ผมกำลังเข้าสู่วัย 30 ครับ อยู่บ้านกับครอบครัว แต่แฟนอยู่ไกลกันครับ
ตอนนี้ผมเครียด เหนื่อย สับสน วุ่นวายใจ อยากให้ชีวิตมีความสุข มีกำลังใจ และสร้างสรรค์สิ่งดีๆให้ครอบครัว คนรักและผู้คนรอบกาย
อดีตที่ผ่านมา ผมเจอเรื่องราวสะทือนใจและมีผลกระทบกับการใช้ชีวิตของผมมากครับ ทั้งเรื่องครอบครัว สุขภาพ การเรียน จนกระทั่งการเข้าทำงาน ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปมาก และเสียสมดุลในการใช้ชีวิตไปมาก ผมอดทนและกลับมาตั้งหลักใหม่พยายามอย่างมากเพื่อดึงตัวเองกลับมาและเดินต่อ ใช้ชีวิตให้มีความสุข ผมเจอเรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิตแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอ ไม่ทันตั้งตัว และทำอะไรไม่ถูก เกือบสูญเสียครอบครัว และตัวเอง รู้สึกตัวเองด้อยค่า มันทำให้ผมไม่เคยมีความสุขอีกเลย รู้สึกเหมือนอยู่ในกล่องแคบๆตลอดเวลา อึดอัด ความฝันและสิ่งที่อยากทำ ความรู้สึกอยากใช้ชีวิตในแบบที่เราต้องการมันหมดลงตั้งแต่นั้น ผมกลายเป็นเหมือนหุ่นยนต์ในร่างคน ที่ต้องอดทน และเข้มแข็งตลอดเวลาและทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด และผมก็ทำมาจนวันนี้
มาถึงตอนนี้พ่อแม่ผมท่านเกษียณแล้ว ผมต้องเป็นเสาหลักในบ้าน ผมตั้งสัจจะที่จะดูแลพ่อ แม่ ครอบครัวและคนรักของผมให้ดีที่สุด ผมอยากให้พวกเขามีความสุข สบาย ได้รับสิ่งดีๆ มีรอยยิ้ม มีชีวิตที่ดี ผมเริ่มทำงานมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เต็มที่เพราะความรู้สึกแบบนี้มันวนเวียนเข้ามาตลอด ผมเอามันออกจากหัวไม่ได้ ผมต้องรับผิดชอบในหลายๆอย่าง ทั้งธุรกิจครอบครัว และงานประจำที่ทำ คนรักผมอยู่ไกล อยากกอด อยากได้กำลังใจจากเขาในทุกๆวัน แต่ต้องอดทนและคิดเสมอว่าได้แค่นี้ก็ดีมากแล้วที่เขารักเราในแบบที่เราเป็นและอยู่เคียงข้างเรา แต่ลึกๆผมก็กลัว มีคนอีกมากมายที่ดีพร้อมและเหมาะสมกับเขามากกว่าผม ได้แต่บอกตัวเองว่าทำทุกวันให้มันดี ให้มีความสุขกัน
ในตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไง มันเริ่มมีผลกับการใช้ชีวิตของผม ผมแบกความรู้สึกเหล่านี้มานาน สูญเสียความเป็นตัวเอง หมดกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมอยากให้ชีวิตกลับมามีความสุข มีกำลังใจ อยู่ใกล้คนรัก และทำงานได้เต็มที่ มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมควรหาทางออกให้ตัวเองยังไงดีครับ หรือผมควรปรึกษาหมอ เมื่อก่อนผมเป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีความสุขกับชีวิตและสิ่งรอบตัว สามารถทำอะไรได้หลายๆอย่าง แต่มาตอนนี้ผมกลับทำไม่ได้ ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่อยากวุ่นวายกับใคร ปิดตัวเอง และทำอะไรได้ไม่เต็มที่ไม่ค่อยมีความสุข รู้สึกหดหู่ในบางวัน จนเกิดคำถามว่าเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร ไม่เข้าใจตัวเองที่มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ผมทรมานไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เวลาอยู่กับครอบครัวหรือคนรัก แม้แต่เพื่อนหรือใครๆ ผมไม่เคยแสดงอาการเหล่านี้ ความอ่อนแอให้พวกเขาเห็นเลย ท่านใดเคยเป็นแบบผมบ้างครับ
อยากได้กำลังใจ ความสุขในการใช้ชีวิตครับ
ตอนนี้ผมเครียด เหนื่อย สับสน วุ่นวายใจ อยากให้ชีวิตมีความสุข มีกำลังใจ และสร้างสรรค์สิ่งดีๆให้ครอบครัว คนรักและผู้คนรอบกาย
อดีตที่ผ่านมา ผมเจอเรื่องราวสะทือนใจและมีผลกระทบกับการใช้ชีวิตของผมมากครับ ทั้งเรื่องครอบครัว สุขภาพ การเรียน จนกระทั่งการเข้าทำงาน ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปมาก และเสียสมดุลในการใช้ชีวิตไปมาก ผมอดทนและกลับมาตั้งหลักใหม่พยายามอย่างมากเพื่อดึงตัวเองกลับมาและเดินต่อ ใช้ชีวิตให้มีความสุข ผมเจอเรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิตแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอ ไม่ทันตั้งตัว และทำอะไรไม่ถูก เกือบสูญเสียครอบครัว และตัวเอง รู้สึกตัวเองด้อยค่า มันทำให้ผมไม่เคยมีความสุขอีกเลย รู้สึกเหมือนอยู่ในกล่องแคบๆตลอดเวลา อึดอัด ความฝันและสิ่งที่อยากทำ ความรู้สึกอยากใช้ชีวิตในแบบที่เราต้องการมันหมดลงตั้งแต่นั้น ผมกลายเป็นเหมือนหุ่นยนต์ในร่างคน ที่ต้องอดทน และเข้มแข็งตลอดเวลาและทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด และผมก็ทำมาจนวันนี้
มาถึงตอนนี้พ่อแม่ผมท่านเกษียณแล้ว ผมต้องเป็นเสาหลักในบ้าน ผมตั้งสัจจะที่จะดูแลพ่อ แม่ ครอบครัวและคนรักของผมให้ดีที่สุด ผมอยากให้พวกเขามีความสุข สบาย ได้รับสิ่งดีๆ มีรอยยิ้ม มีชีวิตที่ดี ผมเริ่มทำงานมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เต็มที่เพราะความรู้สึกแบบนี้มันวนเวียนเข้ามาตลอด ผมเอามันออกจากหัวไม่ได้ ผมต้องรับผิดชอบในหลายๆอย่าง ทั้งธุรกิจครอบครัว และงานประจำที่ทำ คนรักผมอยู่ไกล อยากกอด อยากได้กำลังใจจากเขาในทุกๆวัน แต่ต้องอดทนและคิดเสมอว่าได้แค่นี้ก็ดีมากแล้วที่เขารักเราในแบบที่เราเป็นและอยู่เคียงข้างเรา แต่ลึกๆผมก็กลัว มีคนอีกมากมายที่ดีพร้อมและเหมาะสมกับเขามากกว่าผม ได้แต่บอกตัวเองว่าทำทุกวันให้มันดี ให้มีความสุขกัน
ในตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไง มันเริ่มมีผลกับการใช้ชีวิตของผม ผมแบกความรู้สึกเหล่านี้มานาน สูญเสียความเป็นตัวเอง หมดกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมอยากให้ชีวิตกลับมามีความสุข มีกำลังใจ อยู่ใกล้คนรัก และทำงานได้เต็มที่ มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมควรหาทางออกให้ตัวเองยังไงดีครับ หรือผมควรปรึกษาหมอ เมื่อก่อนผมเป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีความสุขกับชีวิตและสิ่งรอบตัว สามารถทำอะไรได้หลายๆอย่าง แต่มาตอนนี้ผมกลับทำไม่ได้ ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่อยากวุ่นวายกับใคร ปิดตัวเอง และทำอะไรได้ไม่เต็มที่ไม่ค่อยมีความสุข รู้สึกหดหู่ในบางวัน จนเกิดคำถามว่าเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร ไม่เข้าใจตัวเองที่มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ผมทรมานไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เวลาอยู่กับครอบครัวหรือคนรัก แม้แต่เพื่อนหรือใครๆ ผมไม่เคยแสดงอาการเหล่านี้ ความอ่อนแอให้พวกเขาเห็นเลย ท่านใดเคยเป็นแบบผมบ้างครับ