ทำไมแม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเราเลย?????????

ก็ไม่ได้อยากว่าแม่หรอกนะ แต่คือเราอยากอธิบายบ้างอ่ะ

เราอยู่ม.ต้น กำำลังจะขึ้นมอปลาย เราทำเกรดได้ดีมาตลอดแต่ก็ไม่ดีเว่อร์วัง แล้วเราก็ทำงานการบ้านจนดึกแล้วยังต้องทำงานห้องหลายๆอย่างกว่าจะได้นอนก็ตี3ตี4 บางวันก็ไม่ได้นอนรีบปั่นงานแล้วก็ไปโรงเรียนเลย แม่ก็ชอบหาว่าเรานอนดึกเล่นเกม คุยกับแฟน เราก็ออกแนวเด็กกีฬา เด็กกิจกรรมไง เพราะเราเรียนวิชาการอย่างเดียวไม่รอดหรอก เรามีงานโรงเรียนเราก็แข่ง คุยก็พาไปแข่งนอกโรงเรีย ไปต่างจังหวัดไรงี้ แม่ก็ชอบบอกว่าเราไม่สนใจเรียน พอเราอธิบายก็หาว่าเป็นข้ออ้าง พอได้รางวัลมาก็ไม่ดีใจกับเราเลย แล้ววันกีฬาสีเราก็เป็นนักวิ่งของสีได้รางวัลทุกรายการ ปวดขาจะเป็นจะตาย ไม่สนใจเราสักนิด แต่พอตัดภาพไปที่พี่เรากีฬาสีก็เป็นแค่สแตนแม่ยังสนใจถามว่า เจ็บคอมั้ยร้อนมั้ย ทั้งๆที่เราก็ร้อนปวดขาเราไม่บ่นสักคำแต่ก็ไม่เคยถาม อย่างน้องข้างบ้านเราสอบโอเน็ตป.6ได้ขึ้นป้ายหน้ารร.คะแนนสูง เี้ยงฉลองหมูกระทะ แต่เราตอนปอหกก็ได้คะแนนสูงสุดระดับเขตมีรูปอยู่หน้ารร.แม่ก็ไม่เคยสนใจดูสักนิด แถมไม่เลี้ยงฉลองอะไรเลย พี่เราไม่เคยทำการบ้านส่ง เกรดก็ แต่พอจะสอบเข้ารร.อื่นไปนั่งฝ้าให้กำลังใจ แต่เราต้องไปเอง


เวลาทะเลาะกับแม่ เราพยายามเงียบเพราะเรารู้ว่าเเม่เครียดเราก็ไม่อยากพูดอะไร แต่คือเข้าใจใช่มั้ยอ่ะว่าคนเราความอดทนมันมีจำกัด เราก็เลยอธิบายต่างๆนานาให้แม่ฟังแต่ก็โดนหาว่าเถียงตลอด ก็เพราะแม่ไม่เคยเปิดโอกาศให้เราได้พูดได้อธิบายอะไรเลย เราก็เลต้องพยายามทำให้แม่หยุดพูดแล้วขึ้นเสียงใส่ แต่เวลาเราทะเลาะกับแม่ทีไรเราจะร้องไห้ตลอดแล้วเราก็รู้สึกผิดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


แม่ชอบบอกเราติดเกมส์นู่นนี่นั่น แต่แม่ก็ไม่เคยซืมซบเรื่องราวดีๆของเราเลยยยยย

เราชวนแม่ไปเที่ยวไปดูหนังแม่ก็ไม่ไปด้วย แต่พี่เราชวนแม่รีบไปกลัวพี่เราน้อยใจ    จนเราต้องชวนเพ่อนไป  แต่เราก็ขอแม่ก่อนไปทุกครั้งเงินก็เงินเก็บเรา พอกลับบ้านมาแม่ด่า คือไรอ่ะ ชวนแม่ก็ไม่ไปขอแม่ก็ขอแล้ว แล้วมาด่าอีก


อันนี้น่าน้อยใจสุด คือเราพยายามจะแสดงความรักกับแม่แม่ก็ไม่เคยสนใจ เราขอแม่นอนด้วยแม่ไม่ให้ แตต่พี่เราขอแม่ให้อ่ะ

เราก็เลยพูดไปหนึ่งประโยคว่า แม่เคยสนใจความรู้สึกหนูหรือภูมิใจกับสิ่งที่หนูทำบ้างรึป่าว แม่เราเงียบไปสักพักแล้วแม่ก็ตอกกลับมาว่า แล้วจะมาสอนกูทำไม

หลังจากนั้นเราเลิกคิดเลยว่าที่เราทำอยู่ทุกวันนี้เราทำเพื่อตัวเองก่อนดีกว่า เพราะที่เราทำไปหรือพูดไปก็ไม่มีใครเห็นค่าเราหรอก