ทุกคนคงมีโมเม้นท์ที่โสดแล้วอยากมีแฟนสักทีเหมือนๆกัน บางคนก็มีเข้ามาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน แต่สำหรับผมทำไมถึงไม่คิดไขว่คว้าเหมือนคนอื่น บางทีเราก็มีมุมเหงาๆ มีโมเม้นท์อยากมีบ้าง แต่ใจหนึ่งเราก็ยังไม่อยากจะรับผิดชอบหรือต้องใช้ชีวิตร่วมกับใจอีกดวง ฟังดูงงๆไหมครับ พูดง่ายๆ ก็คือกลัวความรักนั่นล่ะผมใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปนะ กิน เที่ยว เรียน ทำงาน เฮฮาตามประสาวัยรุ่น แต่มีบางสิ่งคือการตั้งความหวัง ตอนผมเรียนมัธยมปลายมาจนถึงมหาลัยผมตัดตัวเองจากเรื่องความรัก เพราะต้องการเรียนอย่างเดียว เน้นการเรียน จดจ่อ เพื่อจะเอาเกรดดีๆให้ได้ เอ่อลืมบอกผมเรียนสายสถาปัตย์นะครับ ซึ่งเวลาว่างนั้นไม่ค่อยมีอยู่แล้ว ยิ่งช่วงโปรเจคปลายเทอมนี่เวลาจะนอนยังไม่มีเลย มันจึงทำให้การจะไปคุยกับใครหรือเที่ยวหาแฟนสักคนนี่ยากเหลือเกิน จนตอนนี้ผมเข้าทำงานในสายที่ผมเรียนมาด้วยเกรดเฉลี่ยที่น่าภูมิใจ แต่สิ่งที่ได้ตามมาคือการทำแต่งานไม่มีเวลาไปคุยกับคนอื่น และยังใช้ชีวิตโสดๆเหมือนชีวิตตอนเรียนเหมือนเดิม บางทีผมคิดว่าผมคงจริงจังกับเรื่องชีวิตมากเกินไปจนลืมว่าตัวเองต้องการอะไรอยู่ และถอยห่างจากมันอย่างที่ผมเคยทำในตอนเรียน บางครั้งผมก็อิจฉาเพื่อนที่เค้าก็ไม่ได้จริงจังกับเรื่องเรียนเท่าไหร่แต่จบพร้อมกัน กลับมีคนเข้ามาเรื่อยๆ มีคนแก้เหงาพาไปนั่นโน่นนี่ เช็คอินไปเที่ยวด้วยกัน ต่างกับผมที่ไปไหนมาไหนคนเดียวจนชิน และอีกไม่นานผมคงขึ้นคานแน่นอนเลย แอบเศร้า อ่ะ ลืมบอกผมไม่ชอบผู้หญิงนะครับ 555 โดนหักอกมาตอนม.ต้น