สักวันเดี๊ยวมันก็ผ่านไป

สวัสดีครับ!!! ตอนนี้ผมเรียนปี 3 แล้ว ผมเสียดายเวลาที่ผ่านมา 2 ปีก่อนหน้า ผมเรียนคณะแพทยศาสตร์ ตอนนั้นอยู่ปี 2 ผมกดดันตัวเองว่าทำไม่อะไรแน่ๆ ผมได้ทำการพักการเรียนแต่จะกลับไปก็ไม่ได้แล้ว ปีนี้สุดท้ายของการพักการเรียนผมไปสมัครเรียนคณะครุศาสตร์ จนผมได้เข้ามาเรียนได้ สาขาที่ผมเลือกเป็นคอมพิวเตอร์ศึกษา ตอนนั้นเหมือนความกดดันนั้นจะกลับมาอีกรอบครับ คะแนนสอบวิชาที่คิดว่าจะได้เยอะสุดท้ายได้ 2 คะแนน เต็ม 60 หารครึ่งมันก็คะแนนไม่ได้เลยติดลบด้วย เลยเครียดมาก ตอนนี้เครียดหนักกว่าเดิม คือสาขาคอมพิวเตอร์ต้องทำโปรเจค ตอนแรกผมก็ทำได้เร็วหลังๆ ก็ช้า ผมเลือกทำคู่ครับ แต่การที่ผมเลือกทำแบบนั้นเพื่อนให้สาขาก็ไม่ค่อยชอบผมอยู่แล้ว ด้วยความที่ผมเคยเรียนแพทย์มาและผมมีใบรับรองการแข่งขันเขียนโปรแกรมด้วย ด้วยความที่คณะแพทย์ต้องทำงานออกมาให้ดีที่สุดและรอบครอบที่สุด มันเลยเป็ต้องเหตุให้ผมโดนเพื่อนไม่ชอบ ผมชอบที่งานใหญ่ในขนาดที่คะแนนมันนิดน้อย ประมาณว่า 10 คะแนน เหมือนมี 100 คะแนน กลับเข้าเรื่องดีกว่า ผมเครียดเรื่องโปรเจค เพราะเพื่อนผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ด้วยที่ผมเป็นคนคิดชื่อเรื่องโปรเจคด้วย เพื่อนเลยคิดว่ามันน่าจะง่าย แต่ผมทำโปรเจคเกี่ยวกับแพทย์แหละครับ แต่นำเทคโนโลยีใหม่ๆ มาประยุกต์ใช่ให้เหมาะกับสมัยนี้ ภาษาที่ผมใช้มันก็ไม่ยากเลย เป้นภาษาพื้นฐานที่เรียนมาด้วย ("ผมติด F เขียนภาษา C++ , AS3","แต่เพื่อนผมได้คะแนนกว่าผม") ภาษาที่ผมใช้ก็มี VB.net + SQL + ไพธอน +asp +Line เรื่องนี้เราเคยตกลงกันไว้แล้วว่าใครจะทำอะไร ผมขอเขียนโปรแกรม กับระบบฐานข้อมูล ผมให้เพื่อนทำเล่มแค่บทที่ 2 เพราะมันน่าจะง่ายสุดแล้ว ข้อมูลสคริปผมให้พิมพ์ตามที่ผมเขียนใหม่ แต่คิดตอนนี้เครียดหนักเลยบทที่ 3 เดือน ไม่เสร็จสักที!!! ผมเคยให้เพื่อนติดต่อกับ รพ.เพื่อเสนอโปรเจคเพื่อนยังไม่ทำให้เลย ผมเครียดมากจะย้ายคณะหนีก็ทำไม่ได้แล้ว ระบาย!!! ความในใจ!!!