สวัสดีครับ ผมไม่เคยเขียนอะไรยาวๆ แบบนี้มาก่อน ถ้าผิดพลาดเรื่องภาษาต้องขออภัยไว้ที่นี้ด้วยครับ
เรื่องราวของผมกับผู้หญิง ที่ผมได้รู้จักเป็นแบบนี้ครับ
เธอเป็นพยาบาลที่ รพ แห่งหนึ่ง เรารู้จักกันผ่านทางแอฟพิแคชั่น เรารู้จักกันมาสักพักแต่ ไม่ได้คุยแบบจริงจังหรืออะไร จนวันหนึ่งผมได้ทักแชทไปเล่นๆ ว่าจีบได้ไหม เขาก็บอกว่าเอาซิ จากนั้นเราก็นัดไปกินข้าวดูหนังกัน พอได้รู้จักเธอมากขึ้น ก็ทำให้ผมเริ่มหลงรักเธอ เพราะเรามีอะไรที่คล้ายๆ กันหลายอย่าง เช่นการชอบถ่ายรูป ชอบไปเที่ยว อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ผมก็รู้ว่าเธอก็มีใจให้ผม ช่วงแรกๆ ผมไปไหนแล้วไม่ได้บอกเขา เขางอนผม ผมก็ปรับปรุงตัวเอง ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเขา แต่ผมมีข้อเสีย คือผมเป็นคนที่ไม่ละเอียด บางทีเรื่องที่ผมเคยเล่าให้เขาฟังแล้ว ผมดันไปเล่าอีก เขาก็หาว่าผมไม่ใส่ใจ ผมก็พยายามปรับปรุงตัว เราคุยกันไปเที่ยวด้วยกันประมาณ 3-4 วันต่ออาทิตย์ ทุกๆครั้งผมจะขับรถจากบ้านผมแถวสมุทรสาคร ไปรับเธอที่อารีย์ ไปกินข้าวดูหนัง ถ่ายรูป มากสุดก็แค่จับมือ และกอด ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ผมยังไม่ได้ขอเขาเป็นแฟน อย่างทางการ เกือบ 1 เดือนที่เราได้ทำความรุ้จักและสนิทกัน จนผมต้องไปดูงานที่เมืองจีน เป็นระยะเวลาสองอาทิตย์ ผมและเขาก็ไม่อยากจากกัน ก่อนไป เขาให้ผมยืมกล้องเขาไปใช้ และให้ผมดูแลกล้องถ่ายรูปของเขาให้ดี ผมก็ตกลง (เธอเป็นคนที่รักกล้องตัวเองมากครับ ขาดไม่ได้เลย)
ระหว่างที่ผมอยู่จีน ผมก็โทรหาเธอทุกวัน วีดีโอคอลกัน บอกคิดถึงกัน มีอ้อน มีบอกคิดถึง เหมือนเป็นแฟนกันครับ การที่เราห่างกันทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเธอมากขึ้น และตั้งใจว่าถ้ากลับไปถึงไทยจะขอเป็นแฟนเลย เพราะผมรักเธอจริงๆ และพอผมกลับไป ทุกอย่างดูเหมือนปกติ จนวันก่อนวันเกิดผม ผมนัดเธอออกมาทานข้าว เพราะผมอยากเจอเธอมากๆ ในวันนั้นเธอกลับเสร็จงานจาก รพ ของเธอ ประมาณ 3 โมง ส่วนผมเลิกงาน 5 โมง ผมก็ขับรถจากบ้านผม เพื่อไปรับเธอแถวอารีย์ แต่รถติดมากๆ เลยบอกให้เธอมาเจอแถวสยามได้ไหม เธอก็ตอบต้องลง แต่ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเสียง ว่าเธอเริ่มไม่พอใจ พอได้เจอกัน เธอก็อารมณ์เสียครับ เธอบอกว่าเจอมนุษย์ป้า และ มีผู้ชายมาเดินตามเธอ ขอไลน์ เธอ ผมก็พยายามคุยด้วย แต่เธอบอกขอเวลา เดียวจะหายเอง ผมเลยเงียบๆ ไม่กล้าพูดไร ทั้งๆที่เราคิดถึงเธอมากๆ อยากกอด อยากจับมือ อยากขอเป็นแฟน แล้วเราก็ไปกินข้าว สักพัก หัวใจของเธอเต้นเร็วผิดปกติ ผมก็เป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเป็นไรไป เธอก็บอกว่าถ้าเราเป็นไรไป เธอรู้ไหมว่าต้องโทรเบอร์ไร ผมก็บอกไม่รู้ เธอก็บอกผม แต่ผมรู้สึกได้ว่า เธอคงคิดว่านี้ถ้าเราเป็นไรไป เธอจะดูแลเราได้ไหม จากนั้นผมก็ไปส่งที่เธอที่บ้าน พร้อมกับความรู้สึกแย่ๆ และเอากล้องคืนให้เธอ เธอก็ทักแชทมาว่า ขอบเลนส์รอยเต็มเลย ไม่ได้ใส่ฟิวเตอร์ เธอแค่รู้สึกว่ามันเป็นรอยเร็วไป ผมก็ขอโทษเขา และบอกว่าเดียวรับผิดชอบเอง แต่เธอก็บอกว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเธอโกรธผม
พอวันต่อมาเป็นวันเกิดผม ผมรู้สึกแย่เลยเอาวีดีโอที่เคยถ่ายเธอมาตัดต่อ แล้วก็บอกเธอว่าเราขอโทษนะถ้าทำอะไรผิดไป เป็นห่วงเธอแต่ก็ทำไรไม่ได้ เธอคือของขวัญที่ดีที่สุดในวันเกิดเรา เธอก็พิมพ์ตอบกลับมาตอนเย็นๆ ว่า “สุขสันต์วันเกิดนะคะ วันนี้ยุ่งมากจนไม่ได้ตอบเลย ขอให้มีสุขภาพที่ดี ไม่มีโรค การงานเจริญรุ่งเรือง พบเจอความสุขมากกว่าความทุกข์ Lucky in game and love ขอที่ล่าช้าและไม่มีอะไรพิเศษให้เลย ยินดีที่ได้รู้จักกันมากๆ และอยากรู้จักกันไปเรื่อยๆนะ” ผมก็ดีใจมากเลยครับ ที่ได้ยินแบบนี้ แต่วันต่อมาผมก็ถามเธอว่าไปหาได้ไหม เธอก็บอกว่ามีนัดแล้ว ไปดูหนัง ผมก็พยายามไม่ถามอะไร แต่ผมรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป ปกติเธอจะบอกผมก่อนเวลาเธอจะไปไหน หรือถ้าเธอว่างเธอก็จะอยากเจอผม และวันนั้นเธอก็หายไปเลยครับ วันต่อมาเธอบอกว่าผมดีแบตหมดและหลับไปแล้ว และผมถามเธออีกว่าวันนี้ไปหาได้ไหม เธอก็บอกว่าเดียวจะไปพัทยา เพื่อนจ้างให้ไป ผมก็งงครับ แต่ผมก็ไม่ถามนะครับ ว่าเธอไปกะใครผู้ชายผู้หญิง เพราะเธอบอกว่าจะกลับมาเข้าเวนคืนนี้ ผมก็รู้สึกไม่ดีเลยครับ ผมคิดว่าเธอเปลี่ยนไป คุยไรไปก็เริ่มไม่ตอบ หรือตอบกลับมาแบบนิดหน่อยๆ การพูดคุยเราไม่เหมือนเดิมเลยครับ เหมือนผมเป็นเพื่อนเธอคนหนึ่ง จนผมอัดอัดมาก เลยถามเธอไปตรงๆ ว่าเธอยังรู้สึกเหมือนเดิมรึเปล่า เธอก็บอกว่า “ไม่” ทำไมอะ?
เธอบอกว่า
ถ้าผมขอเธอเป็นแฟนก่อนผมไปจีน เรื่องราวอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เธอบอกว่า
การที่ผมเข้ามาในชีวิตทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ที่ต้องมากังวล มาคิดถึง เธอบอกว่า เธออยู่คนเดียวก็สบายใจดี อยุ่กับเพื่อนก็มีความสุข ตอนนี้เธอยังไม่อยากมีใคร
เธอบอกว่า
เธอรู้สึกว่าผมไม่สามารถดูแลเธอได้ ขนาดกล้องเธอผมยังดูแลไม่ได้เลย แล้วจะมาดูแลเธอได้ไง ถ้าผมบอกเธอก่อนว่าเลนส์กล้องของเธอเป็นรอย เธอก็คงรู้สึกดีกว่านี้ นี้ผมไม่แทคแคร์ของ แล้วเอามาคืน แล้วมารับผิดชอบที่หลัง
เธอบอกว่า
วันที่ผมนัดเธอไปกินข้าวหลังกลับมาจากจีน เธอเหนื่อยมาก แต่เธออยากได้กล้องคืน แล้วเธอต้องเดินทางมาเจอผมที่สยาม ทั้งที่ๆ ตอนที่เธอให้ยืมเธอเดินกลับเข้าเอาไปให้ และออกมาให้
เธอบอกว่า
ที่ผ่านมาเธอรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบ เราทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันแต่ไม่ได้ เป็นแฟนกัน
เธอบอกว่า
ถ้าผมยังคุยกับเธอก็ยังได้ คุยเป็นเพื่อน ถ้าผมคุยแบบเมื่อก่อน เธอจะอึดอัด
ผมก็บอกความรู้สึกของผมทั้งหมดไปว่าผมรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อน และตั้งใจจะขอเป็นแฟนตั้งแต่กลับมา แต่วันที่เราเธออารมณ์ ไม่ดี เธอก็บอกผมว่าเธอหมดใจแล้ว ไม่ได้รู้สึกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองทำพลาดไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อยากจะแก้ไขอะไรหลายๆ อย่าง ตอนนี้เราไม่ได้คุยกันมาสามวันแล้ว เธอก็ไม่ได้มีถ้าทีว่าจะทักมาเลย เธอก็ยังไปดูหนัง ใช้ชีวิตปกติ
ผมอยากได้คำแนะนำครับว่า
1.ทำไมความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปเร็วมากครับ ผมก็แอบสงสัยว่าเธอคุยกับใครอยู่รึเปล่า ซึ่งถ้าเธอคุยอยูก็ไม่ผ่ิดเพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้คุย
2. ผมอยากรู้ว่าผมควรจะสู้ต่อ ปรับปรุงตัวเองแล้วเข้าไปจีบเขาใหม่ หรือควรจะหยุด ดีครับ
ทุกวันนี้ผมยังใจหาย และคิดถึงเขาอยู่ทุกๆวัน
ความรักของผมควรไปต่อหรือเริ่มใหม่ครับ
เรื่องราวของผมกับผู้หญิง ที่ผมได้รู้จักเป็นแบบนี้ครับ
เธอเป็นพยาบาลที่ รพ แห่งหนึ่ง เรารู้จักกันผ่านทางแอฟพิแคชั่น เรารู้จักกันมาสักพักแต่ ไม่ได้คุยแบบจริงจังหรืออะไร จนวันหนึ่งผมได้ทักแชทไปเล่นๆ ว่าจีบได้ไหม เขาก็บอกว่าเอาซิ จากนั้นเราก็นัดไปกินข้าวดูหนังกัน พอได้รู้จักเธอมากขึ้น ก็ทำให้ผมเริ่มหลงรักเธอ เพราะเรามีอะไรที่คล้ายๆ กันหลายอย่าง เช่นการชอบถ่ายรูป ชอบไปเที่ยว อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ผมก็รู้ว่าเธอก็มีใจให้ผม ช่วงแรกๆ ผมไปไหนแล้วไม่ได้บอกเขา เขางอนผม ผมก็ปรับปรุงตัวเอง ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเขา แต่ผมมีข้อเสีย คือผมเป็นคนที่ไม่ละเอียด บางทีเรื่องที่ผมเคยเล่าให้เขาฟังแล้ว ผมดันไปเล่าอีก เขาก็หาว่าผมไม่ใส่ใจ ผมก็พยายามปรับปรุงตัว เราคุยกันไปเที่ยวด้วยกันประมาณ 3-4 วันต่ออาทิตย์ ทุกๆครั้งผมจะขับรถจากบ้านผมแถวสมุทรสาคร ไปรับเธอที่อารีย์ ไปกินข้าวดูหนัง ถ่ายรูป มากสุดก็แค่จับมือ และกอด ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ผมยังไม่ได้ขอเขาเป็นแฟน อย่างทางการ เกือบ 1 เดือนที่เราได้ทำความรุ้จักและสนิทกัน จนผมต้องไปดูงานที่เมืองจีน เป็นระยะเวลาสองอาทิตย์ ผมและเขาก็ไม่อยากจากกัน ก่อนไป เขาให้ผมยืมกล้องเขาไปใช้ และให้ผมดูแลกล้องถ่ายรูปของเขาให้ดี ผมก็ตกลง (เธอเป็นคนที่รักกล้องตัวเองมากครับ ขาดไม่ได้เลย)
ระหว่างที่ผมอยู่จีน ผมก็โทรหาเธอทุกวัน วีดีโอคอลกัน บอกคิดถึงกัน มีอ้อน มีบอกคิดถึง เหมือนเป็นแฟนกันครับ การที่เราห่างกันทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเธอมากขึ้น และตั้งใจว่าถ้ากลับไปถึงไทยจะขอเป็นแฟนเลย เพราะผมรักเธอจริงๆ และพอผมกลับไป ทุกอย่างดูเหมือนปกติ จนวันก่อนวันเกิดผม ผมนัดเธอออกมาทานข้าว เพราะผมอยากเจอเธอมากๆ ในวันนั้นเธอกลับเสร็จงานจาก รพ ของเธอ ประมาณ 3 โมง ส่วนผมเลิกงาน 5 โมง ผมก็ขับรถจากบ้านผม เพื่อไปรับเธอแถวอารีย์ แต่รถติดมากๆ เลยบอกให้เธอมาเจอแถวสยามได้ไหม เธอก็ตอบต้องลง แต่ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเสียง ว่าเธอเริ่มไม่พอใจ พอได้เจอกัน เธอก็อารมณ์เสียครับ เธอบอกว่าเจอมนุษย์ป้า และ มีผู้ชายมาเดินตามเธอ ขอไลน์ เธอ ผมก็พยายามคุยด้วย แต่เธอบอกขอเวลา เดียวจะหายเอง ผมเลยเงียบๆ ไม่กล้าพูดไร ทั้งๆที่เราคิดถึงเธอมากๆ อยากกอด อยากจับมือ อยากขอเป็นแฟน แล้วเราก็ไปกินข้าว สักพัก หัวใจของเธอเต้นเร็วผิดปกติ ผมก็เป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเป็นไรไป เธอก็บอกว่าถ้าเราเป็นไรไป เธอรู้ไหมว่าต้องโทรเบอร์ไร ผมก็บอกไม่รู้ เธอก็บอกผม แต่ผมรู้สึกได้ว่า เธอคงคิดว่านี้ถ้าเราเป็นไรไป เธอจะดูแลเราได้ไหม จากนั้นผมก็ไปส่งที่เธอที่บ้าน พร้อมกับความรู้สึกแย่ๆ และเอากล้องคืนให้เธอ เธอก็ทักแชทมาว่า ขอบเลนส์รอยเต็มเลย ไม่ได้ใส่ฟิวเตอร์ เธอแค่รู้สึกว่ามันเป็นรอยเร็วไป ผมก็ขอโทษเขา และบอกว่าเดียวรับผิดชอบเอง แต่เธอก็บอกว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเธอโกรธผม
พอวันต่อมาเป็นวันเกิดผม ผมรู้สึกแย่เลยเอาวีดีโอที่เคยถ่ายเธอมาตัดต่อ แล้วก็บอกเธอว่าเราขอโทษนะถ้าทำอะไรผิดไป เป็นห่วงเธอแต่ก็ทำไรไม่ได้ เธอคือของขวัญที่ดีที่สุดในวันเกิดเรา เธอก็พิมพ์ตอบกลับมาตอนเย็นๆ ว่า “สุขสันต์วันเกิดนะคะ วันนี้ยุ่งมากจนไม่ได้ตอบเลย ขอให้มีสุขภาพที่ดี ไม่มีโรค การงานเจริญรุ่งเรือง พบเจอความสุขมากกว่าความทุกข์ Lucky in game and love ขอที่ล่าช้าและไม่มีอะไรพิเศษให้เลย ยินดีที่ได้รู้จักกันมากๆ และอยากรู้จักกันไปเรื่อยๆนะ” ผมก็ดีใจมากเลยครับ ที่ได้ยินแบบนี้ แต่วันต่อมาผมก็ถามเธอว่าไปหาได้ไหม เธอก็บอกว่ามีนัดแล้ว ไปดูหนัง ผมก็พยายามไม่ถามอะไร แต่ผมรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป ปกติเธอจะบอกผมก่อนเวลาเธอจะไปไหน หรือถ้าเธอว่างเธอก็จะอยากเจอผม และวันนั้นเธอก็หายไปเลยครับ วันต่อมาเธอบอกว่าผมดีแบตหมดและหลับไปแล้ว และผมถามเธออีกว่าวันนี้ไปหาได้ไหม เธอก็บอกว่าเดียวจะไปพัทยา เพื่อนจ้างให้ไป ผมก็งงครับ แต่ผมก็ไม่ถามนะครับ ว่าเธอไปกะใครผู้ชายผู้หญิง เพราะเธอบอกว่าจะกลับมาเข้าเวนคืนนี้ ผมก็รู้สึกไม่ดีเลยครับ ผมคิดว่าเธอเปลี่ยนไป คุยไรไปก็เริ่มไม่ตอบ หรือตอบกลับมาแบบนิดหน่อยๆ การพูดคุยเราไม่เหมือนเดิมเลยครับ เหมือนผมเป็นเพื่อนเธอคนหนึ่ง จนผมอัดอัดมาก เลยถามเธอไปตรงๆ ว่าเธอยังรู้สึกเหมือนเดิมรึเปล่า เธอก็บอกว่า “ไม่” ทำไมอะ?
เธอบอกว่า
ถ้าผมขอเธอเป็นแฟนก่อนผมไปจีน เรื่องราวอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เธอบอกว่า
การที่ผมเข้ามาในชีวิตทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ที่ต้องมากังวล มาคิดถึง เธอบอกว่า เธออยู่คนเดียวก็สบายใจดี อยุ่กับเพื่อนก็มีความสุข ตอนนี้เธอยังไม่อยากมีใคร
เธอบอกว่า
เธอรู้สึกว่าผมไม่สามารถดูแลเธอได้ ขนาดกล้องเธอผมยังดูแลไม่ได้เลย แล้วจะมาดูแลเธอได้ไง ถ้าผมบอกเธอก่อนว่าเลนส์กล้องของเธอเป็นรอย เธอก็คงรู้สึกดีกว่านี้ นี้ผมไม่แทคแคร์ของ แล้วเอามาคืน แล้วมารับผิดชอบที่หลัง
เธอบอกว่า
วันที่ผมนัดเธอไปกินข้าวหลังกลับมาจากจีน เธอเหนื่อยมาก แต่เธออยากได้กล้องคืน แล้วเธอต้องเดินทางมาเจอผมที่สยาม ทั้งที่ๆ ตอนที่เธอให้ยืมเธอเดินกลับเข้าเอาไปให้ และออกมาให้
เธอบอกว่า
ที่ผ่านมาเธอรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบ เราทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันแต่ไม่ได้ เป็นแฟนกัน
เธอบอกว่า
ถ้าผมยังคุยกับเธอก็ยังได้ คุยเป็นเพื่อน ถ้าผมคุยแบบเมื่อก่อน เธอจะอึดอัด
ผมก็บอกความรู้สึกของผมทั้งหมดไปว่าผมรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อน และตั้งใจจะขอเป็นแฟนตั้งแต่กลับมา แต่วันที่เราเธออารมณ์ ไม่ดี เธอก็บอกผมว่าเธอหมดใจแล้ว ไม่ได้รู้สึกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองทำพลาดไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อยากจะแก้ไขอะไรหลายๆ อย่าง ตอนนี้เราไม่ได้คุยกันมาสามวันแล้ว เธอก็ไม่ได้มีถ้าทีว่าจะทักมาเลย เธอก็ยังไปดูหนัง ใช้ชีวิตปกติ
ผมอยากได้คำแนะนำครับว่า
1.ทำไมความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปเร็วมากครับ ผมก็แอบสงสัยว่าเธอคุยกับใครอยู่รึเปล่า ซึ่งถ้าเธอคุยอยูก็ไม่ผ่ิดเพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้คุย
2. ผมอยากรู้ว่าผมควรจะสู้ต่อ ปรับปรุงตัวเองแล้วเข้าไปจีบเขาใหม่ หรือควรจะหยุด ดีครับ
ทุกวันนี้ผมยังใจหาย และคิดถึงเขาอยู่ทุกๆวัน