนึ่งมาให้ หน้าปกมีตัวอักษรสีทองเขียนว่า "เจ้าหญิง" นายตำรวจบอกว่า ผมลองอ่านดูคร่าวๆ แล้วก็คั่นหน้าสำคัญๆไว้ลองอ่านดูล่ะกัน
12/03/1995
ผมได้ยินเสียงดังมาจากเล้าไก่ในกลางดึกเข้าไปก็พบว่ามีเด็กหญิงกำลังกินไก่ของผมอยู่ ผมพยายามจะพูดคุยกับเธอแต่ไม่สำเร็จ
01/04/1995
เกือบเดือนแล้วที่ผมพยายามสอนให้เธอกินอาหารปกติแต่เธอกลับสำรอกออกมาจนหมด เธอยังมากินไก่ในเล้า อาทิตย์ล่ะ1-2ครั้ง เหมือนเดิม สงสัยจังว่าเธอมาจากไหนแล้วเธอนอนที่ไหนกัน
08/07/1996
หลังจากที่สอนเธออยู่นาน ตอนนี้เธอเริ่มพูดได้แล้ว ผมตั้งชื่อเธอว่า ราตรี แต่ดูเหมือนแฟนผมไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่
31/10/2001
ผมทะเลาะกับแฟนจนเธอขนข้าวของหนีไป แต่ผมกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
13/11/2001
ราตรีกลับมาแล้วหลังจากหายไปหลายสัปดาห์ ดูเหมือนเธอจะโตขึ้นนะผมต้องหาเสื้อผ้าให้ลูกสาวคนนี้ใส่บ้างแล้ว
อ่านมาถึงตรงนี้ต๊อบก็เริ่มรู้แล้วว่าลุงของเค้าไม่ปกติแน่ๆ ต๊อบข้ามไปอ่านบันทึกล่าสุด
11/06/2016
ผมพลาดเองอุตส่าเตรียมอาหารมื้ออร่อยไว้ให้เธอ ทั้งๆที่กะฉลองด้วยกัน แต่ตอนที่ออกไปซื้อเครื่องดื่มกลับมา ราตรีกลับบาดเจ็บซะได้ ผมไม่น่าแอบไปล็อคประตูแล้วปล่อยให้ราตรีจัดการ ผมน่าจะจัดการด้วยตัวเอง แต่ราตรีชอบเล่นกับของกินก่อนนี่สิ ผมพลาดจริงๆ
13/06/2016
ราตรีเธอแปลกไป เธอไม่ยอมไปกินไก่ในเล้า เธอยืนจ้องมาที่หน้าต่างห้องนอนผมอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมง หรือเธอจะไม่พอใจอะไรรึป่าว แต่สีหน้าเธอดูยิ้มแย้มดี ถึงจะเต็มไปด้วยรูพรุนก็ตาม.....
ต๊อบอ่านจบก็รู้ทันทีว่า ลุง ไม่ได้ให้เรามาเฝ้าบ้านแต่ให้เรามาเป็นอาหารตัวประหลาดของแก ต๊อบหันมามองหน้านายตำรวจยังไม่ทันจะพูด แต่ก็ถูกชิงตัดหน้า "เราไม่พบศพแต่ที่คาดว่าน่าจะเสียชีวิตแล้ว เพราะกองเลือดท่วมพื้นขนาดนั้นคงไม่รอด ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมมั้ย ถ้าไม่มีก็กลับไปพักผ่อน แต่ถ้าเจออะไรช่วยแจ้งผมทันที" แต่ผมคิดในใจว่า อย่าให้ผมต้องเจออะไรอีกเลย
ป๊อปจะปล่อยยาน
บันทึกของ เจ้าหญิง ราตรี
ลุงแกชื่อสนประกอบอาชีพ เลี้ยงปลาและเลี้ยงไก่ไข่ วันนี้ช่วงเช้ามืด ต๊อบมาที่บ้านลุงตามที่นัดกันไว้ ลุงก็พาไปดูรอบๆ เสร็จก็ให้กุญแจบ้านและกุญแจโรงเลี้ยงไก่ไว้ ก่อนไปลุงแกก็พูดทิ้งท้ายว่า
"ตอนดึกๆไม่ต้องล็อคโรงเลี้ยงไก่น่ะเปิดเอาไว้แบบนั้นแหละ ล็อคแค่ตอนออกไปข้างนอกก็พอ แล้วดึกๆถ้าได้ยินเสียงอะไรให้อยู่แต่ในบ้านล็อคประตูไว้ห้ามส่งเสียงเด็ดขาดเข้าใจมั้ย"
ต๊อบก็คิดว่าลุงแกคงเป็นห่วงกลัวโจรจะทำร้ายเรามั้ง ก็เลยไม่ได้สนใจ แต่ก็มีแอบสงสัยเล็กๆว่าทำไมต้องเปิดโรงเลี้ยงตอนกลางคืน ได้แต่พยักหน้าแล้วบอกว่า คับคุณลุงผมจะทำตามที่บอก แล้วลุงสน ก็หยิบเงินให้ต๊อบ 400 เป็นค่าจ้างวันแรก จากนั่นลุงสนก็ขับรถออกไป ต๊อบได้แต่ยิ้มมุมปาก แน่นอนว่า วัยรุ่นอยู่บ้านคนเดียว ต้องมีการชวนเพื่อนมาปาร์ตี้เป็นธรรมดา
ตกเย็น เพื่อน2คนก็มาถึง พร้อมเหล้าโซดาน้ำแข็งและกลับแกล้ม ทั้ง3สหายดื่มกินกันจนเวลาล่วงเลยมาประมาณ3ทุ่มเห็นจะได้ จู่ๆไก่ในโรงเลี้ยง ก็แตกตื่นร้องเสียงดัง เพื่อนคนนึงชื่อเต้พูดว่า "กูว่ามีโจรมาขโมยไก่แน่เลยหว่ะต๊อบเดินไปดูหน่อยดีกว่า" แต่อีกคนชื่อยอดก็ห้ามไว้ว่า"กูว่าไม่ดีมั้งเผื่อมันมีปืนมีมีดอันตรายน่ะเว้ย" ขณะที่ทั้ง2เถียงกันอยู่ไม่นานเสียงก็ค่อยๆเงียบลง ต๊อบคิดขึ้นได้
จึงบอกเพื่อนไปว่า "ที่นี่มีทางเข้าทางเดียว แล้วโจรที่ไหนจะลงทุนอ้อมฝ่าป่าอ้อยมาว่ะ มันจะอุ้มไปได้ซักกี่ตัวกัน ไก่มันอาจแค่ตื่นแมวก็ได้"
เมื่อหายสงสัย ทั้ง3ก็นั่งดื่มต่อจนเหล้าหมด ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เพื่อนๆแยกย้ายกลับบ้าน ส่วนต๊อบเตรียมตัวเข้านอน แต่ยังไม่ทันจะหลับดี ไก่ก็ร้องอีก แต่คราวนี้ มีเสียงหัวเราะประหลาดปนมาด้วย ถึงจะเบาเพราะเสียงไก่กลบไว้ แต่มั่นใจได้เลยว่าเป็นเสียงคนแน่ๆ เสียงเหมือน ผญ ที่หัวเราะด้วยความพอใจอะไรซักอย่าง เสียงนั้นน่าขนลุกมาก ต๊อบเสียวสันหลังวาบ ได้แต่นอนตัวสั่น ด้วยความกลัว ใจคิดว่าอาจเป็นคนบ้าโรคจิตในหมู่บ้านหรือเลวร้ายกว่านั้น อาจไม่ใ่ช่คน แต่ด้วยความเมา ทำให้ต๊อบหลับไปไม่รู้ตัว
จนตื่นอีกทีก็8โมงกว่า ต๊อบรีบลุกไปล้างหน้าล้างตา เสร็จ ไม่รอช้า ตรงไปที่โรงเลี้ยงเพื่อให้อาหารไก่ แต่ต้องตกใจ เมื่อพบว่าไก่หายไป1ตัว เห็นแค่คราบเลือดเเละเศษขน ต๊อบนึกถึงเสียงหัวเราะชวนสยองเมื่อคืนขึ้นมาทันที เค้าตัดสินใจ โทรหาลุง
แต่คำตอบที่ได้คือ"เรื่องไก่ช่างมันเถอะต๊อบไม่ได้เปฺ็นอะไรก็ดีแล้วคืนนี้ก็อย่าลืมเปิดโรงเลี้ยงไก่ไว้แล้วห้ามออกบ้านหล่ะ พรุ่งนี้ลุงจะกลับถึงบ้านตอนบ่ายๆไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้ พอดีลุงมีธุระ" แล้วลุงแกก็ตัดสายไปดื้อๆ ต๊อบคาใจเรื่องเดียวคือเสียงหัวเราะที่ได้ยิน เพราะมั่นใจว่าเป็นเสียงคนแน่ๆ
พอตกเย็น ต๊อบโทรชวนเต้กับยอด มาค้างเป็นเพื่อน แต่ทั้งสองก็ไม่ว่างเพราะต้องช่วยงานที่บ้าน ต๊อบคิดในใจอีกแค่คืนเดียวทนๆไป คงไม่มีอะไรหรอก ต๊อบล็อคบ้านล็อคโรงเลี้ยงไก่ก่อนออกไปซื้ออะไรกินที่ตลาด ขณะที่เดินหาของกิน ก็ดันไปได้ยินเรื่องน่ากลัวเข้า เค้าว่าอำเภอข้างๆมีผีรูปปั้นออกมาไล่ฆ่าคนควักเครื่องในกินตายไปหลายคน จากที่กลัวอยู่แล้วต๊อบยิ่งกลัวหนักไปอีก แต่ยังไงแค่คืนเดียวทนๆไปก่อนล่ะกัน
เมื่อฟ้าเริ่มมืด ต๊อบกลับมาเปิดโรงเลี้ยงไก่แล้วรีบเข้าบ้านล็อคประตูทันที ต๊อบพยายามข่มตาหลับ แต่พึ่งจะทุ่มกว่าๆ พยายามยังไงก็หลับไม่ลง ต๊อบเอาหูฟังอุดหูเปิดเพลงฟัง จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงอะไรแบบเมื่อคืนนี้อีก แต่ก็ฉุกคิดขึ้นถ้าเปิดเพลงอัดหูแบบนี้ไม่ได้ยินเสียงภายนอก เกิดไรขึ้นคงตั้งตัวไม่ทันแน่
ต๊อบจึงเปลี่ยนมาอ่านการ์ตูนบนเว็ปแทน อ่านไปเพลินดูเวลาก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่า ท้องเริ่มร้อง ต๊อบว่าจะออกไปร้านสะดวกซื้อหาอะไรกินซักหน่อย
ขณะที่กำลังจะไปเปิดไฟหากุญแจรถ ยังไม่ทันจะลุก เสียงทุบประตูดังมาจากทางโรงเลี้ยงไก่ดังสนั่นขึ้น ต๊อบสะดุ้งตกใจ ในใจคิดก็เปิดไว้แล้วทำไมมันถึงทุบประตูอีกหล่ะ แล้วไอ้ที่ทุบประตูมันเป็นตัวอะไรกันแน่ ต๊อบคิดในใจ แต่แล้วจู่ๆเสียงก็เงียบไป ต๊อบนึกได้หน้าต่างห้องอยู่ตรงข้ามโรงเลี้ยงพอดี เลยค่อยๆเดินไปที่หน้าต่าง แล้วแง้มม่านแอบดู
แต่ก็มองไม่เห็นเพราะด้วยระยะห่างและมืดมาก แต่แล้วทันใดนั้น ตึ๊ง!!!! เสียงทุบประตู้ห้องของต๊อบก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเหมือนพยายามจะบิดประตู ต๊อบตกใจมาก ขนลุกทั้งตัว น้ำตาเริ่มไหลพราก คิดอะไรไม่ออก ได้แต่พนมมือสวดมนต์
ยังไม่ทันได้ตั้งสติก็มีเสียง พูดขึ้นว่า "พ่ออยู่ในนั้นรึป่าว หนูหิว" เสียงเล็กๆเหมือนเด็กผู้หญิง แต่ทำไมฟังแล้วมันชวนให้สยองพิกล ต๊อบได้แต่เงียบไว้ไม่กล้าตอบกลับ แล้วเสียงก็เงียบไป ต๊อบถอนหายใจ คิดว่า คงไปแล้วหล่ะมั้ง แต่ทว่า ตึ๊งๆๆ ไม่ทันจะคิดจบ เสียงทุบหน้าต่างดังขึ้น ต๊อบตกใจจนเผลออุทานออกมาเสียงดัง เชี่ย!!!!
เหมือนสิ่งที่อยู่ด้านนอกจะรู้แล้วว่ามีคนอยู่ในบ้าน เสียงเล็กๆแต่ชวนสยองพูดขึ้น "ใครอ่ะฮิ๊ๆๆๆๆ" ต๊อบได้แต่นิ่งเงียบฟังสิ่งนั้นพูด "อ่อ....ถึงว่าพ่อเค้าล็อคโรงเลี้ยงไก่ ที่แท้ก็เตรียมอาหารมื้อพิเศษไว้ให้ในบ้าน ฮิ๊ๆๆๆๆ" ได้ยินดังนั้นต๊อบถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้น ตัวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัวนั่งกอดเข่าด้วยความกลัว แต่แล้วกระจกหน้าต่างเหนือหัวก็แตก เพร้ง!!!! พร้อมเสียงพูด "ฮ่าๆๆเสร็จแน่" มืออันลีบเล็กแทบจะหุ้มกระดูก ค่อยๆเอื้อมเข้ามาคว้าหากลอนหน้าต่าง ต๊อบเห็นดังนั้นจึงใช้จังหวะนี้ วิ่งไปเปิดประตู กะจะรีบไปที่มอเตอร์ไซ แล้วหนีออกจากที่นี่ แต่เหมือนจะไม่ทันการ เพราะหลังจากออกจากบ้านไม่ทันไร มันก็วิ่งตามหลังมา
จังหวะทีมันผ่านหน้าประตูบ้าน แสงจากหลอดไฟส่องให้เห็น ร่างอันผอมบางในชุดเดรสสีดำลายจุดโทรมๆ แต่ใบหน้าของมัน............. นั่นไม่ใช่ใบหน้าของมนุษย์!!!!
ปากเบี้ยวเอียงผิดรูป ตาสองข้างสูงต่ำไม่เท่ากัน จมูกบิดเบี้ยว ผมบนหัวขาดหลุดร่วง ต๊อปเห็นแวบแรกก็ตกใจร้องตะโกนออกมาดังลั่นสุดขีด ในใจคิดว่าไปที่รถกว่าจะติดเครื่องคงไม่ทันแน่ เพราะมันไล่หลังมาติดๆ แถมยังตะโกนข่มขวัญด้วยว่า "ตายแน่ หนีไม่รอดหรอกฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" ต๊อบหันไปมองข้างหลังอีกรอบเพื่อดูระยะห่าง แต่ก็ต้องรีบหันกลับทันที เพราะรอยยิ้มที่ออกมาจากใบหน้าสยองๆนั่น มันเกินกว่าที่จะทนดูได้จริงๆ
ต๊อบตัดสินใจวิ่งลัดเข้าป่าอ้อย เพื่อจะไปที่ถนนใหญ่แล้วขอให้คนช่วย แต่กว่าจะถึงต้องฝ่าดงอ้อยเกือบ20ไร่
วิ่งมาซักพัก ขาเริ่มล้า ต๊อบรู้ทันทีว่าต้องหาที่ซ่อนพักเอาแรงก่อน แต่ป่าอ้อยแบบนี่จะมีที่ไหนให้ซ่อนได้อีก ต๊อปจึงเปลี่ยนจากวิ่ง ค่อยคลานเข่าไปช้าๆแทน แล้วก็เหมือนมือจับโดนอะไรเข้า ต๊อปลองหยิบขึ้นมาดู ก็พบฉมวกเล็กที่ไว้แทงปลาไหล เหมือนคนงานจะเอามาแทงพวกงูในไร่แล้วลืมทิ้งไว้ ต๊อบหยิบมันมาด้วยเพื่อป้องกันตัวในใจคิดหวังว่า คงจะไม่ต้องใช้มัน
ต๊อบคลานไปซักพักก็เริ่มได้ยินเสียงรถคงใกล้จะถึงถนนแล้ว แต่ก็รู้สึกอะไรบางอย่าง เสียงแหวกใบอ้อย ดังมาจากด้านหลัง พอหันไปไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าชวนสยองนั้นอยู่ต่อหน้าพร้อมยิ้มให้ ต๊อบตกใจรีบพุ่งตัวออกมาแต่ ตัวประหลาดนั่นก็คว้าคอเสื้อต๊อบ แล้วกัดเข้าที่ต้นแขนซ้ายเต็มๆ
ต๊อบ ดิ้นสุดแรงด้วยความเจ็บปวด จนเนื้อหลุดไปเป็นก้อนๆ ต๊อปเอามือกุมที่ต้นแขนด้วยพร้อมกับมองดูเจ้าตัวประหลาดนั่น เคี้ยวเนื้อของตนพร้อมจ้องมาที่ตนตาไม่กระพริบ ต๊อบรู้ดีว่าควรทำยังไง ทันทีที่มันพุ่งเข้าใส่ ต๊อบใช้มือข้างที่เหลือแทงฉมวกใส่คอมัน แล้วดึงออกพร้อมใช้เท้ายัน จนมันล้มลง ต๊อบตามไปแทงซ้ำที่หน้ามันอีกครั้ง จนร่างแน่นิ่งไป
ต๊อบปล่อยให้ฉมวกฝังไว้ที่ใบหน้าชวนสยองนั้น แล้วรีบวิ่งออกมาที่ถนนใหญ่ จากนั้นก็โทรเรียกเต้ให้มารับ เต้กับพ่อของเค้าขายของที่ตลาดใกล้ๆเสร็จพอดี ต๊อบยืนรอประมาณ20นาที เต้และพ่อ เห็นสภาพต๊อบ ก็รีบส่งโรงพยาบาลทันที เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อและแม่ มาที่โรงพยาบาล
ต๊อบเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง พ่อแม่ก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่จากที่หมอบอกรอยนั้นเกิดจากการโดนบางอย่างกัด คล้ายรอยฟันของคน ก็เลยต้องจำใจเชื่อ หลังจากอยู่โรงพยาบาลได้4วัน
หมอก็ให้กลับมารักษาตัวที่บ้านได้ พ่อและแม่ก็มารับแล้วก็ว่าจะแวะไปเอารถที่ทิ้งไว้ที่บ้านลุง พอไปถึงต๊อบก็ตรงดิ้งไปที่รถมอเตอร์ไซทันที แต่นึกได้ว่ากุญแจอยู่ในเสื้อแขนยาวซึ่งวางไว้ในบ้าน คิดในใจดีนะที่วันเกิดเรื่องเราไม่วิ่งมาที่รถ ต๊อบเห็นรถลุงจอดอยู่
คิดว่าลุงคงอยู่ในบ้าน ต๊อบยืนเคาะประตูเรียกลุงแต่ก็ไม่มีเสียงตอบ ทั้งๆที่รถก็จอดอยู่ ต๊อบเลยบิดกลอนประตู พบว่าไม่ได้ล็อคไว้ ต๊อบเข้าไปรีบคว้าเสื้อแขนยาวออกมา ตอนจะออกมานั้นหางตาเหลือบไปเห็นบางอย่างหยดลงมาจากบันไดชั้น2 มองดีๆก็พบว่าเป็นเลือด!!!!
ต๊อบขนลุกซู่อีกครั้ง รีบวิ่งออกมาจากบ้าน ต๊อบวิ่งไปที่รถพ่อ แล้วบอกว่าให้รีบออกจากที่นี่ ต๊อบรีบไปที่มอเตอร์ไซติดเครื่องแล้วขับตามหลังรถกะบะของพ่อออกมาติดๆ ถึงบ้านต๊อบเล่าสิ่งที่เห็นแล้วให้พ่อแจ้งตำรวจทันที เย็นวันนั้นต๊อบถูกเรียกไปให้ปากคำที่โรงพัก ในขณะที่นั่งรออยู่ก็ได้ยินตำรวจคุยกัน "พักนี้มีแต่คดีแปลกๆ วันก่อนเพื่อนตำรวจผมที่อยู่อีกอำเภอใกล้ๆ บอกมีคดี รูปปั้นผีที่ฝังไว้ท้ายสวน แหวกโพรงออกมาไล่กินชาวบ้าน ตายกันเป็นสิบไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ"
ขณะที่ฟังอยู่ ก็มีคนมาเรียกเข้าไปในห้อง ในนั้นมีตำรวจ2คน ตำรวจคนนึงพูดขึ้นว่า "พ่อหนุ่มช่วยเล่ามาให้หมดทีว่าเกิดอะไรขึ้น" ต๊อบคิดว่าพูดไปคงไม่เชื่อแต่ก็ ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดให้ฟัง นายตำรวจทำสีหน้าหนักใจ แล้วพูดว่า "เรื่องนี้มันดูเหลือเชื่อไปซักหน่อย แต่มันดันตรงกับสมุดบันทึกที่เราเจอในห้องนอนผู้ตาย เอานี่" ตำรวจยื่นสมุดปกแข็งสีน้ำตาลเล่มหนึ่งมาให้ หน้าปกมีตัวอักษรสีทองเขียนว่า "เจ้าหญิง" นายตำรวจบอกว่า ผมลองอ่านดูคร่าวๆ แล้วก็คั่นหน้าสำคัญๆไว้ลองอ่านดูล่ะกัน
12/03/1995
ผมได้ยินเสียงดังมาจากเล้าไก่ในกลางดึกเข้าไปก็พบว่ามีเด็กหญิงกำลังกินไก่ของผมอยู่ ผมพยายามจะพูดคุยกับเธอแต่ไม่สำเร็จ
01/04/1995
เกือบเดือนแล้วที่ผมพยายามสอนให้เธอกินอาหารปกติแต่เธอกลับสำรอกออกมาจนหมด เธอยังมากินไก่ในเล้า อาทิตย์ล่ะ1-2ครั้ง เหมือนเดิม สงสัยจังว่าเธอมาจากไหนแล้วเธอนอนที่ไหนกัน
08/07/1996
หลังจากที่สอนเธออยู่นาน ตอนนี้เธอเริ่มพูดได้แล้ว ผมตั้งชื่อเธอว่า ราตรี แต่ดูเหมือนแฟนผมไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่
31/10/2001
ผมทะเลาะกับแฟนจนเธอขนข้าวของหนีไป แต่ผมกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
13/11/2001
ราตรีกลับมาแล้วหลังจากหายไปหลายสัปดาห์ ดูเหมือนเธอจะโตขึ้นนะผมต้องหาเสื้อผ้าให้ลูกสาวคนนี้ใส่บ้างแล้ว
อ่านมาถึงตรงนี้ต๊อบก็เริ่มรู้แล้วว่าลุงของเค้าไม่ปกติแน่ๆ ต๊อบข้ามไปอ่านบันทึกล่าสุด
11/06/2016
ผมพลาดเองอุตส่าเตรียมอาหารมื้ออร่อยไว้ให้เธอ ทั้งๆที่กะฉลองด้วยกัน แต่ตอนที่ออกไปซื้อเครื่องดื่มกลับมา ราตรีกลับบาดเจ็บซะได้ ผมไม่น่าแอบไปล็อคประตูแล้วปล่อยให้ราตรีจัดการ ผมน่าจะจัดการด้วยตัวเอง แต่ราตรีชอบเล่นกับของกินก่อนนี่สิ ผมพลาดจริงๆ
13/06/2016
ราตรีเธอแปลกไป เธอไม่ยอมไปกินไก่ในเล้า เธอยืนจ้องมาที่หน้าต่างห้องนอนผมอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมง หรือเธอจะไม่พอใจอะไรรึป่าว แต่สีหน้าเธอดูยิ้มแย้มดี ถึงจะเต็มไปด้วยรูพรุนก็ตาม.....
ต๊อบอ่านจบก็รู้ทันทีว่า ลุง ไม่ได้ให้เรามาเฝ้าบ้านแต่ให้เรามาเป็นอาหารตัวประหลาดของแก ต๊อบหันมามองหน้านายตำรวจยังไม่ทันจะพูด แต่ก็ถูกชิงตัดหน้า "เราไม่พบศพแต่ที่คาดว่าน่าจะเสียชีวิตแล้ว เพราะกองเลือดท่วมพื้นขนาดนั้นคงไม่รอด ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมมั้ย ถ้าไม่มีก็กลับไปพักผ่อน แต่ถ้าเจออะไรช่วยแจ้งผมทันที" แต่ผมคิดในใจว่า อย่าให้ผมต้องเจออะไรอีกเลย
ป๊อปจะปล่อยยาน