ผมเคยตั้งกระทู้นี้ทีนึงแล้วล่ะครับ ไปดูกระทู้เก่าผมได้ แต่ผมมาตั้งใหม่อีกทีเผื่อจะมีคำแนะนำดีๆเพิ่ม คนที่อยากรู้อะไรเพิ่มก็ไปอ่านกระทู้เก่าได้นะครับ
รอบนี้ผมพอมีเวลา จะเล่าให้เข้าใจที่สุดนะครับ
ผมไม่สนใจเรื่องความรัก หรือการมีแฟนอะไรตั้งน้าาาาานมากแล้ว ผมเคยคิดว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระนะ อีกอย่างผมอยู่คนเดียวตลอด เพื่อนรู้ใจมีแค่ไม่กี่คน ยิ่งตอนผมอยู่ม.ต้น ผมยิ่งติดเพื่อน แต่ผมก็เคยชอบผู้หญิงนะ ชอบมากด้วย แต่บังเอิญเพื่อนผมก็ชอบเหมือนกัน และบังเอิญเขาเป็นเพื่อนสนิทของผมซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน ผมเลยหนุนหลังเพื่อนเรื่องนี้เต็มที่ พร้อมหักใจตัวเองไปด้วย แล้วเรื่องตลกก็เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนผมตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นเฉย เลยเป็นความหวังของผมอีกครั้ง แต่ที่ตลกกว่าก็คือ มีเพื่อนสนิท"อีกคน"มาบอกผมว่าชอบผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน(ไม่ขอเล่าลึกกว่านี้นะครับ) ผมเลยต้องหักความหวังเล็กๆของผมทิ้งอีกครั้ง พร้อมบอกกับตัวเองว่า"พอที" จากนั้นผมก็สนใจแต่เรื่องเรียนกับเรื่องเพื่อนแค่นั้น จนถึงเวลาขึ้นม.ปลาย ความวุ่นวายในชีวิตก็เริ่มอีกครั้ง เมื่อผมต้องย้ายโรงเรียนใหม่ นั่นหมายถึงที่ใหม่ สังคมใหม่ และช็อคที่สุด ผมจะไม่เจอเพื่อนเก่าแล้ว ต้องเริ่มใหม่หมดทุกอย่าง ผมเหม่อกับความคิดนี้หลายวันก่อนเปิดเรียน จนผมทำใจได้ และเริ่มหาเพื่อนใหม่ในวันเปิดเรียนวันแรก
อย่าพึ่งเบื่อนะครับ อันนี้เข้าเรื่องละ การเริ่มชีวิตในรั้วโรงเรียนใหม่ต้องชะงักกับนักเรียนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักเรียนชาย ผมเริ่มเข้าทักทายเขาก่อน ซึ่งไม่ใช่ปกติของผมเลย ผมเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ปฏิกิริยาของเขาก็ทำผมชะงัก วิธีการถามคำตอบคำ น้ำเสียงทื่อๆ ทำผมอึดอัดเหมือนกัน ผมนึกว่าผมเกร็งเกินไป เลยทำตัวสบายๆไว้ แต่ปฏกริรยาของเขาก็เหมือนเดิม มันทำให้ผมหงุดหงิดเล็กๆในใจ แต่ช่างมัน ผมก็ไปหาเพื่อนคนอื่นต่อ ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวว่าเพื่นคนนี้จะทำผมลำบากในอนาคต
ชีวิตนักเรียนผมเป็นไปอย่างปกติ ผมกับเขาก็เจอมั่งไม่เจอมั่งปกติดี จนวันนึงเขาเข้ามาคุยกับผมเองเฉยๆเลย เข้ามาถามนู่นถามนี่ ผมก็ตอบไปแบบปกติตามมมารยาบ แล้วเขาก็เดินกลับ ไม่บ่อยมาก แต่สองสามครั้งเข้าผมก็เริ่มงงๆ เขามาถามไม่มีเรื่องงานห้องหรืออะไรที่จำเป็นต้องมาพูดมาถาม มันเป็นคำถามเรื่อยเปื่อย แต่แปลกคือเขาคุย ยิ้มหัวเราะแบบปกติ ไม่เห็นเหมือนที่คุยกันตอนแรก จนผมเริ่มคิด อะไรแปลกๆ
และไม่กี่วันต่อจากนั้น ผมกับเขาก็เริ่มเล่นสงครามทางสายตากัน ผมเริ่มมองเขาบ่อยขึ้น แล้วตอนผมหันไปมองเขา สายตาเขาต้องหันมาทางผมพอดีทุกที ไม่ก็ตอนที่ผมมองเขา เขาก็ต้องหันมาพอดี และผมก็เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูก และตั้งแต่มีความรู้สึกนี้ ชีวิตผมก็เริ่มยุ่งยาก ผมเริ่มพยายามเดินเลี่ยงทางเพื่อให้เขาไม่เห็นผม หลบซอกหลบมุมทุกทีที่เขาเดินผ่าน สะดุ้งทุกครั้งที่เขาโผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัว ที่แปลกที่สุดคือ ตั้งอารมณ์เสียทุกทีที่เห็นเขาคุยกับผู้หญิง ทั้งหมดทำให้ผมคิดว่าผม"ชอบ"คนๆนี้ ทำให้ผมหงุดหงิดกับตัวเองมาก
มันไม่ได้เป็นปัญหาแค่นี้นะ แต่ผมคิดเริ่องนี้จนบางทีไม่เป็นอันเรียน แล้วช่วงนึงที่เขาเงียบหายไป ผมก็ชอบเผลอมองหาแต่เขาจนเพื่อนทัก ผมตัดสินใจถามตัวเองอีกครั้งว่าตอนนี้"ชอบ"ใคร ผมได้ชื่อของคนสองคน คนนึงเป็นผู้หญิงที่ผมยอมรับว่าผมชอบจริงๆ แต่อีกคนคือ"เขา"
เรื่องนี้ผมไม่ได้แต่งอะไรเพิ่มเลย มันเกิดกับผมจริงๆ ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว รบกวนคนอ่านกระทู้นี้ช่วยแสดงความคิดหน่อยครับ
[รี]ผมคิดว่าผมชอบ"ผู้ชาย"ครับ
รอบนี้ผมพอมีเวลา จะเล่าให้เข้าใจที่สุดนะครับ
ผมไม่สนใจเรื่องความรัก หรือการมีแฟนอะไรตั้งน้าาาาานมากแล้ว ผมเคยคิดว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระนะ อีกอย่างผมอยู่คนเดียวตลอด เพื่อนรู้ใจมีแค่ไม่กี่คน ยิ่งตอนผมอยู่ม.ต้น ผมยิ่งติดเพื่อน แต่ผมก็เคยชอบผู้หญิงนะ ชอบมากด้วย แต่บังเอิญเพื่อนผมก็ชอบเหมือนกัน และบังเอิญเขาเป็นเพื่อนสนิทของผมซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน ผมเลยหนุนหลังเพื่อนเรื่องนี้เต็มที่ พร้อมหักใจตัวเองไปด้วย แล้วเรื่องตลกก็เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนผมตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นเฉย เลยเป็นความหวังของผมอีกครั้ง แต่ที่ตลกกว่าก็คือ มีเพื่อนสนิท"อีกคน"มาบอกผมว่าชอบผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน(ไม่ขอเล่าลึกกว่านี้นะครับ) ผมเลยต้องหักความหวังเล็กๆของผมทิ้งอีกครั้ง พร้อมบอกกับตัวเองว่า"พอที" จากนั้นผมก็สนใจแต่เรื่องเรียนกับเรื่องเพื่อนแค่นั้น จนถึงเวลาขึ้นม.ปลาย ความวุ่นวายในชีวิตก็เริ่มอีกครั้ง เมื่อผมต้องย้ายโรงเรียนใหม่ นั่นหมายถึงที่ใหม่ สังคมใหม่ และช็อคที่สุด ผมจะไม่เจอเพื่อนเก่าแล้ว ต้องเริ่มใหม่หมดทุกอย่าง ผมเหม่อกับความคิดนี้หลายวันก่อนเปิดเรียน จนผมทำใจได้ และเริ่มหาเพื่อนใหม่ในวันเปิดเรียนวันแรก
อย่าพึ่งเบื่อนะครับ อันนี้เข้าเรื่องละ การเริ่มชีวิตในรั้วโรงเรียนใหม่ต้องชะงักกับนักเรียนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักเรียนชาย ผมเริ่มเข้าทักทายเขาก่อน ซึ่งไม่ใช่ปกติของผมเลย ผมเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ปฏิกิริยาของเขาก็ทำผมชะงัก วิธีการถามคำตอบคำ น้ำเสียงทื่อๆ ทำผมอึดอัดเหมือนกัน ผมนึกว่าผมเกร็งเกินไป เลยทำตัวสบายๆไว้ แต่ปฏกริรยาของเขาก็เหมือนเดิม มันทำให้ผมหงุดหงิดเล็กๆในใจ แต่ช่างมัน ผมก็ไปหาเพื่อนคนอื่นต่อ ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวว่าเพื่นคนนี้จะทำผมลำบากในอนาคต
ชีวิตนักเรียนผมเป็นไปอย่างปกติ ผมกับเขาก็เจอมั่งไม่เจอมั่งปกติดี จนวันนึงเขาเข้ามาคุยกับผมเองเฉยๆเลย เข้ามาถามนู่นถามนี่ ผมก็ตอบไปแบบปกติตามมมารยาบ แล้วเขาก็เดินกลับ ไม่บ่อยมาก แต่สองสามครั้งเข้าผมก็เริ่มงงๆ เขามาถามไม่มีเรื่องงานห้องหรืออะไรที่จำเป็นต้องมาพูดมาถาม มันเป็นคำถามเรื่อยเปื่อย แต่แปลกคือเขาคุย ยิ้มหัวเราะแบบปกติ ไม่เห็นเหมือนที่คุยกันตอนแรก จนผมเริ่มคิด อะไรแปลกๆ
และไม่กี่วันต่อจากนั้น ผมกับเขาก็เริ่มเล่นสงครามทางสายตากัน ผมเริ่มมองเขาบ่อยขึ้น แล้วตอนผมหันไปมองเขา สายตาเขาต้องหันมาทางผมพอดีทุกที ไม่ก็ตอนที่ผมมองเขา เขาก็ต้องหันมาพอดี และผมก็เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูก และตั้งแต่มีความรู้สึกนี้ ชีวิตผมก็เริ่มยุ่งยาก ผมเริ่มพยายามเดินเลี่ยงทางเพื่อให้เขาไม่เห็นผม หลบซอกหลบมุมทุกทีที่เขาเดินผ่าน สะดุ้งทุกครั้งที่เขาโผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัว ที่แปลกที่สุดคือ ตั้งอารมณ์เสียทุกทีที่เห็นเขาคุยกับผู้หญิง ทั้งหมดทำให้ผมคิดว่าผม"ชอบ"คนๆนี้ ทำให้ผมหงุดหงิดกับตัวเองมาก
มันไม่ได้เป็นปัญหาแค่นี้นะ แต่ผมคิดเริ่องนี้จนบางทีไม่เป็นอันเรียน แล้วช่วงนึงที่เขาเงียบหายไป ผมก็ชอบเผลอมองหาแต่เขาจนเพื่อนทัก ผมตัดสินใจถามตัวเองอีกครั้งว่าตอนนี้"ชอบ"ใคร ผมได้ชื่อของคนสองคน คนนึงเป็นผู้หญิงที่ผมยอมรับว่าผมชอบจริงๆ แต่อีกคนคือ"เขา"
เรื่องนี้ผมไม่ได้แต่งอะไรเพิ่มเลย มันเกิดกับผมจริงๆ ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว รบกวนคนอ่านกระทู้นี้ช่วยแสดงความคิดหน่อยครับ