อายุไม่ถึง 18 อยากพบจิตแพทย์

สวัสดีค่ะ
เรื่องที่ต้องการสอบถาม คือ
-มีที่ไหนบ้างที่เรา (อายุไม่ถึง 18 ปี) สามารถไปหาจิตแพทย์ด้วยตัวเองได้*
( เราจะได้เจอแพทย์ดี ๆ ที่จะไม่ให้เราเป็นหนักขึ้น เราก็จะพยายามอดทนเช่นกัน**)
-ค่าใช้จ่ายประมาณเท่าไหร่***

*เราไม่สามารถบอกที่บ้านได้จริง ๆ ว่าเราเป็น และเราคงไม่คิดจะรบกวนคนอื่นเช่นกัน
เราต้องการที่จะช่วยด้วยตัวเองให้ได้มากที่สุด

**เราเข้าใจว่าเราพึ่งไปหาได้ไม่กี่ครั้ง ทำให้เราเป็นหนัก หรือเราอาจสื่อสารผิดเพราะเรากลัว
และเราอาจอดทนไม่มากพอ แต่เราก็ยังหวังว่าเราจะได้เจอแพทย์ดี ๆ

***เรากลัวเรื่องราคา เพราะเราต้องการไปเอง และจ่ายเงินเอง แต่เราก็ไม่มีเงินมาก

****เราเคยปรึกษาผ่านทางเว็บไซต์ แต่มันทำให้เราแย่ลง เคยคุยกับบอทก็ไม่ช่วย
จะโทรก็ไม่กล้า เพราะเพื่อนเราเคยโทรแล้วบอกว่าแย่กว่าเดิม หรือไม่ก็ไม่รับบ้าง
เราเลยไม่กล้าเสี่ยง กลัวมันจะแย่กว่าเดิม (แย่กว่านี้เราอาจควบคุมตัวเองไม่อยู่จริง ๆ)

*****หากจะคอมเมนต์อะไร ขอรบกวนไม่พูดในแง่ลบนะคะ
เราไม่โอเคกับคำพูดพวกนี้มาก แต่เราไม่รู้จะหาข้อมูลจากไหนแล้วจริง ๆ


อันนี้ในส่วนของรายละเอียดค่ะ

คือเรามีปัญหาเรื่องเครียดมานานพอสมควร (น่าจะเกินครึ่งปีได้)
แรก ๆ เราแค่เครียด ปวดหัวจนร้องไห้ แต่พออยู่กับเพื่อนเราก็ดีขึ้น (จริง ๆ คือเหมือนเก็บ ลืม ๆ ไป)
แต่นั่นแหละค่ะ พอเก็บไปนาน ๆ เราก็เริ่มเป็นหนัก และเป็นบ่อย/ถี่มากขึ้น

เหมือนมีช่วงนึงที่เราเศร้ามาก ๆ แล้วเราก็ดีขึ้น แบบแฮปปี้เลย
แต่พอผ่านไปซักพัก เจออะไรมากระตุ้นเราก็จะเป็นอีก

เราเริ่มระบายให้คนอื่นฟัง แต่เราคงไว้ใจคนง่ายเกินไป
บางครั้งพอระบายมันทำให้เราเป็นหนักขึ้นอีก
จนเราไม่กล้าบอกใคร
(เราบอกแค่กับเพื่อน เพราะปัญหาส่วนใหญ่เริ่มจากที่บ้านเราเลยไม่อยากคุยกับคนที่บ้านเท่าไหร่)

หนักเข้าเรื่อย ๆ เราเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่โดนที่บ้านขัดใจ (เป็นปมมาตั้งแต่เด็ก ๆ )
เครียด งานเยอะ เรื่องเพื่อน
บางครั้งแค่เจอคนที่เค้าคล้าย ๆ เรา แล้วเค้าเหมือนโดนคนรอบข้างเกลียด
เรายังควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้จะเป็นพวกความคิด/อารมณ์ ในเชิงลบ
เช่น โกรธ เกลียด เศร้า

เช่น ตอนที่เราเจอคนที่เราไม่ชอบ (เราเคยไว้ใจเค้า แต่เค้าดันทำไม่ดีกับเรา)
แค่เจอหน้า ได้ยินเสียง เราก็รู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก มือสั่น อยากอาเจียน ปวดหัว ร้องไห้
ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ บางครั้งมันมีความคิดแย่ ๆ อย่างการอยากให้เค้าหายไปจากโลกนี้เลยด้วยซ้ำ

โชคดีที่เรายังพอมีเพื่อนที่ดี
มี 2-3 คน ที่เห็นเรา และพยายามช่วยเรา
บางคนบอกว่าเข้าใจ แต่เค้าก็ไม่ได้เข้าใจเราจริง ๆ
บางคนบอกว่าอยากช่วย แต่เค้าก็ทำให้เราแย่ลง
เราอยู่ท่ามกลางเพื่อน แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวอยู่ดี
เราพยายามฝืนยิ้ม จนเราเหนื่อย เหนื่อยจนทนไม่ไหว เราอยากฝืนแล้ว
เราก็ต้องเก็บมาร้องไห้คนเดียว
บางคนเราคิดว่าเค้าสามารถช่วยเราได้ แต่ก็ไม่ได้เสมอไป


ถึงแม้เค้าจะบอกว่าอยากให้ช่วยเมื่อไหร่ก็บอกได้ก็ตามที
แต่ด้วยความเกรงใจ และในบางครั้งเวลาที่เราเป็น
ดันตรงกับช่วงยุ่ง ๆ ของเค้า ติดงานเอย ติดสอบเอย
(ส่วนใหญ่เราก็เป็นช่วงนี้แหละ)
ทำให้เราต้องกัดฟันทนด้วยตัวเอง

บางครั้งเรามีงานค้าง มีสอบ ต้องอ่านหนังสือ
เราก็กัดฟันอ่านทั้งน้ำตา
แต่มันก็ไม่เข้าหัวเราเลย

เรากลัว
กลัวสิ่งที่ตามมาถ้าเราเกรดไม่ดี
กลัวหลุดทุน (เราใช้ทุนรร.อยู่)
กลัวยื่นขอทุนมหาลัยไม่ได้ (บ้านเราไม่ได้มีเงินมาก)
กลัวคำพูด (ไม่ว่าจะเป็นคำปลอบ หรือคำด่าว่า นินทา)
ทั้งจากเพื่อน ครู และที่บ้าน


มันยากมากกับการที่ต้องผ่านช่วงเวลาแบบนั้น
ทั้ง ๆ ที่เราพึ่งขึ้นม.ปลายมาไม่นาน

มันมีผลกับชีวิตเราค่อนข้างมาก
เรางานค้าง เกรด (คาดว่า) ตกลงแน่ ๆ (และมาก ๆ )
นอนไม่หลับ คิดมาก เครียด ปวดหัว
ความจำเราแย่ลง สติก็ไม่ค่อยมี แบบไม่มีจริง ๆ
จำอะไรไม่ได้ อ่านไป/ฟังไป ไม่เข้าหัว
จำอะไรไม่ได้เลย เหมือนมันไม่เคยอยู่ในหัว
หลับในห้องเรียน
บางครั้งเราต้องขอเลิกเรียนก่อนเพื่อกลับไปพัก
บางครั้งเราทำร้ายร่างกายตัวเอง
เคยคิดฆ่าตัวตาย แต่เราก็ยังกลัวหลาย ๆ อยู่ เลยไม่ได้ทำจริง ๆ
(แต่เราเริ่มกลัวว่า วันนึงเราอาจะไม่กลัวที่จะตายขึ้นมาจริง ๆ)

ด้วยสภาพแวดล้อม ครอบครัว ครู และเพื่อน
อาจด้วยความตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ
มันมีผลกับเรามาก ๆ

เราเคยลองไปหานักจิต และจิตแพทย์ แค่อย่างละครั้ง
และไม่ได้ไปติดต่อกัน ตอนไปหานักจิตเราดีขึ้นนิดหน่อย
แต่กลับมาก็เป็นอีก เราเลยไปหาจิตแพทย์ตามที่เค้าแนะนำ
ห่างจากวันที่เราไปหานักจิต 2 สัปดาห์ เพราะวันที่จิตแพทย์เข้ามันตรงกับวันสอบ
พอเราได้ไปหา เรากลับแย่ลง เพราะเค้าถามแค่ไม่กี่คำถาม พูดเหมือนจะไม่ได้ฟัง
แล้วเหมือนเข้าใจไม่ตรงกัน เราโดนพูด (เหมือนโดนว่า) กลับมาเรื่องการนอน
ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยมารับยา

เราพยายามปรับให้นอนเร็วขึ้น แต่เราก็ทำไม่ได้
แต่เรากลัว ที่เราต้องไปจิตแพทย์คนเดิม
แล้วเราก็ไม่ได้ไปอีกเลย 3-4 เดือน
หลังจากนั้นเราก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างที่บอกไป
(เราไปหาจิตแพทย์ของมหาลัยนึง)

แต่ตอนนี้เรามีอยู่อย่างนึงที่ช่วยพยุงเราไว้
แต่มันก็ยังช่วยไม่ได้มากพอ เราเลยอยากไปหาจิตแพทย์
เราเหนื่อย เราอยากหาย เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว

*บางอย่างหลายคนแนะนำเรา เช่น การบอกพ่อแม่
เราไม่สามารถทำได้จริง ๆ อย่างที่บอกว่า หลาย ๆ อย่าง
มันเริ่มจากปมในครอบครัว
ตอนนี้เราหวั่นไหวกับคำพูด/การกระทำ ค่อนข้างมาก
เราไม่พร้อมจริง ๆ

**เราลองหาข้อมูลมาก่อนแล้ว แต่ข้อมูลมันเก่าบ้าง
ดูไม่น่าเชื่อถือบ้าง เลยอยากลองมาหาข้อมูลทางนี้

ขอบคุณค่ะ