พ่อบังคับทุกอย่างตั้งแต่ เด็กเล็ก จน ปัจจุบัน (อายุ 20 กว่าๆแล้ว)

สวัสดีครับ ผมได้สร้างกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อระบายและอยากได้คำแนะนำ ( อาจจะใช้ไม่ได้บ้าง ) ผมเป็นคนที่เก็บกดเอามากๆ เป็นเพราะพ่อผมยัดเยียดอะไรต่างๆมากเกินไป ตั้งแต่วัยเด็กเล็ก แต่ยังดีที่แม่ผมยังคอยปลอบใจและพยายามพูดให้ผมมองโลกในแง่ดี แต่สุดท้ายแม่ผมเองก็โดนพ่อด่าว่าต่างๆมากมายทั้งที่พ่อไม่ดูตัวเองเลยว่า ตัวเขานั้น ทำให้คนในครอบครัว มีความคิดแย่ๆกับเขามาก ทั้งแม่,น้อง และ ตัวผมเอง แต่สุดท้ายก็ทำไรไม่ได้ พ่อเป็นเจ้าของบ้าน แม่ซึ่งไม่มีใบปริญญาบัตรว่าเรียนจบป.ตรี เพราะเรียนไม่จบ เลยหางานไม่ได้ และ ตัวน้องผมซึ่งเด็กกว่าผมอยู่ปีเดียว ก็ทำไรไม่ได้ พูดโต้แย้งไม่ได้เลย ถ้าทำอะไรนิดเดียวก็โดนด่าว่าและอาจมีลงไม้ลงมือบ้างในบางครั้ง แต่แล้ว แม่และน้องก็ทำใจให้ชิน คิดว่าปล่อยๆไป สักวันสิ่งที่เขาทำคงย้อนเข้าหาตัวเค้าเอง แต่ผมปล่อยไม่ได้ ผมกลายเป็นคนเก็บเรื่องทุกๆอย่างไว้ในหัวหมด ตั้งแต่วัยเด็กเล็กหลังจากนั้นทุกๆอย่างที่มีเรื่องแย่มันก็เข้าไปเก็บในหัวผมหมดจนถึงช่วง มัธยมต้น ผมก็ได้ย้ายโรงเรียนใหม่ อันนี้ผมก็พอเข้าใจเพราะเข้า มัธยมต้น แต่ชีวิตผมก็ยังแย่เหมือนเดิม พ่อยังมีความยัดเยียดและมีปัญหาอยู่ทุกวัน แต่พ่อก็บอกว่าเขาไม่ได้หาเรื่องหรือทำอะไร แต่ผมคิดไปเองทั้งที่ แม่และน้องผมก็มีบ่นกันตลอดเวลาที่มีปัญหากับพ่อแบบนี้ จนผมเข้าสู่ ม.2 ผมเริ่มมีอาการชักในสมอง ซึ่งตอนนั้นพยายามบอกแม่และพ่อว่าผมเป็นแบบนี้แต่พ่อแม่คิดว่าผมคิดไปเอง และ พ่อก็ยังหาเรื่องต่อว่าอีก คิดว่าผมกุเรื่องเองแล้วมาหาเรื่องเขา จนตอนนี้เพิ่งได้รับการรักษา หมอวินิจฉัยว่าผมมีอาการชักในสมองและจะหนักขึ้นเรื่อยๆ จนหมอให้ยาผมกินมันก็พอระงับได้บ้าง แต่บางครั้งก็ยังเป็นอยู่ ถ้าเรื่องบางเรื่องมันทำให้ผมคิดมากจริงๆ มันก็จะเป็นหนักมากจนผมแทบเป็นลมเลย ผมเรียนจบ มหาวิทยาลัย ผมก็ยังทานยาอยู่เหมือนเดิม และ สิ่งหนึ่งที่สำคัญในชีวิตคือ โดนบังคับให้ทำงานโดยที่พ่อผมได้สร้างมา นั่นคืองาน ประกันชีวิต ซึ่งต้องบริการลูกค้าและพยายามพูดเก่ง และ ขายให้เป็นให้ได้ แต่ผมถนัดและชอบด้านคอมมากๆ ถึงจะเครียดเรื่องโค๊ดออกแบบยังไงผมก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกมากๆเลยทีเดียว ไม่เหมือนงานของพ่อที่มันคิดอะไรไม่ออกมันก็จะเครียดมากๆ  พอผมบอกว่าผมไม่อยากทำงานด้านนี้ผมก็โดนว่าจากพ่อ ว่าออกไปจากชีวิตกูเลย และ ทำอะไรแต่ละอย่างให้ผมรู้สึกแย่ จนผมตั้งตัวไม่ได้ จนผมก็ต้องยอมกลับมาทำงานนี้โดยที่ผมไม่ตั้งใจอยากจะทำและไม่มีความสุขเลย แล้วผมเองก็มีแฟนซึ่งแฟนผมก็มีเรื่องแบบนี้อีก คือ แฟนผมอยากมาทำงานกับผมด้วยเพื่อให้ผมมีความมั่นใจว่าผมทำได้และยังมีเขาอยู่ข้างๆจะได้ทำงานได้สบายใจไม่เครียด แต่สุดท้าย งานที่พ่อเสนอมาก็คือ งานประกันชีวิตแบบเจาะจงกลุ่มลูกค้า โดยที่เขามีเงินเดือนให้จากทางบริษัทประกันชีวิตเลย แต่พอทีนี้แฟนผมโดนพ่อยัดเยียดด้วยอีกคนจึงคิดว่าถ้าเขาอยู่คงเป็นเหมือนผม ทั้งที่เขาอยากมาแต่พ่อผมทำให้เขาไม่อยากเข้ามาทำงาน เธอเลยหนีออกจากอาชีพนี้ไปโดยที่หลังสัมภาษณ์แฟนผมต้องเข้าอบรมตามกฎแต่พอแฟนผมไม่มา หน่วยงานของพ่อผมมีปัญหาทำให้เกิดการขัดคล่องในการทำงาน พ่อเลยเกลียดแฟนผม จนผมแก้ตัวแทนก็แล้วว่าพ่อยัดเยียดเกินไป จนเขาอยากจะทำเพื่ออยู่กับผม ดันเปลี่ยนใจไม่อยากทำเพราะพ่อผม และ กลัวว่าตอนที่ผมติดทหารผมไม่อยู่ทำงานกับเขา เขาจะโดนพ่อผมยัดเยียดและว่าเขาอีก ทำให้เขาคิดมากเลยไม่อยากทำงานด้านนี้ เขาเลยบอกผมว่า รอก่อนดีกว่า ให้พ่อผมหยุดงานด้านนี้แล้วค่อยเข้ามา หลังจากนั้นพ่อผมก็เกลียดแฟนผมไปเลย อันนี้ก็พอเข้าใจพ่อผม แต่ถึงกับด่าเหมือนผู้หญิงแพศยา และ ผู้หญิงแรด ร่าน กาหรี ซึ่งแรงเกินไปและไม่เป็นความจริงเลย และบังคับให้เลิก แต่ผมไม่เลิกและไม่สน พ่อก็เลยเอาเรื่องประเด็นนี้มาด่าว่าเป็นประจำ แล้วคำว่า ด่าว่า ของเขา คือคำสั่งสอน ซึ่งถ้าสั่งสอนผมยังพอรู้สึกดีเหมือนที่แม่ผมคอยสั่งสอน แต่เขาสำหรับผมมันไม่ใช่คำสั่งสอนเลย มันคือคำด่าว่าที่คอยทำให้ผมรู้สึกแย่ขึ้นและเหยียบย่ำผมให้แย่ลึกลงไปอีก ผมอยากหนีออกมา ก็กลัวแม่และน้องจะถูกพาลไปด้วย ผมเลยไปไหนไม่ได้ หนีไปไหนไม่ได้ ไปหาหมอจิตแพทย์ก็มีทางเดียวคือ อยู่ห่างๆพ่อสักระยะ ให้รู้สึกดีขึ้นให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่ผมคงพูดแบบนี้ไม่ได้คงได้โดนด่าและโดนเทศหนักแน่นอน ผมเลยอยากหาทางแก้ให้ผมว่าผมควรทำไงดี  เพราะที่ผ่านมาผมเคยกินยาเกินขนาดเกือบแย่มาแล้ว แต่ก็ยังไม่ตายเพราะอ๊วกออกมาบ้าง และ รู้สึกเพลียทั้งวันแต่ก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติ แต่พอผมอยากตายในแบบที่ ผูกคอเชือกและกระโดดที่สูง ผมก็ได้เห็นแต่ภาพแม่และน้องที่เขาจะรู้สึกยังไง ผมเลยทำไม่ได้ ก็เลยอยากหาทางแก้แทน แต่ก็ไม่มีเลย

ขอโทษนะครับที่พิมพ์ยาวและยืดยาวเกินไป แต่ผมขอร้องล่ะครับ ขอคำแนะนำดีๆที เพราะผมไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้ผมมีความคิดแย่ๆตลอดจนผมแทบจะเป็นคนโรคจิตไปซะแล้ว ผมเบื่อมาก เบื่อพ่อแบบนี้