บอกเลยว่า ชีวิตผมมันเฮงซวยมากก ปีนึงจะหาเรื่องดีๆแทบไม่ได้เลย สมัยประถมผมเป็นคนดวงดีมากนะ แต่พอขึ้นมัธยม รู้สึกว่าตัวเองดวงซวยมาก แล้วซวยขึ้นทุกปีด้วย ซวยตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไปจนถึงเรื่องใหญ่เลยก็มี เรื่องเล็กๆก็อย่างเช่น เน็ตชอบหลุดเวลาสำคัญๆ ไม่ว่าจะดูหนัง ทำงาน มันจะชอบหลุดเวลานั้นเสมอ แต่ทุกวันนี้เปลี่ยนไปใช้สายใต้ดินแล้ว ดีขึ้นเยอะ เรื่องซวยๆยังมีอีก บางทีผมก็โดนด่าทั้งๆที่ผมไม่ได้ผิด หรือโดนเกลียดโดยไม่รู้สาเหตุ เคยมีครั้งนึง มีรุ่นน้องที่ผมไม่รู้จัก เอาหินก้อนใหญ่มากมาโยนไส่ผม ดีที่ผมหลบทัน เลยโดนแค่ขา แต่ก็เจ็บมาก เดินแทบไม่ได้เป็นเดือนๆ ครูก็ทำโทษมันไม่ได้ด้วย เขาบอกว่า "เด็กมันไม่รู้เรื่อง"
พอเรียนจบม.ต้น จะขึ้นม.ปลาย ผมไปสอบโรงเรียนดีๆในกรุงเทพ แต่ก็ไม่ติด แล้วเฉียดมากด้วย ถ้าผมมีคะแนนอีกนิด ผมคงติดไปแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้ั ผมมเลยต้องไปเรียนไอ้โรงเรียนรัฐเฮงซวยแบบทุกวันนี้ พอขึ้นม.ปลายจริงๆเท่านั้นแหละ เลเวลความซวยของผมแทบจะเต็ม MAX ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนระวังตัวมาก แต่ก็มีเรื่องเจ็บตัวบ่อยมาก แถมโดนเพื่อนแกล้ง โดนพวกมีอิทธิพลในโรงเรียนไถตังค์
แล้วร่างกายผมก็เป็นคนแพ้อะไรแปลกๆ อย่างเช่น แพ้ยาดม แพ้ยาหม่อง แล้วเพื่อนมันก็ไม่เชื่อ มันบอกว่า "บ้าป่าว ไม่มีใครแพ้ยาดมหรอก" แต่ผมแพ้จริงๆล่ะสิ อธิบายยังไงมันก็ไม่ฟัง โดนเอายาดมยาหม่องมาป้ายจมูกบ่อยมาก เคยเจอถึงขั้นอวกแล้วเป็นลม พวกมันก็ดันไม่เชื่ออีก หาว่าผมแอกติ้ง แต่ตอนนี้ผมก็ช่างมันแระ อยากทำไรก็ทำ ครูก็ช่วยอะไรไม่ได้
แต่มีอีกอย่างที่ผมแพ้ คือควัน แต่อันนี้อาจจะเป็นข้อดี เพราะผมจะสูบบุหรี่ไม่ได้นั่นเอง ตอนม.3 มีลุงมาชวนผมคุย แล้วสูบบุหรี่ ผมบอกว่าผมแพ้ เขาก็บอกว่า นิดๆหน่อยๆไม่เป็นไร ผมดมไปประมาณ 5 นาที ตอนนั้นผมอวกออกมาเป็นเลือดแล้วสลบไป ตื่นมาอีกทีอยู่โรงบาลซะแล้ว แม่เล่าให้ฟังว่าผมสลบไปหลายวันเลย ทำไมต้องมาแพ้อะไรแปลกๆก็ไม่รู้ น่าเบื่อสุดๆ
ล่าสุด หมอบอกว่า ผมเป็นโรคหอบ แมร่งเอ้ยย! นอกจากจะแพ้อะไรแปลกๆแล้วยังต้องมาเป็นหอบอีก ผมเป็นคนวิ่งเร็วซะด้วย หลังจากนั้นจะทำอะไรๆก็ต้องระวังหอบ น่าเบื่อมากก
แล้วความซวยมันก็มาถึงเรื่องที่ผมชอบซื้อมังงะมาอ่านด้วย ล่าสุดวันนี้เลย จะออกไปซื้อมังงะ แม่ขับรถพาไปไกลมาก แต่ร้านดันปิด ทั้งๆที่ในเพจก็บอกว่าจะเปิดวันนี้ สุดท้ายไม่ได้อะไรกลับมาเลย โดนแม่ด่าด้วย
เล่นเกมก็ยังซวย ผมจะพยายามเลี่ยงเกมที่มีระบบกาชา แต่เกมที่อยากเล่น ดีนมีกาชาหมด เห้ออ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิด เกลือสุดๆ นานๆทีจะสุ่มได้ตัวที่อยากได้กับเขาบ้าง เล่น ROV ก็เจอแต่ทีมกากๆ ขนาดเติมซื้อตัวเทพ เรียนเทคนิคดีๆ สุดท้ายก็แพ้ยับบ่อยมาก ตอนนี้ลบทิ่งไปแระ
เวลาโดนแม่ใช้งานอีก เวลาว่างๆไม่ใช้หรอก แต่พอจะดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม อ่านหนังสือ จะโดนเรียกเวลานี้เสมอ
แถมผมยังแพร่ความซวยไปให้คนอื่นอีก ดูกีฬา เชียร์ทีมใหน ทีมนั้นแพ้ตลอด กีฬาสีโรงเรียน ผมจับได้สีใหน สีนั้นได้อันดับท้ายๆตลอด เห้ออ
ความจริงความซวยของผมยังมีอีกเยอะ ถ้าจะให้เล่า คงต้องใช้เวลาสักสิบชั่วโมง
พูดตามตรง ตอนนี้ผมเกลียดตัวเองสุดๆ ไม่รู้จะเกิดมาทำไม ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ โดนด่าบ่อยมาก ทั้งๆที่บางทีเราไม่ได้ผิด เคยคิดอยากตายด้วยซ้ำ แต่ดันเป็นคนกลัวความตายมากก ไม่กล้าทำ เพราะยังมีสิ่งที่อยากทำอีกเยอะ ตอนที่ผมอายุ 15 ปีที่แล้ว แม่บอกว่าผมอยู่ในปีเบญจเพช ทีแรกก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร แต่ก็หาข้อมูลมา เขาบอกว่าจะเจอแต่เรื่องซวยๆ ซึ่งเจอจริงๆ แอบคิดด้วยซ้ำ ว่าผมอาจจะตายในปีนั้นแหละ แต่ก็รอดมาได้จนตอนนี้ 16 แล้ว
แต่ก็ถือว่าผมยังดี ที่เกิดมาไม่ลำบาก ไม่ต้องทำงาน ตื่นมาก็นอนอยู่บ้านสบายๆ มีเงินให้ใช้ หรือว่าเพราะวันๆผมอยู่แต่บ้าน ไม่เข้าสังคม ผมเลยกลายเป็นแบบนี้ เพราะเอาจริงๆ ผมก็มีความหยิ่งสูงมาก ถ้าไม่ชอบหน้าใครจะไม่คุยด้วยเลย ไม่แม้จะยุ่งเกี่ยวหรือมองหน้ามัน อยู่โรงเรียนผมแทบจะไม่มีรอยยิ้มปรากฎออกมาเลยด้วยซ้ำ หรือผมไปทำกรรมอะไรมาก็ไม่รู้ เห้ออ เกิดเป็นผมนี่ใช้ชีวิตยากมากก ผมรุ้แหละ ว่ามีคนที่ซวยยิ่งกว่าผมเยอะแยะ แต่ผมแค่อยากระบายความซวยของตัวเองให้อ่านเฉยๆ ผมหวังว่าในอนาคตอยากไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ถ้ายังซวยอยูอย่างนี้ก็คงหมดหวังแล้วแหละ ทั้งๆที่ผลการเรียนก็อยู่อัดดับต้นๆของห้อง แต่ดวงคงให้ผมเรียนได้แค่ในไทยนี่แหละ
ใครมีอะไรที่ซวยกว่าผมเล่าได้นะ อยากอ่านของคนอื่นเหมือนกัน ขอบคุณที่มาอ่านการระบายอารมณ์ของผมนะครับ สวัสดีครับ
เกิดเป็นมนุษย์ดวงซวย ใช้ชีวิตยากสุดๆ
พอเรียนจบม.ต้น จะขึ้นม.ปลาย ผมไปสอบโรงเรียนดีๆในกรุงเทพ แต่ก็ไม่ติด แล้วเฉียดมากด้วย ถ้าผมมีคะแนนอีกนิด ผมคงติดไปแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้ั ผมมเลยต้องไปเรียนไอ้โรงเรียนรัฐเฮงซวยแบบทุกวันนี้ พอขึ้นม.ปลายจริงๆเท่านั้นแหละ เลเวลความซวยของผมแทบจะเต็ม MAX ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนระวังตัวมาก แต่ก็มีเรื่องเจ็บตัวบ่อยมาก แถมโดนเพื่อนแกล้ง โดนพวกมีอิทธิพลในโรงเรียนไถตังค์
แล้วร่างกายผมก็เป็นคนแพ้อะไรแปลกๆ อย่างเช่น แพ้ยาดม แพ้ยาหม่อง แล้วเพื่อนมันก็ไม่เชื่อ มันบอกว่า "บ้าป่าว ไม่มีใครแพ้ยาดมหรอก" แต่ผมแพ้จริงๆล่ะสิ อธิบายยังไงมันก็ไม่ฟัง โดนเอายาดมยาหม่องมาป้ายจมูกบ่อยมาก เคยเจอถึงขั้นอวกแล้วเป็นลม พวกมันก็ดันไม่เชื่ออีก หาว่าผมแอกติ้ง แต่ตอนนี้ผมก็ช่างมันแระ อยากทำไรก็ทำ ครูก็ช่วยอะไรไม่ได้
แต่มีอีกอย่างที่ผมแพ้ คือควัน แต่อันนี้อาจจะเป็นข้อดี เพราะผมจะสูบบุหรี่ไม่ได้นั่นเอง ตอนม.3 มีลุงมาชวนผมคุย แล้วสูบบุหรี่ ผมบอกว่าผมแพ้ เขาก็บอกว่า นิดๆหน่อยๆไม่เป็นไร ผมดมไปประมาณ 5 นาที ตอนนั้นผมอวกออกมาเป็นเลือดแล้วสลบไป ตื่นมาอีกทีอยู่โรงบาลซะแล้ว แม่เล่าให้ฟังว่าผมสลบไปหลายวันเลย ทำไมต้องมาแพ้อะไรแปลกๆก็ไม่รู้ น่าเบื่อสุดๆ
ล่าสุด หมอบอกว่า ผมเป็นโรคหอบ แมร่งเอ้ยย! นอกจากจะแพ้อะไรแปลกๆแล้วยังต้องมาเป็นหอบอีก ผมเป็นคนวิ่งเร็วซะด้วย หลังจากนั้นจะทำอะไรๆก็ต้องระวังหอบ น่าเบื่อมากก
แล้วความซวยมันก็มาถึงเรื่องที่ผมชอบซื้อมังงะมาอ่านด้วย ล่าสุดวันนี้เลย จะออกไปซื้อมังงะ แม่ขับรถพาไปไกลมาก แต่ร้านดันปิด ทั้งๆที่ในเพจก็บอกว่าจะเปิดวันนี้ สุดท้ายไม่ได้อะไรกลับมาเลย โดนแม่ด่าด้วย
เล่นเกมก็ยังซวย ผมจะพยายามเลี่ยงเกมที่มีระบบกาชา แต่เกมที่อยากเล่น ดีนมีกาชาหมด เห้ออ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิด เกลือสุดๆ นานๆทีจะสุ่มได้ตัวที่อยากได้กับเขาบ้าง เล่น ROV ก็เจอแต่ทีมกากๆ ขนาดเติมซื้อตัวเทพ เรียนเทคนิคดีๆ สุดท้ายก็แพ้ยับบ่อยมาก ตอนนี้ลบทิ่งไปแระ
เวลาโดนแม่ใช้งานอีก เวลาว่างๆไม่ใช้หรอก แต่พอจะดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม อ่านหนังสือ จะโดนเรียกเวลานี้เสมอ
แถมผมยังแพร่ความซวยไปให้คนอื่นอีก ดูกีฬา เชียร์ทีมใหน ทีมนั้นแพ้ตลอด กีฬาสีโรงเรียน ผมจับได้สีใหน สีนั้นได้อันดับท้ายๆตลอด เห้ออ
ความจริงความซวยของผมยังมีอีกเยอะ ถ้าจะให้เล่า คงต้องใช้เวลาสักสิบชั่วโมง
พูดตามตรง ตอนนี้ผมเกลียดตัวเองสุดๆ ไม่รู้จะเกิดมาทำไม ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ โดนด่าบ่อยมาก ทั้งๆที่บางทีเราไม่ได้ผิด เคยคิดอยากตายด้วยซ้ำ แต่ดันเป็นคนกลัวความตายมากก ไม่กล้าทำ เพราะยังมีสิ่งที่อยากทำอีกเยอะ ตอนที่ผมอายุ 15 ปีที่แล้ว แม่บอกว่าผมอยู่ในปีเบญจเพช ทีแรกก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร แต่ก็หาข้อมูลมา เขาบอกว่าจะเจอแต่เรื่องซวยๆ ซึ่งเจอจริงๆ แอบคิดด้วยซ้ำ ว่าผมอาจจะตายในปีนั้นแหละ แต่ก็รอดมาได้จนตอนนี้ 16 แล้ว
แต่ก็ถือว่าผมยังดี ที่เกิดมาไม่ลำบาก ไม่ต้องทำงาน ตื่นมาก็นอนอยู่บ้านสบายๆ มีเงินให้ใช้ หรือว่าเพราะวันๆผมอยู่แต่บ้าน ไม่เข้าสังคม ผมเลยกลายเป็นแบบนี้ เพราะเอาจริงๆ ผมก็มีความหยิ่งสูงมาก ถ้าไม่ชอบหน้าใครจะไม่คุยด้วยเลย ไม่แม้จะยุ่งเกี่ยวหรือมองหน้ามัน อยู่โรงเรียนผมแทบจะไม่มีรอยยิ้มปรากฎออกมาเลยด้วยซ้ำ หรือผมไปทำกรรมอะไรมาก็ไม่รู้ เห้ออ เกิดเป็นผมนี่ใช้ชีวิตยากมากก ผมรุ้แหละ ว่ามีคนที่ซวยยิ่งกว่าผมเยอะแยะ แต่ผมแค่อยากระบายความซวยของตัวเองให้อ่านเฉยๆ ผมหวังว่าในอนาคตอยากไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ถ้ายังซวยอยูอย่างนี้ก็คงหมดหวังแล้วแหละ ทั้งๆที่ผลการเรียนก็อยู่อัดดับต้นๆของห้อง แต่ดวงคงให้ผมเรียนได้แค่ในไทยนี่แหละ
ใครมีอะไรที่ซวยกว่าผมเล่าได้นะ อยากอ่านของคนอื่นเหมือนกัน ขอบคุณที่มาอ่านการระบายอารมณ์ของผมนะครับ สวัสดีครับ