สิบ เดือนสี่ ปีสองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ด
ให้ชื่อช่วงนี้ว่า “รอลอกคราบ” ทำให้นึกถึงเรื่องราวของ อินทรี พญานกที่กว่ามันจะผ่านมาเป็นพญานกได้สง่างามนั้น
มันต้องผ่านช่วงอายุสี่สิบปีไปให้ได้ก่อน
เนื่องจากจงอยปากของมันเริ่มงองุ้ม จะจิก จะกินอะไร ก็ทำได้ยาก
เล็บก็จะยาว และโค้งงอไม่สามารถจับสัตว์กินเป็นอาหารได้อย่างเก่า
ปีกก็เกิดขนปกคลุมจนหนาและหนัก ทำให้บินได้ลำบาก
มันจะเป็นอย่างนี้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบวัน หรือราวๆ ห้าเดือนเลยทีเดียว
มันต้องเลือกระหว่างฆ่าตัวตายคือใช้กรงเล็บอันแหลมคมปาดคอตัวเอง (นกก็มีฆ่าตัวตายด้วยนะ)
หรือรักษาชีวิตให้ดำเนินต่อไป ซึ่งต้องบินขึ้นสู่ภูเขาหินสูง
สิ่งที่มันต้องทำคือ
เคาะจงอยปากของมันกับหินนับร้อย นับพันครั้ง เพื่อให้จงอยปากของมันหลุดออกมา
เคาะเล็บของตัวเองที่งองุ้มกับพื้นหินแข็งๆ เพื่อให้เล็บหลุดออกทีละเล็บๆ จนหมดสิ้น
จิกขนที่หนาเตอะตรงอกและปีก ออกทีละชิ้นๆจนไม่มีเหลือ
แน่นอนว่ากระบวนการเหล่านี้คือความเจ็บปวด และความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส
(หนักหนาจริงๆ อยากรู้จังว่ามีกี่ตัวที่ฆ่าตัวตายไปก่อน)
แต่ครั้นเวลาผ่านไปจนครบกำหนด จงอยปากที่งอกออกมาใหม่สวยงามกว่าเดิม เช่นเดียวกับขนที่สวยงาม
และเล็บอันแหลมคมเหมาะแก่การดำรงชีวิต และล่าสัตว์ แต่สิ่งสำคัญคือ มันจะมีชีวิตต่อไปได้อีกถึงสามสิบปี
เป็นชีวิตที่สง่างามและมีเกียรติ เพราะมันผ่านบททดสอบอันยิ่งใหญ่ของชีวิตมาได้
มันจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยปีกที่ทรงพลัง และความมั่นใจมากกว่าเดิม
(โคตรเท่ห์เลยเนอะ)
ท่านสามารถค้นหาเรื่องราวเพิ่มเติมได้จากhttp://oknation.nationtv.tv/blog/wingslife/2013/08/31/entry-2
ชีวิตฉันก็คงไม่ต่างกัน แค่ฉันไม่มีกรงเล็บเอาไว้ปาดคอตัวเองเท่านั้น
ฉันจะจำวันที่ฉันไม่มีเงินในช่วงนี้ไว้
ฉันจะจำสายตาของผู้คนที่มองมาที่ฉันอย่างดูแคลนไว้
ฉันจะจำท่าทีของคนรอบข้างในวันที่ฉันไม่สามารถซื้อของที่เขาต้องการให้ได้นี้ไว้
ฉันจะจำเจ้าหนี้คนใกล้ตัว ที่เขาไม่เชื่อมั่นอะไรในตัวฉันไว้
ฉันจะจำวันที่ฉันท้อแท้ รู้สึกสิ้นหวังไว้
เสียงของคนไม่มีเงินไม่เคยดังไปถึงใคร
คำพูดของคนไม่มีเงิน ไม่เคยมีใครสนใจ
แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง วันที่ฉันได้เป็นพญาอินทรี ฉันจะเป็นพญานกที่สง่างาม และไม่เบียดเบียนใคร ไม่ดูถูกใคร
ฉันจะเป็นคนรวยที่มีน้ำใจ และพร้อมแบ่งปัน
วันนี้ฉันไม่ได้อะไรมากไปกว่า ทำงานบ้าน และทำสวน ขายของก็เรื่อยๆ คือเงียบเรื่อยๆ
เป็นวันที่แอบเครียดนิดหน่อย เพราะเงินส่วนใช้จ่าย เหลือแค่ห้าร้อยบาท
ไม่อยากขอใคร ไม่อยากเป็นหนี้เพิ่ม และไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครอีก
ไอ่ครั้นจะเอาส่วนอื่นมาใช้ เวลามีรายได้ก็ต้องเอาไปคืน บางทีติดลบ ซึ่งไม่ดีเลย
เราแบ่งเงินเป็นส่วนๆ แต่ยังติดลบบางส่วน แบบนี้
อยากยืนด้วยขาของตัวเอง แต่ขาฉันเล็กแห้งจิ๋วหลิวเหลือทน บอกตัวเองว่าเราต้องผ่านมันไปได้
และเงินก้อนโตกำลังเดินทางเข้ามา ความหวังที่เชื่อมั่นนี้ ทำให้พอใจชื้นขึ้นมาบ้าง
ร้อยวันที่ัฉันเปลี่ยน วันที่ยี่สิบสอง
ให้ชื่อช่วงนี้ว่า “รอลอกคราบ” ทำให้นึกถึงเรื่องราวของ อินทรี พญานกที่กว่ามันจะผ่านมาเป็นพญานกได้สง่างามนั้น
มันต้องผ่านช่วงอายุสี่สิบปีไปให้ได้ก่อน
เนื่องจากจงอยปากของมันเริ่มงองุ้ม จะจิก จะกินอะไร ก็ทำได้ยาก
เล็บก็จะยาว และโค้งงอไม่สามารถจับสัตว์กินเป็นอาหารได้อย่างเก่า
ปีกก็เกิดขนปกคลุมจนหนาและหนัก ทำให้บินได้ลำบาก
มันจะเป็นอย่างนี้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบวัน หรือราวๆ ห้าเดือนเลยทีเดียว
มันต้องเลือกระหว่างฆ่าตัวตายคือใช้กรงเล็บอันแหลมคมปาดคอตัวเอง (นกก็มีฆ่าตัวตายด้วยนะ)
หรือรักษาชีวิตให้ดำเนินต่อไป ซึ่งต้องบินขึ้นสู่ภูเขาหินสูง
สิ่งที่มันต้องทำคือ
เคาะจงอยปากของมันกับหินนับร้อย นับพันครั้ง เพื่อให้จงอยปากของมันหลุดออกมา
เคาะเล็บของตัวเองที่งองุ้มกับพื้นหินแข็งๆ เพื่อให้เล็บหลุดออกทีละเล็บๆ จนหมดสิ้น
จิกขนที่หนาเตอะตรงอกและปีก ออกทีละชิ้นๆจนไม่มีเหลือ
แน่นอนว่ากระบวนการเหล่านี้คือความเจ็บปวด และความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส
(หนักหนาจริงๆ อยากรู้จังว่ามีกี่ตัวที่ฆ่าตัวตายไปก่อน)
แต่ครั้นเวลาผ่านไปจนครบกำหนด จงอยปากที่งอกออกมาใหม่สวยงามกว่าเดิม เช่นเดียวกับขนที่สวยงาม
และเล็บอันแหลมคมเหมาะแก่การดำรงชีวิต และล่าสัตว์ แต่สิ่งสำคัญคือ มันจะมีชีวิตต่อไปได้อีกถึงสามสิบปี
เป็นชีวิตที่สง่างามและมีเกียรติ เพราะมันผ่านบททดสอบอันยิ่งใหญ่ของชีวิตมาได้
มันจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยปีกที่ทรงพลัง และความมั่นใจมากกว่าเดิม
(โคตรเท่ห์เลยเนอะ)
ท่านสามารถค้นหาเรื่องราวเพิ่มเติมได้จากhttp://oknation.nationtv.tv/blog/wingslife/2013/08/31/entry-2
ชีวิตฉันก็คงไม่ต่างกัน แค่ฉันไม่มีกรงเล็บเอาไว้ปาดคอตัวเองเท่านั้น
ฉันจะจำวันที่ฉันไม่มีเงินในช่วงนี้ไว้
ฉันจะจำสายตาของผู้คนที่มองมาที่ฉันอย่างดูแคลนไว้
ฉันจะจำท่าทีของคนรอบข้างในวันที่ฉันไม่สามารถซื้อของที่เขาต้องการให้ได้นี้ไว้
ฉันจะจำเจ้าหนี้คนใกล้ตัว ที่เขาไม่เชื่อมั่นอะไรในตัวฉันไว้
ฉันจะจำวันที่ฉันท้อแท้ รู้สึกสิ้นหวังไว้
เสียงของคนไม่มีเงินไม่เคยดังไปถึงใคร
คำพูดของคนไม่มีเงิน ไม่เคยมีใครสนใจ
แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง วันที่ฉันได้เป็นพญาอินทรี ฉันจะเป็นพญานกที่สง่างาม และไม่เบียดเบียนใคร ไม่ดูถูกใคร
ฉันจะเป็นคนรวยที่มีน้ำใจ และพร้อมแบ่งปัน
วันนี้ฉันไม่ได้อะไรมากไปกว่า ทำงานบ้าน และทำสวน ขายของก็เรื่อยๆ คือเงียบเรื่อยๆ
เป็นวันที่แอบเครียดนิดหน่อย เพราะเงินส่วนใช้จ่าย เหลือแค่ห้าร้อยบาท
ไม่อยากขอใคร ไม่อยากเป็นหนี้เพิ่ม และไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครอีก
ไอ่ครั้นจะเอาส่วนอื่นมาใช้ เวลามีรายได้ก็ต้องเอาไปคืน บางทีติดลบ ซึ่งไม่ดีเลย
เราแบ่งเงินเป็นส่วนๆ แต่ยังติดลบบางส่วน แบบนี้
อยากยืนด้วยขาของตัวเอง แต่ขาฉันเล็กแห้งจิ๋วหลิวเหลือทน บอกตัวเองว่าเราต้องผ่านมันไปได้
และเงินก้อนโตกำลังเดินทางเข้ามา ความหวังที่เชื่อมั่นนี้ ทำให้พอใจชื้นขึ้นมาบ้าง