ผมขอใช้นามสมมุติว่า P นะครับ
คือเรื่องเล่าที่ผมจะเล่านั้นคือ เรื่องราวในคืนๆนึงที่ผมไม่นึกว่า ผมจะได้เจอครับ
เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว มันเป็นคืนก่อนที่ผมจะเปิดเทอม 2 ของชีวิต ม.5 ของผม ในวันนั้นผมก็ขึ้นไปนอนอย่างหลับสบาย โดยไม่ได้คิดไว้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งเมื่อหลับได้เป็นชั่วโมง ผมก็เริ่มฝัน...
ภาพที่ผมเห็นคือ ภาพความสยดสยองดังหนังสยองขวัญเรื่องนึง แต่พอผมระลึกรู้ว่านั้นเป็นเพียงฝัน และนั่นทำให้ผมตื่อน แล้วมาดูนาฬิกา ก็รู้ว่ามันยังไม่เช้า ผมจึงนอนต่อ เหตุการณ์โดนหลอกจึงเริ่มขึ้นหลังจากนี้...
ในฝัน เหมือนผมได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือ เขาเป็นผู้ชาย(เสียงของเขาเหมือนกับอาโต๊ะ พันธมิตร แต่เสียงจะเยือกเย็นกว่า) ผมคุยกับเขาได้สักพัก พวกเราก็หัวเราะกับเรื่องที่เราคุยกัน จนกระทั่งเขาถามผมว่า "คุณชื่ออะไร" มันดูเป็นคำถามธรรมดาๆ ที่คนแปลกหน้าที่พอรู้จักกันจนคุนเคยจะทักกัน แล้วเมื่อเจอกันอีกทีจะได้เรียกชื่อกันถูก แต่ผมก็ไม่เข้าใจเมื่อกันว่าทำไมตอนนั้น มันรู้สึกกลัวมากกว่าคุ้นเคยเสียอีก แล้วเขากำลังถามอะไรเกี่ยวกับผม หลายอย่าง แต่ผมไม่กล้าตอบเขา เพราะผมเริ่มกลัว บวกกับอยู่ดีๆกับมีภาพของใบหน้าคนที่มีผ้าพันแผลพันหน้าพันตาไม่ต่างจากมัมมี่ มาเป็นระยะๆให้ผมได้เห็น
ผมรู้สึกตัวอีกทีคือ คอและหัวของผมมันหันไปทางด้านขวา แต่ผมรู้สึกว่ามีคนอยู่ใกล้ๆผมทางด้านซ้าย ผมพยายามหันไปทางด้านนั้น ผมจึงพยายามเอามือทั้งสองของผมหันหัว ซึ่งมันง่ายดายมาก และสิ่งที่ผมเห็นคือ ความว่างเปล่า! ผมคิดหลังจากนั้นว่า คงเพราะกลัวไปเอง แล้วผมก็รู้สึกง่วง แล้วก็วูบไป ผมคงได้ตื่นแล้ว แต่มันไม่ใช่ มันแค่เริ่มต้น!
ผมตื่นขึ้นมา แล้วยังจำฝันได้อยู่ ผมลุกพรวดด้วยความกลัว ผมรีบเปิดประตู และสิ่งที่ผมพบคือ ไฟที่บันไดมันเปิดไว้อยู่ แล้วมีเสียงทีวีอยู่ข้างล่าง มันเป็นสัญญาณดีตรงที่ว่า พ่อหรือแม่ของผมตื่นอยู่ข้างล่างแล้ว ผมเดินไปอย่างงัวเงีย แต่ก็ดีใจที่ตัวเองได้ตื่น จนกระทั่งผมได้มองนาฬิกาของผม มันเป็นเวลา ตี 5, 30 นาที ผมรู้สึกอึ้งเหมือนกัน เพระาผมก็จำได้ว่า ก่อนผมออกจากห้อง ผมเปิดโทรศัพท์แล้วมันเป็นเวลา ตี 5, 30 นาที เช่นกัน มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เมื่อผมนึกขึ้นได้ว่าแอร์มันต้องดับตอน ตี 5, 20 นาที เป๊ะๆตั้งนานแล้ว แต่ตอนผมตื่นซึ่งเป็นเวลาที่เลยมา 10 นาทีแล้วนั้น แอร์ยังไม่ปิดเลย นั่นทำให้ผมได้รู้สึกอะไรบ้าง ในขณะที่ผมรู้สึกนั้นผมอยู่ข้างล่าง ผมรู้สึกผวา ก่อนที่ไฟทั้งบ้านจะดับลง ดังเกม Five night at freddy's ตอนที่แบตเตอรี่หมด ผมนั่งอยู่ในความมืดคนเดียว จนกระทั่งผมได้ยินเสียง หึ หึ เสียงมันคล้ายกับหนังสยองขวัญที่ผมได้เห็นก่อนที่จะได้คุยกับชายปริศนาเสียอีก ผมกลัวเอามากๆ แต่อยู่ดีๆก็วูบไปอีกครั้ง นี่คือครั้งที่ 2 .....
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่า ผมตื่นได้แล้ว แต่มันหนักกว่าเดียว เพราะผมขยับที่คอไม่ได้แถมยังปผวดหัวอีก ซึ่งทำให้เวลาที่ลงจากเตียง ผมต้องเอียงคอไป เพื่อไปเปิดประตู แล้วสิ่งที่ผมพบคือ เมื่อผมไปเปิดไป สวิตซ์ไปกลับเสียซะงั้น แล้วผมก็เดินไปเปิดทีวี ทีวีก็เปิดไม่ได้เสียอีก ผมยังคงอยู่ในฝัน แล้วผมก็วูบไปอีกครั้ง นี่คือครั้งที่ 3...
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่าผมได้ตื่นแล้ว เพราะผมเริ่มตื่นตัวแบบเกือบเต็มที่ แต่อยู่ดีๆ ก็มีเสียงๆนึง เรียกแต่ชื่อผม มันเป็นเสียงของชายในฝันครั้งแรก สลับไปมากับเสียงของผู้หญิง เขาเรียกแต่ผมซ้ำๆนานๆครั้ง ผมจึงเริ่มหลับ แล้วท่องกับตัวเองว่า หลับนะ หลับนะ... ในขณะที่เสียงมันยังคงก้องอยู่ในห้องนั้น แล้วผมก็หลับลงไป นี่คือครั้งที่ 4...
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่าผมได้ตื่นแล้ว เพราะผมได้ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ ผมลุกพรวดขึ้นไปเปิดประตูเพื่อออกไป แต่ปรากฎว่า ประตูนั้นเปิดไม่ได้ มันล็อคอยู่ ทั้งๆที่ประตูจะล็อคจากข้างในห้อง... ในตอนนั้นผมรู้สึกว่า ผมต้องรีบๆตื่นแล้ว เพราะถ้าเกิดผมไม่ได้สติแล้ววูบอีก คงจะได้เห็นอะไรที่สยดสยองเป็นแน่ ผมจึงอยากได้น้ำมาราดหัวผม อยู่ดีๆก็มีขวดน้ำอยู่ในมือผม ผมเอามันมาราดหัวผม ซึ่งแห้งเร็วมาก ผมตื่นแบบไม่มีอาการงัวเงีย ผมหันไปที่เตียงของผม ตอนนั้นผมมีอาการของความกลัวและกล้าในขณะเดียวกัน แล้วอยู่ดีๆผมก็นึกถึงคาถามบทนึง ที่พ่อกับแม่ของผมสอนผมท่อง คาถานั้นคือ พระคาถาชินบัญชร ซึ่งผมก็เคยใช้คาถานี้ทุกครั้ง ในยามที่ผมกลัวว่าผมจะฝันร้าย เมื่อผมนึกถึงคาถานี้ ผมก็หลับได้อย่างสบาย ไม่มีฝันร้ายใดๆทั้งนั้น ผมจึงเริ่งท่องคาถานี้ไปเรื่อยๆ จนอยู่ดีๆผมก็รู้สึกง่วง แล้วก็วูบไปอีกครั้ง...
ผมตื่นอย่างสะดุ้ง มันเป็นเวลาประมาณ ตี 5, 10 นาที ผมลุกพรวดแล้วไปเปิดไฟอย่างรวดเร็ว ผมเพราะกลัวว่ามันจะเปิดไม่ได้ แต่มันก็เปิดได้ แล้วผมก็ลองเปิดประตู ปรากฎว่ามันเปิดได้ ซึ่งสิ่งที่ผมเห็นอยุ่ข้างหน้าคือ ฝันบันไดที่เปิดอยู่ ผมลงไปข้างล่าง ผมเจอพ่อผมนั่งอยู่ ผมรู้สึกอุ่นใจ แลวผมไปนั่งบนโต๊ะด้วยความเหนื่อย ...ในที่สุดผมก็ตื่นแล้วจริงๆ...
ผมเล่าให้พ่อผมฟัง แล้วผมก็หันไปทางบันไดสวดบทแผ่เมตตาให้ เพราะผมคือว่า ชายคนนั้นคงมาขอส่วนบุญกับผมแน่
สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับทุกๆคนคือ
1.สวดมนต์ก่อนนอนเป็นสิ่งที่ดีนะครับ
2.ทำบุญบ่อยๆนะครับ ไม่ว่าจะทำเองหรือเข้าวัดทำบุญ ก็ถือว่าเป็นบุญทั้งนั้น
3.หัดแผ่เมตตาให้เหล่าสรรพสัตว์
4.ชิญบัญชร คือคาถาที่เจ๋งมากๆเลยล่ะครับ
5.การสวดมนต์ จริงๆผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสวด แต่เมื่อได้สวด ผมก็ได้รู้ว่า เมื่อผมได้สวดนั้น จิตของผมนั้นสงบนิ่ง แล้วทำให้ใจของผมได้น้อมรับพระรัตนตรัยในขณะที่สวดนั้น และคาถามยังเป็นสื่อกลางให้เราได้ส่งบุญให้กับเหล่าญาติมิตรที่สิ้นไปและเหล่าสัมภเวสีที่เขามาพึ่งบุญของเรา ให้เขาได้ไปเกิดในภพที่ดี
สรุปแล้วนั้น ผมจึงอยากจะบอกทุกๆคนว่า ทำบุญกันบ่อยๆนะครับ
ปล.นี่คือความเชื่อส่วนตัวของผมนะครับ เพราะบางทีอาการผีอำของผมอาจจะเกิดจากที่ผมนอนไม่สบายเองก็ได้
ประสบการณ์เจอผีอำ 5 ครั้ง ในฝันรอบเดียว!
คือเรื่องเล่าที่ผมจะเล่านั้นคือ เรื่องราวในคืนๆนึงที่ผมไม่นึกว่า ผมจะได้เจอครับ
เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว มันเป็นคืนก่อนที่ผมจะเปิดเทอม 2 ของชีวิต ม.5 ของผม ในวันนั้นผมก็ขึ้นไปนอนอย่างหลับสบาย โดยไม่ได้คิดไว้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งเมื่อหลับได้เป็นชั่วโมง ผมก็เริ่มฝัน...
ภาพที่ผมเห็นคือ ภาพความสยดสยองดังหนังสยองขวัญเรื่องนึง แต่พอผมระลึกรู้ว่านั้นเป็นเพียงฝัน และนั่นทำให้ผมตื่อน แล้วมาดูนาฬิกา ก็รู้ว่ามันยังไม่เช้า ผมจึงนอนต่อ เหตุการณ์โดนหลอกจึงเริ่มขึ้นหลังจากนี้...
ในฝัน เหมือนผมได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือ เขาเป็นผู้ชาย(เสียงของเขาเหมือนกับอาโต๊ะ พันธมิตร แต่เสียงจะเยือกเย็นกว่า) ผมคุยกับเขาได้สักพัก พวกเราก็หัวเราะกับเรื่องที่เราคุยกัน จนกระทั่งเขาถามผมว่า "คุณชื่ออะไร" มันดูเป็นคำถามธรรมดาๆ ที่คนแปลกหน้าที่พอรู้จักกันจนคุนเคยจะทักกัน แล้วเมื่อเจอกันอีกทีจะได้เรียกชื่อกันถูก แต่ผมก็ไม่เข้าใจเมื่อกันว่าทำไมตอนนั้น มันรู้สึกกลัวมากกว่าคุ้นเคยเสียอีก แล้วเขากำลังถามอะไรเกี่ยวกับผม หลายอย่าง แต่ผมไม่กล้าตอบเขา เพราะผมเริ่มกลัว บวกกับอยู่ดีๆกับมีภาพของใบหน้าคนที่มีผ้าพันแผลพันหน้าพันตาไม่ต่างจากมัมมี่ มาเป็นระยะๆให้ผมได้เห็น
ผมรู้สึกตัวอีกทีคือ คอและหัวของผมมันหันไปทางด้านขวา แต่ผมรู้สึกว่ามีคนอยู่ใกล้ๆผมทางด้านซ้าย ผมพยายามหันไปทางด้านนั้น ผมจึงพยายามเอามือทั้งสองของผมหันหัว ซึ่งมันง่ายดายมาก และสิ่งที่ผมเห็นคือ ความว่างเปล่า! ผมคิดหลังจากนั้นว่า คงเพราะกลัวไปเอง แล้วผมก็รู้สึกง่วง แล้วก็วูบไป ผมคงได้ตื่นแล้ว แต่มันไม่ใช่ มันแค่เริ่มต้น!
ผมตื่นขึ้นมา แล้วยังจำฝันได้อยู่ ผมลุกพรวดด้วยความกลัว ผมรีบเปิดประตู และสิ่งที่ผมพบคือ ไฟที่บันไดมันเปิดไว้อยู่ แล้วมีเสียงทีวีอยู่ข้างล่าง มันเป็นสัญญาณดีตรงที่ว่า พ่อหรือแม่ของผมตื่นอยู่ข้างล่างแล้ว ผมเดินไปอย่างงัวเงีย แต่ก็ดีใจที่ตัวเองได้ตื่น จนกระทั่งผมได้มองนาฬิกาของผม มันเป็นเวลา ตี 5, 30 นาที ผมรู้สึกอึ้งเหมือนกัน เพระาผมก็จำได้ว่า ก่อนผมออกจากห้อง ผมเปิดโทรศัพท์แล้วมันเป็นเวลา ตี 5, 30 นาที เช่นกัน มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เมื่อผมนึกขึ้นได้ว่าแอร์มันต้องดับตอน ตี 5, 20 นาที เป๊ะๆตั้งนานแล้ว แต่ตอนผมตื่นซึ่งเป็นเวลาที่เลยมา 10 นาทีแล้วนั้น แอร์ยังไม่ปิดเลย นั่นทำให้ผมได้รู้สึกอะไรบ้าง ในขณะที่ผมรู้สึกนั้นผมอยู่ข้างล่าง ผมรู้สึกผวา ก่อนที่ไฟทั้งบ้านจะดับลง ดังเกม Five night at freddy's ตอนที่แบตเตอรี่หมด ผมนั่งอยู่ในความมืดคนเดียว จนกระทั่งผมได้ยินเสียง หึ หึ เสียงมันคล้ายกับหนังสยองขวัญที่ผมได้เห็นก่อนที่จะได้คุยกับชายปริศนาเสียอีก ผมกลัวเอามากๆ แต่อยู่ดีๆก็วูบไปอีกครั้ง นี่คือครั้งที่ 2 .....
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่า ผมตื่นได้แล้ว แต่มันหนักกว่าเดียว เพราะผมขยับที่คอไม่ได้แถมยังปผวดหัวอีก ซึ่งทำให้เวลาที่ลงจากเตียง ผมต้องเอียงคอไป เพื่อไปเปิดประตู แล้วสิ่งที่ผมพบคือ เมื่อผมไปเปิดไป สวิตซ์ไปกลับเสียซะงั้น แล้วผมก็เดินไปเปิดทีวี ทีวีก็เปิดไม่ได้เสียอีก ผมยังคงอยู่ในฝัน แล้วผมก็วูบไปอีกครั้ง นี่คือครั้งที่ 3...
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่าผมได้ตื่นแล้ว เพราะผมเริ่มตื่นตัวแบบเกือบเต็มที่ แต่อยู่ดีๆ ก็มีเสียงๆนึง เรียกแต่ชื่อผม มันเป็นเสียงของชายในฝันครั้งแรก สลับไปมากับเสียงของผู้หญิง เขาเรียกแต่ผมซ้ำๆนานๆครั้ง ผมจึงเริ่มหลับ แล้วท่องกับตัวเองว่า หลับนะ หลับนะ... ในขณะที่เสียงมันยังคงก้องอยู่ในห้องนั้น แล้วผมก็หลับลงไป นี่คือครั้งที่ 4...
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกว่าผมได้ตื่นแล้ว เพราะผมได้ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ ผมลุกพรวดขึ้นไปเปิดประตูเพื่อออกไป แต่ปรากฎว่า ประตูนั้นเปิดไม่ได้ มันล็อคอยู่ ทั้งๆที่ประตูจะล็อคจากข้างในห้อง... ในตอนนั้นผมรู้สึกว่า ผมต้องรีบๆตื่นแล้ว เพราะถ้าเกิดผมไม่ได้สติแล้ววูบอีก คงจะได้เห็นอะไรที่สยดสยองเป็นแน่ ผมจึงอยากได้น้ำมาราดหัวผม อยู่ดีๆก็มีขวดน้ำอยู่ในมือผม ผมเอามันมาราดหัวผม ซึ่งแห้งเร็วมาก ผมตื่นแบบไม่มีอาการงัวเงีย ผมหันไปที่เตียงของผม ตอนนั้นผมมีอาการของความกลัวและกล้าในขณะเดียวกัน แล้วอยู่ดีๆผมก็นึกถึงคาถามบทนึง ที่พ่อกับแม่ของผมสอนผมท่อง คาถานั้นคือ พระคาถาชินบัญชร ซึ่งผมก็เคยใช้คาถานี้ทุกครั้ง ในยามที่ผมกลัวว่าผมจะฝันร้าย เมื่อผมนึกถึงคาถานี้ ผมก็หลับได้อย่างสบาย ไม่มีฝันร้ายใดๆทั้งนั้น ผมจึงเริ่งท่องคาถานี้ไปเรื่อยๆ จนอยู่ดีๆผมก็รู้สึกง่วง แล้วก็วูบไปอีกครั้ง...
ผมตื่นอย่างสะดุ้ง มันเป็นเวลาประมาณ ตี 5, 10 นาที ผมลุกพรวดแล้วไปเปิดไฟอย่างรวดเร็ว ผมเพราะกลัวว่ามันจะเปิดไม่ได้ แต่มันก็เปิดได้ แล้วผมก็ลองเปิดประตู ปรากฎว่ามันเปิดได้ ซึ่งสิ่งที่ผมเห็นอยุ่ข้างหน้าคือ ฝันบันไดที่เปิดอยู่ ผมลงไปข้างล่าง ผมเจอพ่อผมนั่งอยู่ ผมรู้สึกอุ่นใจ แลวผมไปนั่งบนโต๊ะด้วยความเหนื่อย ...ในที่สุดผมก็ตื่นแล้วจริงๆ...
ผมเล่าให้พ่อผมฟัง แล้วผมก็หันไปทางบันไดสวดบทแผ่เมตตาให้ เพราะผมคือว่า ชายคนนั้นคงมาขอส่วนบุญกับผมแน่
สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับทุกๆคนคือ
1.สวดมนต์ก่อนนอนเป็นสิ่งที่ดีนะครับ
2.ทำบุญบ่อยๆนะครับ ไม่ว่าจะทำเองหรือเข้าวัดทำบุญ ก็ถือว่าเป็นบุญทั้งนั้น
3.หัดแผ่เมตตาให้เหล่าสรรพสัตว์
4.ชิญบัญชร คือคาถาที่เจ๋งมากๆเลยล่ะครับ
5.การสวดมนต์ จริงๆผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสวด แต่เมื่อได้สวด ผมก็ได้รู้ว่า เมื่อผมได้สวดนั้น จิตของผมนั้นสงบนิ่ง แล้วทำให้ใจของผมได้น้อมรับพระรัตนตรัยในขณะที่สวดนั้น และคาถามยังเป็นสื่อกลางให้เราได้ส่งบุญให้กับเหล่าญาติมิตรที่สิ้นไปและเหล่าสัมภเวสีที่เขามาพึ่งบุญของเรา ให้เขาได้ไปเกิดในภพที่ดี
สรุปแล้วนั้น ผมจึงอยากจะบอกทุกๆคนว่า ทำบุญกันบ่อยๆนะครับ
ปล.นี่คือความเชื่อส่วนตัวของผมนะครับ เพราะบางทีอาการผีอำของผมอาจจะเกิดจากที่ผมนอนไม่สบายเองก็ได้