ผมกับแฟน

ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ม.6 จนตอนนี้จะจบมหาลัย ช่วงแรกที่คบกันเรารักกันมาก ถึงขั้นผมต้องไปรับเขา จากบ้านมาโรงเรียนเป็นระยะทาง 30 กิโลเมตร ตอนนั้นผมไม่บ่นเหนื่อยเลย มีความสุขมาก รีบตื่นเช้าไปรับเขาตลอด (แว๊นมอไซ) ตัวผมเองส่วนใหญ่เวลาไปไหนผมจะออกค่าใช้จ่ายให้ตลอด ถึงแม้บางทีเงินติดตัวเราจะไม่ค่อยมีเลย เราคบกันไปได้ ปีสองปี เราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก แฟนผมค่อนข้างอารมณ์ร้อนรุ่นแรง ยิ่งช่วงเมนส์มายิ่งไม่ต้องบรรยาย ครั้งหนึ่งผมจับได้ว่ามีผู้ชายทักมา แล้วเขาก็คุยกัน เขาก็บอกผมว่าพี่ชายกันไม่มีอะไร จนผมแอบเข้าไลน์ดู(ช่วงนั้นไลน์ยังไม่ส่งแจ้งเตือน) ก็ได้รู้ว่าคุยอะไรกันไปบ้าง ผมต้องมานั่งเศร้ากับตัวเอง ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ เรายังทำให้ไม่พอหรอ ตอนนั้นคิดถึงหน้าแม่ขึ้นมาเลย ร้องไห้ออกมาขอโทษแม่ที่ไม่ค่อยมีเวลาให้แม่ เอาไปให้กับคนที่เขาไม่ได้จริงใจกับเรา ช่วงที่เขาคุยกัน บอกเลยว่าผมไม่ได้บ่นหาเรื่องทะเลาะอะไรเลยนะคับ เพราะผมรู้ตัวเองว่ายังไงเขาก็เลิกกับเรา ผมรอวันที่เธอจะมาพูดความจริงกับผม ระหว่างนั้นผมเข้าห้องพระสวดมนต์ เช้า-เย็น ทุกวันเลย บางครั้งสวดๆไปร้องไห้ขึ้นมา คิดในใจว่าจะไม่ร้องไห้ ให้ใครเห็นเด็ดขาด ต้องบอกก่อนนะคับว่าคนที่คุยกับแฟนผมอยู่ต่างจังหวัดเขารู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก จนถึงวันที่เขาคุยกันแล้วทะเลาะกัน อยู่ๆแฟนผมก็กลับมาคุยดีกับผมตามปกติคนเดิม ตอนนั้นความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งเสียใจ แต่ก็ดีใจมากๆที่เขากลับมา หลังจากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆ มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา เรารักกันมากขึ้น ไปเที่ยวด้วยกัน จนแม่เขารู้ว่าผมไปมีอะไรกับลูกสาวเขา เขาโกรธผมมากที่ชิงสุกก่อนห่าม ตอนนั้นเราโดนแยกให้ไม่ไปไหนด้วยกัน ผมรู้สึกเสียใจมากไม่รู้จะทำยังจึงเอาพวงมาลัย ไปขอขมาขอโทษแม่เขา แม่เขาก็ร้องไห้ออกมา.......(ไว้จะมาเล่าต่อนะครับติดธุระ)(ใช้คำอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยครับ)(ขอบคุณที่ให้พื้นที่ส่วนนี้เป็นพื้นที่ได้ระบาย)