สวัสดีครับทุกท่าน
ขอแนะนำตัวเองคร่าวๆนะครับ ผม อายุ 32 ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในตำแหน่งเซลล์ครับ
ช่วงเวลาที่ผ่านมาซักพักนี้ อาจจะ 1-2 ปี ผมรู้สึกว่าพึ่งพาความสามารถของตัวเองจริงๆไม่ได้เลย จริงๆน่าจะเรียกว่าผมไม่มีความสามารถติดตัวอะไรเลยจะดีกว่า ผมพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและจีน แต่รวมๆก็แค่สื่อสารพอได้ ฟังออกพูดได้แค่ประโยคง่ายๆ คอมพิวเตอร์ก็ใชได้แค่โปรแกรมทั่วๆไป ความสามารถทางศิลปะก็ไม่มี โดยรวมคือชีวิตผมทั่วไปมากๆ ผมได้เงินเดือน 6-7 หมื่นบาท (อันนี้แบบเฉลี่ยทั้งปี เนื่องจากเซลล์รายได้จะไม่เท่ากันทุกเดือน) แต่ในใจลึกๆกลับกลวงโหว่มากครับ รู้สึกว่าตัวเองไปไหนไม่ได้ เพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่น เวลาได้ยินใครพูดภาษาเก่งๆ ได้ทำงานที่ดูใช้ความสามารถเยอะๆ หรือคนเก่งๆที่พร้อมจะไปหางานที่ใหม่ได้ทุกเมื่อที่รู้สึกโดนเอาเปรียบเพราะความสามารถเขามี ผมรู้สึกโกรธ โมโหตัวเองมาก รู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหน สู้ใครไม่ได้เลย เหมือนเวลาที่ใช้มาทั้งหมดถึงตอนนี้มันไม่มีค่าพอที่จะทำให้ผมเก่งขึ้นมาเลย
ปัญหาที่รู้สึกในใจของผมตอนนี้คือ ผมคิดว่าเงินที่ได้นั้นไม่ได้มาจากความสามารถของผม แต่มันมาจากความโชคดี หรือโอกาสที่ผมบังเอิญได้เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ ผมอยากรู้สึกทั้งพอใจและภูมิใจว่าเงินที่ผมหามานั้น มันมาจากความสามารถของผมจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน ด้วยอายุที่เยอะขึ้น การเรียนภาษากว่าจะเก่ง อายุผมก็คงเกินกว่าจะเปลี่ยนงาน หรือถ้าจะเปลี่ยนงานตอนนี้แล้วจะได้เงินเดือนเท่าเดิม ด้วยความรู้ที่ผมมี คิดว่าเงินเดือน 20,000 บาทยังเยอะไปด้วยซ้ำ
ตอนนี้ผมเริ่มทำธุรกิจเล็กๆของตัวเอง (แต่ผมไม่ขอบอกนะครับว่าอะไร เพราะไม่มีเจตนาจะโปรโมทใดๆทั้งสิ้น) ก็ยังไม่มียอดขายเข้ามา ก็ยิ่งทำให้รู้สึกตัวเองเป็น Loser เข้าไปอีก ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าอดทำสู้ไปอีกนิด อย่าหยุด อย่ายอม แต่บ้างครั้งก็รู้สึกหมดใจกับตัวเอง หมดใจกับความหวังตัวเองจริงๆครับ อยากเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองได้มากกว่านี้ อยากเป็นคนที่อยากจะไปไหนก็ได้ สามารถพูดความรู้สึกของตัวเองได้ดังๆเมื่อถูกคนอื่นเอาเปรียบ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ขอบคุณมากจริงๆครับ
เมื่อหาเงินได้ แต่รู้สึกตัวเองไร้ค่า
ขอแนะนำตัวเองคร่าวๆนะครับ ผม อายุ 32 ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในตำแหน่งเซลล์ครับ
ช่วงเวลาที่ผ่านมาซักพักนี้ อาจจะ 1-2 ปี ผมรู้สึกว่าพึ่งพาความสามารถของตัวเองจริงๆไม่ได้เลย จริงๆน่าจะเรียกว่าผมไม่มีความสามารถติดตัวอะไรเลยจะดีกว่า ผมพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและจีน แต่รวมๆก็แค่สื่อสารพอได้ ฟังออกพูดได้แค่ประโยคง่ายๆ คอมพิวเตอร์ก็ใชได้แค่โปรแกรมทั่วๆไป ความสามารถทางศิลปะก็ไม่มี โดยรวมคือชีวิตผมทั่วไปมากๆ ผมได้เงินเดือน 6-7 หมื่นบาท (อันนี้แบบเฉลี่ยทั้งปี เนื่องจากเซลล์รายได้จะไม่เท่ากันทุกเดือน) แต่ในใจลึกๆกลับกลวงโหว่มากครับ รู้สึกว่าตัวเองไปไหนไม่ได้ เพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่น เวลาได้ยินใครพูดภาษาเก่งๆ ได้ทำงานที่ดูใช้ความสามารถเยอะๆ หรือคนเก่งๆที่พร้อมจะไปหางานที่ใหม่ได้ทุกเมื่อที่รู้สึกโดนเอาเปรียบเพราะความสามารถเขามี ผมรู้สึกโกรธ โมโหตัวเองมาก รู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหน สู้ใครไม่ได้เลย เหมือนเวลาที่ใช้มาทั้งหมดถึงตอนนี้มันไม่มีค่าพอที่จะทำให้ผมเก่งขึ้นมาเลย
ปัญหาที่รู้สึกในใจของผมตอนนี้คือ ผมคิดว่าเงินที่ได้นั้นไม่ได้มาจากความสามารถของผม แต่มันมาจากความโชคดี หรือโอกาสที่ผมบังเอิญได้เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ ผมอยากรู้สึกทั้งพอใจและภูมิใจว่าเงินที่ผมหามานั้น มันมาจากความสามารถของผมจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน ด้วยอายุที่เยอะขึ้น การเรียนภาษากว่าจะเก่ง อายุผมก็คงเกินกว่าจะเปลี่ยนงาน หรือถ้าจะเปลี่ยนงานตอนนี้แล้วจะได้เงินเดือนเท่าเดิม ด้วยความรู้ที่ผมมี คิดว่าเงินเดือน 20,000 บาทยังเยอะไปด้วยซ้ำ
ตอนนี้ผมเริ่มทำธุรกิจเล็กๆของตัวเอง (แต่ผมไม่ขอบอกนะครับว่าอะไร เพราะไม่มีเจตนาจะโปรโมทใดๆทั้งสิ้น) ก็ยังไม่มียอดขายเข้ามา ก็ยิ่งทำให้รู้สึกตัวเองเป็น Loser เข้าไปอีก ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าอดทำสู้ไปอีกนิด อย่าหยุด อย่ายอม แต่บ้างครั้งก็รู้สึกหมดใจกับตัวเอง หมดใจกับความหวังตัวเองจริงๆครับ อยากเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองได้มากกว่านี้ อยากเป็นคนที่อยากจะไปไหนก็ได้ สามารถพูดความรู้สึกของตัวเองได้ดังๆเมื่อถูกคนอื่นเอาเปรียบ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ขอบคุณมากจริงๆครับ