สวัสดีครับ ครอบครัวผมมีอยู่กัน4คนแต่ตอนนี้ก็ต้องแยกออกไปเพราะพ่อกับแม่ผมเลิกกันพี่ผมก็มีแฟนแต่งงานแล้วมีลูกแล้วผมก็บ้างครั้งก็อยู่กับพ่อบ้างครั้งก็อยู่กับแม่
ผมก็ยังเรียนอยู่ม.4แต่สิ่งที่ผมคิดว่าพ่อกับแม่รักพี่มากกว่าคือการที่ผมต้องเรียนแต่แม่กลับไห้ผมแค่บ้างครั้งก็แค่สัปดาห์ละ200หรือ500ผมก็ต้องใช่เงินอย่างประหยัดแต่ด้วยที่ผมต้องทำรายงานทำโครงงานเงินที่แม่ไห้มาผมก็ต้องนำไปจ่ายค่างานหมดจนบางครั้งตัวเองไม่ได้กินข้าวแต่กลับไปยังพี่ที่มีแฟนมีลูกแล้วที่หางานทำได้แล้วแต่กลับได้เงินมากกว่าผมทั้งๆที่ผมเรียนก็ต้องเรียนจะหางานทำก็ไม่มีเวลาบางครั้งพี่มาหาแม่ แม่ก็เอาแต่ไห้เงินพี่ที่นึ่งก็1,000บาทหรือ500ผมก็พูดไรไม่ได้ถึงพูดไปก็โดนแม่ด่าก็ได้แค่เข้าห้องแอบนอนร้องไห้น้อยใจว่าทั้งๆที่พี่ก็มีครอบครัวแล้วทำไมต้องมาขอตังแม่อีกแต่ผมที่ต้องเรียนจะขอตังแม่สักทีก็โดนด่าเวลาไปตลาดเจอผ้าของเด็ก
แม่ก็จะพูดว่า”ชุดนี้น่ารักน้ะซื้อไปไห้ลูกของพี่ดีมั้ย(หลานของผม)”ผมก็ได้แค่พยักหน้าชุดนึ่งก็หลายบาทอยู่พอเดินไปที่ผ่านร้านผ้าก็จะเข้าไปซื้อไห้แล้วแม่จะถามว่า”กางเกงตัวนี้พี่จะใส่ได้ไหม”ผมก็ได้แต่พยักหน้าเช่นเคยแต่กลับมาที่ผมมีชุดแค่ไม่กี่ชุดเวลาจะไปไหนผมก็ได้แค่แต่งตัวผ้าชุดเก่าๆกลับที่พี่ใส่ชุดหล่อๆ
ผมก็แอบน้อยใจแต่ทำไรไม่ได้ครับและมาที่ฝั่งพ่อแกก็มีเมียใหม่แกต้องทำงานจนมีเงินก้อนและแกก็บอกผมว่าจะซื้อรถไห้ผมก็ดีใจครับตอนนั้นพาไปดูรถจนมาถึงวันที่จะไปซื้อมีจดหมายมาที่บ้านเป็นจดหมายชำระค่าประกันของพี่ที่ไปชนรถเขาแล้วถูกประกันเรียกเงินหมื่นกว่าบาท
จนฝันของผมที่จะมีรถก็ต้องแตกสลายพอมาอีกวันผมถามพ่อว่าเรื่องรถพ่อซื้อวันไหนแกก็หันมาด่าผมว่า”ซื้อยังไงต้องเอาตังไปจ่ายค่านั้นของพี่อีก”ผมก็ถามแกว่าพ่อพี่มันก็มีครอบครัวมีงานทำแล้วแล้วทำไมพ่อต้องจ่ายไห้พ่อก็ตอบผมว่า”พ่อไม่จ่ายไห้แล้วไครจะจ่ายพี่มันงานก็ไม่ทำ
ผมก็ได้แค่ยิ้มแต่ในใจน้ำตาผมไปแล้วผมก็ได้แค่น้อยใจนอนร้องไห้ทุกคืนระบายกับเพื่อนก็เกรงใจจนบ้างครั้งผมคิดสั้นเพราะอยู่ไปเขาก็ไม่เห็นหัวทุกวันนี้ผมยังงงเลยครับว่าผมลูกใคร?
พ่อแม่รักพี่ชายมากกว่า
ผมก็ยังเรียนอยู่ม.4แต่สิ่งที่ผมคิดว่าพ่อกับแม่รักพี่มากกว่าคือการที่ผมต้องเรียนแต่แม่กลับไห้ผมแค่บ้างครั้งก็แค่สัปดาห์ละ200หรือ500ผมก็ต้องใช่เงินอย่างประหยัดแต่ด้วยที่ผมต้องทำรายงานทำโครงงานเงินที่แม่ไห้มาผมก็ต้องนำไปจ่ายค่างานหมดจนบางครั้งตัวเองไม่ได้กินข้าวแต่กลับไปยังพี่ที่มีแฟนมีลูกแล้วที่หางานทำได้แล้วแต่กลับได้เงินมากกว่าผมทั้งๆที่ผมเรียนก็ต้องเรียนจะหางานทำก็ไม่มีเวลาบางครั้งพี่มาหาแม่ แม่ก็เอาแต่ไห้เงินพี่ที่นึ่งก็1,000บาทหรือ500ผมก็พูดไรไม่ได้ถึงพูดไปก็โดนแม่ด่าก็ได้แค่เข้าห้องแอบนอนร้องไห้น้อยใจว่าทั้งๆที่พี่ก็มีครอบครัวแล้วทำไมต้องมาขอตังแม่อีกแต่ผมที่ต้องเรียนจะขอตังแม่สักทีก็โดนด่าเวลาไปตลาดเจอผ้าของเด็ก
แม่ก็จะพูดว่า”ชุดนี้น่ารักน้ะซื้อไปไห้ลูกของพี่ดีมั้ย(หลานของผม)”ผมก็ได้แค่พยักหน้าชุดนึ่งก็หลายบาทอยู่พอเดินไปที่ผ่านร้านผ้าก็จะเข้าไปซื้อไห้แล้วแม่จะถามว่า”กางเกงตัวนี้พี่จะใส่ได้ไหม”ผมก็ได้แต่พยักหน้าเช่นเคยแต่กลับมาที่ผมมีชุดแค่ไม่กี่ชุดเวลาจะไปไหนผมก็ได้แค่แต่งตัวผ้าชุดเก่าๆกลับที่พี่ใส่ชุดหล่อๆ
ผมก็แอบน้อยใจแต่ทำไรไม่ได้ครับและมาที่ฝั่งพ่อแกก็มีเมียใหม่แกต้องทำงานจนมีเงินก้อนและแกก็บอกผมว่าจะซื้อรถไห้ผมก็ดีใจครับตอนนั้นพาไปดูรถจนมาถึงวันที่จะไปซื้อมีจดหมายมาที่บ้านเป็นจดหมายชำระค่าประกันของพี่ที่ไปชนรถเขาแล้วถูกประกันเรียกเงินหมื่นกว่าบาท
จนฝันของผมที่จะมีรถก็ต้องแตกสลายพอมาอีกวันผมถามพ่อว่าเรื่องรถพ่อซื้อวันไหนแกก็หันมาด่าผมว่า”ซื้อยังไงต้องเอาตังไปจ่ายค่านั้นของพี่อีก”ผมก็ถามแกว่าพ่อพี่มันก็มีครอบครัวมีงานทำแล้วแล้วทำไมพ่อต้องจ่ายไห้พ่อก็ตอบผมว่า”พ่อไม่จ่ายไห้แล้วไครจะจ่ายพี่มันงานก็ไม่ทำ
ผมก็ได้แค่ยิ้มแต่ในใจน้ำตาผมไปแล้วผมก็ได้แค่น้อยใจนอนร้องไห้ทุกคืนระบายกับเพื่อนก็เกรงใจจนบ้างครั้งผมคิดสั้นเพราะอยู่ไปเขาก็ไม่เห็นหัวทุกวันนี้ผมยังงงเลยครับว่าผมลูกใคร?