เราผิดมั้ย ที่เราเป็นฝ่ายหายไป

เราเป็นคนอ่อนเรื่องการจัดการความคิดต่อความรู้สึก จริงๆ ถ้าเป็นลอจิกเรื่องงานง่ายมากและไม่เคยเครียดขนาดนี้เลย

เราทำความรู้จักกับคนๆหนึ่งมา เกือบปีแล้ว
ที่เป็นอยู่สำหรับเรามันคือความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก แต่ก็มีความสุขดี
แต่เราเองก็ไม่อยากติดอยู่แบบนี้ โดยที่ไม่มีเป้าหมายเลย
เลยถามเค้าถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเรา ในอนาคตมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่าที่เป็นอยู่มั้ย

เราตั้งคำถามโดยบอกไปว่า เราจะไม่ถามอีกแล้วนะ เพราะเดี๋ยวเสียความรู้สึกกันเปล่าๆ คือเรามองว่าคนตอบคงลำบากใจไม่น้อยถ้าจะต้องปฏิเสธ
คำตอบคือเป็นแบบเพื่อนหรือพี่น้องมันน่าจะยั่งยืนกว่า อีกอย่างเค้าไม่ได้คิดเรื่องชีวิตคู่เลย อยู่แบบนี้ส่วนตัวดี
เราก็โอเค จบ เราไม่ถามอะไรต่ออีก พยายามกลับมาเป็นปกติ
แต่ความรู้สึกเรามันเป็นปกติไม่ได้แล้ว  เราเลยหักดิบห่างออกมา เงียบและไม่ได้บอกอะไรเค้าสักอย่าง

ตอนแรกยังหวังว่า วันนึงทำใจได้ คงได้กลับมาเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องที่ดีมากต่อกัน
แต่เรากลับรู้สึกว่า มันชักจะกลับไปยากแล้ว ถ้าปล่อยไว้แบบนี้คงต้องกลายเป็นคนไม่รู้จักกันแน่
และเรารู้สึกผิด ที่เค้าเองไม่ได้ทำอะไรผิด เรากลับหายไป..
เหมือนไม่แคร์เรื่องที่ผ่านมา แต่จริงๆหวงเรื่องดีๆที่ผ่านมามาก แต่ก็ยังไม่พร้อมจะไปยืนอยู่ตรงนั้น

ในมุมมองเค้า
เราอาจจะเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องมาตลอด

ในมุมมองเรา
ความสัมพันธ์แบบนั้นมันไม่ต้องคุยกันทุกวันทุกเวลาก็ได้มั้ง
เราถือว่าเราเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากพอตัวอยู่นะ
การเห็นใจของเราก็คือการไม่ทำให้อีกคนรู้สึกมีความหวังถ้าเราไม่ได้คิดอะไรและไม่คิดจะต่อความสัมพันธ์

เราจะจัดการกับความรู้สึกยังไงดี และเรามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้มั้ย